บทที่ 6/1 หนีออกจากบ้าน

บ้าน วรกุลไพศาล

หญิงสาวหลังจากนอนซมเพราะฤทธิ์ไข้ตั้งแต่วันเสาร์ วันนี้สีหน้าของเธอดูดีขึ้น แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่อยากรีบหายป่วยเร็วมากนัก และคนที่ทำให้เธอล้มป่วยก็มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือคนที่เธอพยายามหาเหตุผลที่จะเลี่ยงการเผชิญหน้าอยู่ในตอนนี้

เสียงรถของผู้เป็นพ่อขับแล่นออกจากรั้วบ้านไป นั่นราวกับเสียงสวรรค์เพราะเธอรอจังหวะนี้อยู่นานแล้ว นาตาลีรีบกระโดดผึงลงจากเตียงทันที เธอรีบจัดแจงแต่งตัวอย่างรีบร้อนด้วยเสื้อผ้าที่พ่อไม่เคยปลื้ม

ไม่นานนักนาตาลีก็ย่องลงมาถึงด้านหลังของบ้าน ด้วยเสื้อยืดเอวลอยกับเกงยีนส์ขาสั้นและรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสูง หญิงสาวรีบสวมหมวกแก๊ปใบโปรดและสะพายกระเป๋าพาดไปด้านหลัง เมื่อเห็นว่าทางสะดวกดีก็รีบวิ่งไปที่รั้วกำแพงสูงด้านหลังของบ้านทันที ขณะที่ทำท่าจะปีนข้ามรั้วไปนั้น ก็ถูกมือหนาแข็งแรงของใครบางคนโอบคว้าตัวหญิงสาวลงมา

“โอ๊ยยย ปล่อยนะ” หญิงสาวดิ้นสุดแรงเท่าที่มี

“เจ้จะไปไหน…ป๊าสั่งกักบริเวณ เดี๋ยวก็ซวยอีกหรอก” ผู้ชายร่างสูงโปร่ง เข้ามากระชากแขนถาม

“ไอ้ไปป์บ้า…ตกใจหมดเลย” เธอหน้ามุ่ย ถอนหายใจโล่งเมื่อเห็นว่าคนด้านหลังเป็นใคร นาตาลีตวาดออกไป พร้อมฟาดมือน้อย ๆ ไปที่ต้นแขนน้องชายตัวดี แม้ว่าจะไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขามากนัก เพราะหนุ่มน้อยตรงหน้าเป็นลูกชายของเมษา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า ผู้ชายตรงหน้าน่าจะเป็นอีกคนนึงที่หวังดีกับเธอที่สุดเสมอมาในบ้านหลังนี้

“ฉันจะไปทำธุระ…ยังไงก็คงกลับมาทันก่อนป๊ากลับมาแน่ ๆ แกห้ามบอกใครเด็ดขาดนะเข้าใจมั้ย? ไม่งั้นฉันจะตีให้น่วมเลย”

“ตัวแค่นี้…จะมาตีผมให้น่วมเนี่ยนะ ผมไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ ให้เจ้ตีได้แล้วนะ….เอางี้ผมไปด้วยแต่ถ้าไม่ให้ไปเรื่องนี้ถึงหูป๊าแน่ ๆ ” หนุ่มน้อยทำหน้ายียวน กวนโอ๊ย ข่มขู่ออกไป

“ไอ้หมาไปป์…เออ ไปก็ได้”

แล้วสองพี่น้องก็ปีนข้ามกำแพงกันไป…ก่อนจะวิ่งไปโบกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาพอดี หลังจากนั้นก็มุ่งตรงไปยังโรงแรม A ทันที โดยที่หนุ่มน้อยก็ไม่รู้อะไรมากนัก เขาเพียงแค่ไม่สบายใจหากจะปล่อยให้พี่สาวออกไปข้างนอกตามลำพังในสภาพแบบนี้ เพราะหากเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาเองยังเป็นข้ออ้างให้ผู้เป็นพ่อไม่ทำโทษหญิงสาวได้

ความผูกพันที่มีต่อตัวพี่สาว นั่นคงเป็นเพราะก่อตัวมาจากความน่าสงสารของเธอ ที่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะแบกความคาดหวังของตระกูลเอาไว้ หลังจากลูกชายคนเดียวตัดสินใจเลือกเส้นทางอื่นให้ตัวเอง นั่นคือการเข้าเรียนแพทย์….. ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยชื่นชอบเรื่องการใช้ความรุนแรง และทุกครั้งที่เขามีบาดแผลกลับบ้านมา อีกวันต่อมาก็จะเจอร่องรอยฟกช้ำตามตัวพี่สาวเสมอ และบ่อยครั้งมักจะจบด้วยการถูกทำโทษจากผู้เป็นพ่อ เหตุการณ์แบบนี้วนลูปอยู่เป็นปี ๆ จนวันนึงเขาก็ได้คำตอบว่า…ทุกครั้งที่เขาโดนรังแก นาตาลีจะไปจัดการเอาคืนพวกที่รังแกเขาทุกครั้ง….เสมอ

ไม่นานนักรถแท็กซี่ก็เข้ามาจอดภายในบริเวณของโรงแรม ทั้งคู่เลือกจะเข้าทางด้านข้างของตึก เพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตาของพนักงานและลูกน้องของเจ้าสัว

“แกรอฉันอยู่ข้างล่างนี่แหละ ฉันขึ้นไปไม่นาน” นาตาลีบอกออกไป ขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ

