พิศวาสร้ายผู้ชายข้างบ้าน

พิศวาสร้าย

ผู้ชายข้างบ้าน

‘หมวย’ สาวรุ่นวัยกำดัด เป็นลูกสาวคนเดียวของเถ้าแก่ ‘เฮง’ ที่เปิดร้านขายของชำอยู่ในตลาดกลางชุมชนเมืองเก่าแห่งหนึ่งในจังหวัดประจวบคีรีขันธ์

หมวยทอดสายตามองออกไปยังลานซีเมนต์โล่งกว้างที่อยู่อีกฟากถนน มีหนุ่มๆ หลายคนกำลังเล่นบาสเกตบอลกันอย่างสนุกสนาน

ทว่าท่ามกลางผู้ชายเหล่านั้น ความสนใจของสาวหมวยกลับจับจ้องอยู่แต่ร่างสูงใหญ่เกินร้อยแปดสิบเซนติเมตรของมาร์วิน ชายหนุ่มรูปหล่อที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านซึ่งติดกับบ้านของหล่อน หลังจากเจ้าของเดิมประกาศขายไว้ได้ไม่นาน

ด้วยความหล่อเหลาของมาร์วิน ทำเอาสาวน้อยสาวใหญ่ใจระทวย ตอนนี้เขากลายเป็นที่สนใจของบรรดาสาวๆ ทั้งอำเภอ

“อยากกินอ่ะ... ”

สาวหมวยรำพึงกับตัวเองเบาๆ สายตาเอาแต่จับจ้องมองร่างกำยำของหนุ่มฉกรรจ์นามว่า ‘มาร์วิน’ ไม่วางตา ทำให้เถ้าแก่เฮงที่เดินออกมาจากในร้านพอดี และได้ยินที่ลูกสาวพูด จึงรีบเอ่ยกับลูกสาว

“หิวก็ไปกินซะ... อั้วเอาบะจ่างใส่จานไว้ให้ลื้อแล้วนะอาหมวย”

คนเป็นพ่อเข้าใจว่าที่ลูกสาวบอกว่า ‘อยากกิน’ นั้นคงหมายถึงบะจ่างที่ตนเพิ่งซื้อมาจากตลาดนัดหนังอำเภอเมื่อเย็นวาน

“อุ๊ย... ”

หมวยหันมามองหน้าเตี่ยด้วยท่าทางเขินๆ สะดุ้งตื่นจากภวังค์วาบหวาม

หลังจากยืนแอบมองเรือนร่างกำยำอาบเหงื่อของมาร์วินจนเกิดอาการวาบหวิวแปลกๆ ในอารมณ์

“ที่หนูว่าน่ากินน่ะไม่ใช่บะจ่างหรอกจ้ะเตี่ย... อิอิ”

หมวยกล่าวยิ้มๆ

“อ้าว... แล้วลื้อหมายถึงอะไรวะ”

คิ้วรูปทรงสามเหลี่ยมสีขาว วางเอาไว้เหนือดวงตาตี่ ชิดเข้าหากันด้วยความสงสัยในคำพูดของอาหมวย

“ที่หนูว่าน่ากินก็โน่นไงคะเตี่ย... คนสวมเสื้อกล้ามสีขาวเบอร์แปดที่กำลังวิ่งอยู่กลางสนามบาสโน่นไงจ้ะ... อิอิ”

หมวยบอกไม่อ้อม ทำเสียงทะเล้น ตาไม่ละจากชายหนุ่มที่หล่อนแอบนั่งมองทุกเย็นที่เขาออกมาบาสเกตบอล

ไม่ใช่แค่มองเปล่า... แต่หลายครั้งหมวยยังแอบเก็บเอาหุ่นล่ำๆ มาจินตนาการ ผู้ชายรูปหล่อคนนี้มักจะผุดเข้ามาในอารมณ์วาบหวามและความฝันสยิวๆ ของหมวยบ่อยๆ

“อาหมวย... อย่าลืมว่าลื้อเป็นสาวนะ ผู้หญิงแบบไหนกันเที่ยวบอกว่าตัวเองอยากกินผู้ชาย... ลื้อนี่มันจริงๆ เลย ความเป็นกุลสตรีสักนิดก็ไม่มี”

เถ้าแก่เฮงมองลูกสาวด้วยสีหน้าอ่อนใจ หลายครั้งที่รู้สึกเอือมระอาในความแก่แดดของหมวย เมื่อมีโอกาสสั่งสอนก็ร่ายยาวจนลูกสาวต้องยกมือขึ้นปิดหู

