4. เผลอไผล

วันรุ่งขึ้น พลอยลลินณ์มาที่โรงแรมในตอนเจ็ดโมงกว่า ๆ เพื่อรับประทานอาหารเช้าก่อนที่จะถึงเวลางาน และในตอนที่เธอกำลังจะเข้าไปยังห้องอาหารสำหรับพนักงานสายตาเธอก็เหลือบไปเห็นวัชระที่กำลังเดินมายังห้องอาหารนี้เหมือนกัน ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มอย่างดีใจที่ได้เจอกับคนรู้จัก เธอจะได้ไม่ต้องนั่งรับประทานอาหารเช้าคนเดียวพร้อมกับอาการประหม่าเพราะความไม่คุ้นชินกับผู้คนและสถานที่แห่งนี้

“คุณวัชระคะ” พลอยลลินณ์เปล่งเสียงสดใสทักทายผู้ช่วยหนุ่ม

“อ้าว คุณพลอย โห..วันนี้แต่งตัวสวยจนผมเกือบจะจำไม่ได้แน่ะ” วัชระชะงักที่มีสาวสวยมาทักและเขาก็ยิ้มกว้างเมื่อมองชัด ๆ แล้วก็พบว่าสาวสวยคนนั้นคือผู้ช่วยคนใหม่ของเจ้านาย เขาเอ่ยแซวอย่างเป็นกันเองขณะที่สายตาก็สำรวจชุดที่หญิงสาวสวมใส่ไปด้วย

“ไม่ได้สวยอะไรสักหน่อยค่ะ” พลอยลลินณ์พูดพร้อมกับยิ้มเขินกับคำชมเกินจริงของวัชระ พร้อมทั้งก้มมองชุดที่ตัวเองใส่อยู่ เธอว่าชุดของเธอเป็นแค่ชุดเสื้อกระโปรงธรรมดาเพียงแต่ว่าเป็นชุดที่เป็นทางการขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมทำงานซึ่งแตกต่างจากเมื่อวานที่เป็นชุดลำลองแบบสบายตัว

“ไปทานข้าวกันเถอะครับเดี๋ยวนายจะเข้ามาแล้ว” วัชระยิ้มให้กับท่าทางของหญิงสาวจากนั้นจึงเอ่ยชวนให้เข้าไปรับประทานอาหารเช้าไม่เช่นนั้นคงจะถึงเวลาเข้างานเสียก่อน

ภูริชมาถึงโรงแรมในตอน 8.10 นาฬิกา เมื่อร่างสูงเดินพ้นประตูทางเข้ามาแล้ว สายตาเขาก็เหลือบไปเห็นวัชระที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ยาวที่จัดไว้สำหรับต้อนรับลูกค้า ในตอนนั้นผู้ช่วยหนุ่มกำลังสนทนากับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหันหลังให้เขาซึ่งพอเห็นทรวดทรงองค์เอวของเธอแล้วเขาถึงกับต้องหยุดสายตาอยู่ที่เธอคนนั้น พร้อมกับขาที่ชะลอความเร็วลงจนกระทั่งหยุดนิ่ง

ภูริชใช้สายตาอันคมกริบตามแบบฉบับหนุ่มเพลย์บอยลอบสำรวจรูปร่างของหญิงสาวที่ยืนด้านหลังให้เขา ผมยาวดำขลับถูกรวบขึ้นแล้วมัดไว้กลางศีรษะทุยแล้วปล่อยลงมาเป็นหางม้าสะบัดพริ้วไหวตามแรงขยับไปมาของเจ้าตัว เผยให้เห็นลำคอระหงขาวเนียนน่าลูบไล้ ไล่ลงมาเป็นไหล่เล็กที่ซ่อนอยู่ในชุดเสื้อซีฟองบางเบาสีชมพูอ่อนซึ่งชายเสื้อถูกขอบกระโปรงทรงเอทับไว้ทำให้เห็นเอวคอดกิ่วชัดเจนโดยมีสะโพกผายรองรับอย่างเหมาะเจาะ ภูริชถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคืองเมื่อเห็นก้นอิ่มงอนสวยของหญิงสาว ผู้หญิงน้อยคนนักที่จะมีหุ่นอันน่าหลงใหลแบบนี้

ชายหนุ่มยืนมองผู้หญิงคนนั้นอย่างเพลิดเพลินเนิ่นนานจนกระทั่งวัชระสังเกตเห็น เขาจึงได้เดินมาหาผู้เป็นนายโดยมีร่างบางของผู้หญิงคนนั้นเดินตามหลังมา แต่ว่าเธอเดินอยู่ด้านหลังผู้ช่วยหนุ่มที่มีร่างกายใหญ่โตกว่า ภูริชจึงไม่สามารถเห็นเธอได้ชัดเจน

“นายมาแล้วเหรอครับ ผมเตรียมเอกสารไว้ให้นายเซ็นบนออฟฟิศนะครับ แล้วนี่ก็กำลังแนะนำงานง่าย ๆ ให้คุณพลอยอยู่ครับ” วัชระเดินมาหยุดที่เบื้องหน้าภูริชพร้อมกับเอ่ยทักทาย แต่ดูเหมือนว่าเจ้านายของเขาจะไม่ได้สนใจการบอกกล่าวของเขาแม้แต่น้อย

