-Ep.8- ล่าตัว

Ep.8

เช้าวันต่อมา...

ที่โรงเรียน

"เนี่ยครับ เด็กคนนั้นเลย พยายามจะฆ่าลูกผม!" ไตรภพเดินเข้ามาชี้หน้าเด็กหนุ่มที่กำลังก้มเขียนหนังสือให้ตำรวจที่มาด้วยกันสามนายดู เด็กๆ ทุกคนต่างก็แตกตื่นที่มีตำรวจมา รวมถึงครูผู้สอนที่รีบเดินเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นทีจะมีเพียงแค่เพียงดาวคนเดียวที่ก้มหน้างุด มือสั่น เหงื่อแตกพลั่กๆ

"เด็กคนนั้นชื่ออะไรครับ เรียกออกมานี่หน่อย!" ตำรวจคนหนึ่งชี้ไปหาเด็กหนุ่มที่ไตรภพบอก แล้วถามคุณครูที่ยืนทำท่าตื่นตกใจ ด้วยความที่ตกอยู่ภายใต้อำนาจของเงิน ตำรวจสามนายจึงไม่คิดจะถามไถ่เรื่องราวจากอีกฝ่าย แต่กลับจะเอาตัวเด็กหนุ่มไปลงโทษให้ได้

"ชะ..ชื่อต้นเหนือค่ะ ต้นเหนือ ออกมาหาครูหน่อย" คุณครูเรียกชื่อเด็กหนุ่มเสียงสั่น ครั้นอยากจะปกป้องต้นเหนือก็ทำไม่ได้ เนื่องจากเกรงกลัวอำนาจของอีกฝ่าย

ต้นเหนือเดินออกมาที่หน้าชั้นเรียนด้วยท่าทีนิ่งสงบ เพราะเขารู้ตัวดีว่าได้ทำอะไรลงไป แต่จุดประสงค์มันไม่ใช่อย่างที่ไตรภพกล่าวหา พอเดินมาถึง คุณครูก็กอดคอต้นเหนือไว้ แม้ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร แต่เธอก็ไม่เชื่อว่าเด็กหนุ่มจะคิดร้ายกับใคร

"เอาตัวมันไปเลย ข้อหาพยายามฆ่าลูกชายผม!"

"ใจเย็นๆ นะคะพ่อเหมัน!" คุณครูตกใจเมื่อไตรภพเอื้อมมือมากระชากแขนเด็กนักเรียนของเธอแล้วยัดไปให้ตำรวจ แต่ก็ทำได้แค่พูด เพราะไม่สามารถทำอะไรได้

"ถ้าไม่เชื่อ ถามเด็กผู้หญิงคนนั้นดูสิ!" ไตรภพชี้ไปที่เพียงดาว ซึ่งเด็กสาวกำลังก้มหน้านั่งตัวสั่นอยู่ "ไอ้เด็กนี่มันจะข่มขืนเด็กผู้หญิงคนนั้น ลูกชายผมเข้าไปช่วย ก็ถูกมันเอาไม้ตีหัวปางตาย"

เสียงฮือฮาดังขึ้นในกลุ่มนักเรียน ทุกคนหันไปมองเพียงดาวด้วยสีหน้าเชิงคำถามปนประหลาดใจ เพราะแทบไม่มีใครอยากจะเชื่อเลยว่าต้นเหนือจะทำจริงๆ

"ไม่จริงนะครับ! เหมันต่างหากที่จะข่มขืนเพียงดาว!..."

เพี๊ยะ!

"ว๊าย! คุณไตรภพ!!" คุณครูสาวปิดปากที่เผลอร้องลั่นเมื่อไตรภพง้างฝ่ามือตบหน้าต้นเหนืออย่างแรง ซึ่งตำรวจสามนายไม่ได้เข้าห้ามปรามการกระทำที่ชั่วช้าของไตรภพเลย เนื่องจากเกรงกลัวอำนาจของพ่อไตรภพที่เป็นถึง ส.ส.

"อย่ามาใส่ร้ายลูกฉันนะไอ้เด็กไม่มีพ่อแม่สั่งสอน!"

".....!" ต้นเหนือเงยหน้าขึ้นจ้องตาไตรภพอย่างกรุ่นโกรธที่ถูกจี้ปมด้อย ถึงไม่มีพ่อแม่คอยสอนสั่งแต่เขาก็มียายที่พร่ำสอนเสมอว่าไม่ให้รังแกและเอาเปรียบคนที่อ่อนแอกว่า

"มึงมองหน้ากูทำไม!?" ไตรภพตะเบ็งเสียงถามอย่างฟิวขาด ก่อนจะหันไปมองเพียงดาวแล้วส่งสายตาบังคับแกมข่มขู่ให้เด็กสาวพูดในสิ่งที่เขาสั่งไว้เมื่อคืน "บอกกับทุกคนไปสิ ว่าไอ้เด็กนี่มันจะข่มขืนเธอใช่ไหม?"

