3. ปล่อยลอยแพ

สองชั่วโมงต่อมา

“เอ่อ..คุณภูริชคะ ช่วยแวะปั๊มให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ฉันปวดท้อง..” พลอยลลินณ์พูดบอกกับคนตัวใหญ่ข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงเกรงใจ แต่เพราะเธอรู้สึกปวดท้องกะทันหันจึงจำเป็นต้องร้องขอเขา

“เป็นเด็กเป็นเล็กแทนตัวเองดี ๆ หน่อย” ภูริชพูดด้วยน้ำเสียงห้วนโดยที่ไม่ได้หันหน้าไปหากับคู่สนทนา สายตาของเขากำลังมองหาป้ายสถานีเชื้อเพลิงเพื่อที่จะแวะให้หญิงสาวได้ไปทำธุระ

“หนูอยากเข้า..”

“ผมไม่ได้เป็นญาติผู้ใหญ่” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยค ภูริชก็ได้พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อนพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา สรรพนามที่หญิงสาวใช้แทนตัวเองฟังแล้วเหมือนเขาดูแก่เสียเต็มประดา

“พลอยอยากเข้าห้องน้ำค่ะ..” พลอยลลินณ์จึงได้เปลี่ยนสรรพนามใหม่แทนตัวเองอีกครั้งพลางแอบมองค้อนให้กับคนตัวโต ไม่คิดว่าคนอย่างเขาจะเรื่องมากกับเรื่องแบบนี้

“เดี๋ยวถึงปั๊มแล้ว อดทนหน่อยแล้วกัน” เมื่อได้สรรพนามที่ถูกใจแล้วภูริชก็ตวัดสายตามามองเพียงนิดก่อนจะดึงกลับแล้วเขาก็เห็นป้ายรูปหยดน้ำสีฟ้าอยู่ไกล ๆ จึงได้บอกกับหญิงสาวพร้อมทั้งเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีกเพื่อที่จะได้ทันเวลาให้เธอได้ปลดทุกข์

และไหน ๆ ก็ได้แวะเข้าปั๊มน้ำมันแล้ว ภูริชจึงได้ทำการเติมน้ำมันไปเลยทีเดียวเพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียเวลาไปแวะอีก เมื่อชายหนุ่มเติมน้ำมันเสร็จแล้ว เขาจึงได้เลื่อนรถมาจอดรอพลอยลลินณ์ใกล้ ๆ กับร้านค้าสะดวกซื้อและยืนรอจนกระทั่งหญิงสาวทำธุระเสร็จ

“ไปซื้อของกินก่อน” ภูริชพูดขึ้นทันทีที่คนตัวเล็กเดินมาถึงตัว

“พลอยยังไม่หิวเลยค่ะ” พลอยลลินณ์เอ่ยปฏิเสธ การที่ต้องนั่งรถเดินทางไกลทำให้เธอไม่นึกอยากอาหารเลยแม้แต่นิด

“ไปเถอะน่า ผมจะไปซื้อกาแฟด้วย ผมไม่แวะที่ไหนแล้วนะถ้าหิวก็กินบนรถ” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับจับหมับไหล่เล็กหันหน้าไปทางร้านค้าพร้อมทั้งออกแรงดันให้หญิงสาวก้าวเดิน ขืนปล่อยให้คนตัวเล็กมัวแต่โอ้เอ้ก็จะทำให้ทั้งคู่ไปถึงจุดหมายช้าลง

“….” พลอยลลินณ์เดินเกร็งตัวแข็งทื่อไปตามแรงดันของชายตัวโต รับรู้ถึงความอุ่นที่แผ่กระจายอยู่ทั่วบริเวณที่ฝ่ามือใหญ่วาง ใบหน้าเล็กร้อนวูบวาบกับการที่เขาเข้ามาถึงเนื้อถึงตัวอย่างกะทันหันแบบนี้

กว่าทั้งคู่จะมาถึงท่าเรือก็เป็นเวลาเกือบสี่โมงเย็น และเป็นเวลาที่เหมาะเจาะที่เรือโดยสารเที่ยวต่อไปใกล้ได้เวลาออกจึงไม่ต้องรอเวลานานมากนัก เรือโดยสารนี้เป็นเรือที่มีขนาดใหญ่ที่สามารถนำรถยนต์ขึ้นไปด้วยได้เป็นการอำนวยความสะดวกให้แก่นักท่องเที่ยวที่อยากจะนำรถยนต์ส่วนตัวไปขับบนเกาะ

ณ โรงแรม P

ภูริชขับรถมาจอดยังบริเวณหน้าโรงแรม ขณะที่กำลังยกสัมภาระลงจากรถสายตาเขาก็เหลือบไปเห็นวัชระผู้ช่วยของตัวเองกำลังก้มหน้าอ่านอะไรบางอย่างบนไอแพดส่วนเท้าก็ก้าวเดินมุ่งหน้าเข้าไปด้านใน

“วัชระ” ภูริชเอ่ยเรียกชื่อผู้ช่วยเสียงดังฟังชัด และเสียงเรียกนั้นทำให้วัชระชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปในเขตประตู เขาละสายตาเงยหน้าจากหน้าจอแล้วหันรีหันขวามองหาต้นเสียงว่าอยู่ตำแหน่งไหน

“ครับนาย” เมื่อเห็นตำแหน่งของนายแล้วผู้ช่วยหนุ่มจึงรีบสับเท้าเร็วไปหา แต่ผู้หญิงหน้าสวยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ร่างสูงทำให้วัชระถึงกับชะงักเพียงนิดก่อนจะดึงสติทำหน้าให้เป็นปกติ ดูจากที่หญิงคนนั้นช่วยเจ้านายของเขายกกระเป๋าลงจากรถทำให้เดาได้ว่าทั้งคู่เดินทางมาด้วยกัน ยังไม่ทันที่ผู้ช่วยหนุ่มจะทันได้คิดอะไรต่อเสียงของภูริชก็ดังขึ้น

“พาผู้หญิงคนนี้ไปห้องพักพนักงานหน่อย”

“ครับ แล้วเธอเป็น..”

