บทที่ 4

บทที่ 2

ด้วยสภาพการจราจรในยามฝนตก แถมยังตกในช่วงชั่วโมงเร่งด่วนด้วย ทำให้การจราจรในกรุงเทพฯ แทบกลายเป็นอัมพาต กว่าจะฝ่าฟันการจราจรอันแสนติดหนึบมาถึงบ้านได้ก็ปาไปเกือบสองทุ่มแล้ว และคิวาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นน้องสาวนั่งรอเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น

“ลิซ่า ยังไม่เข้านอนอีกหรือครับ”

คิวาทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามกับน้องสาว กำลังจะเอ่ยถามต่อว่าไปพบปะกับเพื่อนๆ เป็นอย่างไรบ้าง ก็ถูกน้องสาวสาดเข้าพูดเข้าใส่ทำให้ต้องเสียใจอยู่ลึกๆ

“ลิซ่าไม่ใช่เด็กอนุบาลที่ต้องเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ”

เจอคำพูดนี้เข้าคิวาก็ต้องลอบถอนหายใจ รู้ว่าน้องสาวยังคงโกรธเขาอยู่ พอถามอะไรออกไปจึงถูกน้องสาวเหน็บแนมแทบจะทุกประโยค

“ลิซ่ากำลังจะบอกว่ารอพี่กลับบ้านหรือครับ”

ผู้เป็นน้องอยู่ในอารมณ์โกรธและหงุดหงิดเสมอ แต่คิวาก็พยายามใจเย็นในขณะถามออกไป

“ใช่ค่ะ ลิซ่ารอพี่คิวา”

ชาลิสารับคำ พอพี่ชายเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถาม ก็รีบบอกถึงความต้องการของตนเอง และแน่นอนว่าเธอได้เตรียมคำพูดที่จะกล่อมพี่ชายไว้แล้ว

“ลิซ่าต้องการไปเที่ยวประเทศรัสเซียกับเพื่อนๆ ค่ะ”

คิวาไม่แน่ใจว่านี่คือคำขออนุญาตหรือการออกคำสั่งกันแน่ และก็เอ่ยถามกลับคืนว่า

“ทำไมจู่ๆ ถึงอยากไปเที่ยวต่างประเทศ”

“ลิซ่าอยากไปเปิดหูเปิดตาบ้าง อยู่แต่ในบ้านหลังนี้ไม่ต่างจากถูกขังไว้ในลูกกรง”

“พี่ไม่เคยคิดกักขังลิซ่าเลย ลิซ่าจะไปเที่ยว ไปช้อปปิ้ง หรือไปดูหนังกินข้าวกับเพื่อนๆ ได้ตลอดเวลา พี่ไม่เคยห้าม”

“ฮึ! ไม่ห้าม! แต่ก็ส่งรณกรให้คอยเฝ้าติดตามลิซ่า มันไม่ได้แตกจากการถูกขังเลยค่ะ เพราะลิซ่าไม่มีอิสระแม้แต่นิดเดียว”

“ที่พี่ทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวลิซ่าเอง”

คิวาคัดค้านเสียงอ่อน มีความรู้สึกว่าเขากับน้องสาวกำลังพายเรือวนอยู่ในอ่าง ทะเลาะกันในเรื่องเดิมๆ ที่ชาลิสาไม่เข้าใจถึงความเป็นห่วงของเขาสักที

“อย่ามาพูดว่าทำเพื่อลิซ่าเลยค่ะ ถ้าพี่คิวาต้องมาเป็นลิซ่า พี่จะรู้ว่าลิซ่าอับอายมากเพียงใดที่มีรณกรเดินตามต้อยๆ ในทุกฝีก้าว แม้กระทั่งเข้าห้องน้ำก็ไปยืนรออยู่หน้าห้องน้ำผู้หญิง”

ยิ่งโต้เถียงกัน ยิ่งทำให้ความไม่ลงรอยของสองพี่น้องบานปลายมากกว่าเดิม คิวาจึงเป็นฝ่ายยอมแพ้ และเอ่ยปฏิเสธคำขอของชาลิสาในก่อนหน้านี้

