Ep 1 หาคนดูแล

ร่างเล็กในชุดพยาบาลสีขาวเรียบดูท่าทางสบายตา กับความสูงเพียงแค่ 159 ของพยาบาบสาววิชาชีพ ด้วยความที่เป็นคนเหนือทำให้เธอมีผิวพรรณที่ขาวผุดผ่อง ใบหน้าสวยรูปไข่เข้ากับปากบางเล็กเป็นกระจับสวยได้รูป พร้อมกับดวงตาที่โตสวย ได้แม่มาอย่างไม่มีผิด ราวกับไปแต่งเติมศัลยกรรมมาก็ไม่ปาน

นี่ถ้าคนไม่รู้จักเธอตั้งแต่เล็ก คงคิดว่าเจ้าหล่อน สวยด้วยการผ่านมือหมอมาเป็นแน่ ด้วยวิชาชีพพยาบาลทุนเกียรตินิยม ทำให้เธอต่างเป็นที่จับตาและเป็นที่โจษจันเรื่องการปฐมพยาบาลและการปฎิบัติต่อคนไข้ มือทองขนาดนี้ก็ไม่แปลกใจที่ใครต่อใครต่างจับจ้องเพื่อจ้างงาน และหนึ่งในนั้นก็คือคุณหญิงฉวี เธอได้ติดต่อว่าจ้างและได้คัดเลือกเธอจากสภาพยาบาลพิเศษ เพื่อให้มาดูแลลูกชายสุดที่รักหัวแก้วหัวแหวนของเธอ

ภาคินลูกชายสุดที่รักของคุณนายฉวีเขาประสบอุบัติเหตุรถคว่ำ จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ทำให้ม่านตาของเขาได้รับความเสียหายขั้นรุนแรง ซ้ำร้ายขาข้างซ้ายก็ยังเป็นอัมพาตไปหนึ่งข้าง ไม่ว่าผู้เป็นมารดาจะจ้างพยาบาลคนไหนมาดูแลแล้ว เธอชักเหนื่อยอ่อนจนแทบถอดถอนใจ

ไม่ว่าผู้เป็นแม่จะจ้างพยาบาลพิเศษมากี่คนต่อกี่คน เขากลับต่อต้านอย่างที่สุด และแต่ละคนก็ทนอยู่นานสุดถึงแค่ 3 วันเห็นจะได้

ครั้งนี้ทำเอาคุณหญิงฉวีต่างคิดไม่ตก แต่ก็ยังอยากลองเสี่ยงดูสักครั้ง จนกระทั่งได้ไปติดต่อที่สภาพยาบาล ผู้อำนวยการแจ้งเสนอรายชื่อของ รมิตา แต่แล้วคุณหญิงฉวีก็ถึงกับสะดุดเข้ากับนามสกุลของเจ้าหล่อน

“รมิตา วชระโยธาธิน”

นามสกุลนี้เอง ที่ทำเอาคุณหญิงฉวีถึงกับอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะนึกย้อนไปในอดีต ราวๆ 20 กว่าปีเห็นจะได้ ศรีนวล เธอเคยเป็นแม่บ้านเก่าแก่ของบ้านท่าน ท่านผบ.ทบ. วัลลภ วัชรเมธาวิน สมัยนั้นคุณหญิงฉวีพึ่งจะแต่งงานและย้ายเข้ามาใหม่ ทำให้คฤหาสน์หรูหราโอ่อ่าที่เธออยู่ ก็มีคนอย่างศรีนวลนี่แหละที่เป็นทั้งแม่บ้าน เป็นทั้งเพื่อนของเธอ

ด้วยตำแหน่งหน้าที่การงานของผู้ที่เป็นสามี เขาควบทั้งตำแหน่งผู้บริหารคณะกรรมการถ่านหินแร่ลิกไนต์ เป็นถ่านหินที่ใช้เป็นเชื้อเพลิงสำหรับผลิตกระแสไฟฟ้า และบ่มใบยาสูบ ไหนจะยังควบตำแหน่ง ผบ.ทบ. อีก จึงทำให้คุณหญิงฉวีแทบไม่มีใครเลย นอกจากนวล และนั่นก็เป็นสิ่งเริ่มแรกที่คนทั้งคู่ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยกันแบบพี่น้อง

แต่แล้วศรีนวลก็ท้อง เธอจึงขอลาคลอด และขอกลับไปใช้ชีวิตที่บ้าน อยู่กับสามีเลี้ยงลูกและทำการเกษตร แต่แล้วนวล ก็ต้องสูญเสียสามีด้วยอุบัติเหตุ ในขณะที่ลูกของเธอพึ่งได้แค่ 12 สัปดาห์เพียงเท่านั้น แต่นั่นก็ทำให้นวลถึงกับเสียใจกินไม่ได้นอนไม่หลับอยู่นานหลายเดือน นวลตัดสินใจที่จะอยู่ที่บ้าน เธอไม่ชอบความวุ่นวายของเมืองกรุง และการได้อยู่บ้านกับพ่อแม่ มันคงเป็นอะไรที่ฮีลใจที่สุดแล้วในช่วงเวลานั้น

