บทที่ 3. สั่งสอนคนเก่ง…

“เข้ามาทำไม ฉันสั่งเลขาไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าให้นายไปหาห้องอื่นทำงานหรือไม่ก็ออกไปจากที่นี่...”

เมวีลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บริหารนุ่มสบายอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามของเขาเดินเข้ามาในห้อง ออสการ์ปรายตามองหญิงสาวแล้วไม่พูดอะไรแต่เดินไปนั่งเหยียดยาวที่โซฟาตัวใหญ่ริมผนังกระจกอย่างดีที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกซึ่งเต็มไปด้วยตึกรามสูงและถนนหนทางซึ่งเต็มไปด้วยรถราขวักไขว่

“นี่นาย ฉันพูดไม่ได้ยินรึไงฮะ...”

เมวีเดินอาดๆ มาเท้าสะเอวมองชายหนุ่มอย่างแค้นเคือง แต่เขากลับไม่มีทีท่าเดือดร้อนกับท่าทางของเธอเลยแม้แต่น้อย กลับเปิดเอกสารอ่านอย่างสบายอารมณ์เมวียิ่งเดือดดาลมากขึ้นจนแทบอยากจะกระโจนเข้าไปข่วนหน้าหล่อๆ นั่นให้สาแก่ใจที่ร้อนรุ่ม

“นี่.. ฉันพูดไม่ได้ยินรึไงฮะ ไอ้บ้า..”

“ได้ยิน แต่ไม่คิดจะใส่ใจ เพราะมันเป็นเป็นเหมือนเสียงอะไรเห่ามากกว่า...”

ออสการ์เอ่ยเรียบๆ ท่าทางสบายๆ ดูน่าหมั่นไส้ทั้งคำพูดก็กรีดใจคนฟังยิ่งนัก เมวีไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะพูดกับสุภาพสตรีเช่นเธอแบบนี้

“อ๊ายยยย ไอ้บ้า นายว่าฉันเป็นหมาเหรอ”

“หึหึ.. หน้าตาไม่น่าจะฉลาด รู้ด้วยเหรอว่าฉันหมายถึงอะไร...”

“แก ไอ้ๆ นาย ฉันจะฆ่านาย ไอ้ฝรั่งขี้นก...”

พูดจบเมวีก็กระโจนเข้าหาร่างสูงที่นั่งอย่างสบายใจด้วยความโกรธจัด แต่ออสการ์นั้นระวังตัวไว้อยู่แล้วก็หลบร่างบางที่พุ่งเข้าหาได้ทันก่อนที่มือบางซึ่งเล็บยาวเคลือบสีสดใสนั้นข่วนหน้าหล่อๆ ของเขา..

ทันทีที่เธอโผนเข้ามามือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อมือบางแล้วกระชากร่างระหงเข้าหาตัวและกดร่างของเธอไว้กับโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะพลิกกายแกร่งของตนขึ้นทาบทับเธอไว้ ตรึงมือบางไว้เหนือศีรษะของคนตัวเล็กที่ดิ้นเร่าๆ อย่างเจ็บแค้นที่เสียทีเขาอีกครั้ง...

“กรี๊ดดด ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ”

“หน้าตาก็สวยดี หุ่นก็น่าฟัด แต่พูดออกมาทีไรทำให้ฉันนึกถึงสมเพชเธอจริงๆ นี่หรือคนที่เรียนจบจากเมืองนอกเมืองนา คนไทยเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ พอไปเรียนเมืองนอกก็ลืมตัวแล้วก็เผยสันดานแย่ๆ ของตัวเองออกมาเพราะไร้การอบรมสั่งสอนที่ดี...” ออสการ์ยิ้มหยันซึ่งมันทำให้คนฟังแทบน้ำตาร่วงเพราะเจ็บใจที่โดนเขาดูถูก

“ฉันพูดแบบนี้ก็เฉพาะกับคนบางคนที่ทำตัวเป็นแมงดาต่างหาก โดยเฉพาะนาย... ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า ไอ้หน้ารังแกผู้หญิง”

“หึหึ... เหรอ แต่ไม่น่าเชื่อนะเพราะเธอดูพูดคล่องแคล่วช่ำชอง เหมือนผู้หญิงที่อยู่ตามตรอกซอกซอยคอยขายบริการ”

“มันจะมากไปแล้วนะ นายเป็นใครถึงมาว่าฉันฉอดๆ แบบนี้ ไอ้คนทุเรศ”

