พิศวาสรักต่างวัย

พิศวาสรักต่างวัย

แรมจันทร์กำลังจะออกเดินทาง เชียงใหม่คือจุดหมายปลายทางของเธอ ทั้งที่ยังไม่แน่ใจว่าจะไปทำอะไรที่นั่น ญาติพี่น้องก็ไม่มี แต่ที่ตัดสินใจเลือกไปเชียงใหม่ก็เพราะว่าระยะทางเจ็ดร้อยกิโลเมตรกว่าๆ จากกรุงเทพฯ ถึงเชียงใหม่… น่าจะไกลเพียงพอให้เธอลืมชีวิตเน่าๆ ลืมเหตุการณ์บัดซบที่กรุงเทพฯ

“ไปหมอชิต”

ใบหน้าสะสวย ทว่าซีดเศร้า ชะโงกบอกโชเฟอร์แท็กซี่ที่ขับผ่านมาจอดเทียบฟุตบาทที่เธอกำลังยืนอยู่ในอาการเหม่อลอย จากนั้นร่างรัดรึงก็เข้าไปทรุดลงนั่งยังเบาะด้านหลัง

แท็กซี่สีเขียวเหลืองเคลื่อนตัวออกไปสู่ประกายแสงแดดยามเช้า เนื่องจากในตอนนั้นยังเป็นเวลาเช้าตรู่อยู่มาก รถราบนถนนจึงยังไม่หนาแน่นนัก

หญิงสาวหยิบกระจกเล็กๆ ขึ้นมาส่องดูใบหน้าของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าหน้าตาเธอยังดูหมองหม่น ริ้วรอยเศร้ายังตกค้างอยู่บนใบหน้า แวววิตกกังวลยังปรากฏอยู่ในดวงตา ขอบตาแดงช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

ปกติแรมจันทร์เป็นคนแจ่มใสร่าเริง หากแต่เรื่องเศร้าที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ กระทบกระเทือนจิตใจของเธออย่างรุนแรง ด้วยไม่คิดว่าคนใกล้ตัวจะทรยศต่อความไว้วางใจของเธออย่างเลือดเย็นที่สุด

หญิงพยายามสลัดเรื่องราวรบกวนจิตใจออกไปจากความคิด หยิบตลับแป้งพัฟออกมาแตะซับความมันบนใบหน้า ตอนนั้นหน้าตาจึงสดใสขึ้นมาบ้าง

“จะไปเที่ยวไหนหรือครับ”

คนขับแท็กซี่ชวนคุย เหลือบมองเธอจากกระจกมองหลัง

“ไปเชียงใหม่ค่ะ”

แรมจันทร์ตอบเบาๆ ความจริงเธอไม่ได้ตั้งใจจะไปเที่ยว ตอนนั้นภายในใจคิดเพียงแต่ว่าอยากจะหนีไปให้ไกลๆ พ้นไปจากชีวิตเดิมๆ เสียที ออกไปเสี่ยงโชคชะตาดูบ้าง เธออยากเริ่มต้นใหม่ อยากมีชีวิตใหม่ แม้รู้ว่าอนาคตข้างหน้านั้นยังดูเลือนราง หาความแน่นอนไม่ได้ แต่ที่ตัดสินใจออกมาอย่างเด็ดเดี่ยว ก็เพราะคิดว่าคงไม่มีอะไรย่ำแย่ไปกว่าชีวิตที่กำลังเผชิญอยู่ในทุกวันนี้ วันๆ ก็ก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ในโรงงานเย็บผ้าจนไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน

แรมจันทร์นั่งดมกลิ่นเหม็นอับในรถเก่าๆ มาพักใหญ่ๆ แท็กซี่ก็พาเธอมาถึงสถานีขนส่งหมอชิต

หญิงสาวเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ เวลาจวนเจียนจะแปดโมงเช้า อีกไม่นานจะถึงเวลาออกเดินทาง

ขณะกำลังจะเดินตรงไปที่รถทัวร์สีฟ้าคาดขาว คันใหญ่ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงท้องร้องแว่วมาเข้าหู เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่าร่างกายกำลังต้องการอาหาร

ตอนนั้นเองที่ทำให้แรมจันทร์นึกขึ้นได้ว่านอกจากน้ำ ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืน เป็นเพราะว่าเอาแต่ร้องไห้เสียใจจนลืมความหิว

หญิงสาวตัดสินใจลากกระเป๋าเดินทางใบย่อม ตรงไปยังร้านเซเว่นอีเลฟเว่นที่แลเห็นอยู่ไม่ไกล ห่างออกไปจากจุดที่เธอยืนอยู่เพียงไม่กี่ก้าว เข้าไปซื้อไส้กรอกกับน้ำเปล่า แล้วเดินกลับมาขึ้นรถทัวร์ที่กำลังติดเครื่องรออยู่ที่ชานชลา

เสียงจากลำโพงภายในอาคารผู้โดยสารลอยมากระทบหู เจ้าหน้าที่ประกาศเตือนว่ารถทัวร์กำลังจะออกเดินทางในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

แรมจันทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ลากกระเป๋าเดินทางตรงไปยังรถทัวร์ที่ติดเครื่องจอดรออยู่ไม่ไกล พนักงานที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ ประตูทางขึ้น ขอดูตั๋วในมือของเธอ จากนั้นก็ช่วยยกกระเป๋าเดินทางไปใส่เอาไว้ในช่องเก็บของที่อยู่ด้านข้างของตัวรถ

นาทีต่อมา…

หญิงสาวก้าวขึ้นมาบนรถ มองหาหมายเลขเบาะนั่งตามที่ปรากฏอยู่บนตั๋ว เจอแล้วก็ทรุดกายลงนั่งเงียบๆ เอนหลังพิงพนักเบาะด้วยความรู้สึกอ่อนล้า ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศภายในรถทำให้เธอรู้สึกอยากหลับโดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก

ขณะกำลังรอให้ถึงเวลาเดินทาง จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าของหญิงสาวก็ดังขึ้น เธอกดรับแล้วยกขึ้นแนบหู นึกแล้วเชียวว่าเขาต้องโทรมา แต่เธอสัญญากับตัวเองแน่วแน่แล้วว่าจะไม่มีวันใจอ่อนเด็ดขาด หลังจากครุ่นคิดใคร่ครวญดีแล้ว ว่าถ้าขืนทนอยู่กับเขาต่อไป ก็เท่ากับว่าเธอยอมจำนนต่อโชคชะตา ยอมปล่อยให้ชีวิต ‘ลิขิต’ เธอ แต่นับจากนี้ต่อไป… เธอขอลิขิตชีวิตตัวเอง

“โทรมาทำไม… ”

น้ำเสียงกระด้างกรอกกลับไปสู่ต้นสายอย่างไม่ใยดี

“จะไปจริงๆ หรือจันทร์”

เขาถามเบาๆ

“จริง…”

เธอกระแทกเสียงกลับไปด้วยความโกรธ

“พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก… กลับมาเถอะนะ เรากลับมาเป็นเหมือนเก่าได้ไหม”

สมโชคซึ่งสามีของแรมจันทร์วิงวอนเสียงอ่อน มีแต่หญิงสาวเท่านั้นที่รู้ดีว่าจากนี้ไปจะไม่มีอะไรกลับคืนมาได้เหมือนเก่าอีกแล้ว เหมือนแก้วที่มีรอยร้าว… สักวันก็คงแตกสลาย

“กลับมาเถอะนะ… พี่ขอโทษ”