บทที่3 จุดเริ่มต้น 2

"ข้าวบอกไม่ได้หากบอกเขาจะมาทำร้ายข้าว ข้าวกลัว" ข้าวหอมส่ายหน้าปฏิเสธระรัวดวงตากลอกกลิ้งไปมาด้วยความสับสนระคนหวาดกลัว คำขู่ของนิกกี้ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท

นิกกี้ขู่ว่าหากเธอแพร่งพายเรื่องนี้ให้ใครรู้แม้แต่นิดเดียวจะฆ่าปิดปากเธอและแม่เสีย ถึงแม้อยากบอกเพียงใดเธอก็ไม่สามารถทำได้จริง ๆ

"หากพวกฉันยังอยู่จะไม่มีใครทำอะไรเธอได้ บอกมาเถอะหรือเธอจะยอมรับผิดคนเดียว" เป็นสินที่เอ่ยขึ้น

"ใช่ ข้าวบอกพี่มาเถอะไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น" พระพายเอ่ยเสริมเสียงหนักแน่นยืนยันให้ข้าวหอมมั่นใจว่าจะไม่มีใครมาทำอะไรได้แน่นอนหากพวกเธอยังอยู่ตรงนี้

ข้าวหอมมองสบตารุ่นพี่สาวด้วยความรู้สึกเสียใจและหวาดกลัว หากย้อนเวลากลับไปได้เธอจะไม่รับงานนี้เด็ดขาดจะไม่ปล่อยให้ความเกลียดชัง และความอิจฉาริษยาครอบงำจิตใจจนเผลอทำเรื่องเลวร้าย มาคิดได้ตอนนี้มันก็สายไปเสียแล้ว

"ขะ..ขอโทษข้าวไม่ได้ตั้งใจทำให้เรื่องมันเลวร้ายแบบนี้ ข้าวขอโทษ ฮึก! ฮื่อ!" เธอพร่ำขอโทษด้วยความรู้สึกผิดพร้อมกับร้องไห้ออกมาเจียนจะขาดใจ เธอสำนึกแล้วจริง ๆ จากนี้ไปความผิดบาปคงติดตัวเธอไปตลอดชีวิต

"หากข้าวรู้สึกผิด และอยากขอโทษจริง ๆ ก็บอกความจริงมาเถอะว่าใครเป็นคนสั่งให้ทำเรื่องทั้งหมดนี้"

ข้าวหอมหลับตาพยายามกลั้นสะอื้นอยู่นานสองนาน รวบรวมความกล้าข่มความหวาดกลัวไว้ ก่อนตัดสินใจลืมตาขึ้นเอ่ยบอกความจริง "คะ..คนที่จ้างข้าวเป็นผู้หญิงชื่อนะ.."

บรืนน!

แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยจบเธอก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงรถแล่นเข้ามาภายในบริเวณบ้านเสียก่อนทำให้ทุกคนต้องหันไปมองด้วยความสงสัยว่าเป็นใครกันที่มาขัดเวลาสำคัญแบบนี้

"คะ..คุณนิกกี้" วินาทีที่เห็นใบหน้าของคนที่ก้าวลงจากรถหรูข้าวหอมถึงกับตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ และรู้สึกตื่นกลัวจนเนื้อตัวสั่นเทาเพราะผู้หญิงคนนี้แหละที่ว่าจ้างเธอ

เช่นเดียวกับนิกกี้ที่มีอาการตกใจเมื่อเห็นหน้าข้าวหอม แต่เพียงเสี้ยวนาทีเธอก็รีบปรับสีหน้าและท่าทางให้เป็นปกติแล้วเดินเข้าไปหาอลันแสร้งทำเป็นถามไถ่หน้าซื่อตาใส "นิกกี้ไปหาพี่อลันที่ทำงานไม่เจอเลยมาหาที่บ้าน ว่าแต่มีเรื่องอะไรกันเหรอคะคนเยอะแยะเชียว"

