พิษรัก 1 | จบแค่คืนนั้น

‘อึก! ระ…แรงเกินไป’

‘เธอได้เงิน ฉันได้เล่นสนุกกับร่างกายของเธอ ไม่มีใครเสียเปรียบหรือว่าได้เปรียบ’

เธอไม่เคยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น สัมผัส คำพูดที่ชวนหลอกล่อให้เกิดอารมณ์ ผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีใช่ย่อยแถมยังมีเสน่ห์เหลือล้น

ภายนอกดูเหมือนผู้ชายอบอุ่นหากแต่ในความเป็นจริง…ดูอันตรายไม่ใช่น้อย

คืนนั้นแค่ไปดื่มเป็นเพื่อนที่ห้องกับเขาสองต่อสอง ก่อนจะดีลทุกอย่างผู้ชายคนนั้นรับได้ทุกข้อเสนอ สุดท้ายดันมาขอมีเซ็กซ์ด้วย ตอนนั้นปฏิเสธเสียงแข็งแล้วยังเกือบทำเรื่องไม่คาดฝันกับเขาแล้วด้วย

‘อยากได้เท่าไร’

ใช่… เพราะประโยคนั้นประโยคเดียวเลย บวกกับนาทีนั้นกำลังหาเงินเพื่อไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่ เลยยอมมีเซ็กซ์กับเขาเพื่อแลกกับ ‘เงิน’

เพราะเขารวยและยินดีที่จะจ่าย เธอเลยยอมให้ในสิ่งที่เขาต้องการอย่างเต็มใจ

“สรุปแล้วคืนนั้นแกกับเขาคุณคนรวยคนนั้นยังไง?”

“แค่ดื่มกัน” เธอตอบกลับ เอแคลร์ เพื่อนสนิทในที่ทำงานที่เป็นสาวประเภทสอง เป็นสาวประเภทสองที่เหมือนผู้หญิงมาก สวยจนคนแยกคิดว่าเป็นผู้หญิง

“หราาา” เคแคลร์เบะปาก

“มองจากดาวอังคารก็รู้แล้วว่ามันจบยังไง”

“แกอย่าบอกใครได้ไหม” เธอไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้

เรื่องคืนนั้นมันจบลงไปแล้ว และอยากให้มันจบลงแค่นั้นพอ ไม่อยากให้มีใครเอามาพูดถึงเพื่อตอกย้ำในสิ่งที่เธอทำลงไป

เคยบอกกับตัวเองว่าจะไม่เอาร่างกายเข้าแลกเงินอย่างเด็ดขาด แต่ดันพลาดท่ากลืนน้ำลายตัวเอง

“ฉันไม่บอกใครหรอก แต่ถามได้ไหม ทำไมจู่ๆแกถึงยอมนอนกับเขา”

“ฉันต้องการเงิน”

“เห็นแกทำงานหนักมาทั้งเดือนยังไม่ได้พัก พักผ่อนบ้างนะอันดา เป็นห่วง”

“ขอบใจนะเอแคลร์ แต่ฉันยังไหว” เธอพูดแล้วเผยยิ้มให้เอแคลร์สบายใจ

“แกน่ะชอบยิ้มเหมือนยังไหว ทั้งที่ในความเป็นจริงแกกำลังไม่ไหว”

“ตอนนี้ฉันยังไหวจริงๆ”

“ไหวก็ไหว แต่ถ้าวันไหนเหนื่อยหรือไม่ไหวแล้วก็หยุดพักด้วยละ”

อันดาพยักหน้าให้เอแคลร์ด้วยรอยยิ้ม

ครืด ครืด

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนขาสั้นหลังจากมันส่งเสียงแผดร้องดังและสั่นขึ้นมา มองเบอร์ของปลายสายแล้วกดรับอย่างไม่ลังเล

“คะพี่แซมมี่”

(คืนนี้ว่างไหมคนสวย)

“ว่างค่ะพี่แซมมี่”

(ดีเลย… คืองี้นะ อันดาจำลูกค้าvipคนนั้นได้ไหม ที่อันดารับงานไปดื่มกับเขาที่ห้องสองคน)

“…ค่ะ จำได้” เธอเงียบไปสักพักกว่าจะขยับริมฝีปากตอบพี่แซมมี่

(เขาอยากให้อันดาไปดื่มด้วยคืนนี้ อันดาโอเคไหมจ๊ะ)

เธอเงียบ ครั้งนี้เงียบนานมากด้วย เคยคิดว่าทุกอย่างมันจะจบลงแค่คืนนั้นและคงไม่เจอเขาอีก ผ่านมาแล้วหนึ่งอาทิตย์เต็ม ไม่คิดว่าโลกจะหมุนให้เธอและเขากลับมาเจอกันอีกครั้ง

(อันดา ยู้ฮู้~ ยังอยู่ไหม)

“ยะ…อยู่ค่ะพี่แซมมี่”

(จะรับไหม?)

“เอ่อ… ไม่ดีกว่าค่ะ”

(จริงจัง? พี่ให้โอกาสเราคิดอีกรอบ)

“ไม่ค่ะ” เธอยืนยันคำตอบเดิม

(เขาบอกว่ายินดีจ่ายค่าตัวให้อันดามากกว่าวันนั้นเลยนะ ถ้าอันดาตกลงไปดื่มกับเขา)

อาจจะไม่จบลงแค่การดื่มน่ะสิ…

ถามว่าอยากได้เงินไหม? ใครบ้างไม่อยากได้เงิน เธอฝืนตัวเองไม่ตกลงรับงานนี้ กลัวมันไม่จบแค่การดื่มเหมือนคืนนั้น อีกอย่างไม่อยากไปเจอเขา

อยากลืมเรื่องคืนนั้น

อยากเอามันออกจากหัว

ไม่อยากจดจำ

“พี่แซมมี่หาคนอื่นไปแทนอันดานะคะ”

(ก็ได้ๆ พี่ไม่บังคับ เดี๋ยวพี่หาคนไปแทนอันดาเอง)

“ขอบคุณพี่แซมมี่ที่เข้าใจอันดานะคะ”

(ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เอง งั้นแค่นี้นะ)

“ค่ะ” เธอวางสายจากพี่แซมมี่ เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิม

“มองอะไรหืมเอแคลร์”

“ถ้าฉันเป็นแก ฉันจะรีบโกย”

“ฉันก็อยากโกยนะ แต่ไม่อยากเจอเขาอีก”

“เป็นคนอื่นคงไม่ปล่อยคุณรามิลหลุดมือไปง่ายๆ ถ้าเขาถูกใจใคร ผู้หญิงคนนั้นโคตรโชคดีเลยละ แกพลาดแล้วอันดา”

รามิลเป็นผู้ชายที่ใครหลายคนหมายปอง หากเขาได้สนใจใครแล้วแปลว่าคนนั้นโชคดีมาก น่าเสียดายที่อันดาดันปล่อยโอกาสทองหลุดมือ

เธอฟังเอแคลร์พูดเงียบๆ คงพลาดแล้วจริงๆนั่นแหละ อยากคว้าโอกาสนี้ไว้อยู่เหมือนกัน แต่เธอบอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่เจอเขาอีก

ให้มันจบที่คืนนั้น…