แต่ถึงอย่างนั้นคุณหญิงฉวีก็ได้ติดต่อกับนวลเรื่อยมา ได้ส่งเสียและช่วยเหลือนวล ในเรื่องต่างๆ ส่งเสื้อผ้าสวยๆ ให้โอนเงินค่าใช้จ่ายช่วยเธอกับลูกสาวอยู่เรื่อยมา แต่ถึงกระนั้น คุณหญิงฉวีก็ยังไม่เคยได้เจอลูกสาวของนวลแบบตัวเป็นๆ เลยสักครั้ง จนมาล่าสุดที่ได้เห็นหน้าของรมิตาในวีดีโอคอล น่าจะสามหรือสี่ปีให้หลังเห็นจะได้

จนกระทั่งล่าสุด เธอได้คุยกับนวลและได้รู้ว่าลูกสาวของเธอจบวิชาชีพพยาบาลขั้นสูง ขนาดผู้ป่วยดื้อๆ ร้ายๆ รมิตาก็ยังเอาอยู่ ครั้งนี้เธอจึงว่ายวานและขอให้หนูรมิตามาช่วยเธออีกสักครั้ง แม้คุณหญิงฉวีจะคิดไม่ตก แต่ทางเลือกก็มีไม่มากนักแล้วก็เลือกไม่ได้ แม้จะรู้ดีว่าลูกชายของตัวเอง ตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุมา เขาร้ายกาจเพียงไร กี่คนต่อกี่คนที่ต้องหอบข้าวของกลับ ซ้ำร้ายบางคนไม่อยู่รอเอาแม้กระทั่งเงินค่าจ้างเสียด้วยซ้ำ

ภาคิน พัชรเมธาวิน ชายร่างสูงกว่า 190 เซนติเมตร ถ้าไม่บอกว่าไทยแท้ คนก็คงหลงคิดว่าเขาเป็นลูกครึ่ง ดีกรีจบเมืองนอกจาก oxfords เป็นผู้ชายที่อบอุ่นที่สาวๆ ต่างหมายตา แต่แล้วเขากลับกลายเป็นคนที่ดื้อรั้น ไม่เชื่อฟังใครเลยสักครั้ง ตั้งแต่ที่เขาประสบอุบัติเหตุในครั้งนี้

ซ้ำร้ายความโชคร้ายในครั้งนี้ยังมาซ้ำเติมเขาอีกครั้ง เมื่อลลิน แฟนสาวลูกครึ่งไทยอังกฤษ ที่เห็นว่าเขาเดินไม่ได้ แถมตายังบอด มันทำให้เธอค่อยๆ ถอยห่าง ถึงจะไม่ได้บอกเลิก แต่มันก็ไม่ได้ต่างจากการเลิกราหรือลาจากกัน

จะมีบ้างที่นานๆ ครั้งเธอจะมาเยี่ยมเขาบ้าง แต่ก็นั่นแหละ จริงๆ แล้วลลินแทบไม่ชอบอะไรในตัวของภาคินเลยเสียด้วยซ้ำ นอกจากเขาจะแค่หล่อ ดูดี และบ้านรวยแล้ว นอกนั้นเธอก็ไม่เห็นว่าเขาจะมีดีอะไร ออกจะเย็นชา เฉยชาเสียด้วยซ้ำ

“คุณผู้หญิงคะ คุณรมิตามาถึงแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าคุณจะให้เธอเก็บกระเป๋าก่อนไหมคะ? ”

เสียงสาวใช้อย่างปราณีที่กำลังเดินดีใจมาแจ้งผู้เป็นนาย แต่ทว่าสายตาที่แสดงออกกลับตรงกันข้าม ปราณีผู้ที่เห็นทุกๆ เหตุการณ์ ในทุกเรื่องราวที่ผ่านมา เธอรู้ว่าคุณชายของบ้านนี้ร้ายแค่ไหน พยาบาลไม่ว่ากี่คนต่อกี่คนที่ต้องแตกกระเจิงหนีไป กับฤทธิ์เดชของเขา ลูกชายผู้เปรียบเสมือนหัวแก้วหัวแหวนของคนบ้านนี้

