ตอนที่ 8 พบบิดา

ตอนที่ 8 พบบิดา

ฟางเจียวเหมยเดินทางถึงจวนตระกูลฟางแล้ว บรรดาสาวใช้ต่างก็ออกมายืนต้อนรับ “คุณหนูรองกลับมาแล้ว” เสี่ยวชิงดีใจนักหนา คุณหนูรองกลับมาแล้ว แต่ก็ไร้ซึ่งเงาของท่านเขย นางมิสอบถาม กลับจับจูงมือนายสาวเข้าจวนด้วยความเบิกบานใจ

“พี่รอง พี่รองกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ” ดรุณีน้อยวัยห้าหนาว ถักเปียแก้มยุ้ยใบหน้าช่างน่ารักยิ่งนัก นางยืนคอยพี่สาวอยู่นานสองนาน ไม่มาเสียทีเดินกระวนกระวาย วนเวียนอยู่หน้าประตูหลายหน เมื่อพี่สาวมาถึงนางก็รีบวิ่งพุ่งเข้าไปแล้วสวมกอดให้หายคิดถึง

“เสี่ยวอิงสบายดีหรือไม่ คิดถึงพี่รองมากหรือ ดูสิไม่พบหน้าเพียงสามวัน แก้มเจ้าช่างน่าหยิกนัก” น้ำเสียงหวานของผู้เป็นพี่สาวต่างมารดา ย่อตัวลงอย่างงดงาม ก่อนจะอุ้มน้องสาวขึ้นมาบนวงแขนอันเรียวเล็ก

“ข้าคิดถึงพี่รองจะแย่” ดรุณีน้อยซบใบหน้าลงมายังไหล่มนของผู้เป็นพี่สาว ส่วนน้องสี่หรือน้องเล็กเพิ่งจะเพียงแค่หนึ่งหนาวเศษ ๆ เท่านั้น อีกทั้งยังเป็นชาย ท่านแม่มักเห่อน้องชายมากกว่านาง กระนั้นยังได้รับความรักของผู้เป็นพี่สาว

“ปากหวานนัก ท่านพ่อเล่าอยู่หรือไม่” หญิงสาวอุ้มน้องเข้าบ้าน สองพี่น้องพูดคุยหัวเราะ เป็นภาพที่สาวใช้ในจวนต่างก็ได้พบเห็นกันอยู่ทุกวี่วันด้วยความน่ารักสดใสของคุณหนูสาม และคุณหนูรองก็แสนอ่อนโยนและจิตงดงาม คุณหนูสามมักอยู่กับคุณหนูรองเสมอ

“อยู่สิเจ้าคะ ท่านพ่อให้พ่อครัวจัดเตรียมอาหารที่พี่รองชอบ ส่วนพี่ใหญ่ส่งจดหมายมาบอกว่า อีกสามเดือนจะกลับมาเยี่ยมพร้อมแม่ใหญ่เจ้าค่ะ” เด็กน้อยกล่าวน้ำเสียงใสดุจกระดิ่งหยก ใบหน้ากลมเกลี้ยง ยังคงไม่ยอมลงเดินเอง กลับโอบคอพี่สาวเอาไว้แน่น

“อืม ว่าแต่เจ้าวันนี้ซนหรือไม่ ทำให้ท่านแม่เหนื่อยใจหรือเปล่า” เป็นสิ่งที่ในจวนคุ้นตาเป็นอย่างดี คุณหนูสามแก่นแก้ว ซ้ำยังชอบเล่นโลดโผน ปกติแล้วจะมีเพื่อนเล่นคือพี่สาว ทั้งสองมักตัวติดกัน ในวันที่พี่สาวแต่งงาน ฟางอ้ายอินร้องห่มร้องไห้งอแงเสียยกใหญ่

กว่าจะเงียบก็เล่นทำให้ฮูหยินรองเส้นเลือดในสมองเต้นตุบตับ เพราะถูกสามีก่นด่า ซ้ำยังถูกเพ่งเล็งจากผู้ที่มาร่วมงานแสดงความยินดีอีกด้วย แม้นางจะมีฐานะเป็นฮูหยินรอง แต่ก็ไม่มีเกียรติเชิดหน้าชูตาเหมือนกับฮูหยินบ้านอื่น นางมักถูกสามีต่อว่าเสมอ หากได้ยินว่านางเอ่ยวาจาอันใดให้ร้ายฟางเจียวเหมย

“คุณหนูรองไม่อยู่ เสี่ยวอินก็ไม่ดื้อไม่ซนเพราะไม่มีใครให้ท้าย” ถ้อยคำเหน็บแนมออกมาจากฮูหยินรอง นางถือดีว่ายามนี้สามีรออยู่ในห้องโถงใหญ่ยังเรือนปีกซ้าย