"เรากำลังจะกระชากหน้ากากคนชั่วกันค่ะ" เป็นพระพายที่ตอบนิกกี้ ก่อนจะหันกลับมาเอ่ยกับข้าวหอมต่อพร้อมกอบกุมมือเธอไว้แน่นปลอบประโลมไม่ให้เธอรู้สึกหวาดกลัว "บอกมาเถอะข้าวที่นี่มีคนมากมายไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาทำร้ายได้"

"ผะ..ผู้หญิงคนนี้แหละค่ะที่จ้างข้าวให้ทำเรื่องทั้งหมด" ข้าวหอมกลั้นใจหลับตายกมือที่ถูกมัดชี้ไปยังนิกกี้แม้จะรู้สึกกลัวมากเพียงใดก็ตาม "คุณนิกกี้เป็นคนจ้างข้าวค่ะ"

"แกพูดอะไรอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ฉันไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ" นิกกี้แวดเสียงใส่ข้าวหอมดังลั่น ก่อนจะรีบหันไปแก้ตัวกับอลันพัลวัน "นิกกี้ไม่รู้เรื่องนะคะ นิกกี้ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นพี่อลันอย่าไปเชื่อนะคะพระพายรวมหัวกับพวกนี้ใส่ร้ายนิกกี้ค่ะ"

"..." อลันได้แต่ยืนนิ่งราวกับถูกสาบ เรื่องที่ได้รับรู้มามันทำให้เขาช็อคหนักจนพูดอะไรไม่ออก

"อย่าเงียบแบบนี้สิคะพี่อลัน พี่อลันต้องเชื่อนะคะว่านิกกี้ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลย" นิกกี้ยิ่งร้อนรนมากกว่าเดิมเมื่อรุ่นพี่หนุ่มเอาแต่นิ่งเงียบ

"หากไม่ใช่ความจริงแล้วนิกกี้จะร้อนตัวทำไม" ในที่สุดอลันก็เอ่ยออกมา

"นิกกี้ไม่ได้ร้อนตัวค่ะนิกกี้แค่กลัวพี่เข้าใจผิด นิกกี้ไม่ได้ทำจริง ๆ นะคะ"

"งั้นคุณนิกกี้ต้องการดูหลักฐานไหมละคะ สลีปการโอนเงินค่าจ้างที่คุณส่งมาให้ฉันยังอยู่นะคะ ไหนจะแชทที่เราเคยคุยกันอีก" ข้าวหอมทนฟังคำแก้ตัวของนิกกี้ไม่ได้อีกต่อไปตะเบ็งเสียงตอกกลับด้วยความโมโห

นิกกี้เป็นคนคิดแผนการทุกอย่างยังจะมีหน้ามาโยนความผิดให้คนอื่นอีก เธอจะไม่ยอมรับผิดคนเดียวแน่ ๆ หากจะฉิบหายก็ต้องฉิบหายทั้งสองคน

"กรี๊ด!"

"หุบปากเน่า ๆ ของแกไปเดี๋ยวนี้ อย่ามาใส่ร้ายฉันนะ"

สิ้นเสียงข้าวหอมนิกกี้ก็กรีดออกมาสุดเสียงพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาข้าวหอมด้วยความเร็วหมายจะตบให้ข้าวหอมหยุดพูดพล้อย ๆ ทว่าเธอก็ต้องหยุดชะงักเพราะสินเข้าไปขว้างไว้เสียก่อน

"หยุดเดี๋ยวนี้นะไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมใจดำทำร้ายผู้หญิง"

"คุณจะปกป้องมันทำไมมันเป็นคนทำให้น้องสาวและหลานคุณต้องตายนะ คุณต้องโกรธต้องแค้นมันสิ" นิกกี้ถึงกับถอยหลังกรูดแต่ก็ไม่วายต่อว่าสินไปอีก เธออุตส่าห์ทำทุกอย่างมามากมายจะให้ยอมรับแล้วเป็นผู้พ่ายแพ้ได้ยังไงกันเธอจะต้องได้ครองรักกับรุ่นพี่หนุ่ม เขาจะต้องเป็นของเธอคนเดียว "น้องสาวและหลานคุณตายเพราะพระพายกับมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลย"

