บทที่5. ต่อ

เขาเอ่ยถาม น้องญา หรือ ชาครียา ประติมาไพบูลย์ ผู้เป็นน้องสาวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ และสะบัดตัวออกจากมือบางของสาวน้อยอีกคนด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจนัก เขารู้สึกเหมือนถูกรบกวนและก้าวล่วงความเป็นส่วนตัวซึ่ง ไอรดา เองก็แอบมองค้อนเขาอย่างน้อยใจ

“ก็น้องญาอยากให้พี่คริสตื่นเต้นนี่คะ น้องญากับไอก็เลยว่าจะมาเซอร์ไพรส์ แต่ที่ไหนได้พี่คริสกลับกำลังรื่นเริงกกผู้หญิงข้างถนนที่ไหนก็ไม่รู้”

ชาครียารีบเข้ามากอดพี่ชาย เธอรู้ว่าพี่คริสของตนกำลังโกรธ แต่เธอเองก็ห่วงและหวงพี่ชายเกินกว่าจะให้ผู้หญิงคนอื่นเข้าใกล้ หากเธอไม่ชอบคนๆ นั้นก็อย่าหวังว่าผู้หญิงหน้าไหนจะเข้าใกล้พี่ชายของเธอได้

ชาคริตนิ่งเงียบไม่พูดอะไร หากในห้องนี้มีเพียงเขากับชาครียาเขาเองก็รู้สึกปรกติเพราะเขากับน้องสาวคลุกคลีและสนิทสนมกันมาก แต่เขารับรู้ว่าตอนนี้มีคนอื่นอยู่ด้วยซึ่งก็คือไอรดาเพื่อนรักของชาครียาซึ่งเป็นน้องสาวของ อารยา อดีตคู่หมั้นเขานั่นเอง

“เธอชื่อ รติมา เป็นคนที่จะมาดูแลพี่แล้วเมื่อกี้ก็เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย พี่รู้ว่าน้องญาทำร้ายเธอ และน้องญาก็พูดจาไม่น่ารักเหมือนน้องญาคนเก่าของพี่คริส”

“ก็น้องญา...เอ่อ...” สาวน้อยวัยสิบเก้าอึกอักเมื่อเจอน้ำเสียงเย็นๆ ของพี่ชายในขณะที่สาวน้อยอีกคนแอบมองร่างชายในฝันของเธอ ด้วยความรักที่พยายามแอบซ่อนไว้ไม่ให้ใครล่วงรู้

“น้องญาต้องขอโทษเธอ” พี่ชายพูดเสียงเย็นในขณะผู้เป็นน้องสาวได้แต่หน้าบึ้งอย่างไม่ชอบใจก็แต่อ้อมแอ้มตอบรับพี่ชายเบาๆ

“พี่อยากคุยกับน้องญาเป็นการส่วนตัว ใครที่ไม่เกี่ยวก็ออกไป”

“แต่พี่คริสคะ ไอเขาอยากจะมอบของขวัญให้พี่นะคะเขาอุตส่าห์บินกลับมาเพื่อเอามันมาให้พี่คริส แล้วเราก็จะดูแลพี่คริสเองจนกว่าพี่คริสจะหาย”

“พี่คริสว่าพี่คริสพูดชัดเจนแล้วนะน้องญา” ชาคริตกล่าวเสียงเรียบๆ ห้วนๆ พลางเดินช้าๆ ไปยังเก้าอี้มุมโปรดที่เขารู้ดีว่ามันอยู่ส่วนไหนของห้อง ชาครียาหันมามองหน้าเพื่อนรักอย่างเห็นใจและสงสารเมื่อเห็นใบหน้าของไอรดาซีดลง

“ไอ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวพี่คริสก็อารมณ์ดีแล้วไอค่อยมาใหม่” ชาครียาปลอบเพื่อนรักเบาๆ