“...” ฟางเจียวเหมยเพียงระบายยิ้มทักทาย ไม่พูดอันใดกับสตรีไร้หัวคิดเช่นเลี่ยงเจา

“คุณหนูรองไม่คิดทักทายแม่รองบ้างหรือ” เลี่ยงเจาจีบปากจีบคอ ฝากบุตรชายคนเล็กเอาไว้กับแม่นม อยากเห็นว่าลูกเขยมีหน้าตาหล่อเหลาอย่างไร แต่น่าเสียดาย หลี่ฮั่วไม่ได้ตามมาด้วย หากเดินทางมาพร้อมกับฟางเจียวเหมยย่อมต้องได้พบหน้า แต่นี่...แสดงว่าฟางเจียวเหมยถูกสามีหมางเมินเป็นแน่

“สตรีเช่นท่าน สมควรให้ข้าคารวะหรือยกน้ำชาให้หรือไรกัน ช่างไม่ประมาณตนเองเสียบ้าง ข้าเพียงไม่อยู่สามวัน ท่านช่างกล้าวางอำนาจเสียแล้ว” ฟางเจียวเหมยรู้ทันความคิดอันแสนชั่วร้าย คงไม่แคล้วที่อยากรู้อยากเห็นเหมือนเช่นเคย อีกทั้งด้วยฐานะของนาง ไยต้องยกน้ำชาคารวะสตรีผู้นี้

ซ้ำยังมีตำแหน่งเพียงแค่เป็นฮูหยินรอง ไม่อาจเทียบเคียงมารดาของนางได้ ไม่ว่าจะรูปโฉมหรือทรัพย์สมบัติ ชาติตระกูลยิ่งไม่ต้องกล่าวถึง แม้ฟางเจียวเหมยมิเคยหยามเกียรติผู้คน

ทว่า เลี่ยงเจาคือข้อยกเว้น เรื่องอื่นนับว่าฮูหยินรองไม่เลวร้าย ยกเว้นเพียงปากนั้นชมชอบปากยื่นปากยาวไปเสียหน่อย

“กลับห้องไปเสีย” ชายชราตะคอกเสียงดัง ทำให้ฟางอ้ายอินสะดุ้งเฮือก แม้ว่าจะถูกพี่สาวอุ้มเอาไว้ เพราะไม่ค่อยพบเห็นบิดาเกรี้ยวกราดใส่ท่านแม่ เด็กน้อยแก้มยุ้ยจึงตกใจก็ไม่แปลก

ฟางเจียวเหมยลูบแผ่นหลังน้องสาวอย่างอ่อนโยนปลอบประโลมเจ้าเด็กน้อยไร้เดียงสา “เสี่ยวอินไม่ต้องตกใจนะ ท่านพ่อเพียงเสียงดัง ไม่ได้โกรธแม่เจ้า”

“พี่รอง ข้าตกใจเฉย ๆ ไม่ได้น้อยใจเจ้าค่ะ” ฟางอ้ายอินตอบกลับด้วยความไร้เดียงสา ดวงตากระจ่างสดใสมองใบหน้าของบิดา

ชายอายุมากจึงส่งยิ้มมอบให้ แล้วเดินเข้ามาลูบเส้นผมเบา ๆ เพื่อปลอบขวัญบุตรสาว “เสี่ยวอินไปเล่นก่อนนะ พ่อมีเรื่องคุยกับพี่รองของเจ้า” เขามองซ้ายและขวา ก็ไม่เห็นวี่แววว่าจะพบกับหลี่ฮั่ว เขาหรืออุตส่าห์เตรียมของขวัญต้อนรับลูกเขย เป็นอาวุธที่ใช้ในการต่อสู้กับข้าศึกได้

“เจ้าค่ะ” ฟางอ้ายอินรับคำ แล้วลงจากวงแขนของพี่สาว ถูกเสี่ยวชิงสาวใช้จับจูงมือไปยังสวนดอกไม้ทางด้านเรือนปีกขวา

“ส่วนเจ้าอย่าได้มาจุ้นจ้าน กลับเรือนไปเสีย หาไม่แล้วข้าจะตัดเบี้ยหวัดเจ้า” ชายอายุมากข่มขู่ภรรยาที่เด็กกว่าหลายปี นางมักชมชอบพูดจาไม่เข้าหู เขาผิดเองที่ดื่มจนสุราเมามาย จึงทำให้มีเจ้าหัวผักกาดเพิ่มมาอีกสองคน

หลังจากนั้นเถ้าแก่ฟางจึงเรียกลูกสาวเข้าไปในห้อง ซึ่งได้ตระเตรียมของสำคัญเอาไว้เพื่อมอบให้แก่ลูกเขย แต่เขาไม่มานี่สิ พลอยทำให้ชายสูงวัยกลัดกลุ้ม “แม่ทัพหลี่ดีกับเจ้าหรือไม่”