“ก็เป็นคนที่จะดัดสันดานเธอไง คนนิสัยเสียๆ อย่างเธอ จะต้องโดนสั่งสอนซะบ้าง ไม่ใช่หลงตัวเองแล้วเที่ยวว่าคนอื่นเขาเสียๆ หายๆ โดยที่ตัวเองก็ไม่ได้ดีเด่อะไรสักนิด”

ออสการ์พูดชัดเจนและเต็มไปด้วยการดูถูกเหยียดหยามเธอ เมวีนึกทึ่งและนึกโกรธในเวลาเดียวกันที่เขาพูดภาษาไทยได้ชัดเจนขนาดนี้ซึ่งจากข้อมูลที่เธอรู้จากบารมีเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้นั้น เธอรู้ว่าเขาเพิ่งจะมาอยู่เมืองไทยได้ไม่ถึงสองปีแต่ทำไมเขาพูดไทยได้ชัดซ้ำคำพูดที่ใช้เปรียบเปรยเธอนั้นก็เป็นคำพูดเหมือนคนไทยแท้ๆ เสียด้วย

เขาเป็นใครกันแน่ แล้วมีความสัมพันธ์กับแม่เลี้ยงของเธออย่างที่บารมีบอกเธอจริงๆ ใช่ไหม...

เมวีเริ่มสงสัยและติดใจกับคนตรงหน้าที่มองเธอด้วยแววตาที่เธอพยายามจะอ่านให้ออก แต่ก็ไร้ผลแล้วกลับหวั่นไหวกับสายตาคมไปเสียอีก

“ปล่อยฉันนะ คนบ้า ฉันหนักจะตายอยู่แล้ว จะทับกันให้แบนแต๊ดแต๋เลยรึไง”

เมื่อรู้สึกถึงกระแสบางอย่างที่ทำให้เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องและอึดอัดขึ้นมาจนแทบหายใจไม่เป็นจังหวะเมวีก็รีบหาทางเอาตัวรอดออกจากสถานการณ์เช่นนี้ แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล...

“หึหึ นึกว่าชอบให้ฉันนอน ทับ เสียอีก เห็นขยันอยากเข้าใกล้ฉันจัง...” ออสการ์พูดยิ้มๆ ทว่าน้ำเสียงกลับเย็นชาแต่คำพูดก็ยียวนน่าตบนัก

“เชอะ ฉันนี่นะอยากจะใกล้นาย ฉันมีแฟนแล้ว และพี่บิ๊กเขาก็น่าเข้าใกล้มากกว่านายเป็นร้อยๆ เท่า”

“จริงเหรอ แล้วลีลาจูบของเขาสู้ฉันได้มั้ย แล้วมีท่าเด็ดรึเปล่ายามที่เธอนอนกับเขา...” ไม่รู้ทำไมออสการ์ถึงได้รู้สึกเหมือนจะไม่พอใจที่เธอพูดถึงผู้ชายคนอื่น ทั้งยังรู้สึกร้อนๆ ในอกอย่างช่วยไม่ได้

“นาย... ไอ้ถ่อย คนหยาบคาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้คนบ้า ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ไอ้ อื๊อออ...”

เสียงด่าทอของเธอหายไปในลำคอเมื่อริมฝีปากหยักได้รูปของเขากดลงมาอย่างไม่อ่อนโยนนักแต่ก็ไม่รุนแรงนั้นบดคลึงกลีบปากงามอย่างเอาแต่ใจ ลิ้นหนาทว่านุ่มร้อนผ่าวสอดลึกกวาดไล้เรียวลิ้นของเธออย่างช่ำชองใช้ลีลาเจนจัดหลอกล่อให้เธอจูบตอบเขาอย่างลืมอาย...

หนุ่มสาวจุมพิตตอบโต้กันอย่างร้อนแรง หลงลืมความบาดหมางและเรื่องที่ทะเลาะกันเมื่อครู่ไปสิ้น เพราะตอนนี้ทั้งออสการ์และเมวีต่างจูบลูบไล้เรือนกายกันเมามันเหมือนคู่รักที่ร้างราห่างเหินกันมานาน ไม่ใช่คนที่เกลียดหน้าไม่ลงรอยกัน หรืออาจจะเป็นเพราะความมากประสบการณ์ของคนตัวโตที่ใช้ลีลาเจนจัดในสนามสวาทเล้าโลมให้เมวีหลงเพริดคล้อยตามไปด้วยได้อย่างง่ายดาย หรือเพราะหญิงสาวอ่อนด้อยประสบการณ์ก็ไม่อาจจะทราบได้