“โธ่เตี่ย... นี่มันยุคไหนกันแล้วจ๊ะ ผู้หญิงยุคนี้ถ้าวันๆ มัวแต่นั่งพับเพียบเรียบร้อยก็อดสิจ๊ะเตี่ย”

หมวยเถียงคำไม่ตกฟาก

“อั๊วไม่อยากปวดกบาลกับลื้อ”

เถ้าแก่เฮงไม่ต่อความยาวสาวความยืด เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นร่างเอิบอิ่มของ ‘ป้าชื่น’ แม่ม่ายวัยสี่สิบปีที่ยังมีหน้าตาสะสวยไม่สร่าง รูปร่างของหล่อนเซ็กซี่ชนิดที่ว่าตูดเป็นตูดนมเป็นนม จะก้มจะเงยทำเอาผู้ชายร้องคราง มองตามตาเป็นมัน

ทุกวันนี้เถ้าแก่เฮงจ้างป้าชื่นมาทำความสะอาดบ้านเป็นประจำทุกเช้าเย็น วันละสองรอบ ทำมานานเกือบปีแล้ว

สาเหตุที่เถ้าแก่เฮงต้องจ้างแม่บ้านมาทำความสะอาดบ้าน ก็เพราะว่าแกเป็นพ่อม่าย หลังจากภรรยาซึ่งเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดหมวยเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสิบปีก่อน เถ้าแก่เฮงก็ตกพุ่มม่าย ต้องเลี้ยงดูหมวยซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียวมาเพียงลำพัง

เรื่องงานบ้านงานเรือนหมวยไม่ถนัด และเถ้าแก่ก็ไม่ได้เคี่ยวเข็ญ ไม่เคยคาดหวังในความเป็น ‘กุลสตรี’ ของอาหมวยผู้เป็นลูกสาว ด้วยรู้ว่าลูกที่เติบโตมากับพ่อซึ่งเลี้ยงดูอย่างผู้ชาย… ย่อมต่างจากการเลี้ยงดูของแม่

“เตี่ยจ๋า วันนี้หนูขอไปข้างนอกเดี๋ยวนะ... เตี่ยเฝ้าร้านไปนะ”

ลูกสาวหันมาสั่งพ่อ

“เอ็งจะไปไหน”

เถ้าแก่เฮงย่นหน้าผากถาม

“ไปเที่ยวในตลาดจ้ะ”

หมวยโกหก เพราะหล่อนตั้งใจจะไปหามาร์วิน ได้คุยได้ทักทายวันละนิดละหน่อยก็ทำให้ใจของหมวยพองโตเหมือนลูกโป่งสูบลม

“เออ… เตี่ยว่าวันนี้จะปิดร้านเร็วสักหน่อย”

เถ้าแก่เฮงบอกลูกสาว หากแต่สายตากลับทอดมองไปยังป้าชื่นที่กำลังเดินอ้อมเข้ามาทางประตูหลังร้านเหมือนอย่างทุกวันที่หล่อนมาถึง

หมวยนึกเอะใจว่าเหตุใดบิดาของตนจึงมักจะปิดร้านเร็วตอนที่ป้าชื่นมาถึง จะเปิดอีกครั้งก็ตอนค่ำที่ป้าชื่นทำงานเสร็จแล้ว

หมวยเคยคิดเล่นๆ ว่าบางทีเตี่ยกับป้าชื่นอาจจะแอบกุ๊กกิ๊กกันลับหลังหล่อน

แต่หมวยก็ไม่ได้ให้ความสำคัญอะไร เพราะว่าเตี่ยก็เป็นพ่อม่าย ป้าชื่นก็แม่ม่าย จะเป็นไรไปถ้าหญิงชายที่ตกอยู่ในอารมณ์เดียวดายจะหาทางออกร่วมกันเพื่อทำลายความเหว่ว้าในอารมณ์

“แหม... พอป้าชื่นมาเตี่ยก็รีบปิดร้านทุกทีเชียวนะ… อิอิ”

หมวยแซวขณะเดินมาหยิบขวดสปอนเซอร์มาถือไว้ในมือ ตั้งใจจะเอาไปให้ชายหนุ่มชื่อมาร์วินเหมือนอย่างที่เคยทำบ่อยๆ