2

Chapter 2

“ป้า! มันไม่ใช่แบบนั้นนะ”

“ตามใจแกแล้วกัน ท้องขึ้นมาอับอายขายขี้หน้า จะหาว่าไม่เตือน กลับกันเถอะพี่” จำเนียรหันไปเอ่ยกับสามีก่อนพากันเดินกลับบ้าน ยุทธ์มองมังคุดอย่างเสียดาย แต่กลัวเมียเลยไม่กล้าหือ เดินตามเมียกลับต้อยๆ หลังจากนั้นก็เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตจนถึงหูผู้ใหญ่บ้านว่าเธอไปกอดปล้ำกับพันศักดิ์จนเสื้อผ้าขาดวิ่น คนเอาไปนินทากันสนุกปาก

เด็กสาวรู้ดีว่าเป็นฝีมือของป้าจำเนียรที่อยากให้เธอแต่งงานออกเรือนไปกับพันศักดิ์จะได้ทำตัวเป็นญาติผู้ใหญ่ได้สินสอดทองหมั้น

มังคุดไม่ค่อยสนใจปากชาวบ้านแต่รอบนี้เธออายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน คนนินทาก็พ่อแม่ของพวกผู้ชายที่จะรุมข่มขืนเธอด้วย พอเธอพูดแบบนั้นกับผู้ใหญ่บ้าน ให้ท่านไปตามเอาผิด พ่อแม่ของพวกนั้นก็เข้าข้างลูกหาว่าเธออ่อย ร้ายไปกว่านั้นพวกมันยังพูดหมาๆ อีกว่าเธอชวนพวกมันไปทำบัดสีเองที่กระท่อม

มังคุดนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ลำธารหลังบ้าน ตอนนี้เธอคิดถึงบิดามารดาจับใจ คนลือกันให้แซดว่าเธอนัดผู้ชายทั้งหมู่บ้านไปเอากันที่กระท่อม ปากหอยปากปูพูดใส่สีตีไข่กันใหญ่ ทั้งๆ ที่เรื่องไม่เป็นความจริงสักนิด ซ้ำร้ายไปกว่านั้นเด็กสาววัยเดียวกันที่ไม่ชอบเธอก็ปั้นน้ำเป็นตัวหาว่าเธอมั่วผู้ชายอีก

พอพันศักดิ์เข้าข้างเด็กสาวก็มีความคิดเห็นแตกกันไปหลายฝ่าย มังคุดมีข่าวแอบไปกินพันศักดิ์ลับหลังด้วย คนเลยนินทาว่าพันศักดิ์เลยเข้าข้างเธอ แล้วคนเป็นพ่อแม่ อย่างไรก็ต้องเข้าข้างลูกของตัวเองอยู่วันยังค่ำ นั่นทำให้พวกนั้นยังลอยนวลอยู่

“ผู้ใหญ่ครับ ผมจะทำให้พวกมันยอมรับให้ได้” พันศักดิ์พูดกับผู้ใหญ่บ้าน

“พ่อแม่มันตามใจลูก ถ้าทำให้มันยอมรับได้คนจะได้รู้ ไอ้พวกนี้มันเลว ทำตัวเหลวไหลแถมยังไปยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขอีกด้วย ฉันละหนักใจจริงๆ” ผู้ใหญ่บ้านนั้นเชื่อถือในตัวพันศักดิ์ แต่ก็ต้องมีหลักฐานมายืนยัน เพราะข่าวเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ความคิดของชาวบ้านแตกเป็นหลายฝ่าย

“เดี๋ยวผมจะจัดการเอง” พันศักดิ์ไม่ได้นิ่งนอนใจ แต่เขาคิดว่าจะจัดการทีเดียวทั้งยวง กล่าวลาผู้ใหญ่บ้าน จึงไปหาเด็กสาวในทันที

เสียงคนที่เดินเหยียบใบไม้มาทางด้านหลังทำให้เด็กสาวที่กำลังนั่งเหม่อหันขวับไปมอง มังคุดเม้มปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะเบือนหน้าหนีกลับมานั่งมองสายน้ำดังเดิม เธอโยนก้อนหินลงในน้ำเพื่อระบายอารมณ์

“อย่าไปสนใจปากคนเลย”

“ลุงศักดิ์พูดได้สิ”

“จริงๆ น่าจะยอมพวกมันไปทั้งหมู่บ้าน รับรองไม่มีใครกล้าว่าอะไรแน่นอน”