ตอนนี้เมวีไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ร่างกายของเธออ่อนปวกเปียกจนไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านกระแสความร้อนระอุที่สาดซัดเข้าร่างของตนจนสั่นสะท้านและความร้อนแปลกๆ ก็วิ่งมารวมกันที่ใจกลางร่างสาวจนเธอรู้สึกทรมานกับความร้อนนั้น เธอจะทำอย่างไรให้ความรู้สึกนี้มันหายไป หญิงสาวคางแผ่วๆ ส่ายร่างเสียดสีกับกายแกร่งอย่างลืมตัว

“อืม.. หนูเม หวานเหลือเกิน...”

ออสการ์ครางอย่าลืมตัว เขาเองก็แทบจะทนเสน่ห์อันเย้ายวนของเธอไม่ได้ ความนุ่มนวลหอมละมุนจากร่างสาวสวยสดก็ทำให้เขาควบคุมตัวเองได้ยากกว่าที่คิดไว้ ความตั้งใจจะเมินเฉยต่อเธอก็พังทลายลงอย่างไม่เป็นท่า

ริมฝีปากร้ายกาจร่ายมนต์สะกดให้เธอหลงเตลิดได้ไม่ยากเมื่อเขาผละจากปากอวบอิ่มมาเพื่อนจะเลื่อนไล้ไปยังจุดหมายใหม่ที่หอมหวานกว่า มือหนาเลื่อนไล้เข้าไปใต้ชายกระโปรงบานพริ้มสั้นแค่เข่าอย่างย่ามใจ ยิ่งสัมผัสผิวเนื้อละมุนที่ต้นขาเนียนเขาก็ยิ่งไม่อยากหยุด อยากทำมากกว่านี้ และเร็วเท่าความคิดชายหนุ่มก็รั้งกางเกงขาสั้นตัวบางที่เหมือนปราการชั้นแรกที่ทำให้เขาแทบอยากจะกระชากชุดสวยนี้ให้ขาดกระจุยเพราะทนกับความเย้ายวนของเธอไม่ไหว เธอจะใส่มันไว้ทำไมให้เกะกะนะ ออสการ์คิดอย่างฉุนเฉียวขณะที่ปลดเปลื้องกางเกงเจ้าปัญหาออกไปพร้อมกับขบเม้มลำคอระหง หยอกเย้าทรวงสาวผ่านเสื้อแขนกุดชีฟองสีหวานด้วยมืออีกข้างที่ไม่ยอมว่างเว้นจากกายงาม ส่วนเจ้าของเรือนร่างยั่วใจก็หายใจหอบกระเส่าไม่มีแรงจะปัดป้องนวลเนื้อจากมือเขาได้

“อะ อย่า นะ... อือ โอ...” เมวีครางไม่เป็นภาษาทั้งแม้ในใจจะอยากปัดป้องอยากจะผลักร่างแกร่งนี้ออกไป แต่อีกใจก็อยากรู้อยากลองและอยากให้ความทรมานในกายสูญสิ้นไป...

“อืม หนูเม หนูเมจ๋า...” ชายหนุ่มครางกระเส่าด้วยความตื่นเต้น หัวใจหนุ่มเต้นแรงราวกับไม่เคยพบเจอหรือเคยได้สัมผัสเรือนร่างงดงามของอิสตรีมาก่อน ทั้งที่คนอย่างเขาไม่เคยว่างเว้นจากเรื่องบนเตียงกับสาวๆ สวยๆ เกือบทุกขนชาติ และเขาเองก็เป็นหนึ่งในนักธุรกิจเนื้อหอมเจ้าเสน่ห์ที่หญิงสาวทั่วโลกใฝ่ฝันอยากจะเป็นผู้หญิงของออสการ์ ดาซิลวา มอริสซิโม แต่เมวีกลับคิดว่าเขาเป็นแมงดาเกาะแม่เลี้ยงของเธอเสียนี่ ซึ่งมันทำให้คนที่เป็นเสือผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเขาเสียหน้าอย่างรุนแรง มหาเศรษฐีอย่างเขานี่นะจะมาเกาะผู้หญิงกิน ซ้ำเขายังรู้สึกต้องการเธออย่างแรงกล้าอีกด้วย...

