บทที่5 สนองความต้องการ

"พี่นนท์พาข้าวมาที่นี่ทำไมคะ" ข้าวหอมเปล่งน้ำเสียงสั่นเครือถามด้วยความหวาดหวั่นระคนสงสัยเมื่อรถหรูเคลื่อนตัวมาจอดลงยังคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง แววตาไหวระริกที่เคลือบด้วยม่านน้ำตาจ้องมองเสี้ยวหน้าคมอย่างรอคอยคำตอบ แต่นอกจากอีกคนจะไม่ตอบแล้วยังเปิดประตูลงจากรถหน้าตาเฉย

เธอจึงรีบเปิดประตูลงจากรถเช่นกันหวังจะใช้โอกาสนี้วิ่งหนีเพราะตอนนี้เธอไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ารุ่นพี่หนุ่มคิดจะทำอะไรกับเธอกันแน่ ทว่าก้าวเท้าวิ่งได้สองสามก้าวเท่านั้นก็ต้องหยุดกึกกับประโยคที่ดังตามหลังมา

"เอาสิข้าวหอมวิ่งต่อไปฉันจะได้โทรแจ้งตำรวจ"

"ยะ..อย่านะคะข้าวยอมแล้ว" ทำได้แค่หันหน้าเดินกลับไปหาร่างสูงที่ยืนหน้าทมึงทึงอย่างไม่มีทางเลี่ยงได้ เธอยอมทุกอย่างขอเพียงไม่ต้องติดคุกและทำให้ผู้เป็นแม่เสียใจ

"มานี่!" ทันทีที่รุ่นน้องสาวเดินมาถึงนนทพัทธ์ก็คว้าหมับเข้าข้อมือเล็ก ก่อนจะกระชากให้เธอเดินตามเข้าไปในคอนโด

"ข้าวเจ็บ" แรงกระชากรุนแรงสร้างความเจ็บให้ข้าวหอมไม่น้อยร้องบอกเสียงเบาหวิวหวังว่าอีกคนจะอ่อนโยนกลับเธอขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลยเขายังคงฉุดกระชากลากถูทำให้ร่างของเธอถลาไปตามแรงเกือบหกล้มหลายครั้งหลายคราเพราะขาเธอสั้นกว่าเขาตั้งหลายเท่า หนึ่งก้าวของเขาเท่ากับสองสามก้าวของเธอ

นนทพัทธ์รับรู้แต่ไม่คิดสนใจ ความรู้สึกสงสารและเอ็นดูมันหมดไปตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอทำร้ายคนที่เขารักแล้ว และยิ่งรู้สึกโกรธจนอยากฉีกเนื้อเธอออกเป็นชิ้น ๆ หลังจากเธอพรั่งพรูทุกอย่างออกมาจนทำให้ผู้หญิงที่เขารักมองเขาเป็นคนไม่ดีมองเขาด้วยแววตาผิดหวังและเสียใจ แล้วทำไมเขาต้องทะนุถนอมผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอเพียงแค่คิดไฟแห่งความโกรธก็ยิ่งปะทุออกมา

"ข้าวเจ็บพี่นนท์" มือหนาออกแรงบีบรัดข้อมือเล็กแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงอารมณ์ทำเอาเจ้าของเจ็บจนน้ำตาที่คลอเบ้าร่วงหล่นลงบนแก้มพยายามบิดข้อมือออกจากการจับกุมพัลวัน แต่ก็เปล่าประโยชน์

หัวใจดวงน้อย ๆ สั่นไหวอย่างหนักเมื่อเขาลากเธอมาหยุดหน้าห้องซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นห้องของเขา

"พี่นนท์ต้องการอะไรพาข้าวมาที่นี่ทำไม ปล่อยข้าว" สัญชาตญาณมันบอกให้เธอเริ่มต่อต้านวินาทีที่เขาใช้คีย์การ์ดเปิดเข้าไปรับรู้ได้ถึงความอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

เธอไม่รู้ว่าเขาลากมาที่นี่ทำไม แต่มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ รุ่นพี่หนุ่มในตอนนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว พยายามสะบัดมือออกจากการกอบกุมพลางขืนตัวไม่ให้ถลาเข้าไปในห้องตามแรงลากของเขา "ปล่อยข้าวพี่นนท์"

"จะทำตัวสะดีดสะดิ้งทำไมข้าวหอมในเมื่อเธอต้องการฉันมากไม่ใช่เหรอถึงได้ยอมทำทุกอย่าง" ความอดทนอดกลั้นของนนทพัทธ์ขาดสะบั้นลง เขาหันกลับไปมองใบหน้าจิ้มลิ้มเขม็งพร้อมกับออกแรงกระชากจนร่างบางลอยละลิ่วเข้าสู่วงแขน ก่อนจะใช้เท้าถีบประตูให้ปิดลงดังปังทำเอาข้าวหอมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาไหวระริกมือก็พยายามดันอกแกร่งหวังผลักร่างสูงที่กำลังกอดรัดเอวคอดให้ออกห่างเธอกลัวใจเขาเหลือเกิน "พี่คิดจะทำอะไรปล่อยข้าว"

"ทำสิ่งที่เธอต้องการไง" นนทพัทธ์เอ่ยเพียงแค่นั้นแล้วคลายวงแขนออกจากเอวคอด ก่อนจะจับมือเรียวแล้วฉุดกระชากลากถูร่างบางเข้าไปยังห้องนอน

"ไม่..พี่นนท์ฟังข้าวก่อน ฮึก!" คนถูกฉุดกระชากสะอื้นไห้ออกมาด้วยความกลัวจับใจ มือก็พยายามไขว่คว้าหาที่ยึดเหนี่ยวไม่ให้ตัวปลิวไปตามแรง เธอไม่ใช่เด็กประถมที่จะไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไร

แต่นี่มันไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เมื่อก่อนเธออาจจะคิดอะไรโง่ ๆ มีความคิดแบบเด็ก ๆ คืออยากได้อะไรก็ต้องเอามาครอบครองให้ได้แม้จะต้องใช้วิธีสิ้นคิดอย่างเช่นเอาความบริสุทธิ์เข้าแลกก็ตามเพราะคิดว่ามันจะสามารถมัดใจเขาได้

พอโตขึ้นเรื่อย ๆ ผ่านเรื่องราวอะไรมากมายเธอจึงได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่ทำไปมันโคตรไร้ค่า หากย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้จะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดถึงแม้ยังรักเขาเต็มหัวใจแต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ

เธออยากได้ความรักและหัวใจของเขาต่างหากไม่ใช่เซ็กส์