บทที่ 2 ความแสบของปลายฝัน

ด้านปลายฝันเพียงแค่ฉันโพสต์ภาพหน้าร้านลงในกลุ่มซื้อขายของในกลุ่มมหาลัยเท่านั้นแหละ จากนักศึกษาสาวสวย เมื่อตอนนี้วิญญาณแม่ค้าเขาสิงแล้วนั้น ไม่ถึง 10 นาทีคนแห่มาที่หน้าร้านฉันถึงกับรับมือไม่ไหว ล้นหน้าร้านและเบียดเข้ามาจนฉันอิซันอิเอิงต้องขึ้นโต๊ะแหกปากขายของแล้วค่ะ จากที่จะขายตอนนี้กับแปลเปลี่ยนเป็นประมูลเสื้อแทน เพราะดูเหมือนสินค้าจะไม่เพียงพอต่อความต้องการของลูกค้า

“เคาะที่ 1 เริ่ม 59 บาท เริ่มค่ะ” เสียงซันนี่ที่ดังเข้ามาในโซนประสาทของฉัน จากที่ขายตอนนี้กลับกลายเป็นการเปิดประมูล และดูเหมือนการตอบรับดีมากๆ ยอดประมูลพุ่งไปถึง

“599”

“999”

“1999” หูยขึ้นเป็นพันเลยแหน่ะ

“2,599”

“โอ้ มาย ก๊อด” ฉันนี้ทึ่งมากนี้เสื้อนะ ไม่ใช่ทองคำ บิดราคากันดุเดือดมากแม๊

“2,999” แม่เจ้านี้แค่เสื้อที่ผ่านการใช้งานมาแล้วนะ

“เคาะที่ 1 เคาะที่ 2 เคาะที่ 3 จบที่ 2,999 บาทนะคะ คุณลูกค้า” เสียงของซันนี่ฉันและยัยเอิงเอยถึงกับอ้าปากค้าง เราทั้งสามได้แต่มองหน้ากัน ขายของกันอย่างสนุก ทว่าขณะที่ฉันหยิบเสื้อตัวใหม่ให้ยัยซันนี่ทำการประมูลต่อนั้น

“นั้นไง แก พี่ไทม์สุดหล่อของดีสถาปัตย์เดินมาโน้นแล้ว”

“ไหนๆ พี่ไทม์ก็เปิดประมูลเสื้อแล้ว แถมลายเซ็นให้พวกเราด้วยสิคะ” สาวๆ ที่วิ่งเข้าไปหาเจ้าตัว

ด้านไทม์ ที่ไม่รู้เรื่องอะไร ร่างสูงในชุดนักศึกษาผับแขน ใบหน้าอันหล่อเหลาราวกับเทพบุตร จมูกโด่งคมสันรับกับหน้าเรียวฉบับลูกเสี้ยวไทยญี่ปุ่น เดินแผ่นออร่ารัศมี ความหล่อเหลามาแต่ไกลเมื่อมีกลุ่มๆ สาวๆ เดินถือเสื้อตัวคุ้นตาเข้ามาขอลายเซ็น ใบหน้าอันหล่อเหลาขมวดคิ้วด้วยความชะงัก

“ไอ้ไทม์ นั้นเสื้อมึงนิ เสื้อมึงมาอยู่กับสาวๆ ได้ยังไง” ไม่ใช่แค่หมอภีม ที่สงสัย ซึ่งทั้งสองหนุ่มอย่างมาคัส ฟรอสต์ก็สงสัยไม่ต่างอะไรจากเจ้าของเสื้อ

“เสื้อพี่ไทม์หอมมากเลยๆ นี้คะ” หญิงสาวไม่พูดเปล่า แต่กับยื่นปากกาในมือให้กับหนุ่มรุ่นพี่ ที่เธอปลื้มและคลั่งไคล้เขานักหนา ให้กับไทม์

“เชี่ยนั้นมันเสื้อมึงหนิไอ้ไทม์” ภีมภพ เสื้อตัวนี้ผมจำได้ ไทม์ซื้อเมื่อช่วงเขาไปเที่ยวลอนดอนช่วงชัมเมอร์ ใช่เขาไม่ใส่และโยนทิ้งแล้ว แต่มันอยู่ที่นี่ได้ยังไง

