บทที่2.เก็บอาการแทบไม่มิด...แม่คุณเอ๋ย!! 2/5

เมยานีจงใจเน้นตรงคำว่าแก่ ย้ำให้ชายหนุ่มรู้สึก เพราะเขากับเธอห่างกันเป็น 10 ปี คาลิกซ์โต้เป็นได้แค่...ตาแก่ในสายตาของเธอ เพราะฉะนั้นอย่ามาทำเจ้าชู้ไก่แจ้ใส่เธอนะ ไม่อย่างนั้นจะตอกกลับให้หน้าหงาย...

ชิชะ!! ย้ำจังเลยว่าแก่ เดี๋ยวคนแก่จัดหนักให้รู้สึก...ใครๆ ก็ว่ายิ่งแก่ยิ่งห้าว แต่ยัยเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมย้ำจังเลยว่าเขาแก่...ชักเดือดแล้วนะ!!...ชายหนุ่มขยับตัวช้าๆ เขาวอร์มร่างกายเตรียมตัวจะลงน้ำ ดวงตาวาวๆ เหลือบมองเมยานีเป็นระยะ ถ้าไม่หลอกตัวเอง เขาก็คงต้องยอมรับ หล่อนหุ่นดีโครตๆ สวยสะเด็ดยาด ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งเสียดาย เสียดายที่เจ้าหล่อนดันเป็นลูกสาวเฮียเมฆา ไม่อย่างนั้นจะลองทาบดูสักที หึ้ย!!

หญิงสาวมุดน้ำหนี เธอใช้ปลายเท้าถีบพื้น ดันตัวเองหนีออกไปไกลๆ สระน้ำกว้างใหญ่อยากเล่นก็เล่นไปสิย่ะ แต่ขออยู่คนละมุมก็แล้วกัน เพราะสายตาของคาลิกซ์โต้คมเหมือนใบมีดโกน ตอนนี้สายตาคู่นั้นกำลังบาดผิวเธอจนเลือดซิบๆ ร้อนวูบวาบไปหมดทั้งตัว!!

“ไม่น่าสวมชุดนี้ลงมาเล๊ย!! ตาแก่นี่เลยมองสบายตาไป ชิ!!”

เธอกระฟัดกระเฟี๊ยด ยกมือตีผิวน้ำระบายอารมณ์กรุ่นๆ ชุดบิกินนี่เว้าโคนขาสูง แถมผ้าคาดอกก็เล็กจี๊ดเดียว เธอคิดว่าไม่มีใคร? แถมชุดนี้ยังเป็นชุดโปรด เพราะทุกครั้งที่สวม เมื่อมองตัวเองผ่านกระจกเงา เธอคุยเขื่องได้เลย ขนาดตัวเองยังน้ำลายไหล นับประสาอะไรกับผู้ชาย...ถ้าเห็นเต็มตา

คาลิกซ์โต้อมยิ้ม เขาพุ่งตัวลงน้ำด้วยท้วงท่าสง่างาม “ตู้ม!!” เสียงน้ำแตกกระจาย สายน้ำกระเซ็น กระสายเป็นวงกว้างพร้อมกับร่างผึ่งผายหายลับไปใต้แผ่นน้ำ...ผิวน้ำเรียบกริบเหมือนเดิมหลังชายหนุ่มจมหายไปในสายธาราใสแจ๋ว มีเพียงระลอกคลื่นจากแรงลมที่ตีปะทะบนผิวน้ำ นอกนั้นทุกอย่างนิ่งสงบ...เงียบงัน จนเมยานีอดใจไม่ไหว เธอชะเง้อคอมองจากอีกฝากหนึ่งของสระ พร้อมกับบ่นพึมพำ

“หัวกระแทกก้นสระ สลบไปแล้วมั้งนั่น คงไม่อึดขนาดดำน้ำได้นานขนาดนี้หร๊อก?”

“ต๊ะเอ๋!!” จู่ๆ ชายหนุ่มก็โผล่พรวดขึ้นตรงด้านหน้าของเธอ เขาแสยะยิ้มแผล่...ดวงตายิบยี๋

หญิงสาวผงะหนี เธอเตรียมจะหนีขึ้นจากน้ำ ระยะห่างระหว่างกันมันใกล้เกินไป เธอไม่ไว้ใจจอมเจ้าชู้อย่างเขาหรอก!!

“ปล่อยนะ!! จะมาจับไว้ทำไมห่ะ? เมย่าเหนื่อยอยากพักแล้วด้วย” มือแข็งแรงเอื้อมจับข้อมือเรียวเอาไว้ จนเธอไม่สามารถหลีกให้ห่างเขาได้ จึงหันกลับมาตวาดเสียงขุ่น

“คุยกันดีๆ ไม่ได้หรือไง? เราสองคนไม่เจอกันนานแค่ไหนแล้วนะ...เมย่า”

“แล้วไง? เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ ปล่อยสักทีสิ เมย่ายังไม่ไปก็ได้...แต่คุณต้องปล่อยเมย่าก่อน” หญิงสาวยวนกลับ ปากอิ่มบิดเบี้ยว เมื่อคาลิกซ์โต้ไม่คิดที่จะปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

“ไม่ปล่อยหรอก ปล่อยเธอ... เธอก็หนีสิแม่เด็กขี้กลัว” ชายหนุ่มยังไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังกระชากเธอเข้าไปใกล้ๆ เสียอีกด้วย

“ใครเด็ก? ใครกลัว?...เหอะ!!...ตาแก่บ้า” ใบหน้าหวานสะบัดกลับมา เธอถลึงตาใส่เขาและแยกเขี้ยวขู่ พร้อมทั้งกระซิบตอกกลับเสียงขุ่นเขียว

ไรหนวดกระตุกยึกๆ เขาได้ยินชัดเต็มสองหู ยัยเด็กบ้านี่ว่าเขาแก่ ตรงไหน? เขาออกจะเฟิร์มทั้งตัว ถึงจะเลยเลข3 มาหลายปี ก็ไม่ได้ทำให้เขาทรุดโทรมลงนี่นา ปากดีแบบนี้มันน่าปราบพยศนัก หากอ่อนลงเมยานีคงน่ารักกว่านี้หลายร้อยเท่า อารมณ์พุ่งสูงปรี๊ดเพราะโดนว่ากระทบจนเผลอตัวกำมือตัวเองแรงขึ้นกว่าเดิม

“โอ๊ย!! เจ็บ ปล่อยสิ ฉัน...ฉันเจ็บไม่รู้ไง?” เสียงหวานตวาดแว๊ดๆ เมื่อแรงมือที่กำไว้ตรงข้อมือหนักขึ้น และมันทำให้เธอเจ็บแปลบๆ

“โทษที!! ลืมไปว่าหนูเมย่าเป็นตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ แตะแรงๆ เดี๋ยวจะแตกหักเอาง่ายๆ”

ชายหนุ่มปล่อยมือ เขายกทั้งสองมือขึ้นแบตรงหน้า พร้อมทั้งขยับห่างออกมานิดหน่อย แต่ไม่ยอมหลีกทางไปทางไหน ยังคงปักหลักลอยคอขวางทางเอาไว้อย่างนั้นเอง...