ตอนที่ 5

เธอมองผมนิ่งค้างไม่กระดุกกระดิก ผมเอียงคอมองว่าเธอจะเอายังไงกันแน่ แต่ก็ไม่เห็นปฏิกิริยาอะไรเกิดขึ้นนอกจากสายตาเธอหยุดที่ใบหน้าผมไม่มองที่ไหนเลย

“จะให้ไหมกุญแจน่ะ!”ผมถามย้ำอีกครั้ง

“คะ...คือว่า กุญแจไม่ได้อยู่ที่เราหรอกนะ”น้ำเสียงเธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ที่สำคัญไอ้สายตาหวานเยิ้มนี่มันคืออะไรกัน

“แล้วอยู่ที่ใคร!”

“อยู่ที่ยัยหมวยน่ะ”เธอตอบผมแล้วยิ้มยั่วมาให้

“แล้วยัยหมวยเนี่ย อยู่ที่ไหนเหรอ”ผมถามพยายามเก็บอารมณ์เต็มที่

“เดี๋ยวเราโทรตามให้ก็แล้วกันนะ นายจะได้ไม่ต้องเหนื่อยด้วยเคเซย์...”

ผมชะงักโคตรแปลกใจเลย... อะไรจะเปลี่ยนท่าทางอย่างกับคนละคน มันแปลกมากหรือเพราะหนังหน้าของผม สงสัยจะใช่เพราะเมื่อเพื่อนๆ เธอมาถึงก็เอาแต่มองหน้าผมไม่วางตา

“มิ้นท์นี่ใครเหรอ”ยัยหมวยที่บอกถามเพื่อนตัวเองในทันที

“ก็เคเซย์ไง!”

“เคเซย์เหรอ!”อีกคนร้องออกมาสีหน้าตกใจสุดขีด

แต่ผมไม่ได้สนใจแบมือต่อหน้า เพราะต้องการลูกกุญแจป่านนี้โซรีนคงกลัวมากแน่ๆ ในห้องนั้นมืดมากแถมไม่ค่อยสะอาดเสียอีก

“ลูกกุญแจด่วนเลย ถ้าไม่ให้อย่าหาว่าโหดแล้วกัน!”ผมเริ่มรำคาญ ถ้าไม่ให้จะเรียกอาจารย์ล่ะ

“ก็ได้”

ยัยหมวยหย่อนวางลูกกุญแจใส่มือผม แถมยังจับอยู่นั่นล่ะไม่ปล่อยสักที ผมมองหน้าหมวยเริ่มไม่สบอารมณ์ เธอเลยยิ้มเขินแล้ววางลูกกุญแจให้

“ขอบใจ ทีหลังก็อย่าทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน”ผมบอก แล้วเดินไปหยิบแว่นที่ตกอยู่กับพื้นขึ้นมาใส่แล้วเดินหนีมา แม้ว่าสามสาวนั้นจะมองผมไม่วางตาก็ตาม

โซรีน...

ความมืด... มันทำให้ฉันอ่อนแอ น้ำตาฉันกำลังไหลออกมา พยายามทนไม่ให้ร่างกายสั่นแต่มันกลับทำอะไรไม่ได้เลย เวลานี้ฉันอยากให้มีใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อนเหลือเกิน เข่าสองข้างยกชันขึ้นมาแล้วนั่งกอดสะท้านอยู่กับพื้นพยายามให้แผ่นหลังติดผนังเพราะอะไรรู้ไหม หากเคยดูหนังผีจะเห็นว่าพวกมันชอบมาสะกิดทางด้านหลัง และฉันมักจะคิดอย่างนั้นเสมอ

สักพักเหมือนฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่างหน้าประตู และแล้วมันก็เปิดออกติดตามมาด้วยร่างใครบางคน เขาเดินมาหยุดต่อหน้าฉัน

“โซรีนเป็นอะไรไหม เราเองนะเคเซย์”

“เคเซย์!”ฉันสะอื้นออกมา โผเข้ากอดเขาไว้แน่นจนรับรู้ถึงไอร้อนของอีกฝ่าย

ร่างแกร่งยืนนิ่งเงียบปล่อยให้ฉันกอดโดยไม่ได้ขัดขืน ฉันเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเขาไม่ได้ผอมแห้งเลย ทั้งที่เขาดูเหมือนผู้ชายไร้เรี่ยวแรงแต่กลับมีมัดกล้ามเหมือนออกกำลังกายประจำ เมื่อได้สติฉันรีบผลักไสเขาออกปาดน้ำตาทิ้ง

“ดีขึ้นหรือยัง เราออกไปข้างนอกกันเถอะ”เคเซย์ก้มหน้าเดินออกไปด้านนอก ฉันเดินตามไปเงียบๆ ในใจคิดไม่ตกว่าเมื่อครู่ทำอะไรลงไป