มือหนาที่กำลังจะรั้งกางเกงชั้นในตัวน้อยที่ปกปิดความอ่อนไหวของอิสตรีออกเพื่อเขาจะได้สัมผัสกายสาวที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายต้องชะงัก ริมฝีปากที่กำลังแตะแต้มอยู่เหนือเนินอกขาวผ่องอวบอิ่มก็ต้องอยู่ในอาการเช่นเดียวกันเมื่อเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นซึ่งมันก็เป็นเบอร์สำคัญที่เขาตั้งเสียงเพลงนี้ไว้และเขาจะไม่รับไม่ได้...

“บ้าเอ๊ย...” ชายหนุ่มสบถกับตัวเองมองเนื้อนุ่มที่ไหวกระเพื่อมอยู่ตรงหน้าอย่างแสนเสียดายก่อนจะลุกขึ้นนั่งเสยผมรวกๆ แล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อสูทหรูออกมากดรับสาย...

“ครับ ว่าอย่างไรครับแนนนี่...”

ออสการ์กรอกเสียงคุยกับปลายสายแต่ดวงตาคมไม่ละจากร่างบางที่ลนลานขยับกายไปสุดมุมโซฟาแล้วจัดแจงเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่ด้วยท่าทางเงอะงะใบหน้าสวยแดงก่ำผมเผ้ายุ่งเหยิงดูน่าปรารถนาจนเขาปวดหนึบไปทั้งแก่นกลางกายชาย...

“ครับแล้วผมจะไปรับ รอที่นั่นล่ะครับ ครับ...” ออสการ์วางสายแล้วลุกขึ้นก้าวไปคว้าแขนเรียวของคนที่กำลังจะเดินไปที่ประตูไว้ แล้วบังคับให้เธอหันมาเผชิญหน้าอย่างผู้ที่เหนือกว่า

“จะไปไหนล่ะคนเก่ง แน่จริงก็อยู่ทำงานให้เต็มวันสิครับ เอ... ทำหน้าแบบนี้ อยากต่อให้จบใช่หรือเปล่า...”

น้ำเสียงนั้นเย้ยหยันยิ่งนัก เมวีเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาเขียวขุ่น ยกมือขึ้นหมายจะตบหน้าหล่อเหลาให้สาแก่ความเจ็บใจที่เธอเกือบจะพลีกายให้เขาเชยชมแล้วถึงสองครั้ง ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเธอกับเขาเพิ่งทะเลาะกันอย่างเอาเป็นเอาตาย มันน่าอายนัก แต่คนตัวโตที่มองเธอด้วยดวงตาพราวพรายยกนิ้วชี้ส่ายไปมาตรงหน้าเธอเหมือนยั่วเย้า...

“อ๊ะๆ ถ้าไม่อยากต่อก็บอกกันดีๆ สิ ถึงกับจะตบจะตีกันเลยเหรอที่ฉันไม่ต่อให้หายอยาก หรือจะกันต่อเลยมั้ยจ๊ะคนสวย หึหึ”

“กรี๊ดดดด ไอ้บ้า คนทุเรศ หยาบคาย ใครอยากจะทำแบบนั้นกับนายกัน หลงตัวเองที่สุด”

“อ้าว เมื่อกี้ยังครางหงุงหงิงๆ เหมือนแมวอยากผสมพันธ์อยู่เลย ทำไมตอนนี้กลายเป็นนางยักษ์ไปเสียแล้ว”

ออสการ์รู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อตำกับเธอขึ้นมาทันที แต่เมื่อเห็นดวงตากลมโตที่มองเขาอย่างกินเลือดกินเนื้อนั้นดูแดงๆ น้ำใสๆ คลอๆ เขาก็นึกสงสาร หัวใจแกร่งกระด้างของเขาอ่อนยวบลงไป

“เอาล่ะไปล้างหน้าล้างตาหน่อยไป หากออกไปสภาพนี้รับรองเลยว่าแฟนเธอจะต้องออกแตกตายแน่หากได้เห็นสภาพของเธอเหมือนเพิ่งผ่านการนอนกับผู้ชายมาสักโหล...” ไม่วายที่เขาจะพูดจาร้ายๆ กับเธอ เมวีอยากจะกรีดร้องให้หายเจ็บใจ แต่ก็เดินเข้าห้องน้ำซึ่งซ่อนอยู่หลังฉากกั้นหรูหราอย่างฉุนเฉียวและไม่มีทางเลี่ยง...