6. คนใจร้อน

ขณะนี้เป็นเวลา 03.30 น. แล้ว ห้องโถงด้านล่างของโรงพยาบาลที่ตอนกลางวันคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาแต่บัดนี้แลดูเงียบเหงา มีเพียงชายสองคนที่ทำหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์ยาว มองไกลออกไปก็พบพยาบาลหญิงเดินอุ้มชาร์จผู้ป่วยอยู่ที่ทางเดินด้านใน แก้มใสซึ่งเดินลงมาจากห้องพักฟื้นผู้ป่วยเพื่อที่จะกลับห้องพักถึงกับมองซ้ายแลขวาด้วยอาการโหวงเหวงในหัวใจ

"เฮ้อ.." แก้มใสเหลือบไปเห็นเวลาในนาฬิกาดิจิตอลเรือนใหญ่ที่ติดบนผนังสูงถึงกับถอนลมหายใจออกมา เธอมีเวลานอนแค่สามชั่วโมงเท่านั้นก็ต้องรีบตื่นมาที่โรงพยาบาลแห่งนี้อีกครั้ง เธอต้องรีบมาหาหมอหนุ่มคนนั้น ถ้าชักช้าไปน้องเธออาจจะทรุดลงไปอีก

ขณะที่ร่างเล็กก้าวพ้นธรณีประตู สายตาพลันเหลือบไปเห็นผู้ชายร่างสูงโปร่งผู้ซึ่งที่เธอคิดว่าจะเข้ามาหาเขาในช่วงเช้า หมอชวิณกำลังเดินนวดต้นคออย่างคนเมื่อยล้าไปยังลานจอดรถหน้าตึก บนบ่ากว้างเขามีเสื้อกาวน์แพทย์พาดอยู่ เขาเดินล้วงกระเป๋าเดินเอื่อยเฉื่อยไปตามทางเดิน ท่อนแขนที่เขาได้พับแขนเสื้อไว้ครึ่งท่อนพ้นออกมาจากกระเป๋ากางเกงนั้นทำให้ดูเขามีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด ดวงตากลมมองตามร่างสูงของหมอหนุ่มไปจนกระทั่งเขาเดินไปถึงรถยี่ห้อหรูสีดำสีดำที่จอดอยู่ หมอหนุ่มได้หยิบรีโมทกุญแจรถขึ้นมาเพื่อกดปลดล็อครถและเสียงนั้นนั่นเองเตือนสติหญิงสาว

ปิ๊บ!

ปากไวกว่าความคิดในหัวเมื่อได้ยินเสียงหมอหนุ่มกดรีโมทคอนโทรล แก้มใสรีบตะโกนเรียกเขาทันทีเหมือนกับกลัวว่าคนร่างสูงจะขับรถหนีหายไปก่อน ทั้งที่เธอยังกล้า ๆ กลัว ๆ เรื่องที่จะคุยกับเขาเรื่องข้อเสนอนั่น

"หมอคะ!"

หมอชวิณหันกลับมาเมื่อได้ยินเสียงเรียก แล้วมุมปากก็กระตุกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นว่าเสียงที่ร้องเรียกเขาเป็นของหญิงสาวที่เขารอคอยอยู่

"ครับ?" หมอหนุ่มขานรับพลางพิงสะโพกไว้ที่ประตูรถในขณะที่รอร่างเล็กให้เดินมาหา

"หมะ หมอเพิ่งออกเวรเหรอคะ?" แก้มใสถามออกไปด้วยน้ำเสียงประหม่า พอเรียกเขาไว้เธอก็ไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่เธอตั้งใจจะพูด ตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานของหญิงสาวไม่วางตาทำให้เธอต้องรีบหลบสายตาคู่นั้นทันควัน

"ผมเพิ่งลงมาจากห้องผ่าตัด ที่คุณเรียกผมไว้เพื่อที่จะถามเรื่องนี้เหรอครับ?" หมอหนุ่มเคลื่อนแขนสองข้างขึ้นมาประสานกันในท่ากอดอก ยืนมองสาวสวยด้วยท่าทีสบายใจผิดกับอีกคนที่ยืนอึดอัดเหมือนกับว่ามีอะไรจะพูดกับเขา สายตาคมแวววับจ้องมองสำรวจเรือนร่างคนตรงหน้าอย่างพอใจ อาการเหนื่อยล้าจากการผ่าตัดเมื่อครู่หายไปและแทนที่ด้วยความกระหายอยากในตัวผู้หญิงตรงหน้าแทน

"เอ่อ คือ" แก้มใสยืนกำมือแน่นก้มหน้ามองช่วงขายาวยาวของคนตรงหน้าจึงไม่เห็นว่าตอนนี้หมอหนุ่มนั้นมองเธอด้วยสายตาอย่างไร

"ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อนนะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้วผมอยากพักผ่อน" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังอ้ำอึ้ง หมอชวิณจึงยืดตัวขึ้นตรงพลางหันหลังไปเปิดประตูทำทีว่าสนใจคนตรงหน้าอีกต่อไป

"เดี๋ยวค่ะ!" แก้มใสรีบผวาเข้าหาร่างสูงทันควันขณะที่มือเล็กของเธอเอื้อมไปคว้าท่อนแขนแข็งแรงไร้ผ้าขวางกั้นของหมอหนุ่มเพื่อรั้งตัวเขาไว้ด้วย

หมอชวิณถึงกับชะงักกับความนุ่มนิ่มของฝ่ามือเล็ก เนื้อแกร่งกระตุกรับสัมผัสของเธอโดยที่เขานั้นคุมไม่ได้ เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับหญิงคนไหนมาก่อน เธอเป็นคนแรกที่ทำให้เขาตื่นเต้นได้ขนาดนี้