“เหอะ! พูดแบบนี้ ไปทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลย” เธอเม้มปากร้องไห้หูตาแดงไปหมด

“เจอหน้ากันก็ไล่ ไม่คิดจะมีผัวหรือไงชาตินี้” คนถามเหล่ตามอง ถึงตอนนี้มังคุดจะรอดไปได้ แต่วันหน้าก็ไม่รอดอยู่ดี ผู้หญิงในดงไพรแห่งนี้ ถ้าไม่มีบิดามารดาให้พึ่งพิงก็ชิงแต่งงานหาผู้ชายดูแลกันหมด มังคุดเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมออกเรือน

“ไม่เอา มีผัวชั่วๆ จะมีไปทำไม” พันศักดิ์สะดุ้ง ก่อนจะนั่งลงใกล้ๆ เธอเขยิบหนีเขาก็เกี่ยวเอวบางเอาไว้

“ปล่อยนะ ลุงศักดิ์จะมานั่งเบียดมังคุดทำไม ที่นั่งมีตั้งเยอะแยะ”

“แต่งงานกันไหม”

“ห้ะ!” เธออุทานอ้าปากค้างกับประโยคของเขา ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ หยิกตัวเองแล้วร้องเพราะเจ็บ คิดว่าตัวเองฝันไปที่ได้ยินคำขอแต่งงานจากเขา

มันคือเรื่องโกหกแน่ๆ จู่ๆ ผู้ชายปากร้ายใจร้ายแบบเขาจะมาขอเธอแต่งงาน ผู้ชายแบบพันศักดิ์ขอผู้หญิงแต่งงาน!!!

“ไม่ดีใจรึจะมีผัว มีผู้ชายมาขอแต่งงาน”

“มังคุดไม่ชอบคนแก่” พันศักดิ์สะดุ้งรีบยกร่างอวบมานั่งตัก เธอดิ้นเร่าๆ ทุบอกเขาแต่เขาไม่ยอมปล่อย

“ฉันยังไม่แก่”

“เหอะ! แก่นั่นแหละ ลุงศักดิ์อายุน้อยกว่าพ่อของมังคุดแค่สิบปีเอง”

“บะ! รู้ด้วยว่าฉันอายุเท่าไหร่”

“ปล่อยนะ”

“เป็นผู้หญิงจะอยู่คนเดียวได้อย่างไรกัน อย่างไรก็ต้องมีผัว” พอเขาพูดแบบนั้นเธอก็เม้มปากกัดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด

“ทำไมผู้หญิงต้องมีผัว”

“ผัวจะได้ปกป้องไง” เธอฟังเขาพูดก่อนจะครุ่นคิด จริงอย่างที่เขาพูด แต่เธอยังไม่เคยคิดอยากจะมีครอบครัวเลย ถ้าได้ผู้ชายไม่ดีก็ไม่เอา

เด็กสาวคิดต่ออีกว่าการอยู่คนเดียวท่ามกลางอันตรายในบ้านป่าเมืองเถื่อนไร้เงาของบุพการีเช่นนี้เธอก็คงเอาตัวไม่รอดแน่ๆ สักวันต้องโดนลากไปข่มขืนแหงๆ

“แต่งแล้วไม่นอนด้วยกันได้ไหม” เธอต่อรอง พันศักดิ์หรี่ตามองเด็กสาวก่อนจะกอดรัดแน่นขึ้นไปอีก เธอดันอกกว้างของเขาเอาไว้ หน้าแดงลามไปถึงใบหู

“ถ้าไม่อยากให้เอาก็ไม่ฝืน” เขาพูดตรงจนเธอหน้าร้อนผ่าว ดิ้นอึกอักเขาก็กุมแก้มทั้งสองข้างเอาไว้แล้วบดจูบปากแสนหวานช่างเจรจานั้น เธอกำจิกเสื้อเชิ้ตของเขาแน่น เสียงประท้วงดังอื้ออึงอยู่ในลำคอก่อนจะพ่ายแพ้เมื่อเขาสอดลิ้นเข้ามากระหวัดรัดรึงจนเธออ่อนระทวย มังคุดหอบหายใจสะท้านใบหน้าแดงก่ำ ตัวสั่นปากคอสั่นไปหมด

“ไหนบอกว่าจะไม่ทำอะไรมังคุดไง คนฉวยโอกาส”

“มัดจำเอาไว้ก่อน” เขาเลิกคิ้วมองเด็กสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