"พอสักทีนิกกี้!" อลันตวาดรุ่นน้องสาวเสียงกร้าวเพื่อให้เธอเลิกบ้าสักที เขาได้เห็นธาตุแท้รุ่นน้องสาวที่มองว่าเธอนิสัยดีและน่ารักมาตลอดก็วันนี้แหละ

กิริยาและท่าทางที่เธอเผยออกมามันบ่งบอกได้ชัดเจนถึงนิสัยใจคอที่แท้จริงนี่เขามองคนผิดมาตลอดเลยเหรอยิ่งคิดก็ยิ่งผิดหวัง ผิดหวังมากจริง ๆ

"พี่อลันตวาดนิกกี้" นิกกี้ถึงกับสะดุ้งโหยงน้ำตาคลอเบ้าด้วยความน้อยใจตั้งแต่รู้จักกันมารุ่นพี่หนุ่มไม่เคยพูดจาเสียงดังหรือแสดงท่าทางแบบนี้กับเธอเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้เขากลับตวาดและแสดงท่าทางแข็งกร้าวใส่ รีบเดินเข้าไปสวมกอดเขาไว้แน่นพลางพร่ำรำพันออกมาเบา ๆ "พี่อลันตวาดนิกกี้ทำไมคะนิกกี้เสียใจนะ พี่อลันต้องเชื่อนะคะว่านิกกี้ไม่ได้ทำ"

อลันพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่นสุดฤทธิ์ก่อนจับไหล่มนดันตัวรุ่นน้องสาวให้ออกห่างแล้วเอ่ยถามไปอย่างใจเย็นที่สุด "พอทีนิกกี้ บอกพี่มาว่านิกกี้ทำร้ายแพรกับลูกในท้องทำไม"

"นิกกี้ไม่รู้เรื่องนิกกี้ไม่ได้ทำนะคะพี่อลัน นิกกี้ไม่ได้ทำ" นิกกี้ยังคงปากแข็งส่ายหน้าปฏิเสธระรัวถึงแม้ตอนนี้หลักฐานจะมัดตัวเธอแน่นหนาก็ตาม

"บอกพี่มาว่าทำทำไมอย่าให้พี่รู้สึกแย่กับนิกกี้ไปมากกว่านี้เลย!" และนั่นทำให้ความโกรธของอลันพุ่งถึงขีดสุดความอดทนขาดสะบั้นลงตวาดใส่หน้านิกกี้ดังลั่นพร้อมกับผลักตัวเธอให้ออกห่าง

ตุ้บ!

"โอ้ย!" นิกกี้ที่ไม่ทันได้ระวังเสียหลักล้มลงกระแทกกับพื้นถึงแม้จะไม่แรง แต่ก็สร้างความเจ็บให้เธอไม่น้อย แต่ที่เจ็บยิ่งกว่าคือหัวใจไม่คิดเลยว่ารุ่นพี่หนุ่มจะกล้าทำกับเธอแบบนี้่

"พี่อลันเคยรู้สึกอะไรกับนิกกี้บ้างไหมคะ เคยรู้สึกรักนิกกี้สักนิดไหม" แววตาไหวระริกที่เอ่อคลอด้วยหยดน้ำตาช้อนขึ้นถามร่างสูงตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ

"พี่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับนิกกี้มากไปกว่าน้องสาว" อลันมองสบแววตาไหวระริกของนิกกี้นิ่ง ๆ นานนับนาทีก่อนจะตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบเขาไม่เคยคิดกับนิกกี้เกินไปกว่าคำว่าน้องสาวเลยจริง ๆ

คำตอบจากรุ่นพี่หนุ่มทำให้นิกกี้เจ็บปวดจนเกินจะรับได้สติของเธอเริ่มหลุด หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วพรั่งพรูความรู้สึกที่อัดอั้นในใจตลอดหลายปีออกไป "แต่นิกกี้ไม่ได้อยากเป็นแค่น้องสาว นิกกี้รักพี่อลันได้ยินไหมรักแบบที่ผู้หญิงรักผู้ชาย รักมาตลอดรักก่อนที่พี่จะเจอกับพี่แพรเสียอีก"

