ตอนที่ 3

“แม่คะ... ”

หลังจากอาหารมื้อเย็นได้ผ่านพ้นไปแล้ว ปัตตาเวียรอจนได้โอกาสเหมาะ

“มีอะไร... ”

นางวิไลวรรณมองหน้าลูกสาว

“หนูอยากให้แม่เลิกกับเสี่ยชัยค่ะ... ”

สิ่งที่อยากพูดมานานได้ถูกระบายออกมาจากอกของคนเป็นลูก แม้รู้ว่ามันอาจสร้างความขุ่นเคืองใจให้กับมารดา

“ทำไม... เสี่ยชัยมาแล้วเป็นยังไงวะ มันหนักส่วนไหนของเอ็งหรือยังไง”

เสียงห้วนของนางวิไลวรรณบอกถึงความไม่พอใจ หล่อนหันไปคว้าเบียร์กระป๋องที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมายกกระดกดื่มอย่างอารมณ์เสีย ตวัดขาขึ้นไขว่ห้างพลางดึงบุหรี่ในซองขึ้นมาจุดสูบเหมือนประชด

“เดี๋ยวนี้แม่สูบบุหรี่ด้วยหรือ”

ปัตตาเวียส่ายหน้า แววตาไม่พอใจที่แม่สูบบุหรี่

“บุหรี่เสี่ยชัยลืมไว้”

หล่อนบอกพลางพ่นควันสีขาวพวยพุ่งไปในเวิ้งอากาศตอนใกล้ค่ำ ที่ภายนอกบ้านสายหมอกสีขาวกำลังลอยต่ำอยู่กลางไร่สับปะรด

“อันที่จริงหนูก็ไม่อยากยุ่งเรื่องของแม่หรอกนะ แต่ที่ต้องเตือนแม่ก็เพราะว่าหนูไม่อยากให้ชาวบ้านนินทาเสียๆ หายๆ”

ปัตตาเวียบอกความในใจ

“มึงไม่ต้องมาสอน ไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ กูรู้ตัวดีกว่ากำลังทำอะไรอยู่”

นางวิไลวรรณลุกขึ้นเท้าสะเอวด้วยความโกรธจัด ปกติหล่อนก็เป็นคนปากจัดอยู่แล้ว ถ้าโกรธเมื่อไรก็ด่าฉอดๆ ไฟแลบอย่างที่เห็น แต่ปัตตาเวียก็ชินเสียแล้ว

“อันที่จริงหนูก็ไม่อยากยุ่ง... แต่ที่เตือนก็เพราะสงสารพ่อ”

ปัตตาเวียเอ่ยถึงบิดาที่หายไปจากชีวิตของเธอกับแม่หลายปี

“อีดอก... นี่กูถามหน่อยเถอะว่ามึงรู้หรือแกล้งไม่รู้ว่าไอ้โอฬารพ่อมึงมันไม่เคยเหลียวแลมึงกับกูมานานแค่ไหนแล้ว มันเลิกส่งเงินมาให้นานแล้วนะโว้ย ที่มีแดกมีใช้กันอยู่ทุกวันนี้ก็เงินของเสี่ยชัยทั้งนั้น”

นางวิไลวรรณโพล่งออกมาด้วยความเหลืออด วิธีการพูดคำด่าคำดูเหมือจจะเป็นเรื่องปกติของผู้หญิงจัดจ้านกร้านชีวิตอย่างหล่อน

แต่ดูเหมือนนางวิไลวรรณลืมบอกว่าสาเหตุที่นายโอฬารเลิกส่งเงินมาให้ก็เพราะจับได้ว่าหล่อนมีชู้กับชายอื่นลับหลังเขา ก่อนหน้าที่จะมาได้เสียเป็นเมียน้อยของเสี่ยชัยด้วยซ้ำ

สิ่งที่ได้ยินทำให้ปัตตาเวียรู้สึกปวดแปลบใจอย่างที่สุด หากยังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกมา นางวิไลวรรณก็รีบเอ่ยขึ้นว่า

“ทุกวันนี้ไอ้โอฬารมันไม่เหลือเยื่อใยกับเราสองแม่ลูกแล้วนะ... กูไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับชีวิตมันนักหรอก ก็แค่เมียน้อยคนนึงของมัน... มึงก็แค่ลูกเมียน้อย... อย่าสำคัญตัวผิดว่าไอ้โอฬารจะมาสนใจใยดีชีวิตเราสองแม่ลูก”