“เอ่อ ไอกลับก่อนก็ได้จ้ะ พี่คริสเขาก็คงจะเกลียดไอด้วยเพราะพี่สาวของไอทำเรื่องไม่ดีเอาไว้”

ไอรดากล่าวหงอยๆ ใบหน้าเรียวอ่อนหวานนั้นหม่นหมองลงทันทีแล้วค่อยๆ เดินช้าๆ เหมือนไร้เรี่ยวแรงออกจากห้องไป ชาครียามองตามร่างบอบบางของเพื่อนรักไปจนไอรดาลับประตูห้องกว้าง

เธอรู้สึกสงสารเพื่อนรักยิ่งนัก เพราะไอรดานั้นอาจจะดูเหมือนคนปรกติทั่วๆ ไป หากแต่แขนซ้ายของเธอนั้นลีบเล็กและอ่อนแรง นิ้วมือเรียวนั้นจะสั้นแบนลีบกว่ามือคนปรกติเล็กน้อย แต่ไอรดาจะใส่เสื้อแขนยาวเสมอๆ และสวมถุงมือที่ออกแบบมาเป็นพิเศษเป็นประจำ และไอรดาก็อ่อนแอขี้โรค ในความรู้สึกของชาครียานั้นไอรดาดูช่างน่าสงสารและเจียมตัว และพูดน้อยอีกทั้งก็เรียบร้อยน่ารัก ซึ่งมันทำให้เธอรักและเอาใจใส่เพื่อนคนนี้เสมอ เพราะคนอื่นๆ มักไม่ค่อยมาสุงสิงพูดคุยกับไอรดา จึงทำให้เธอเอาใจใส่และรักไอรดามากกว่าเพื่อนๆ ทุกคน

“น้องญา...” พี่ชายเรียกอีกครั้งชาครียาจึงได้ปิดประตูแล้วหันมามองพี่ชายอย่างไม่ชอบใจ ที่ชาคริตทำเสียงดังใส่เธอกับเพื่อน แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่าเดินไปหาผู้เป็นพี่ชายซึ่งนั่งรออยู่

“โถแม่คุณ นี่คงเจอฤทธิ์คุณน้องญามาสิคะ มาค่ะป้าจะทายาให้”

“ป้าเพียงไม่ต้องบอกแม่จิตนะคะ น้องมดไม่อยากให้แม่จิตไม่สบายใจ”

“จะเอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะมาเถอะค่ะ เดี๋ยวประคบสมุนไพรก่อนนะคะ จะได้ไม่ทิ้งรอยช้ำบนหน้าสวยๆ” ป้าเพียงกล่าวอย่างอาทรพร้อมกับกดลูกประคบลงบนแก้มบวมช้ำและมุมปากที่เจ่อแตกนิดๆ ของรติมาอย่างอ่อนโยน

“สมน้ำหน้าคนมันไม่เจียมตัวเป็นไงล่ะเจอฝ่ามือคุณน้องญาไป ถึงกับต้องประคบเลยเหรอ เอาน้ำบัวบกด้วยไหมวะนังคุณหนูตกยาก ฮ่าๆๆ”

เสียงห้าวฟังดูระคายหูของกุ๊บกิ๊บดังขึ้นพร้อมกับร่างใหญ่โตอ้วนท้วนเดินอุ้ยอ้ายเข้ามาเสนอหน้ามองดูรติมา ซึ่งกำลังหลับตาพริ้มเพราะรู้สึกเจ็บนิดๆ อย่างสะใจ