“พี่ไม่อนุญาตให้ลิซ่าไปรัสเซีย ที่โน่นอากาศหนาวเย็นถึงขั้นติดลบ มันจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพของลิซ่าได้”

“พอเถอะค่ะ พี่คิวาเลิกแสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยต่อสุขภาพของลิซ่า...ลิซ่าสบายดี กับอีแค่อากาศหนาวจนน้ำกลายเป็นน้ำแข็งไม่ได้ทำให้ลิซ่าตายง่ายๆ หรอกค่ะ”

ชาลิสาโต้แย้ง ตีหน้าหงิกหน้างอใส่พี่ชาย รู้ว่าไม่มีทางทำให้พี่ชายใจอ่อนง่ายๆ แต่เธอก็ไม่ละความพยายามเช่นเดียวกัน

“ลิซ่าจะไปเที่ยวประเทศรัสเซียกับเพื่อนๆ พี่คิวาจะห้ามลิซ่าไม่ได้”

“พี่เพิ่งพูดอยู่หยกๆ ว่าไม่อนุญาตให้ไป!”

คราวนี้คิวาตอบเสียงดังด้วยความลืมตัว นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่เคยขึ้นเสียงกับน้องสาว

เมื่อถูกพี่ชายปฏิเสธเสียงห้วน และไม่มีทีท่าว่าจะใจอ่อนง่ายๆ ชาลิสาก็ผุดลุกขึ้นยืน ตะเบ่งเสียงตอบกลับพร้อมกับร้องไห้น้ำตานอง

“พี่คิวาจะเลี้ยงลิซ่าให้อยู่แต่ในกรงไม่ได้ ลิซ่าไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของพี่ ลิซ่าจะจุดธูปบอกคุณพ่อคุณแม่ว่าพี่คิวาทารุณจิตใจลูกสาวของพวกท่านอย่างถึงที่สุด”

“ลิซ่า!”

คิวาผุดลุกขึ้นยืนขณะเรียกน้องสาวเสียงดัง ตกใจกับถ้อยคำที่พร่างพรูออกมาพร้อมกับเสียงร้องไห้โฮ

“ไม่ต้องมาเรียก จำไว้ว่าลิซ่าเกลียดพี่คิวา เกลียด เกลียดที่สุด” ชาลิสาสะบัดหน้าหนี ก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดบ้านทั้งน้ำตานองหน้า

คิวาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตามเดิม เสียงร้องไห้ของชาลิสายังคงดังก้องอยู่ในหัว ถ้อยคำเค้นด่าที่มาพร้อมกับเสียงสะอื้นยังฝังแน่นอยู่ในใจ จนก่อเกิดคำถามว่าเขาเลี้ยงชาลิสาเป็นเหมือนสัตว์เลี้ยงในกรงดั่งที่เธอพูดจริงหรือไม่

สีหน้าของพี่ชายที่รักและห่วงน้องสาวยิ่งกว่าชีวิตของตัวเองเต็มไปด้วยริ้วรอยของความทุกข์ แต่ไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น ก็ต้องสะดุ้งตกใจกับถุงใส่ยาประจำตัวของชาลิสา ที่ลอยตกลงมาจากชั้นสองของตัวบ้าน

พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นชาลิสายืนอยู่ตรงหัวมุมบันได หญิงสาวไม่เอ่ยพูด คงมีแค่เพียงใบหน้าที่นองด้วยหยาดน้ำตาและดวงตาแดงก่ำจากการร่ำไห้ที่จ้องมองเขาเขม็ง

“ลิซ่า! เอายาไปกินเดี๋ยวนี้”

คำสั่งของคิวาไม่มีผลต่อชาลิสา หญิงสาวจ้องมองพี่ชายอยู่อีกครู่ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีเดินเข้าไปในห้องนอนของตน พร้อมกับปิดประตูกระแทกเต็มแรงจนเกิดเสียงดังลั่น

คิวาทอดสายตามองถุงยาที่ตกอยู่ไม่ห่างจากเขาสักเท่าไรนัก เสียงถอนหายใจเฮือกๆ ดังขึ้นหลายครั้งติดกัน จนในที่สุดก็ผุดลุกขึ้นยืนคว้าถุงยามาถือไว้ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนของน้องสาว