ต้นเหนือหันไปมองเพียงดาวด้วยความหวัง และทุ่มเททั้งใจฟันธงว่าเพียงดาวจะต้องพูดความจริงให้ทุกคนฟังอย่างแน่นอน

"คะ...คือ...ต้นเหนือจะข่มขืนหนู หะ..เหมันมาช่วยหนูไว้ค่ะ ฮึกก!"

"เพียงดาว..." เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของคนที่เขานั้นตกหลุมรักอย่างผิดหวัง ดวงตาคมรีจ้องมองเพียงดาวด้วยแววตาตัดพ้อ แต่สาวเจ้าเอาแต่ยืนก้มหน้าร้องไห้ไม่ยอมสบตากัน ก่อนที่ต้นเหนือนั้นจะถูกตำรวจลากตัวไป โดยที่เด็กหนุ่มไม่ได้มีท่าทีขัดขืนอะไรเลย

......................................................................

Rrrrr

เสียงมือถือเครื่องหรูดังขึ้นขัดจังหวะไวน์ที่กำลังไหลลงลำคอไปอย่างนุ่มนวล ดวงตาคมที่กำลังหลับพริ้มฟินไปกับความละมุนของไวน์ขวดโปรดต้องลืมขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาดู แล้วกดรับสาย

"มีอะไร" เสียงเข้มทรงอำนาจเอ่ยถามปลายสาย สายตาคมจ้องมองไวน์ในแก้วที่เขากำลังเหวี่ยงมันเป็นวงกลมช้าๆ

(นะ..นายครับ คือ...คือ....ผู้หญิงที่นายให้ผมเฝ้าไว้เธอหายไปครับ)

"อะไรนะ!!?"

เพล้ง!!

ลูเซียโน่ปาแก้วไวน์ในมือใส่พื้นห้องจนมันแตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี หากสามารถเอื้อมมือทะลุหน้าจอโทรศัพท์ไปหาอีกฝ่ายได้ เขาคงจะล้วงเข้าไปแล้วบีบคอปลายสายให้กระอักเลือดตายคามือไปเลย

(ผะ..ผมขอโทษครับนาย! ผมจะรีบตามหาเธอให้เจอ ผมมั่นใจว่าเธอแอบอยู่ในคฤหาส เธอไม่รู้รหัสประตู ยังไงก็ออกไปข้างนอกไม่ได้แน่นอนครับ)

"ถ้าผู้หญิงคนนั้นย่างกรายออกไปจากที่นั่นเมื่อไหร่ แกเตรียมตัวกลับบ้านเก่าได้เลย!" น้ำเสียงเหี้ยมเย็นขู่ใส่ปลายสายด้วยแววตาจริงจังแล้วกดตัดสายไปทันที ร่างสูงรีบลุกเก็บเอกสารสำคัญใส่ตู้เซฟ ก่อนจะหยิบของใช้ส่วนตัวออกจากคาสิโนไป

คฤหาสบนเกาะ

"นายครับ" ชายชุดดำที่ทำหน้าที่เฝ้าหญิงสาวที่ห้องใต้ดินรีบเดินมารับหน้ามาเฟียหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อที่ซ่อนความเหี้ยมโหดเอาไว้นัยน์ตาดำขลับคู่นั้น หลังจากเท้าหนาก้าวลงจากรถกล์อฟ ฝ่ามืออันนิ่มนวลราวกับแป้งมันที่นวดมาหลายชั่วโมง แต่กลับหนักแน่นราวกับไม้หน้าสามก็ฟาดลงบนใบหน้าของชายชุดดำคนนั้นทันที ซึ่งเขาก็ทำได้แค่ยืนก้มหน้ายอมรับความผิดพลาดของตัวเองอย่างไม่ขัดเคือง

"สั่งคนออกไปตรวจรอบเกาะ แล้วหาเธอตามสถานที่รอบนอกให้ทั่ว แกได้กลับไปชดใช้ความหละหลวมในหน้าที่ที่แคนาดาแน่!"

"ครับนาย!" ชายชุดดำรับคำสั่งเสียงสั่นแต่ยังคงความหนักแน่นในน้ำเสียงเอาไว้ ก่อนจะวิ่งออกไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย

"ขึ้นไปเปิดกล้องวงจรดูว่าเธอไปแอบอยู่ที่ไหน"

"ครับนาย"

ลูเซียโน่เดินแยกออกไปหาตัวหญิงสาวในเขตพื้นที่ส่วนตัวของเขา ขายาวก้าวฉับๆ อย่างว่องไว สายตาคมดุดุจดั่งเหยี่ยวมองหาเหยื่อ สอดส่องไปทั่วบริเวณที่เดินผ่าน เพลิงโทสะเริ่มฉายชัดบนใบหน้าหล่อ จนมิวายจะคิดว่าหากเขาเจอตัวเพียงดาวคงต้องจับเธอหักคอเป็นแน่

Rrrrrr

เสียงมือถือดังขึ้นในกระเป๋ากางเกงสแลกซ์สีกรม ลูเซียโน่ไม่ปล่อยให้มันส่งเสียงน่ารำคาญนานก็รีบหยิบขึ้นมากดรับ

"เห็นเธอไหม!?" เสียงเข้มถามขึ้นอย่างร้อนใจ คล้ายกำลังบังคับข่มขู่ให้ปลายสายตอบกลับมาว่าเจอหญิงสาวแล้ว

(เธอเข้าไปในห้องทำงานของนายครับ ในภาพยังไม่เห็นว่าเธอออกมา น่าจะหลบอยู่ในนั้นครับนาย)

ติ๊ด!

เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ ชายหนุ่มก็ไม่มัวรีรอให้เสียเวลา รีบย่างสามขุมตรงไปที่ห้องทำงานทันที

ครึ่งชั่วโมงก่อน...

แกร็ก!

เพียงดาวเปิดประตูบานสีขาวที่อยู่ตรงหัวบันไดทางลงไปชั้นใต้ดินออก ภาพเบื้องหน้าทำให้ดวงตาคู่สวยลุกวาวตกตะลึง นี่ถ้าหญิงสาวไม่ได้ถูกจับมาเป็นนักโทษ เธอคงคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง หรือ ทายาทมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยล้นฟ้าแล้ว

คฤหาสหลังใหญ่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์ยุโรปหรูหรา แจกันโบราณศิลปะจีนราคาแพงลิบตั้งอยู่บนโต๊ะหลายจุด ราวกับเจ้าของคฤหาสเห็นมันเป็นเพียงแค่แจกันธรรมดาที่ซื้อมาตั้งเกะกะกี่อันก็ได้ ดอกไม้สดที่ถูกตั้งประดับไว้ทั่วทุกมุมทำให้รู้ว่ามีคนคอยเปลี่ยนมันทุกวัน และกลิ่นหอมของดอกไม้พวกนั้นช่างขัดเกลาจิตใจที่สิ้นหวังของคนที่ได้สัมผัสกลิ่นของมันได้เป็นอย่างดี ทั้งดอกแมกโนเลีย ดอกไลแลค ดอกไฮเดรนเยีย ดอกกุหลาบชมพู ดอกดารารัตน์ ดอกเบญจมาศ และดอกโบตั๋น ถูกตั้งประดับไปทั่วทุกมุมคฤหาส จนยากที่จะนับจำนวน

"ประตูอยู่ไหนล่ะเนี่ย!?" เสียงหวานพึมพำคนเดียว ก่อนจะก้มๆ เงยๆ เดินหมอบหลบตามโต๊ะ เก้าอี้ ตู้ทรงยุโรปโบราณ มองหาทางออกจากคฤหาสหลังนี้ ทว่ามันยากเย็นไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทรเลย เพราะมันกว้างและใหญ่เกินกว่าที่หญิงสาวจะหาทางออกเจอ

เพียงดาวเดินวนอยู่ในคฤหาสอย่างกับเดินเล่นอยู่ในเขาวงกต ตอนที่หญิงสาวถูกพาตัวมา เธอถูกโปะยาสลบตั้งแต่โดนมัดบนรถตู้ มาฟื้นอีกทีก็ตอนถูกโยนเข้าไปในคุกห้องใต้ดิน เธอจึงไม่มีโอกาสได้เห็นบรรยากาศรอบนอก และไม่รู้ด้วยว่าไอ้คฤหาสหลังนี้มันตั้งอยู่ส่วนไหนของกรุงเทพ และมันจะอยู่ในกรุงเทพหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย

'เฮือก!'

ร่างบางรีบฟุบหน้าลงเกือบติดพรมสีแดงที่พื้นเมื่อเห็นชายชุดดำที่ทำหน้าที่เฝ้าเธอที่ห้องใต้ดินเดินกระวนกระวายไปทั่ว หญิงสาวจึงต้องคลานหลบแล้วหาจังหวะหนี แต่ทว่ามองหาประตูทางออกเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เพียงดาวจึงย่องไปตามทางมั่วๆ จังหวะนั้นเห็นบันไดขึ้นไปชั้นสองพอดี เท้าเล็กจึงวิ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ขึ้นมาด้านบน เพียงดาวก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปแอบอยู่ตรงไหนถึงจะรอดพ้นสายตาของคนพวกนั้น หญิงสาวมองไปที่ห้องที่ใกล้ที่สุด จากนั้นก็วิ่งพรวดพราดเข้าไปเปิดประตู ในห้องมีโต๊ะทำงาน ชั้นหนังสือ และตู้กระจกที่มีโมเดลเมืองใหญ่ โดยมีคาสิโนเป็นจุดศูนย์กลาง หญิงสาวมองมันอย่างไม่อยากจะทำความเข้าใจอะไรเกี่ยวกับข้าวของภายในห้อง เธอรีบวิ่งเข้าไปนั่งแอบใต้โต๊ะทำงาน และนั่งอยู่อย่างนั้นราวๆ สิบนาที จนมีเสียงประตูถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับเสียงเข้มเย็นยะเยือกที่ใครได้ฟังก็ต้องเสียวสันหลังกันทุกคน

"อยากลองดีกับฉันใช่ไหม? ได้! อย่ามาร้องขอชีวิตจากฉันก็แล้วกัน เพียงดาว!"