บทที่2.เก็บอาการแทบไม่มิด...แม่คุณเอ๋ย!! 5/5

ชายหนุ่มกระแทกมือกับหน้าขา ยัยนี่ดื้อด้านกว่าที่คิด...มันจะตายหรือยังไงหากจะรอจนกว่าเขาจะทำงานเสร็จ ไอ้นิสัยแบบนี้ขอซื้อได้ไหม? มันน่ารำคาญ เขาชอบผู้หญิงว่าง่ายมากกว่า ชอบให้มาคลอเคลียพะเน้าพะนอ ไม่ใช่ดื้อหัวชนฝาแบบนี้

“บอกแล้วใช่ไหม? เมย่า ถ้าดื้อฉันจะจับเธอยัดใส่เครื่องบิน เอาไปปล่อยที่สุวรรณภูมิ”

“เอะ!! บอกว่าไปเองได้ ทำไมไม่เชื่อกันบ้างล่ะคะ แล้วก็ไม่ต้องมาขู่ด้วย...ไม่กลัว!! ป๊ายังไม่เคยชนะเมย่าเล๊ย คุณเป็นใครคาลิกซ์ แค่ขู่แค่นี้... คิดว่าเมย่าจะกลัวเหรอ?”

“เฮียตามใจเธอจนจะเสียคน...แต่อย่ามาทำนิสัยเด็กดื้อที่นี่ล่ะ อย่าลืมสินี่มาดริด!! ไม่ใช่กรุงเทพฯ ที่นี่ฉันใหญ่ และหากเธอไม่เชื่อฟัง ฉันก็ต้องจัดการตามวิธีของฉัน...” ชายหนุ่มปลดกระดุมเสื้อสูท เขาขยับตัวอย่างคุกคามเต็มที่ ยัยเด็กนัยน์ตาใสนี่คิดว่าทำตาแบ๋วใส่แล้วเขาจะอ่อนยวบยาบเหรอ ชิ!! เขาไม่ใช้เมฆา ที่นั่งหน้าตูมอยู่นี่ชื่อคาลิกซ์โต้...

“ชิ!! ก็ได้จะรอ แต่ถ้าเกินเวลา เมย่าจะไปเองนะ”

นัยน์ตาคมดุโชนแสง มันไม่เหมือนดวงตาของบิดาที่มีแต่ความอ่อนโยน เมยานีรีบรับปาก เธอไม่ลืมหรอกว่าที่นี่คือสเปน และเขาใหญ่!!

“ทำตัวน่ารักว่าง่าย ใครๆ ก็รัก...เพราะถ้าดื้อนักไม่มีใครชอบหรอก”

“ชิ!! ใครอยากให้คุณรักล่ะ ไปรักสาวๆ ของคุณนู้น!!” หญิงสาวก้มหน้าลง เธอบ่นอุบอิบ... เบ้ปากบิดปากเบี้ยว เมื่อชายหนุ่มพูดเหมือนกับว่าตัวเองเป็นเด็กน้อย

“ไปล่ะ เดี๋ยวบ่ายๆ กลับมารับ...ไปส่งที่รถหน่อยเร็ว”

คาลิกซ์โต้ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอักๆ เขาเสียเวลาไปกับเรื่องยุ่งยากของเมยานีนานเกินควร จนทำให้เวลาที่เขาควรจะไปทำงานเลื่อนออกไป...

ห่ะ!! หมอนี่บอกให้เธอทำอะไรน่ะ เมยานีวางช้อนในมือลงในชามซุป เธอเงยหน้าขึ้น และขมวดคิ้วมองชายหนุ่ม เหมือนกลับถามกลายๆ

“อะไรนะคะ?”