“เจ้าค่ะ เขาดีกับข้ามาก” หญิงสาวระบายยิ้มอ่อน แววตาจับจ้องอยู่ที่ดาบคมกริบวาววับ และนางยังใช้ปลายนิ้วค่อย ๆ ลูบยังสันดาปนั่น ด้วยความชื่นชม “ท่านพ่อไปได้ดาบนี้มาจากที่ใดกันเจ้าคะ”

“ชอบหรือไม่เล่า ของขวัญให้หลี่ฮั่ว” ฟางเซี่ยเหวินสอบถาม พอเดาออกว่าลูกสาวคงชื่นชอบ

“เขาต้องชอบมากแน่ ๆ เจ้าค่ะ” นางปลื้มใจนัก บิดาใส่ใจหลี่ฮั่วถึงเพียงนี้

“เหตุใดวันนี้เขาไม่มากับเจ้า” เขาสอบถาม มิได้ละสายตาไปจากบุตรสาวด้วยความเคลือบแคลงและสงสัย

“ท่านพี่ติดธุระเจ้าค่ะ ช่วงนี้มีงานราชการมาก” นางแก้ต่างให้สามี เกรงว่าบิดาจะชังหน้าเขา อีกทั้งไม่อยากให้บิดาคิดมาก เพราะนางเป็นต้นเหตุเรื่องนี้

“นั่นสินะ ครานี้แดนใต้ดูเหมือนจะมีศึกใหญ่ พ่อจึงเตรียมดาบเอาไว้ให้ เนื้อดีนักไม่หักง่ายดายเหมือนกับดาบในกรมกลาโหมแน่” ชายสูงวัยขมวดคิ้วครุ่นคิดข่าวที่ทราบมา เอ่ยเสียงทุ้มแจ้งกับบุตรสาว

“ท่านพ่อสั่งตีมาให้เขาหรือเจ้าคะ” หญิงสาวซักถามเรื่องดาบต่อ

“ดาบนี้มีกลิ่นเลือด มันอาบเลือดศัตรูมากมาย สืบเสาะหามานานหลายปี ในที่สุดก็พบจนได้ หลี่ฮั่วเป็นแม่ทัพ ดาบนี้เป็นอดีตแม่ทัพชิงแห่งแคว้นหยวน สูญหายมาร่วมยี่สิบปี ในตำนานกล่าวเอาไว้ทั้งรูปร่างและสัญญาลักษณ์ จะตีขึ้นมาใหม่ คงไม่ออกมาดีเช่นนี้”

สิ่งที่เขาเสาะแสวงหาก็เพื่อให้หลี่ฮั่วมีอาวุธคู่กายดี ๆ สักชิ้น ดาบที่มีอยู่ในมือของแม่ทัพหลี่ มันดูบอบบางจนเกิดกว่าจะสู้รบกับศัตรู อีกทั้งยังมีเรื่องฉ้อโกงเรื่องงบของกลมกลาโหม โกงกินกันเป็นหมู่คณะ เหล่าขุนนางพวกนั้นล้วนเห็นแก่ตัว มักละโมบโลภมากเสมอ

แม้ว่าเขาจะส่งเงินมอบให้กับท้องพระคลังอย่างไร ก็ยังไม่อาจเติมเต็มได้ ก็มีแต่เหล่าทุจริตด้วยกันแทบทั้งสิ้น หวงตี้ก็ถูกปิดหูปิดตาเพราะคนสนิทเป็นคนกระทำ แคว้นเว่ยมีแม่ทัพเก่งกาจเพียงใด ยังต้องพ่ายแพ้ให้กับเหล่าขุนนางพวกนั้น

ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ยามนี้ฟางเจียวเหมยเดินมารับมื้อค่ำกับบิดา แต่ยังไม่ทันไปร่วมโต๊ะพ่อบ้านก็แจ้งว่า หลี่ฮั่วมาถึงแล้ว หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน คิดแล้วว่าเขามิใช่คนจิตใจหยาบช้า แค่ปากร้ายไปสักหน่อย นางจึงรีบเดินไปต้อนรับ

“ท่านพี่มาแล้วหรือเจ้าคะ” น้ำเสียงหวานพร้อมกับระบายยิ้มอย่างอ่อนหวาน ดวงตาเป็นประกายพร่างพราวจนซ่อนเอาไว้ไม่มิด “หิวหรือไม่เจ้าค่ะ ข้าจะไปรับมื้อค่ำกับท่านพ่อพอดี”

“ข้านำสุราดอกท้อมามอบให้เถ้าแก่ฟางด้วย นำทางไปสิ” เขายังคงตีหน้าเรียบเฉย ที่มาก็เพราะไม่อยากถูกมารดาบ่นจนหูชาเท่านั้น ทว่ากลับเห็นรอยยิ้มอันงดงามของนาง พลอยให้จิตใจเขาเต้นตึกตักไม่เป็นส่ำ