เธอหลงรักรุ่นพี่หนุ่มตั้งแต่มัธยมต้นเธอยังจำความรู้สึกตอนตกหลุมรักเขาได้ดี ตอนนั้นเธอเรียนอยู่มัธยมปีที่สองส่วนรุ่นพี่หนุ่มเรียนอยู่มัธยมปีที่สาม

วันนั้นเธอโดนเพื่อนชายในห้องแกล้งจนร้องไห้แล้วจู่ ๆ ก็มีรุ่นพี่ซึ่งก็คืออลันเข้ามาช่วยไล่ตะเพิดพวกนั้นไป อีกทั้งยังประกาศกร้าวอีกว่าใครมากลั่นแกล้งเธออีกมีปัญหากับเขาแน่

มันทำให้เธอประทับใจในตัวเขามาก ๆ หลังจากนั้นเธอกับเขาก็สนิทกันไปโดยปริยาย เขาคอยดูแลและปกป้องเธอเสมอเวลามีใครมารังแก เธอทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดีมาตลอดคอยอยู่เคียงข้างเขาไม่ห่างเพราะหวังว่าสักวันเขาจะรักเธอเหมือนที่เธอรักเขาบ้าง

เธอพยายามเรียนอย่างหนักเพื่อให้ดีพอสำหรับเขาพยายามทำทุกอย่างแม้กระทั่งเข้ามหาวิทยาลัยเธอก็ยังตามเขาไป ยอมลงทุนเรียนสาขาวิชาเดียวกับเขาเพื่อจะได้อยู่ใกล้ชิดทั้งที่ไม่ชอบเลยสักนิด

ความสัมพันธ์ของเธอกับรุ่นพี่หนุ่มเหมือนจะดำเนินไปได้ด้วยดีกระทั่งขึ้นปีสามจู่ ๆ เขาก็พาผู้หญิงคนหนึ่งมาแนะนำให้เธอรู้จักบอกว่าเป็นแฟนกัน วินาทีนั้นหัวใจของเธอมันแตกสลายไม่มีชิ้นดี

แต่เธอก็ยังพยายามแสดงความยินดีกับเขายังคงทำตัวเป็นรุ่นน้องที่แสนดี ทั้งที่ในใจเธออิจฉาริษยาที่แพรได้ความรักจากรุ่นพี่หนุ่มไป

เธอเริ่มเกลียดแพรมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะตั้งแต่แพรเข้ามารุ่นพี่หนุ่มก็เริ่มห่างจากเธอ ยามที่เห็นทั้งสองอยู่ด้วยกันทำอะไรด้วยกันทั้งที่เมื่อก่อนข้างกายเขามันเคยเป็นเธอก็ยิ่งทำให้เธอเกลียดแพรเข้ากระดูกดำ

ความคิดที่จะกำจัดแพรก็เริ่มผุดขึ้นในสมอง แต่เธอก็ยังคงพยายามตีสนิทแพรทำตัวแสนดีให้แพรไว้ใจเพื่อให้เธอยังคงยืนอยู่ข้างกายรุ่นพี่หนุ่มได้แม้ในฐานะรุ่นน้องก็ตาม

เธอแอบหวังว่าสักวันทั้งสองอาจจะเลิกกันแต่จนแล้วจนเล่าก็เปล่าเลยยิ่งนานวันก็เหมือนรุ่นพี่หนุ่มยิ่งรักแพรมากขึ้นทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ดีอะไรเลย

"ทำไมพี่อลันไม่รักนิกกี้ทั้งที่นิกกี้ดีกับพี่ทุกอย่าง ทำไมพี่ถึงรักพี่แพรผู้หญิงสารเลวคนนั้น" เธอเอ่ยออกมาอย่างตัดพ้อพร้อมกับหยาดน้ำตาที่รินไหลลงอาบสองแก้มนวล