“ไปส่งหน่อย จะไปทำงานแล้ว สายแล้วด้วย” ชายหนุ่มลงมือกลัดกระดุมสูท มือฉวยกระเป๋าเอกสารมาถือและพูดเสียงยานคางซ้ำอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ยืนผงาดง้ำ แต่ไม่ยักกับขยับก้าวเดิน ทั้งที่ปากเร่งยิกๆ

“ก็ไปสิ!! ใครไปรั้งไว้ล่ะ...” เมยานีฉวยช้อนมาถือไว้ และก้มหน้าทานซุปต่อ เธอไม่ได้สนใจสักนิดว่าคาลิกซ์โต้จะยืนรอ มันไม่ใช่หน้าที่แขกที่มาอาศัยนอนในบ้านของเขา นั่นมันหน้าที่เมีย!! แล้วจะให้เธอไปทำ บ้าเหรอ?

“เร็วๆ มันสายแล้วน่า”

“ก็ไปสิ...”

“เมย่าพูดไม่รู้เรื่องเหรอไง บอกให้ลุกไปส่งหน่อย” ชายหนุ่มเร่งอีกครั้ง

“เอะ!! ทุกวันคุณเคยไปยังไงคาลิกซ์ มีคนอุ้มคุณไปส่งที่รถเหรอคะ แล้ววันนี้ทำไม? ถึงอยากให้เมย่าทำแบบนั้น” มือเรียวกระแทกช้อนในมือกับขอบชามแก้ว เธอเงยหน้าขึ้นและตอบกลับเสียงขุ่น มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ กับการที่จะต้องเดินไปส่งชายหนุ่มที่รถยนต์...

“ก็ไม่ได้ถึงขนาดอุ้ม แต่อยากให้ไปนะ แค่นี้ทำไม่ได้ไง?”

เขาลดเสียงลง บังคับคนเอาแต่ใจอย่างเมยานี เท่ากับยุให้เธอแข็งข้อ คาลิกซ์โต้เลยเปลี่ยนวิธี เขาลดเสียงพูดลงและยืนรออย่างอดทน ไม่รู้สิ...แค่อยากให้เธอเดินไปส่ง...รู้สึกแค่นั้นจริงๆ

“ก็ได้ค่ะ...ไปส่งก็ไปส่ง...อย่าลืมล่ะคาลิกซ์ เมย่าจะรอแค่เวลาที่คุณบอก หากเกินนั้น เมย่าจะไปเอง”

แค่เดินไปส่งที่รถยนต์เอง ทุกเช้าเธอทำหน้าที่นั้นทุกวัน เดินไปส่งบิดาที่รถยนต์ ก่อนท่านจะออกไปทำงาน...สงสัยหมอนี่คงเหงา เอาเถอะ!! จะช่วยสงเคราะห์ให้ แค่นี้ไม่ได้ยุ่งอยากอะไรนี่

“ไม่ลืมหรอก ทำตัวดีๆ ก็แล้วกัน” ชายหนุ่มกดมุมปากโค้งลงเหมือนจะยิ้ม เขาเดินนำหน้า โดยมีเมยานีเดินตาม วันนี้ทำไมเขารู้สึกว่าอากาศรอบตัวสดชื่น มันมีความสุขจนอยากจะยิ้ม แต่ต้องรีบเก็บอาการ เพราะไม่อยากให้ยัยเด็กดื้อเหลิงเกินไป...

“ปีนี้เมย่า21แล้วนะคาลิกซ์...ไม่ใช่เด็กจะได้ซน”

“รู้แล้วว่าเป็นสาว ก็...” ชายหนุ่มเว้นคำตอบไว้ เขาไม่ได้พูดออกมา แต่ใช้สายตาแทนคำพูด เขากวาดสายตาขึ้นลงตามเรือนกายระหง เมยานีใส่ชุดอยู่บ้านสบายๆ คนสวย ไม่ว่าจะใส่อะไรก็ดูดีไปหมด...หญิงสาวเหมือนน้ำผึ้งเดือนห้าที่หวานจัด!! รอคอยให้มีคนหยิบมาชิม และเขาอาสาเป็นคนๆ นั้นเอง...