ตอนที่ : 13 รวงผึ้งรสขม

7

รวงผึ้งรสขม

รวงผึ้งยังคงทำงานแบบเดิมทุกอย่าง หญิงสาวมีหน้าที่ในการเป็นผู้ช่วยนางอ้อยในการทำอาหารเลี้ยงคนงาน หรือไม่ก็คอยพิมพ์งานให้หัวหน้าคนงานตามแต่ใครจะสั่งมา

“วันนี้มาพิมพ์เอกสารให้ฉันหน่อยนะนิ่ม” อดิษฐ์เอ่ยบอกหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาภายในสำนักงานส่วนตัวของเขา ซึ่งสุริยกาลสร้างขึ้นให้เป็นที่ทำงานของเขาแบบพิเศษ โดยแยกออกจากออฟฟิศใหญ่ของที่นี่ นั่นเพื่อเป็นการให้เกียรติหัวหน้าคนงานในวัยสี่สิบห้าปีคนนี้ คนที่อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ของเขามาโดยตลอดตั้งแต่บิดาลาทางโลกเข้าสู่ทางธรรมไป

“ได้ค่ะลุงดิษฐ์” รวงผึ้งฝืนยิ้มให้อีกคน ก่อนจะเดินไปประจำโต๊ะทำงานของตัวเอง

“นิ่ม”

“คะ”

“เรื่องเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง” ชายสูงวัยก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ปกติรวงผึ้งเป็นคนน่ารักสดใสร่าเริง ยิ้มเก่ง แต่ไม่ค่อยพูดเท่านั้นเอง แต่พอผ่านเมื่อคืนนี้มาท่าทางก็ดูผิดธรรมชาติจากเดิมไปในทันที

“ไม่มีอะไรค่ะลุงดิษฐ์ คุณกาลก็ดีกับนิ่มค่ะ” เสียงตอบช่างเบาหวิว

“แบบนั้นก็ดีแล้ว ถ้ามีอะไรที่มันไม่ไหวจริงๆ ก็บอกฉันนะฉันจะไปขอคุณกาลให้” แม้ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่าแต่อดิษฐ์ก็อยากจะช่วยเหลือรวงผึ้งเท่าที่เขาจะทำได้

“ขอบคุณลุงดิษฐ์มากนะคะ ถ้านิ่มไม่ไหวจริงๆ นิ่มจะบอกค่ะ แต่ว่าตอนนี้นิ่มยังไหวอยู่” เพื่อพ่อเธอต้องทำแบบนี้ มันเป็นกรรมของคนเป็นลูกที่เกิดมามีพ่อติดการพนัน รวงผึ้งได้แต่คิดอย่างเศร้าใจ เอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดคอมพิวเตอร์ เตรียมตัวพิมพ์งานที่ได้รับมอบหมายมา เสร็จแล้วก็ต้องเข้าไปช่วยนางอ้อยทำอาหารเที่ยงเลี้ยงคนงานในครัวต่อ

“นิ่มอย่าคิดมากนะ ป้ากลัวจะหั่นนิ้วตัวเองขาดเสียก่อน” นางอ้อยเตือนสติคนที่ทำหน้าเหม่อลอยไม่ได้สนใจมีดในมือที่กำลังหั่นผักกาดอยู่แม้แต่น้อย

“เอ่อ ค่ะป้า” คนรู้ตัวว่ากำลังสติหายไปจากร่างรีบก้มหน้าลงดูการทำงานของตัวเอง จะบอกว่าเสียดายไหมกับความสาวที่ต้องเสียไป รวงผึ้งเองก็อธิบายยากว่ามันเป็นแบบไหน แต่ว่าตอนนี้ชีวิตของเธอกำลังไร้ค่า ว่างเปล่า อ้างว้าง และเหน็บหนาว ราวกับว่าไปยืนอยู่บนหุบเหวแห่งหนึ่งที่มองไปเห็นก้นเหว ส่วนปลายเท้าก็แตะวางอยู่บนแผ่นน้ำแข็งเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ แค่คิดน้ำตาก็พลันไหลออกมาเองอย่างไม่รู้ตัว

“นิ่มอย่าร้องเลย เอ็งคงทำกรรมไว้กับคุณกาลในชาติก่อน ชาตินี้เลยต้องตามมาชดใช้กันไป” หญิงสูงวัยพยายามหาถ้อยคำมาปลอบ

“ค่ะป้า นิ่มจะพยายามคิดแบบนั้น” คนหั่นผักกาดไปน้ำตานองหน้าไปได้แต่สะอื้นออกมาเบาๆ