ถึงแม้ค่าจ้างที่ผู้เป็นนายให้ถึงมันจะราคาสูงเฉียดฟ้า แต่ว่าก็ไม่มีใครคนไหนทนอยู่ได้ไม่เกิน 3 วัน ขนาดคุณหญิงของเธอจ้างพยาบาลพิเศษมาจากเมืองนอก คิดว่าจะเอาคุณชายน้อยของเขาได้อยู่หมัด ยังแตกหนีกระเจิงแทบทุกราย แล้วนี่ดูคนที่พึ่งมาใหม่สิ ร่างบางเล็ก อรชรแบบนี้ จะเอาแรงที่ไหนไปสู้คุณชายของหล่อนได้กัน

“ณี พาหนูรมิตามาทางนี้? ”

เสียงหวานใสของผู้หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกแม่บ้าน

“ค่ะคุณผู้หญิง”

สาวร่างเล็กน่ารักน่าเอ็นดู เธอกล่าวสวัสดีปราณีตั้งแต่ตอนมาถึงหน้าประตูรั้วบ้านแล้วไม่ว่าณีจะมีสักเป็นแค่แม่บ้าน หรือคนรับใช้แต่ความนอบน้อมถ่อมตนของเธอ ทำเอาปราณีชอบใจคนร่างบางตรงหน้านี้เป็นอย่างมาก แต่ก็อดเป็นห่วงเสียไม่ได้ ก่อนที่ร่างบาง จะวางกระเป๋าลงแล้วยกมือขึ้นไหว้ ผู้เป็นเจ้าของบ้าน

“สวัสดีค่ะ คุณป้าฉวี”

เสียงหวานเอ่ยทักทายพร้อมยกมือขึ้นไหว้ด้วยความนอบน้อม เธอรู้ว่าฉวีคือคนที่คอยช่วยเหลือเธอกับแม่มาตั้งแต่สมัยที่เธอยังไม่คลอด นอกจากแม่ก็มีป้าฉวีคนนี้นี่ล่ะ ที่เธอโตจนป่านนี้แล้ว เธอก็พึ่งจะได้เห็นหน้าผู้มีพระคุณครั้งแรกตัวเป็นๆ ก็วันนี้

“เธอสวยมากจริงๆ เลย หนูรมิตา แล้วนี่ทานอะไรมาบ้างหรือยังจ๊ะ? ”

คุณนายฉวีถามเพราะเจ้าหล่อนต้องเดินทางบินมาจากเชียงราย ไหนกว่าจะมาถึงอยุธยาต้องรอนายศรคนรถของที่บ้านไปรับ ไหนจะเดินทางจากกรุงเทพมาอยุธยาอีก เพราะบ้านใหญ่ที่คุณนายฉวีอยู่ส่วนมากคือที่นี่ มันเงียบ สงบ พื้นที่กว้างไม่วุ่นวายเหมือนบ้านในกรุงเทพ และตั้งแต่ภาคินประสบอุบัติเหตุ เธอก็พาร่างสูง ราวๆ 190 ของลูกชายมาอยู่ที่นี่ เพื่อที่จะใช้ธรรมชาติบำบัด

“หนูทานมาบ้างแล้วค่ะเมื่อตอนอยู่ที่สนามบิน”

ปากกระจับสวยได้รูปเอ่ยขยับอย่างชัดถ้อยชัดคำตอบคุณหญิงฉวี

“เดี๋ยวป้าจะให้ยัยหนูแป้งพาเอาของไปเก็บนะจ๊ะ แล้ววันนี้ก็พักผ่อนก่อน พรุ่งนี้เดี๋ยวป้าจะพาไปเจอพี่ภาคินนะจ๊ะ”

คุณหญิงฉวีให้แป้ง หรือถุงแป้ง ลูกสาวของปราณีพาเธอเอาข้าวของไปเก็บ ยังห้องรับรอง ซึ่งครั้งนี้เธอก็ตอบไม่ได้เช่นกันว่ารมิตา จะต้องอยู่ที่นี่นานขนาดไหน มันคงขึ้นอยู่กับคนป่วยตัวสูงนั่นแล้วล่ะ แต่ใจหนึ่งก็ภาวนาให้คนร่างบางนี่ทนอยู่ให้ได้

ระหว่างที่เดินเอาของไปเก็บ ปราณีก็บอกตารางงานเธอคร่าวๆ สิ่งที่จำเป็นของภาคินในแต่ละวันว่ามีอะไรบ้าง แต่แล้วเด็กปากแจ๋วที่อายุเพียง 17 อย่างถุงแป้งก็ได้เอ่ยตัดบรรยากาศขึ้น

“แล้วคุณคนสวยนี่จะอยู่ได้กี่วันกันล่ะแม่? ”

เสียงนี้ทำเอาคนร่างบางสงสัย แต่ก็ยังไม่ถามอะไรออกไป

“แกหุบปากไปเลยยัยแป้ง เดี๋ยวเถอะ!”

