พันธะรักสีกุหลาบ

บทที่1.สเตฟาน ดียองตูว์

“เอี๊ยด…” เสียงห้ามล้อรถยนต์สปอร์ตคันหรูบริเวณด้านหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่โตดังสนั่น ตัวคฤหาสน์รูปทรงเก่าแก่โบร่ำโบราณ เต็มไปด้วยเอกลักษณ์ และศิลปะเก่าๆ ความทรงจำในอดีตบ่งบอกถึงประวัติอันยาวนานนับทศวรรษของตัวคฤหาสน์เป็นอย่างดี หนุ่มหล่อล่ำมาดเข้ม รูปร่างกำยำองอาจสมชายชาตรี ผมสีดำสนิทยาวคลอเคลียต้นคอ เส้นผมหยิกยักโศกน้อยๆ จมูกโด่งเป็นสันงองุ้มปลายหักนิดๆ มองดูเซ็คซี่อย่างวายร้าย ดวงตาสีเทาควันบุหรี่คมกล้าเปล่งประกายร้อนแรงโชติช่วง ริมฝีปากหนาหยักเฉียบคมรับกับปลายคางบุ๋มๆ ส่งให้โครงหน้าคมเข้มดูน่ามอง หุ่นกำยำล่ำสันทรมานใจสาวๆ ช่วงขาเพรียวยาวแข็งแรงทรงพลัง หน้าอกหนาหนั่นแน่นใต้เสื้อสูทพอดีตัวดันเสื้อแทบปริ เพราะชายหนุ่มเป็นคนที่ชอบออกกำลังกายกลางแจ้งกีฬาทุกรูปแบบ ส่งให้เขามีร่างกายแข็งแรงทรงพลัง และหนุ่มหล่อล่ำคนนั้นก็คือ “สเตฟาน ดียองตูว์” เจ้าของแบรนด์ผลิตภัณฑ์เครื่องสำอางชื่อก้องโลก แบรนด์ “ดอร์อีส” 1ใน10มหาเศรษฐีหนุ่มรูปงามของฝรั่งเศส ดินแดนแห่งมนต์เสน่ห์ชวนหลงใหลใน แหล่งแฟชั่นตระการตา มนต์เสน่ห์ลึกลับน่าค้นหากับกลิ่นไอโบราณของประติมากรรมแต่หนหลัง ไม่ว่าจะตึกรามบ้านช่องหรือวัฒนธรรมเก่าแก่โบร่ำโบราณ ล้วนแล้วแต่เป็นมนต์เสน่ห์ของฝรั่งเศส ที่สามารถเรียกสายตาประชากรโลกจนแวะเวียนมาเยี่ยมชมได้ไม่ขาดสาย

“คุณหนูคะ...รอบนี้หายหน้าหายตาไปนานจนปิป้าเกือบลืมเค้าหน้าคุณหนูเสียแล้วละค่ะ” หญิงสูงวัยหน้าเปื้อนรอยยิ้มและสายตาเอื้ออารีร้องทักทายสเตฟานที่ตีนบันไดวน เชื่อมระหว่างชั้นบนกับชั้นล่างไว้ด้วยกัน ตัวบันไดโค้งวนสีขาวสะอาดและงดงามสมกับฝีมือช่างสมัยโบราณ เขาที่กำลังวิ่งก้าวกระโดดขึ้นไปบนบันไดอย่างรีบเร่งหยุดชะงักกึก

ชายหนุ่มหมุนกายกลับมามองหญิงสูงวัย ก่อนยิ้มกว้าง ส่งให้หน้าคร้ามคมดูหล่อเหลาน่ามองขึ้นนับเท่าตัว ปิป้าสาวใหญ่รูปร่างอวบท้วมส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ เมื่อเขาเดินย้อนกลับลงมากางแขนสวมกอดร่างอวบท้วมไว้ในอ้อมแขน พร้อมทั้งกดปลายจมูกโด่งบนพวงแก้มเหี่ยวย่นของผู้สูงวัย

“ปิป้าก็...ผมก็ไปๆ มาๆ ระหว่างคฤหาสน์กับคอนโดอยู่บ่อยๆ เพียงแต่ปิป้าไม่ค่อยได้เจอกับผมแค่นั้นเอง ธุรกิจกำลังยุ่งวุ่นวาย งานสุมจนผมหัวหมุนไปหมด แทบจะไม่มีเวลากินเวลานอนเลยครับ”

“ค่า ธุรกิจคุณหนูยุ่งมาก ยุ่งจนมีเวลาควงสาวๆ ออกงานสังคมแทบทุกคืน แต่ไม่มีเวลากลับมาให้ปิป้าได้เจอหน้าบ้าง ปิป้าแก่แล้วจะไปสู้สาวๆ ข้างกายคุณหนูได้ยังไงกันล่ะคะ”

“ผมไปทำงานตามหน้าที่นะครับ ไม่ได้ตั้งใจไปเที่ยวสักนิดเดียวครับ ทุกอย่างถูกวางเพลนไว้ทั้งหมด จะไปฝืนก็ไม่ได้เมื่อมันเป็นความรับผิดชอบโดยตรงของผม แต่วันนี้ผมก็กลับมาให้ปิป้าเจอหน้าแล้วนี่ไงครับ”

“ค่ะ... ปิป้าเข้าใจว่างานของคุณหนูต้องออกไปพบปะผู้คน แต่ให้มันน้อยๆ หน่อยได้ไหมคะ คุณหนูใช้ชีวิตโลดโผนเกินไป จนปิป้าเป็นห่วงกลัวว่าจะพลาดพลั้งหลงกลผู้หญิงไม่ดี อายุก็มากขึ้นแทบทุกวัน สร้างเนื้อสร้างตัวเป็นปึกแผ่นนานแล้วนะคะ น่าจะถึงเวลามีครอบครัวเสียที”

“ครอบครัว?...ผมมีแล้วไงครับ ปิป้าคือคนในครอบครัวของผม แล้วผมจะต้องไปมองหาใครอื่นอีกทำไม!”

“อย่ามาเฉไฉค่ะคุณหนู ปิป้าเป็นแค่แม่นมค่ะ เป็นลูกจ้าง ไม่ใช่ครอบครัวในความหมายที่ปิป้าหมายถึง สักวันหนึ่งคุณหนูจะต้องเจอคนๆ นั้น”

“ตอนนี้ยังไม่เจอนี่ครับ…รอให้ถึงวันนั้นก่อนดีไหมครับ” สเตฟานไหวไหล่อย่างลืมตัว เขาเสหมุนตัวหลบเมื่อยังไม่พร้อมที่จะเริ่มต้นชีวิตคู่กับใครทั้งนั้น เพราะยังสนุกกับชีวิตโสดที่มีอิสระเสรี

“คุณหนูต้องมองหาสิคะ เที่ยวเตร่หัวหกก้นขวิดแบบนี้เมื่อไรจะเจอคนที่ต้องการเสียทีล่ะคะ” สาวใหญ่สะบัดค้อนให้สเตฟานอย่างหมั่นไส้ เมื่อพ่อปลาไหลดิ้นรนหาทางออกสุดกำลัง

“ฮ่าๆ...ปิป้าคงนึกอยากจะตีผมอีกละซี มองผมแบบนั้นนะ แต่เสียใจครับพญาอินทรีแบบสเตฟาน ดียองตูว์ไม่ชอบถูกกักขังในกรงแคบๆ ไร้อิสรภาพ” ชายหนุ่มพูดทิ้งท้ายอย่างหยิ่งผยอง ก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน เมื่อมีภารกิจใหญ่รออยู่เบื้องหน้า