“จะเป็นจะตายเชียวนะ!” เสียงตวาดดังขึ้นจากประตูห้องครัว ทั้งสองคนรีบหันหน้าไปมองด้วยความตกใจ พบเจ้าของร่างสูงกำลังยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงนั้น

“คุณกาลต้องการอะไรคะ ถึงได้เข้ามาถึงในครัว” นางอ้อยเห็นท่าไม่ดีรีบเอ่ยถามขึ้นก่อน

“ต้องการนิ่มครับป้า” คำพูดโต้งๆ ของเขาทำเอารวงผึ้งหน้าซีดเผือดลงทันที

“จะให้นิ่มไปรับใช้อะไรคะ”

“ไปเดี๋ยวก็รู้เองละป้า นิ่มตามฉันมา” เขาทำเสียงนุ่มใส่นางอ้อยแต่ตวัดน้ำเสียงห้วนดุสั่งรวงผึ้ง แล้วหันหลังเดินออกจากห้องครัวไป

“คุณกาลคงมีงานให้เอ็งทำ ไปเถอะนิ่ม เดี๋ยวจะถูกโกรธเอา”

“ค่ะ ป้า” คนที่น้ำตายังไม่แห้งสนิทไหล่ห่อเดินตามหลังเขาไปอย่างจำใจ

‘งานของเขาทำไมต้องขึ้นไปบนบ้าน’

รวงผึ้งเริ่มจะใจคอไม่สู้ดีนัก หญิงสาวขาสั่นเล็กน้อยเมื่อต้องก้าวขึ้นบันไดที่มีเขาเดินนำหน้าอยู่ ก่อนจะหยุดเดินเอาดื้อๆ เมื่อถึงกลางทาง แต่เพียงแค่สุริยกาลหันหลังกลับมาขึงสายตามองอย่างไม่พอใจ หญิงสาวก็จำต้องก้าวเท้าต่อไปข้างหน้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

รู้ตัวอีกทีบานประตูห้องก็ถูกเขาดันปิดลงตามมาด้วยเสียงกดล็อกประตู รวงผึ้งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเลยในตอนนี้ อยู่ภายในห้องนอนของเขาสองต่อสองแบบนี้ งานที่ต้องทำคงไม่ใช่เรื่องปกติทั่วไปอย่างแน่นอน

“ถอดเสื้อออก” คำสั่งของเขาทำเอารวงผึ้งเข่าอ่อน

“คุณกาลคะ นี่มันกลางวันนะคะ” คนกลัวทำใจกล้าแย้งเขาด้วย

“แล้วยังไง เมื่อไหร่ที่ฉันอยาก ฉันก็ต้องได้”

รวงผึ้งนิ่งค้าง รู้สึกจุกตื้อไปทั่วอก น้ำตาพานรื้นขึ้นมาคลอเอ่อเบ้า เขาช่างเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ ไม่เคยคิดถึงหัวจิตหัวใจใครอื่นราวกับว่าฝ่ายนั้นไม่ใช่คน เป็นเพียงสิ่งของที่อยากหยิบจับมาใช้สนองอารมณ์ตัวเองตอนไหนก็ได้!

“ว่ายังไง จะถอดเองหรือให้ฉันถอดให้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าฉันเบามือไม่เป็นเสียด้วย ถ้าไม่อยากออกไปจากห้องนี้ในสภาพเสื้อผ้าขาดวิ่นละก็ถอดเอง”

เขาพูดจบรวงผึ้งก็มือไม้สั่น ค่อยๆ ถอดเสื้อยืดออกจากด้านบนของลำตัวอย่างช้าๆ แค่นี้เธอก็รู้สึกอับอายทุกคนในอิงตะวันเหลือเกิน หากต้องออกไปในสภาพที่รู้ว่าไปทำอะไรมาหมาดๆ เธอยอมที่จะทำลายศักดิ์ศรีของตัวเองด้วยวิธีนี้ดีกว่า

“ว่าง่ายแบบนี้สิดี ฉันจะได้เอ็นดูนานๆ” สุริยกาลเอ่ยชมคนที่เหลือแต่เสื้อชั้นในกับกางเกงห้าส่วน ไม่เกินอึดใจหนึ่งรวงผึ้งก็เหลือแค่ชุดชั้นในที่เจ้าตัวยังไม่กล้าถอดมันออก แต่ก็ไม่เป็นไรเรื่องนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยสำหรับเขา

“ขึ้นไปนอนรออยู่บนเตียง”