“เออ น้องๆ ครับ น้องๆ ได้เสื้อตัวไอ้ไทม์มาจากไหนเอ่ย” ทว่าขณะที่มาคัสถามนั้น

“อ้าว ใครที่เป็นแฟนคลับ FC พี่ไทม์ ถาปัตย์ปี 4 เร่เข้ามาทางนี้ค่ะ มีเสื้อเท่ๆ ของพี่ไทม์สุดหล่อสุดฮอตอีกหลายตัว คนอะไรฮอตๆ ฮอตยิ่งกว่าแดดประเทศไทย เชิดมาตำทางนี้ค่ะ เริ่มต้นเพียงแค่ 59 บาทเท่านั้น ของดีดีแบบนี้บ๊อยบ่อย” ปลายฝันร้องแหกปากปาวๆ แข็งกับเสียงเพลงที่พวกเธอเปิดประมูลอย่างสนุก

“ของดีๆ แบบนี้ มีแค่ที่นี่ วันนี้ และวันเดียวเท่านั้น” เสียงใสๆ ที่ประกาศปลาวๆ โดยไม่สนใจสีหน้าเจ้าของเสื้อ ที่ยืนเพ่งสายตาดุๆ ไปยังเธอเลยสักนิด

ไทม์ที่เห็นเช่นนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับกัดฟัน กรอดๆ ด้วยความหงุดหงิดและโมโห ดวงตาคมคู่ดุแผ่รัศมีประกายไฟผ่านดวงตา ไปยังใบหน้าสวย ในมือถือเสื้อยืนแหกปากขาย บนเก้าอี้ฉีกยิ้มแฉ่งใส่เขา แต่นั้นไม่ใช่รอยยิ้มจริงใจ มันคือการเย้ยเขาดีๆ นั้นเอง

“ซื้อวันนี้มีโปรโมชั่นพิเศษ แจกลายเซ็นพี่ไทม์ อุ้ย...แถมพี่ไทม์ ด้วยนะคะ โปรเด็ดๆ แบบนี้ไม่ได้มีบ๊อยบ่อย มีแค่วันนี้ นาทีนี้ที่เดียวเท่านั้น”

“แถม เหอะ...” ปลายฝันยัยเด็กบ้า กล้าดียังไง ขายเสื้อแถมเขา ชักจะหยามเขาเกินไปแล้ว

!! กรอด !! ไทม์ที่ทำอะไรไม่ได้ ร่างสูงได้แต่กัดฟันกรอดคาดโทษคนตัวเล็ก เขาอยากกระชากยัยตัวปัญหามาสั่งสอนเสียให้เข็ด ยัยเด็กบ้านนอกกล้าดียังไงมาเอาเสื้อผ้าเขามาประมูล แต่นั้นก็จำใจเซ็นลายเซ็นให้กับสาวๆ หลายสิบตัว

“แถม พี่ไทม์ด้วยนะ” คำพูดของปลายฝัน

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ทั้งสามหนุ่ม ภีมภพ มาคัส ฟรอสต์ที่พอจะเดาสถานการณ์ออก ถึงกับกลั้นขำไม่ไหว คนที่น่าสนุกสุดตอนนี้น่าจะเป็นน้องปลายแล้วนะ แต่พอหันมองหน้าเพื่อนพวกเขาเท่านั้นแหละ ไอ้ไทม์มันก็ปั้นหน้าหล่อๆ ของมันแจกลายเซ็นถ่ายภาพคู่สาวๆ ไป

“เชี่ยไทม์ มึงก็ฮอตเกิน” ไม่ถึง 10 นาทีกองเสื้อนับร้อยตัว ถูกขายหมดภายในพริบตา เล่นเอาหนุ่มหล่อมาดนิ่งไทม์ เจ้าชายน้ำแข็งทายาทมหาวิทยาลัยแจกลายเซ็นมือหงิกกันเลยทีเดียว

ปลายฝันที่เห็นฝีมือมือตัวเอง ยืนกลั้นขำไม่ไหว สะใจ เพราะที่สาวๆ วิ่งตามไทม์ ทั้งที่เธอนั้นทราบดี คนอย่างพี่ไทม์เขารู้สึกเบื่อ ไม่ชอบอะไรที่จุ้นจ้านแบบนี้มาก พี่ไทม์หยิ่ง เข้าหาตัวได้ยากเพราะเขาเป็นถึงทายาทรุ่นพี่ 3 ในมหาลัย สาวสวยๆ ต่างอยากครอบครองเขา ที่คลั่งไคล้ หวังเป็นสะใภ้ เศรษฐีพร้อมเอาตัวถวายให้เขา

“คนอย่างพี่ไทม์มีอะไรดีนักหนา ทำไมใครๆ ก็อยากเป็นของเขา...” พี่ไทม์ที่เธอรู้จัก ปากร้าย นิสัยนิ่ง ร้ายลึก เดาใจได้ยาก ไม่ใจดีอย่างหน้าตาเขาที่ใครๆ เห็นในตอนนี้หรอกนะ เขาคือปีศาจร้ายชัดๆ