สายตาของภูริชมองเลยไหล่ของวัชระไปด้านหลังซึ่งเป็นตำแหน่งที่พลอยลลินณ์หยุดยืนอยู่ วันนี้เธอแต่งหน้าอ่อน ๆ ช่วยเสริมสร้างความเด่นของใบหน้าสวยของเธอให้ดูเด่นขึ้นซึ่งต่างจากเมื่อวานที่เหมือนเด็กกะโปโลอย่างสิ้นเชิง ริมฝีปากอิ่มทางลิปกลอสทำให้ดูอิ่มเอิบน่าลิ้มลอง มองไล่ลงไปตามลำคอขาวน่าขบเม้ม แล้วชายหนุ่มก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อสายตาคมเลื่อนลงไปปะทะกับก้อนอกที่มีขนาดใหญ่เกินตัวของหญิงสาวที่ดันพุ่งเสื้อออกมา เมื่อวานเธอใส่เสื้อยืดตัวโคร่งจึงทำให้สิ่งสวยงามตรงส่วนนี้ไม่สะดุดตา แต่พอวันนี้หญิงสาวใส่เสื้อขนาดพอดีตัวจึงทำให้เห็นได้อย่างชัดเจน จากที่มองด้านหลังเมื่อครู่ว่ารูปร่างของเธอทำให้ลมหายใจสะดุดแล้ว พอได้มาเห็นด้านหน้าแล้วมันให้หัวใจแกร่งถึงกับเต้นโครมครามไม่เป็นล่ำเป็นสัน

เมื่อวัชระมองตามสายตาของภูริช เขาจึงวาดเท้าไปด้านข้างขยับตัวเพื่อเปิดมุมมองของผู้เป็นนาย คำพูดของเขาไม่เกินจริงที่บอกว่าวันนี้พลอยลลินณ์สวยขึ้นมากจากเมื่อวาน ไม่เช่นนั้นนายหัวหนุ่มคงไม่มองแบบตาไม่กระพริบเช่นนี้

“นายครับ..” วัชระเรียกเตือนสติเจ้านายเสียงเรียบ มุมปากของเขากระตุกยิ้มอย่างขบขันเพียงนิดก่อนจะรีบทำหน้าให้เป็นปกติ

“อะ..อือ ช่วยจัดโต๊ะสำนักงานให้ผมอีกชุดหนึ่ง ผมจะให้คุณพลอยศึกษางานที่ออฟฟิศ” ภูริชรีบดึงสติกลับคืนพร้อมทั้งตีหน้านิ่งหันไปออกคำสั่งเสียงเข้มกับผู้ช่วยหนุ่มเพื่อกลบอาการแก้เก้อของตนเอง ละสายตาออกมาจากร่างบางเพื่อหันมาหาคู่สนทนาอย่างวัชระ

“ให้จัดไว้ตรงไหนครับ หน้าห้องนายเหรอครับ?” ผู้ช่วยหนุ่มเอ่ยถามเมื่อไม่รู้ว่าควรจะจัดโต๊ะให้กับผู้ช่วยคนใหม่ที่จุดไหนดี

“ในห้อง! หน้าห้องผมจะสอนงานเธอได้อย่างไรล่ะ” ภูริชตอบเสียงดุพลางชักสีหน้าใส่ผู้ช่วยหนุ่มอย่างหงุดหงิดในอารมณ์เพียงเพราะวัชระไม่รู้ใจเขา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเช้านี้เขาทำตัวไม่มีได้ถึงเหตุผลขนาดนี้ ทั้งที่ปกติในเวลางานเขาจะเป็นคนที่สุขุมกว่านี้

“ได้ครับ” พูดจบวัชระจึงรีบผละออกไปจากจุดที่เจ้านายยืนอยู่เพื่อไปทำตามคำสั่ง ขืนชักช้าเดี๋ยวได้โดนหงุดหงิดใส่อีกแน่ ๆ

“ส่วนคุณตามผมมา” ภูริชเอ่ยเสียงห้วนพลางตวัดสายตาไปมองคนหน้าหวานเพียงนิดก่อนจะเดินตรงไปยังลิฟต์โดยสารเพื่อขึ้นไปยังออฟฟิศ พร้อมทั้งนึกโมโหตัวเองที่ดันไปเผลอไผลกับหญิงสาวเพียงแค่เธอเปลี่ยนรูปแบบการแต่งตัว

เมื่อเห็นคนตัวสูงเดินจ้ำอ้าวจากไปจึงทำให้พลอยลลินณ์รีบสับเท้าเร็วเพื่อให้เดินตามเขาให้ทันพร้อมทั้งความสงสัยที่เกิดขึ้นในใจว่าเธอไปทำอะไรให้เขาหงุดหงิดอีก เจ้านายหนุ่มจึงได้ทำท่าทางเหมือนไม่พอใจเธอเช่นนี้

*****************************

เหมือนจะได้กลิ่นคนหื่นแถวนี้นะคะ55555555