เขาจึงยกไหสุราให้ฟางเจียวเหมยดู แล้วรีบบอกอีกฝ่ายทันใด ที่จริงแล้วสุรานี้แวะซื้อมาก่อนจะถึงจวนพ่อตา มาถึงไม่มีอันใดติดไม้ติดมือมา มันก็ดูว่าน่าเกลียดนัก

“ท่านพี่ ท่านพ่อมีของขวัญมอบให้ท่าน เดี๋ยวรับมื้อค่ำเสร็จแล้ว ข้าจะพาท่านไปดู” นางเอ่ยเสียงสดใสน่ารัก เยื้องย่างช่างงดงามอรชรอ้อนแอ้นนัก ชายหนุ่มเหม่อมองแผ่นหลังอันเย้ายวน

“ข้าไม่ต้องการของขวัญอันใด ประเดี๋ยวจะต้องเพลี่ยงพล้ำอีกเช่นเคย ข้าชักไม่แน่ใจนักว่า ข้าควรกลับไปเสียเดี๋ยวนี้เลยหรือไม่” หลี่ฮั่วไม่อยากกลายเป็นเหยื่ออีกแล้ว

“มาแล้วไยต้องกลับด้วย หรือว่าแม่ทัพหลี่เกรงกลัวข้าเช่นนั้นหรือ” จังหวะนั้นฟางเซี่ยเหวินได้ยินถ้อยคำของหลี่ฮั่วเข้าให้พอดิบพอดี เห็นพ่อบ้านแจ้งว่าลูกเขยของเขามาแล้ว จึงลดตัวคิดจะออกไปต้อนรับ แต่ที่ไหนได้กลับได้ยินถ้อยคำอันไม่พึงประสงค์เข้าให้

“ข้ามิเคยเกรงกลัวผู้ใด แม้แต่ท่านพ่อตาข้าก็หาได้หวาดกลัว” ในเมื่อเถ้าแก่ฟางยียวนเขาก่อน เหตุใดเขาจะยั่วโมโหอีกฝ่ายไม่ได้แล้ว ผ่านศึกมาน้อยใหญ่ เหตุใดจักต้องหวาดกลัวแค่พ่อค้าธรรมดาผู้หนึ่ง

“หากไม่กลัวข้า เช่นนั้นก็รับมื้อค่ำที่นี่ แล้วก็ค่อยพักผ่อน ข้า จะให้เสี่ยวชิงเพิ่มเครื่องนอนของท่านในห้องนาง” เขาสอบถามเสี่ยวเถาแล้ว ว่ายามที่ฟางเจียวเหมยอยู่จวนตระกูลหลี่เป็นเช่นไร

เสี่ยวเถาก็ร้องไห้เสียงสั่นเครือ เพราะหลี่ฮั่วมิเคยเหยียบเท้าเข้ามายังเรือนของบุตรสาวเขา ชายสูงวัยไม่พอใจนักคืนนี้เขาจึงงัดไม้เด็ดออกมา

“ข้าต้องนอนห้องเดียวกับนางหรือ” ชายหนุ่มหย่อนก้นลงนั่ง แทบจะลุกขึ้นยืนก็ว่าได้

“ก็ใช่นะสิ อย่าบอกว่าว่าแม่ทัพหลี่ไม่...” ชายชราหลิ่วตาเหลือบมอง พร้อมกับอยากจัดการเจ้าลูกเขยชั่วช้าผู้นี้นัก บังอาจอย่างไรทำให้ลูกสาวของเขาได้รับความอัปยศขายหน้า ทำให้นางได้รับความอับอายย่อมต้องถูกลงโทษ

ฟางเจียวเหมยรีบแก้ต่าง เห็นว่าบรรยากาศกำลังคุกรุ่น อาจส่งผลร้ายมากกว่าดี “ท่านพ่ออย่าเพิ่งพูดเลยเจ้าค่ะ รับอาหารดีกว่าเดี๋ยวจะมันจะเย็นชืดเสียก่อน”

ส่วนหลี่ฮั่วหน้าถอดสีมองหน้าภรรยาเลิ่กลั่กเข้าให้ ลอบรำพึงรำพันในใจว่า ตาแก่เจ้าเล่ห์ เล่นงานเขาเสียแล้วให้ตายเถิด...เขาจะถอยหรือเดินหน้าดีเล่า...ชายหนุ่มครุ่นคิดในใจว่า...ให้ตายคืนนี้อย่างไรก็ไม่มีวันนอนร่วมเตียงกับนาง นึกแล้วว่าตาแก่ฟางต้องมีแผนร้ายอีกเช่นเคย