“มังคุดไม่ชอบคนขี้เมา” เขาชอบดื่มเหล้าเธอล่ะเกลียด บิดาไม่ใช่คนสำมะเลเทเมา

“แต่งแล้วไม่ดื่มก็ได้”

“แต่ถ้าอยากดื่มก็ไม่เป็นไร”

“อ้อ... ทำไมใจดีกับว่าที่ผัวจัง” เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยท่าทีสงสัย ยายเด็กนี่ใจดีเกินเหตุ

“อย่าพูดแบบนี้นะ มังคุดเปล่าใจดี ถ้าลุงศักดิ์อยากดื่มก็ตามใจ มังคุดไม่บังคับอะไร ขอแค่ลุงศักดิ์ไม่ลวนลามมังคุดก็พอ” เธอดิ้นแต่เขาไม่ยอมปล่อย

“แต่ถ้าไม่ดื่มก็ลวนลามได้งั้นเหรอ” เขาต้อนเด็กสาวให้จนมุม มังคุดส่ายหน้าจนผมยุ่ง โนมเนื้ออวบอิ่มของเธอเบียดชิดกับอกกว้างผึ่งผายของเขานั่นทำให้เธอร้อนวูบวาบ ขนอ่อนในกายลุกชัน

“ไม่ได้ ไม่รักกันจะนอนด้วยกันยังไง”

“ถ้ารักจะยอมนอนด้วยรึ” เขาต้อนเด็กสาวอีก

“ที่แต่งกันเพราะไม่อยากให้โดนผู้ชายในหมู่บ้านมารังแกหรอกนะ”

“อ้อ... เห็นฉันเป็นไม้กันหมาว่างั้น!” เขาหน้าบึ้งทันทีที่ได้ยินแบบนั้น

“แล้วแต่ลุงศักดิ์จะคิด ไม่งั้นก็ไม่ต้องแต่ง”

“ก็แล้วแต่ ได้ยินพวกไอ้คล้อยตั้งวงกินเหล้าอยู่ชายป่าบอกว่าคืนนี้จะมาปีนบ้านเธอ ถ้ามันเห็นว่าอยู่คนเดียว คืนนี้เธอคงไม่รอด เอาปืนลูกซองไหม เดี๋ยวจะบรรจุกระสุนเอาไว้ให้”

“ห้ะ!” เธออุทาน เขาพูดแล้วยกเธอลงจากตัก มังคุดใบหน้าเหลอหลา หันรีหันขวางรีบดึงแขนของเขาเอาไว้เมื่อเขาทำท่าจะเดินหนี พันศักดิ์ยิ้มในหน้าแต่พอหันมาหน้าคมเข้มก็ขรึมเช่นเดิม

“ลุงศักดิ์จะไปแล้วเหรอ” คนยังไม่อยากให้ไปเริ่มทำเสียงอ่อนในทันที

“ไปแล้วสิ เด็กมันไล่ จะอยู่ทำซากอะไร”

“ไม่ได้ไล่ คำไหนบอกว่าไล่” เธอรีบไปขวางหน้าเขาเอาไว้ ถ้าพันศักดิ์อยู่พวกไอ้คล้อยต้องไม่กล้าแน่ๆ วันก่อนเธอด่าพวกมันเอาไว้เยอะ ที่นี่บ้านป่าเมืองเถื่อน กฎหมายยังเข้าไม่ถึง แต่กฎหมู่น่ะมี สำคัญที่สุดคือผู้หญิงในหมู่บ้านของเธอพอแตกเนื้อสาวก็ต้องหาผัว หาคนปกป้องถ้าไม่มีคนปกป้องมีหวังโดนลากไปรุมขืนใจแน่ๆ อายุสิบเจ็ดสิบแปดเลยออกเรือนกันไปหมดแล้ว เธอนี่ถือว่าแก่ที่สุดในหมู่บ้านที่ยังไม่มีผัว จริงๆ ถ้าบิดามารดายังอยู่เธอก็คิดว่าจะอยู่ไปแบบไม่มีผัวเช่นนี้

“วันนี้จะทำแกงเลียง น้ำพริกมะเขือยาว ไข่เป็ดต้ม มีแกงเนื้อแห้งกับหยวกกล้วยอ่อนที่ลุงศักดิ์ชอบด้วยนะ” คนไม่อยากให้ไปรีบประจบในทันที

“คิดดูก่อน” เขาลูบคางไปมาทำท่าครุ่นคิด เด็กนี่ขี้ประจบ พันศักดิ์คิดในใจ