“รู้อะไรไหมนังกุ๊บกิ๊บ ผู้หญิงสวยๆ กับผู้หญิงขี้เหร่รูปชั่วตัวดำเนี่ย เขามีข้อเปรียบเทียบนะ หญิงขี้เหร่รูปชั่วตัวดำบางคนนั้นมักจะเลวโดยสันดานและชาติกำเนิด หญิงรูปงามนั้นมักจะทำตัวให้ดีงามด้วยว่าตนนั้นเกิดมามีรูปกายงดงาม และเกิดในวรรณะชาติตระกูลที่ดี ผิดกับพวกรูปชั่วนั้นจะเลวร้ายทั้งรูปกายและจิตใจด้วยคิดว่าตนนั้นไม่มีอะไรดีเกิดมารูปชั่วอยู่แล้ว จะเกรงกรรมชั่วไปใย แม้จะเกิดในตระกูลดีๆ แต่พวกนี้บางคนก็ยังชั่วร้ายด้วยสันดานเดิมๆ”

ป้าเพียงพูดเรื่อยๆ ด้วยน้ำเสียงน่าฟังจนรติมาเองก็นิ่งฟังอย่างเพลิดเพลินจนลืมความเจ็บระบมไปชั่วขณะ

“ข้าไม่รู้ว่าเอ็งจะเข้าใจไหมนะ แม้ข้าเองไม่ได้เรียนจบสูงๆ เหมือนคุณๆ ของเอ็ง แต่ข้าก็มั่นใจวาข้าดีพอที่จะสั่งสอนคนๆ หนึ่งให้เป็นคนดีได้แม้เขาไม่ใช่ลูกหลาน และแม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่เคยทำดีกับข้าเลย แต่ข้าก็พร้อมจะหยิบยื่นสิ่งดีๆ ให้เขาเสมอ”

“นี่ป้าหลอกด่าฉันเหรอ” นอกจากจะไม่เข้าใจแล้วคนใจคอหยาบกระด้างอย่างกุ๊บกิ๊บก็พาลหาเรื่องไปเสีย ป้าเพียงจึงได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ไม่กล่าวอะไรต่อ

“อ๋อ นี่คิดว่าจะมีนายผู้หญิงคนใหม่เป็นนังคุณหนูตกยากล่ะสิเลยคิดประจบไว้ บอกไว้เลยนะว่าอย่าฝันให้มันมากนักคุณน้องญาน่ะหากไม่ชอบใคร ก็อย่าหวังว่าผู้หญิงหน้าไหนจะได้เข้าใกล้คุณคริสแกก็อย่าหวังเลยนังคุณหนูตกยาก”

“โว้ยๆ เสียงหมาขี้เรื้อนตัวไหนมาเห่ามาหอนแถวๆ นี้วะ รำคาญโว้ย”

“นี่นังติ๋มนังต้อย พวกมึงอย่าเสือกเรื่องคนอื่น” กุ๊บกิ๊บหันไปตวาดใส่ติ๋มกับต้อยเสียงเขียวเมื่อสองสาวใช้เดินลำเลียงอาหารเช้าออกมาวางบนโต๊ะกินข้าว

“พวกกูเสือกเรื่องของหมาขี้เรื้อนโว้ยไม่ใช่มึง แล้วมึงเดือดร้อนทำไมวะ”

“หรือว่ามึงเป็นหมาขี้เรื้อน” ติ๋มกับต้อยกล่าวอย่างท้าทาย กุ๊บกิ๊บก็ได้แต่ยืนตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า เพราะตัวคนเดียว เพราะความที่เป็นคนขี้เกียจและชอบประจบสอพลอ อีกทั้งกุ๊บกิ๊บเป็นคนที่ชอบเอาเรื่องในบ้านเรื่องเจ้านายไปเล่านอกบ้าน จนทำให้คนอื่นๆ พลอยระอาและไม่อยากคบค้ากับเธอนัก เมื่อไอรดาไหว้วานและให้เงินเธอใช้ทุกๆ ครั้งที่มา อีกทั้งยังยกยอชื่นชมเธอด้วยจริต ทำให้เธอหลงระเริงคิดเองเออเองว่าไอรดาจะมาเป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ ทำให้เธอคอยส่งข่าวต่างๆ ให้ไอรดารับรู้อยู่เสมอ