บทที่2.เก็บอาการแทบไม่มิด...แม่คุณเอ๋ย!! 4/5

ห้องอาหารในคฤหาสน์โฮเซ่...

หญิงสาวสะบัดใบหน้าควับ!! เธอแทบอยากจะวางช้อน และลุกขึ้นจากโต๊ะทานอาหารไปเสียเลย เมื่อมองเห็นเจ้าของบ้านเดินผ่านเข้ามาในม่านสายตา...เขาอยู่ในชุดสูทพอดีตัวเนื้อผ้าเรียบกริบ เหมาะกับตำแหน่งใหญ่โตที่ถือครอง คงอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็เตรียมตัวจะไปทำงาน องศาความหล่อจึงพุ่งสูงติดฝ้าเพดาน...แต่มันไม่มีผลกับเธอหรอกย่ะ ต่อให้คาลิกซ์โต้หล่อปานเทพบุตรก็เถอะ เธอไม่นิยมบริโภคคนแก่!!

“อยากได้อะไร อยากไปไหน บอกโจเซ่นะเมย่า...ฉันไม่มีเวลาเทคแคร์เธอหรอก งานเยอะ!!”

“ขอบคุณ!! แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ เมย่ามีเพลนไว้ในหัวแล้ว เดี๋ยวออกไปตะลอนๆ คนเดียวก็ได้”

“จะบ้าเหรอ!!” ชายหนุ่มตวาดเสียงหลง ยัยนี่คิดว่ามาดริดเป็นกรุงเทพฯ หรือไง มีอาชยากรเต็มถนน มีแต่มิจฉาชีพเดินให้ควัก หากเขาให้หล่อนไปคนเดียว!! เฮียเมฆาจะได้มาฉีกอกเขาเอานะซี ที่เขาปล่อยให้ลูกสาวสุดรัก ออกไปตะลอนๆ โดยไร้คนควบคุม ก็ยัยนี่แสบหยอกเมื่อไรล่ะ หากไปมีเรื่องกับนักเลงโตบนถนนเข้า เกิดบาดเจ็บขึ้นมา คนที่ซวยคือเขานี่ล่ะ “ห้ามไปไหนก่อนที่ฉันจะอนุญาต...ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งเธอกลับเมืองไทย เข้าใจ๋!!”

ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นชี้หน้าเจ้าหล่อน พร้อมกับร้องห้ามเสียงขุ่น สำทับให้หล่อนทำตามด้วย ไม่อย่างนั้นมันน่าจะเกิดความยุ่งยากตามมาอีกพะเลอ

“ไม่เข้าใจค่ะ แล้วก็ไม่ได้กลัว...เมย่ามามาดริดเพราะอยากเที่ยว... ไม่ใช่มาถูกจับใส่กรงเป็นหมาหงอย ลุงอย่ามาห้ามเลย ไม่ฟังย่ะ” หญิงสาวตอบเสียงเรียบ เธอมาเพราะอยากเที่ยว และวางแผนมาเป็นอย่างดี ไม่มีทางยอมอยู่เฉยๆ แน่สถานที่เที่ยวบรรจุเต็มหัวสมองเล็กๆ นี่ หากคาลิกซ์โต้ยอม...เธอจะไปเอง

“คาลิกซ์!! อย่ามาเรียกลุงให้ได้ยินอีกนะ...ฉันไม่ได้แก่หง่อมขนาดนั้นหรอก...”

ยัยนี่เรียกเขาเสียแก่เกินรับ...เขาเป็นเพื่อนรุ่นน้องบิดาของเธอก็จริง แต่เมยานีเรียกขานเขาแบบประชดประชัน เรียกขนานนามว่าลุง...คนอายุเยอะกว่ารับไม่ได้...มันเสียเซลฟ์เล็กๆ

เสียงหัวเราะคิกคัก ดังแผ่วๆ หล่อนกลั้นขำเสียจนสั่นไปทั้งร่าง มันกระตุ้นต่อมความโกรธเขาเป็นอย่างดี และเขาจะไม่ยอมให้เจ้าหล่อนมาลู่เกียรติเขาเด็ดขาด เขาจะปราบพยศเจ้าหล่อนให้ได้...ให้มันรู้ไปสิว่าเสน่ห์ของเขามันจะไม่สามารถมัดใจหล่อนได้จริงๆ

“ก็ได้ค่า... คาลิกซ์ ก็คาลิกซ์ จะไม่เรียกลุง!! ให้ได้ยินอีก นับตั้งแต่วันนี้”

เมยานีพูดกลั้วเสียงหัวเราะ คนแก่อารมณ์ขึ้นก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ใบหน้าขึ้นสีจัด ตั้งแต่โหนกแก้มจนถึงใบหู...นี่เธอแตะโดนอะไรกันนี่ เขาถึงโกรธได้ปุบปับขนาดนี้ เอ...หรือว่า...เขาไม่ยอมรับความจริง เรื่องตัวเองอายุเยอะ!! หญิงสาวเอียงคอมองใบหน้าคาลิกซ์โต้ ริมฝีปากยื่นออกมานิดๆ เมื่อต้องกัดกระพุ้งแก้มเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอต้องปล่อยก๊าก!!ออกมาแน่ๆ

“ก็ดี...” ชายหนุ่มข่มใจแทบแย่ เขาตอบเสียงขุ่น “เพราะหากฉันได้ยินเธอเรียกฉันว่าลุงอีกคำเดียวนะเมย่า...คนแก่คนนี้ที่เธอว่านักว่าหนา จะจูบเธอให้ตัวละลาย...” เสียงที่หรี่ลงจนแผ่วหวิว เขากระซิบขู่เธอด้วยคำพูดที่ฟังแล้วยังสะดุ้ง ไอ้จูบของเขาน่ะ!! มันน่ากลัวจริงเสียด้วย แค่แตะโดนแผ่วๆ เธอยังหมดเรี่ยวหมดแรง และหากเขาจะจูบเธอจนละลายจริง เธอคงแทบขาดใจ เพราะฉะนั้นอย่าเสี่ยงดีกว่า หญิงสาวจึงเสก้มหน้าหนี เธอเสตักซุปข้าวโพดน้ำข้นๆ ขึ้นใส่ปาก พยายามไม่สนใจผู้ชายตรงหน้า ที่นั่งวางท่าคุกคามเธออยู่

“ฉันมีงานทำช่วงเช้า ถ้าหากจะไปเที่ยว...คงต้องรอตอนบ่าย...ฉันจะเป็นคนพาเธอไปเอง”

ชายหนุ่มถอนใจเฮือกๆ เขาตัดใจทิ้งงานมาเทคแคร์เจ้าหล่อน ไม่ได้หวงเฟ้ย!! แค่ไม่อยากถูกเมฆาตำหนิ ไหนๆ ก็รับปากแล้ว แค่นี้คงไม่ทำให้เสียงานเสียการเท่าไรหรอก

“ไม่!! เมย่าจะไปเอง...คุณทำงานไปเถอะคาลิกซ์ แค่เรื่องจิ๊บๆ เมย่าทำเองได้สบายมาก”