ด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาของตัวเอง นางวิไลวรรณตอกย้ำให้ปัตตาเวียอยู่กับความเป็นจริงเสียบ้าง

อันที่จริงหล่อนไม่ได้ตั้งใจจะว่าให้ลูกสาวปวดใจ ที่ระบายออกมาก็เพราะน้อยใจในวาสนาของตัวเองเท่านั้น ที่ต้องตกเป็นเมียน้อยอยู่ร่ำไป

นางวิไลวรรณคิดเพียงว่าในเมื่อความสัมพันธ์ที่เคยมีต่อนายโอฬารก็ร้าวฉานถึงขั้นต้องห่างเหินกันมานานหลายปี ถ้าหล่อนจะมีผัวใหม่อีกสักสิบคนหรือจะเป็นเมียน้อยของใครต่อใครอีกหลังจากนี้... ก็เป็นเรื่องของหล่อน คนอื่นไม่เกี่ยว

วิไลวรรณตระหนักดีว่าในฐานะ ‘เมียน้อย’ ของนายโอฬารใช่ว่าชีวิตของหล่อนจะราบรื่นหรือมีความสุขนักหนา เพราะว่าตอนอยู่กรุงเทพฯ หล่อนก็ต้องพาลูกหลบๆ ซ่อนๆ ระหกระเหินย้ายที่อยู่บ่อยครั้ง เพราะว่าเมียหลวงของนายโอฬารจิตใจอำมหิตนัก นางจงเกลียดจงชังหล่อนกับลูกเข้าไส้ ถึงขั้นเคยจ้างคนมาสาดน้ำกรดและขู่ฆ่าหลายครั้ง หากวิไลวรรณก็เอาตัวรอดมาได้ ทำให้หล่อนตัดสินใจพาลูกสาวซมซานกลับมาอยู่ต่างจังหวัด กลับมาใช้ชีวิตอยู่ในชนบทบ้านนอก ท่ามกลางไร่สับปะรดซึ่งแม้จะห่างไกลความศิวิไลซ์ที่คุ้นเคย แต่หล่อนก็ได้ความสงบเงียบเข้ามาแทนที่ ไม่มีใครมาระรานชีวิตหล่อนเหมือนเมื่อก่อน

สามเดือนต่อมา

เมื่อเรียนจบชั้นมอหก ปัตตาเวียตัดสินใจหนีออกจากบ้านในที่สุด ในวันที่เธอกับนางวิไลวรรณมีปากเสียงกันรุนแรง เหตุเกิดเพราะเสี่ยชัยพยายามใช้กำลังจะปลุกปล้ำขืนใจเธอ เขาฉวยโอกาสในวันที่มาหาแล้วนางวิไลวรรณไม่อยู่บ้าน

ปัตตาเวียตัดสินใจหนีออกจากบ้านโดยไม่ได้บอกให้นางวิไลวรรณรู้ว่าเสี่ยชัยพยามจะปลุกปล้ำเธอ เพราะรู้ว่าตอนนั้นมารดากำลังลุ่มหลงเลี่ยชัยจนหน้ามืดตามัว

‘นังปัตย์... น้ำหน้าอย่างมึงมีหรือจะไปรอด... เก่งจริงก็อย่ากลับมาให้กูเลี้ยงดูก็แล้วกัน’

ปัตตาเวียยังจดจำถ้อยคำปรามาสของมารดาที่สาดน้ำเสียงกรอกหูเธอเอาไว้ ในวันที่ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เรียนต่อ เธอจะออกมาหางานทำเลี้ยงดูตัวเอง

อีกเดือนต่อมา

ปัตตาเวียตัดสินใจเข้ามาหางานทำในตัวจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ เธอเช่าอพาร์ทเม้นท์อยู่ในหัวหินด้วยเงินที่เก็บออมเอาไว้ แม้จะไม่มากแต่ก็พอเป็นค่าใช้จ่ายสำหรับเช่าห้องพักในเดือนแรก

แต่เดือนที่สองดูท่าจะลำบาก เพราะว่ามีค่าใช้จ่ายเกิดขึ้นทุกวัน ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงแย่แน่ๆ ยังไงคงต้องหางานทำให้เร็วที่สุด