"หมายความว่ายังไงนิกกี้ที่ว่าแพรเป็นผู้หญิงสารเลว" คำพูดของรุ่นน้องสาวสร้างความสงสัยให้อลันไม่น้อยรวมทั้งคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ด้วย

ทุกต่างรอฟังคำตอบจากปากเธอ

"พี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าตลอดที่คบกับพี่พี่แพรก็แอบไปมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น"

"อย่ามาใส่ร้ายน้องฉัน" เป็นสินที่เอ่ยขึ้นเพราะทนฟังที่นิกกี้ใส่ร้ายป้ายสีน้องสาวไม่ไหว เขาไม่เชื่อน้องสาวไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด

เช่นเดียวกับอลันที่ไม่เชื่อเหมือนกัน "แพรเขาไม่มีวันทำแบบนั้น"

"ต้องการดูหลักฐานไหมละคะ นิกกี้ยังมีรูปถ่ายที่ให้นักสืบแอบตามถ่ายอยู่เลย" นิกกี้เหยียดยิ้มออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับเดินไปหยิบโทรศัพท์ในรถมาเปิดรูปถ่ายในแชทไลน์ที่นักสืบส่งมาให้อลันกับสินดู "ดูให้เต็มตาสิคะว่ามันเป็นเรื่องจริงไหม"

"..." รูปภาพที่แฟนสาวโอบกอดกับผู้ชายคนอื่นบนหน้าจอมือถือทำให้อลันจุกจนพูดไม่ออก ยิ่งเลื่อนดูรูปต่อไปเรื่อย ๆ ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจเหมือนกับมีมีดร้อย ๆ เล่มปักลงกลางอก

มันมีทั้งรูปที่แฟนสาวกอดจูบและพากันเดินเข้าโรงแรมกับผู้ชายคนอื่น ที่นิกกี้เคยบอกเขาว่าเห็นแพรอยู่กับผู้ชายคนอื่นคงเป็นเรื่องจริงสินะเขานี่มันโง่จริง ๆ เพียงแพรบอกว่าเป็นเพื่อนชายก็เชื่อสนิทใจไม่คิดระแวงสักนิด ไหนจะคำพูดของผู้เป็นพ่ออีกที่เคยเตือนแต่เขาก็ไม่ฟัง

"เป็นยังไงคะผู้หญิงที่พี่อลันรักนักรักหนา นิกกี้เคยบอกพี่แล้วพี่ก็ไม่เคยฟัง พี่เชื่อแต่พี่แพร" นิกกี้เอ่ยออกมาอย่างเย้ยหยันเมื่อได้เห็นสีหน้าเจ็บปวดของรุ่นพี่หนุ่มหากเขารักเธอก็คงไม่ต้องมาเจ็บปวดแบบนี้ "แล้วพี่อลันรู้ไหมลูกในท้องพี่แพรที่พี่หลงดีใจนักดีใจหนาว่าเป็นลูกตัวเองความจริงอาจจะเป็นลูกคนอื่นก็ได้ แล้วผู้หญิงแบบนี้เหรอที่พี่รัก"

"หยุดพูดพี่ไม่อยากได้ยิน" อลันรู้สึกเจ็บปวดจนเกินรับไหวขอบตาเริ่มร้อนผ่าวคล้ายกับจะร้องไห้ออกมา ทำไมทุกอย่างมันถึงได้ผิดจากที่เขาคิดไปหมดสุดท้ายแล้วพระพายคือผู้บริสุทธิ์ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยสักนิด

แต่เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมนิกกี้ถึงต้องทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้หากอยากให้เขาเลิกกับแพรก็แค่บอกเรื่องนี้ก็ได้ "แล้วนิกกี้จ้างคนไปทำร้ายแพรเพื่ออะไรกัน ทำไมต้องใส่ร้ายพระพาย"