“เดี๋ยว..เจ้มาทำอะไรที่นี่ แล้วจะขึ้นไปไหน บอกมาก่อนไม่งั้นผมจะตามขึ้นไปด้วย”

“แกนี่ปัญหาเยอะจริง ๆ คืนก่อนฉันมาเที่ยว แล้วไม่ได้กลับบ้าน ฉันทำสร้อยคอหล่นไว้บนห้องพัก สร้อยของแม่…”

นาตาลีสีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด ด้านเสี่ยวไป๋คิดว่าพี่สาวคงใจเสีย เพราะเป็นสร้อยที่แม่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า

“ป่านนี้พนักงานไม่เก็บไปแล้วเหรอ เราไปถามพนักงานดีกว่ามั้ย”

“เอ่อ…ฉันได้ยินมาว่าห้องนั้น ตอนนี้ปิดรอปรับปรุงยาวเลย คงไม่มีใครได้ขึ้นไปดูหรือสนใจหรอก ฉันว่าจะแค่แอบขึ้นไปดูสักหน่อย บางทีอาจจะหล่นที่อื่นก็เป็นไปได้ แต่ก็นะ..มันก็ต้องหาทุกที่ที่เคยไปใช่มั้ย”

“แล้วเจ้จะเข้าห้องนั้นยังไง”

“พวกแม่บ้านมีคีย์การ์ดที่เข้าได้ทุกห้อง ฉันจะเริ่มจากตรงนั้นแหละ แกรอตรงนี้เสร็จเรื่องเดี๋ยวพาไปเลี้ยงไอติม”

“ชั้นไหน…ห้องไหนบอกมาก่อน”

“1509 ดูต้นทางให้ด้วย ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ส่งสัญญาณด้วย เข้าใจนะ”

“อื้อ ผมให้เวลาเจ้ไม่เกินชั่วโมง ไม่งั้นผมจะขึ้นไปตาม”

“เออ…รู้แล้ว”

จากนั้นนาตาลีก็ผละมาจากเสี่ยวไป๋ทันที หลังได้คีย์การ์ดจากแม่บ้านแล้ว เธอก็ตรงดิ่งกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นที่ 15 ของตึก โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนนึงเดินตามเข้ามาด้วย โดยที่เขาไม่ได้กดเลือกชั้นของลิฟต์เลย นาตาลีได้แต่ก้มหน้างุดเพราะไม่อยากโดนจับได้ ขณะที่สมองก็คิดทบทวนและลำดับเหตุการณ์คืนนั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง พร้อมพึมพำออกมาเบา ๆ เป็นฉาก ๆ

“1509 ฉันไม่ได้เข้าห้องผิด คีย์การ์ดไม่ได้สลับกับใครตอนที่มันหล่นตรงนี้ และป๊าก็ไม่ได้ส่งฉันไปให้ใคร เพราะป๊ายังไม่รู้เรื่องนี้ด้วยซ้ำ ฉะนั้นความผิดพลาดนี้ที่มันจะเป็นไปได้คือ นายภากรเข้าห้องผิด? แต่พวกนั้นมีคีย์การ์ดห้องเรานี่หน่า หรือว่าพวกนั้นจะใช้คีย์การ์ดที่เข้าได้ทุกห้อง? แล้วกลัวความผิดเลยไม่กล้าบอกความจริงออกไป แต่เดี๋ยวนะ แล้วผู้หญิงที่รับงานล่ะ หล่อนเป็นใคร? แล้วหล่อนไปอยู่ที่ไหนคืนนั้น? หล่อนไม่น่าจะเข้าห้องผิด เว้นเสียว่าหล่อนเองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่….. แต่ถ้าทุกอย่างถูกต้องหมด!! ….แต่เป็นฉันเองที่เข้าห้องผิดในคืนนั้น? ……..หรือว่า.. มีนา!!! ถ้าเธอมีเอี่ยวทำให้ฉันเกิดเรื่องบ้า ๆ พวกนี้ ฉันเอาเธอตายแน่”

หญิงสาวเดินบ่นพึมพำมาเรื่อย ๆ จนถึงห้องหมายเลข 1509 หญิงสาวชั่งใจอยู่ครู่นึงก่อนจะผลักประตูเข้าไป แต่เมื่อรู้สึกได้ว่าไม่ได้ยินเสียงปิดของประตู เธอจึงหันหลังกลับไปมองมันอีกครั้ง แล้วก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมีร่างสูงคุ้นตาเดินก้าวตามเข้ามาก่อนที่ประตูจะปิดลงพร้อมลงล็อคอีกชั้น

“น่ะ..นาย มาได้ไงเนี่ย” นาตาลีถามออกไป สีหน้าลนลานหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

“ก็พ่อเธอบอกว่า คืนนั้นมีเหตุผิดพลาดเลยทำให้ฉันคลาดกับสาวที่พ่อเธอจัดไว้ให้ วันนี้ก็เลยอยากชดเชยให้ แต่แล้วทำไมถึงเป็นเธออีกล่ะ…นี่กะให้กินอะไรเดิม ๆ ทุกครั้งเลยเหรอไง พ่อเธอนี่ไม่ลงทุนเลยนะ”

เขามองเหยียดไล้ไปทั่วร่างบางที่กำลังยืนหน้าซีดเพราะความกลัว จากนั้นก็เริ่มเดินเข้าหา นาตาลีถอยหลังกรูดก่อนจะเริ่มทำท่าวิ่งหนี แต่ก็ถูกคนตัวโตกว่าคว้ารวบจนตัวลอยไว้ได้ หญิงสาวดิ้นขลุกขลัก ทั้งถีบทั้งทุบไปที่เขาอย่างแรง