ก่อนที่ผู้เป็นมารดาจะหันมาเอ็ดตะโรลูกสาวขึ้น

“ทำไมหรอคะ? มีอะไรอย่างนั้นหรือคะ? ”

ครั้งนี้เสียงเล็กเอ่ยถามขึ้นอย่างอดสงสัยเสียไม่ได้

ปราณีที่เอาแต่กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากเย็น ก่อนจะตอบคนตัวน้อยข้างหน้าว่า

“คุณภาคิน เธออารมณ์ร้ายค่ะ ไม่ว่าพยาบาลพิเศษคนไหนๆ ก็อยู่ที่นี่ได้ไม่เกินสามวัน”

“เขาร้ายขนาดนั้นเลยหรอคะ? !!”

เป็นคนตัวเล็กซะเองที่เอาแต่นิ่งอึ้งตาค้างกับคำบอกเล่าของป้าแม่บ้านสาวใหญ่วัยกลางคน ถ้าปราณีไม่บอก เดี๋ยวเธอก็ต้องเจอกับตัวเองอยู่ดี อีกอย่างปราณีก็อยากจะบอกเตือนๆ ให้คนตัวเล็กได้ระวังๆ ไว้บ้าง

“ร้ายไม่ร้ายบางคนหัวแตกเลือดอาบออกมาก็มีค่ะคุณคนสวย” ถุงแป้งรีบเอ่ย

“ไอ้ถุงแป้ง เดี๋ยวเหอะ!! หุบปากแล้วกลับห้องไปซะ”

เสียงมารดาของเด็กสาววัย 17 ดุเธอเสียงดังลั่น ก่อนที่ปราณีจะปล่อยให้รมิตาจัดเก็บกับข้าวของ ของตนตามสบาย จู่ๆ เสียงของมารดาก็ดังขึ้น

(ลูกต้องอดทนนะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็อย่าไปถือสาพี่เขาเลยนะ ด้วยเหตุเพราะมารดาพอจะรู้ข่าวจากคุณหญิงฉวีมาบ้าง ว่าภาคินอารมณ์แปรปรวน จนเธอหาจ้างใครไม่ได้แล้วจริงๆ อีกทั้งคุณป้าฉวีก็มีพระคุณกับเรา ลูกต้องช่วยป้านะลูก อดทนนะตา)

ตาจะพยายามอดทนนะคะแม่ เพราะถึงยังไงคุณป้าฉวีก็มีพระคุณกับเรา ถึงเวลาได้ตอบแทน เธอก็จะตอบแทนอย่างไม่เกี่ยง อีกอย่างเธอพอจะเข้าใจอารมณ์ของคนป่วยได้เป็นอย่างดี เพราะเธอเองก็ต่างคลุกคลีกับคนป่วยมาไม่ใช่น้อยๆ

เมื่อถึงเวลามื้อค่ำ คนร่างเล็กที่ถูกเชิญให้ไปรับประทานมื้อค่ำกับคุณป้าฉวี ร่างเล็กบางก็รีบเดินจ้ำอ้าวเพื่อที่ว่าจะไม่ให้ผู้ใหญ่รอนาน

เสียงหวานบวกกับกริยาสุภาพของเธอ ทำเอาฉวีเป็นปลื้มใจอยู่ไม่น้อย จนเผลอคิดไปว่า นี่ถ้าหากลูกชายของตนได้ลงเอยกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมด้วยรูปสมบัติที่อยู่ตรงหน้า มันจะดีแค่ไหนกันนะ คิดพลางทานข้าวไปพลาง แถมฉวียังเอาแต่ยิ้มไม่ยอมหุบ

“กับข้าวที่นี่พอจะทานได้ไหมลูก อยากได้อะไรเพิ่มเติมก็บอกปราณีกับเจ้าถุงแป้งได้เลยนะ? ”

“กับข้าวที่นี่อร่อยค่ะคุณป้า ขอบคุณนะคะ”

“คือคนที่หนูจะไปดูแลเนี่ย เขาค่อนข้างจะโมโหร้ายสักหน่อยนะลูก ยังไงก็ทนๆ หน่อยนะจ๊ะ”

แม้ว่าฉวีจะไม่อยากให้ใครต้องมาทนกับพฤติกรรมร้ายๆ ของลูกชายเท่าไหร่ แต่เธอมีทางเลือกเยอะที่ไหนกันล่ะ อีกทั้งเธอเองต่างก็รู้สึกถูกชะตากับเด็กรมิตานี่อย่างบอกไม่ถูก ถึงยังไงเธอก็อบากจะลองเสี่ยงมันดูสักครั้ง