"..." หมอชวิณนิ่งเงียบเพื่อรอคำพูดต่อไปของเธอและเขาก็ปล่อยให้หญิงสาวจับแขนอยู่อย่างนั้น

"เอ่อ เรื่องที่หมอจะให้หนูไปเป็น..เป็น เด็กของหมอ หนูตกลงค่ะ" แก้มใสพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาปนสั่น สายตาสวยจ้องอยู่ที่มือตัวเองที่ตอนนี้ออกแรงบีบท่อนแขนหนาอย่างลืมตัวเพราะอาการประหม่าของตัวเอง

"คิดดีแล้วใช่ไหม?" หมอชวิณกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพอใจ ในที่สุดเขาก็ได้ครอบครองผู้หญิงที่เขาหมายตาเสียที

"ค่ะ แต่หมอยังไม่มีภรรยาใช่ไหมคะ?" แก้มใสตอบเสียงมั่นใจและถามหมอหนุ่มเพื่อต้องการความแน่ใจ เพราะถ้าเขามีภรรยาแล้วเธอก็ไม่สามารถทำร้ายจิตใจของผู้หญิงด้วยกันได้

"ผมโสด ไม่มีทั้งแฟนหรือภรรยา ผมไม่ชอบการผูกมัดคุณสบายใจได้" หมอชวิณตอบ มือใหญ่ที่จับขอบประตูเลื่อนมากุมมือเล็กที่จับท่อนแขนเขาพลางบีบนวดเบา ๆ อย่างเพลิดเพลิน

"คะ..ค่ะ" แก้มใสรีบชักมือออกจากการเกาะกุมของหมอหนุ่มอย่างตกใจ เธอไม่รู้ว่าการที่เธอตกลงปลงใจมันทำให้เขามือเร็วแบบนี้

"งั้นเราไปกันเถอะ" หมอชวิณเอ่ยกับเธอแล้ววาดขายาวเข้าไปประจำตำแหน่งคนขับ มือใหญ่จัดการกดปุ่มติดเครื่องยนต์อย่างชำนาญ

"ไปไหนคะ?" แก้มใสถามในขณะที่คิ้วเล็กย่นเข้าหากันอย่างสงสัย

"ไปบ้านผมไง" หมอหนุ่มที่บิดปุ่มเครื่องปรับอากาศของรถแล้วหันหน้ามาตอบสาวสวยที่ยืนงงอยู่

"วะ..วันนี้เลยเหรอคะ?" แก้มใสถามเสียงสั่น เท้าเล็กขยับก้าวไปข้างหลังอย่างตื่นตระหนก

"ผมมันเป็นคนใจร้อนน่ะ ยิ่งกับสาวสวยแบบคุณผมยิ่งแทบอดใจไม่ไหวเลยล่ะ" หมอชวิณเอ่ยในขณะที่เอื้อมมือใหญ่มาคว้าข้อมือเล็กได้ทันก่อนที่หญิงสาวจะถอยห่างออกไป

หมอหนุ่มออกแรงกระตุกเพียงนิดร่างเล็กของแก้มใสก็ถลาเข้ามานั่งลงบนตักแข็ง จากนั้นหมอหนุ่มจึงจัดการขาเรียวของเธอให้เข้ามาพ้นเขตประตูรถแล้วดึงปิดทันที

"หมะ..หมอ จะทำอะไรคะ?" แก้มใสถามหมอหนุ่มแผ่วเบา เสียงที่ออกไปนั้นเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น ดวงตาสวยมองภายในรถหรูเลิกลั่ก ด้วยความที่เป็นเวลากลางคืนและฟิล์มของรถดำมือทำให้ภายในรถมืดสลัว มีเพียงแสงสว่างจากหน้าปัดรถเท่านั้นที่ให้ความสว่างภายในรถ มือเล็กที่เกาะอยู่กับไหล่กว้างจิกลงไปบนเนื้อแกร่งอย่างลืมตัว

"ผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันมืด ๆ เขาทำอะไรกันล่ะครับ หืม?" หมอชวิณถามอย่างคนใจเย็น เลื่อนใบหน้าหล่อเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของเขาได้

"หนู..หนูไม่รู้" แก้มใสเบนหน้าหนี เอนหลังเล็กจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่พวงมาลัยรถด้านหลัง

"ไม่เคยมีแฟนเหรอครับ?" หมอชวิณหยุดการเคลื่อนไหว เขาเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ผู้หญิงสวย ๆ แบบนี้ทำไมถึงไม่เคยคบหากับใคร

"ไม่เคยค่ะ" หญิงสาวตอบออกไปเสียงแผ่วเบา สายตาหวานหลุบไปมองยังกระดุมเสื้อสีขาวของคนตรงหน้า

"แสดงว่ายังซิงสินะ อา..โชคดีชะมัด" พูดจบหมอหนุ่มไม่รอช้ารีบฉกวูบไปที่ริมฝีปากอิ่มทันที ริมฝีปากที่ไม่เคยมีใครได้สัมผัส ริมฝีปากที่เขาเป็นคนแรกที่ได้ลิ้มลองชิมรส

"อืม" หมอชวิณครางขึ้นในลำคอ ปากน้อยของเธอหวานอย่างที่เขาคิด ลิ้นใหญ่ตวัดไปทั่วโพรงปากเล็กอย่างเพลิดเพลิน มือใหญ่เคลื่อนไปที่แผ่นหลังบางและดันเข้ามาให้แนบชิดติดกับอกแกร่งของตัวเอง เขารู้สึกถึงความนุ่มของอกอวบคู่นั้นของเธอ เพียงแค่นี้แก่นกายที่หลับใหลอยู่ในร่มผ้าก็ตื่นขึ้นมาเต็มที่