“ต่อให้ตอนนี้เขาจะสวมบท เป็นเทพบุตร วิญญาณเทวดาสวรรค์เขาสิง...ไทม์ ถาปัตย์ปี 4 แค่ชื่อ แค่คิดก็ไม่เอาแล้วฉัน ” ยกเว้นฉันไว้คนเดียวละกัน ที่ไม่ตื่นเต้น ไม่อินกับความหล่อ เบ้าหน้าเทพเจ้าของพี่ไทม์ แค่คิดก็สยองแล้วฉัน

“หยิ่ง... หน้านิ่งยิ่งกว่ารูปปั้น”

ไทม์ จากที่วันนี้ผมตั้งใจจะมาเดินงานแฟร์กับกลุ่มเพื่อนๆ กลับกลายเป็นผมต้องมานั่งแจกลายเซ็นให้กับกลุ่มแฟนคลับแทน ไทม์ถึงกับหมดอารมณ์ หึ...! ที่ยอมง่ายๆ แบบนี้เพราะสร้างภาพลักษณ์ทายาทเจ้าของมหาลัยหรอกนะครับ ถ้าที่นี่ไม่ใช่ของผม อย่าหวังว่ายัยเด็กบ้านนอกจะใช้วิธีนี้หาประโยชน์จากตัวผมได้

30 นาทีต่อมาหลังจากที่เสื้อถูกขายหมดแล้วนั้น

“ขอบคุณพี่ไทม์ มากๆ นะคะ ที่ไม่โวย...ฉัน” ใบหน้าสวยยกยิ้มด้วยท่าทีสะใจ

“เธอ...เอาเสื้อฉันมาจากไหน” เขาถามเสียงเข้ม สีหน้าไม่สบอารมณ์ บ่งบอกว่าเขาทั้งโกรธ และโมโหอยากบีบคอ คนอวดดีเสียให้เข็ด เมื่อคอยหลังคนอื่นแล้วนั้น ไทม์คาดโทษถึงกับชี้หน้ากัดฟันถามทันที

“พี่ไนท์ และป้ารีน ยกให้ฉันนิคะ คุณป้าบอกว่าโล๊ะตู้เสื้อผ้า พี่ไทม์เก็บทิ้งแล้ว ไม่ดีเหรอคะที่ฉันเอามาขาย ดีกว่าโยนทิ้ง แบบนั้นไร้ประโยชน์ค่ะ” ปลายฝันยกยิ้มด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส

“1 2 3 4 5 6 8 9 10 โอ้โห 3 หมื่นเลยเหรอเนี่ย เยอะมาก” คนตัวเล็กนับตัง โชว์ฝีมือผลประกอบการของวันนี้ต่อหน้าเจ้าของเสื้อ นั้นยิ่งทำให้ไทม์ทั้งหงุดหงิดและโมโห หนักเข้าไปอีก

“ค่าเหนื่อยพี่ไทม์ ที่นั่งทนนั่งปั้นหน้าหล่อๆ แจกรายเซ็นให้ลูกค้าของฉัน ขอบคุณค่ะ” ปลายฝันไม่พูดเปล่า แต่กับยื่นธนบัตรสีเทามาจำนวน 1 ใบ ให้กับเขา

“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ” ปลายฝันยัยเด็กบ้า เล่นเขาไว้แสบมาก ใช่เรื่องไหมที่เขาต้องมายืนแจกลายเซ็นเสื้อของตัวเองแบบนี้ แต่นั้นอีกคนกับยกยิ้มด้วยสีหน้าสะใจ

ไทม์กับไม่รับเงิน และเดินหงุดหงิดไปยังทางตึกสถาปัตยกรรม

“อ้าว...ไม่รับ เอ๊ คนรวยอย่างพี่ไทม์นี้ยังไง ให้ค่าเหนื่อยก็ไม่เอา” แต่นั้นก็ดี ไม่รับก็เสร็จฉันน่ะสิ ถือว่าให้ค่าเหนื่อยแล้วนะ ใบหน้าสวยยิ้มร้าย

ด้านไทม์จากที่ตั้งใจจะไปเดินตลาดงานแฟร์ ส่องสาวๆ หาของอร่อยทาน ทว่ากับเจอปลายฝัน ยัยเด็กบ้าใกล้ทีเป็นไม่ได้ชอบทำให้ผมหงุดหงิดและหัวเสียสุด

ซึ่งคนทั้งมหาลัย มีเพียงเธอคนเดียว...ที่ชอบทำเขาหงุดหงิด เจอเป็นไม่ได้หาเรื่องให้ปวดหัวทุกที