"ในเมื่อนิกกี้แสนดียังไงพี่อลันก็ไม่รัก งั้นนิกกี้ไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคนที่แสนดีอีกแล้ว นิกกี้จะบอกให้เอาบุญก็ได้ค่ะ" นิกกี้ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจนแห้งใบหน้าและแววตาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวในฉับพลัน "ที่นิกกี้ทำไปทั้งหมดก็เพราะอยากจำกัดพระพายกับพี่แพรให้พ้นทางยังไงละคะ หลังจากวันที่พี่อลันเมาแล้วเผลอระบายเรื่องที่ถูกพ่อบังคับให้แต่งงานกับพระพาย นิกกี้ก็ตามดูตามสืบเรื่องของพระพายจนได้เห็นท่าทีแปลก ๆ ที่ข้าวหอมมีต่อพระพาย นิกกี้ก็เข้าไปตีสนิทด้วยจนได้รู้ว่าข้าวหอมเองก็เกลียดพระพาย"

"นิกกี้ก็เลยใช้ความเกลียดของข้าวหอมที่มีต่อพระพายสั่งให้เธอไปทำร้ายแพร แล้วโยนความผิดให้พระพายงั้นเหรอ" พอได้ฟังอลันก็เริ่มเข้าใจเหตุผลที่นิกกี้ทำแบบนี้บ้างแล้วล่ะ

"ใช่ค่ะนิกกี้ให้ข้าวหอมใส่ร้ายพระพายก็เพื่อทำให้พี่อลันเกลียดพระพายจนไม่อยากแต่งงานด้วย แต่มันดันผิดคาดพอพี่แพรตายพี่อลันกลับตกลงแต่งงานเพื่อแก้แค้นแทน นิกกี้ทำอะไรไม่ได้ไงคะเลยต้องยอมเล่นไปตามน้ำทำได้เพียงยุยงให้พี่เกลียดพระพายมาก ๆ จนไม่สามารถรักเธอได้"

"พี่ไม่คิดเลยว่านิกกี้จะร้ายกาจได้ถึงเพียงนี้ เสียแรงที่อุตส่าห์รักและเอ็นดูเหมือนน้องสาวแท้ ๆ" อลันผิดหวังและเสียใจมากจริง ๆ ไม่คิดเลยว่าคนที่เขารักและไว้ใจที่สุดจะเป็นคนที่แทงข้างหลังกัน

"นิกกี้ไม่เคยอยากเป็นน้องสาวพี่อลัน ไม่เคยเลยได้ยินไหมว่าไม่เคย" นิกกี้ตะเบ็งเสียงใส่หน้าอลันดังลั่นด้วยความโกรธ จากความรักที่มีตอนนี้มันแปรเปลี่ยนไปเป็นความโกรธแค้นแทน

เธอแค้นที่ไม่ว่าพยายามจะทำดีแค่ไหนรุ่นพี่หนุ่มก็ไม่เคยรักเธอเลยสักครั้งในเมื่อเธอไม่สมหวังไม่มีความสุขก็อย่าหวังว่าใครหน้าไหนจะมีความสุขโดยเฉพาะรุ่นพี่หนุ่มกับพระพาย

"พี่อลันจะต้องอยู่กับความรู้สึกผิด ความเจ็บปวดและเสียใจไปตลอดชีวิต" เธอจับจ้องใบหน้าหล่อด้วยแววตาโกรธแค้น ว่าจบก็พุ่งไปหาพระพายด้วยความเร็วพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักพระพายอย่างแรงหวังให้แท้งลูกของรุ่นพี่หนุ่มที่อยู่ในท้อง

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วโดยที่ทุกคนไม่คาดคิดว่านิกกี้จะกล้าทำ

"กรี๊ด!" พระพายกรีดร้องด้วยความตกใจสุดขีดวินาทีที่ตัวเซถลาล้มลงกระแทกพื้น "โอ้ย!"

ทุกคนต่างพากันตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดที่ไหลออกทางหว่างขาพระพายโดยเฉพาะนนทพัทธ์เขารีบปล่อยมือจากข้าวหอมหมายจะวิ่งไปช่วยพระพาย แต่อลันกลับวิ่งไปช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มเสียก่อนทำให้เขาต้องหยุดชะงักทำได้เพียงมองตามด้วยความเป็นห่วงยังไงซะอลันก็เป็นสามีของพระพาย