“ผู้ช่วยคนใหม่ของผม”

“อะ..อ้าว แล้วผมล่ะครับ นายจะไล่ผมออกเหรอ?” วัชระที่ได้ยินตำแหน่งของหญิงสาวหน้าหวานถึงกับทำหน้าเจื่อนที่จู่ ๆ จะมีคนมาทำหน้าที่ของเขาโดยที่เขาไม่รู้ล่วงหน้า

“เปล่า.. คุณก็ทำเหมือนเดิมนั่นแหละ เธอคนนี้จะมาฝึกงานชั่วคราว ผมฝากให้คุณหาห้องพักให้เธอด้วยนะ แล้วก็บอกเรื่องอาหารการกินด้วย” ภูริชพูดขณะที่เอื้อมมือไปดึงประตูหลังรถให้ปิดลงเพราะเขาได้ยกกระเป๋าของพลอยลลินณ์เสร็จแล้ว จากนั้นเขาก็เดินไปขึ้นรถแล้วขับรถออกไปทันทีโดยไม่สนว่าคนที่เอามาปล่อยลอยแพว่าหญิงสาวจะดำเนินชีวิตต่อไปอย่างไร

“อ้าว ไปซะแล้ว สวัสดีครับ ผมวัชระนะครับ” ผู้ช่วยหนุ่มถึงกับยกมือเกาหัวแกรก ๆ กับการกระทำของเจ้านาย เมื่อนึกขึ้นได้เขาจึงได้หันมาแนะนำตัวกับผู้หญิงที่ยิ้มเจื่อนที่ตนถูกภูริชผลักภาระให้เป็นความรับผิดชอบของเขา

“สวัสดีค่ะ พลอยลลินณ์ค่ะ เรียกพลอยเฉย ๆ ก็ได้ค่ะ” พลอยลลินณ์ยกมือไหว้วัชระซึ่งดูเธอคาดว่าเขาผู้ช่วยหนุ่มคนนี้น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับชายที่เพิ่งเอาเธอมาปล่อยทิ้ง

“ครับ ไปห้องพักกันครับ ผมช่วยถือกระเป๋านะครับ” วัชระยิ้มให้อย่างเป็นมิตร เอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าใบใหญ่ของพลอยลลินณ์โดยที่เธอยังไม่ได้อนุญาต เดินนำหญิงสาวไปยังรถกอล์ฟซึ่งจอดอยู่ไม่ไกลเพื่อพาไปยังที่พัก

ที่พักของพนักงานถูกสร้างไว้ส่วนหลังของโรงแรมเพื่อไว้สำหรับให้พนักงานที่มาจากต่างพื้นที่ได้พัก และระยะทางจากที่พักก็ไม่ไกลกันมากนัก สามารถเดินไปกลับได้โดยที่ไม่ต้องใช้ยานพาหนะ

เมื่อวัชระจัดการเรื่องห้องพักให้พลอยลลินณ์เสร็จ เขาก็พาหญิงสาวกลับไปโรงแรมเพื่อรับประทานอาหารเย็นที่ห้องรับรองสำหรับพนักงานและยังได้ทำการแลกเบอร์โทรด้วยเพราะการทำงานของทั้งคู่นั้นต้องได้ติดต่อสื่อสารกันแน่ๆ และเขายังได้แนะนำให้หญิงสาวรู้จักกับพนักงานหลายต่อหลายคนที่เข้ามาทักทายเมื่อเห็นผู้มาใหม่ โดยเฉพาะพนักชายที่รู้สึกว่าจะเข้ามาทักทายกันมากเป็นพิเศษเพราะความสวยสะดุดตาของผู้ช่วยคนใหม่ของนายหัว และยิ่งพากันเข้ามาคุยมากขึ้นได้ยินเสียงอันหวานสดใสของเธอแล้ว

อาหารเย็นมื้อนี้วัชระเลยมีผู้ร่วมโต๊ะรับประทานอาหารเยอะเป็นพิเศษ ด้วยความที่พลอยลลินณ์เพิ่งจะมายังที่แห่งนี้ วัชระจึงคอยดูแลผู้ช่วยสาวคนใหม่อย่างไม่ให้ขาดตกบกพร่องเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกว้าเหว่ ซึ่งเป็นการกระทำที่ตรงกันข้ามกับผู้เป็นนายอย่างสิ้นเชิง

“พรุ่งนี้เวลาแปดโมงไปเจอผมที่ล็อบบี้โรงแรมนะครับ ผมจะรออยู่แถว ๆ นั้น” วัชระพูดขึ้นเมื่อมาส่งพลอยลลินณ์ที่ด้านล่างหอพัก เขาไม่รู้ว่าเจ้านายจะให้หญิงสาวเริ่มงานอย่างไร เขาจึงจะให้เธอเรียนรู้งานกับเขาก่อนแล้วค่อยฟังคำสั่งต่อไปจากภูริช

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” พลอยลลินณ์ยิ้มหวานให้กับผู้ช่วยหนุ่มพร้อมกับผงกศีรษะเล็กน้อยเป็นการขอบคุณและร่ำลา จากนั้นทั้งสองคนจึงได้แยกย้ายไปพักผ่อนเพื่อเก็บแรงไว้ทำงานในวันรุ่งขึ้น

************************

อิพี่จะเอาน้องมาทิ้งแบบนี้ไม่ได้เด้อออออ5555555