น้ำเสียงของเขาช่างปกติผิดกับรวงผึ้งที่ขวัญหนีดีฝ่อ ตัวสั่นราวกับจะลงแดนประหารอีกครั้ง หญิงสาวก้าวขึ้นไปบนเตียงนอนด้วยความรู้สึกอดสู มองดูอีกคนก็พบว่าเขากำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจากร่างกาย

“คุณกาลคะ เราเพิ่งจะทำเรื่องนี้ไปเมื่อคืนนี้เองนะคะ” ร่างกายยังเจ็บระบมไม่หาย นี่เขากำลังจะซ้ำรอยเดิมจากเมื่อคืนนี้อีก รวงผึ้งคิดแล้วก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นทันที ความเจ็บปวดจากการร่วมรักครั้งแรกช่างไม่น่าประทับใจเอาเสียเลย อาการหวาดกลัวจึงเกิดขึ้นต่อคนที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง

“กลัวอะไรนิ่ม เมื่อคืนฉันก็สอนไปตั้งเยอะ” คนพูดก้าวขึ้นมาคร่อมอยู่กลางร่างของรวงผึ้ง แม้ไม่ได้มองเขาแบบเต็มสองตาของตัวเอง เพราะว่าตอนนี้หญิงสาวกำลังหลับตาลงแน่น แต่ก็สามารถรับสัมผัสได้ว่าคนที่นั่งทับกลางลำตัวเบาๆ นั้นไม่ได้เสื้อผ้าสวมใส่ติดกายแม้แต่ชิ้นเดียว

“อ๊ะ!”

เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นเมื่อเขาบรรจงใช้ความร้อนแสนแกร่งวางแนบไปทั่วบริเวณหน้าท้องแบนเรียบ ก่อนจะบดเบียดเข้าสู่ซอกขานุ่มเบาๆ ความเจ็บแปลบปลาบร้าวไปทั่วบริเวณใจกลางร่าง รวงผึ้งได้แต่กระเถิบกายหนีด้วยความหวาดกลัวท่วมท้นหัวใจ เธอยังเจ็บอยู่จากเหตุการณ์เมื่อวานนี้ ใจคอของสุริยกาลจะซ้ำรอยเดิมอย่างทารุณแบบนี้เลยหรือ

“คุณกาลคะ นิ่มยังเจ็บอยู่”

ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะแนบลงบนเรียวปากอิ่มหญิงสาวก็ท้วงติงเขา สุริยกาลยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยเขาคลึงนิ้วโป้งลงบนปากล่างเป็นรูปวงกลม

“ก็อดทนสินิ่ม”

ความใจร้ายของเขาทำให้คนได้ยินแทบอยากจะกัดนิ้วมือของเขาให้ขาดด้วน แต่ว่ารวงผึ้งก็ทำได้แค่เพียงเบือนหน้าหนีไปด้านข้าง ปล่อยให้หยาดน้ำตาเอ่อคลอเบ้า

“ไม่เอาน่า อีกหน่อยก็จะไม่เจ็บแล้ว”

เขาดันปลายคางมนของหญิงสาวให้หันกลับมา แนบริมฝีปากหนาลงบนเรียวปากอิ่มอย่างดูดดื่ม ฝ่ามือหนาก็เคล้าคลึงทรวงอวบอิ่มอย่างหนักหน่วงมือ ร่างกายของรวงผึ้งก็ไม่ได้แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยผ่านมา แต่ว่านิสัยใจคอที่ดูจะสงบเสงี่ยมเจียมตัวนี่ต่างหากที่ทำให้สุริยกาลนึกพอใจ และที่สำคัญเขาคือคนแรกและคนเดียวของรวงผึ้ง ความภาคภูมิใจลึกๆ จึงผุดขึ้นอยู่ข้างใน

“ทำไมต้องร้องไห้ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว หืม” เขาถามชิดใบหูอีกคนได้แต่ส่ายหน้าไปมาด้วยไม่รู้จะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมาตอบเขา

“เงียบซะ” เสียงกระซิบแหบพร่าปากร้อนๆ ก็ไต่ซอกคอหอมกรุ่นลงไปอย่างช้าๆ จวบจนมาบรรจบอยู่ตรงเต้าอิ่มทั้งสองข้าง ใบหน้าสากแนบเคล้าหาอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย กลิ่นกายสาวถูกสูดดมเข้าสู่จมูกจนเต็มปอด ปลายยอดสีระเรื่อถูกฉกชิมจนชุ่มฉ่ำปลายลิ้น