บทที่ 4/1 เวรกรรมสินะ

บทที่ 4/1 เวรกรรมสินะ

บ้าน วรกุลไพศาล

นาตาลีเดินเข้าบ้านมาด้วยหัวใจที่บอบช้ำ ความรู้สึกโกรธ เกลียด และความเสียใจมากมายถาโถมจนยากจะรับมันได้ไหว ไม่เพียงแค่ชายผู้นั้นที่เธอรู้สึกรังเกียจจนอยากจะฆ่าเขาทิ้ง แต่เธอยังรู้สึกรังเกียจแม้แต่ร่างกายของเธอเองเช่นกัน

หญิงสาวก้าวเท้าขึ้นชั้น 2 อย่างยากลำบาก แต่แล้วก็ต้องชะงักฝีเท้าลง เมื่อได้ยินเสียงเอ็ดตะโรลอดออกมาจากห้องทำงานของผู้เป็นพ่อ

“แกว่าอะไรนะ พลาดงั้นเหรอ? ”

“ครับ ลดาบอกว่าไม่มีใครไปที่นั่นตลอดทั้งคืน หล่อนนอนรอจนสว่าง เพิ่งเช็คเอ้าท์เอากุญแจไปคืนเมื่อช่วงสายนี

“ไหนแกบอกว่า เมื่อคืนเอาไอ้ภากรไปส่งที่ห้องแล้วไง” เจ้าสัวถามย้ำอย่างหัวเสีย

“ผมถามมาแล้วครับ เมื่อคืนคุณภากรพักที่นั่นและเพิ่งออกไปเมื่อตอนสายนี้เอง แต่ทำไมถึงไม่เจอกับคนของเราผมก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันครับ”

“แกเอามันไปส่งถูกห้องแน่นะ”

“แน่ครับ..ห้องนั้นเราไม่ได้เปิดให้แขกพัก ไม่มีลูกน้องคนไหนที่จะไม่รู้ว่าห้องนั้นมีไว้เพื่ออะไร ฉะนั้นแล้วไม่มีทางเลยที่จะพลาดได้ครับ อีกอย่างคุณภากรโดนยาไปขนาดนั้นไม่มีทางที่จะหนีรอดไปได้อย่างแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้น นังนั่นก็คงโกหกแกแล้วล่ะ เลี้ยงไม่เชื่องจริง ๆ ”

“เดี๋ยวผมจะจัดการให้ครับ แต่…ลดาทำงานให้เราหลายครั้งแล้วนะครับ ไม่น่าจะพลาดและที่ผ่านมาทุกเคสก็ไม่เคยรอดสักคน”

“ช่างมันเถอะ คงใช้วิธีเดิมไม่ได้แล้วป่านนี้มันคงรู้แล้วว่าเราวางยามันเมื่อคืนจากนี้ไปคงระวังตัวแจ ไอ้นี่มันไม่เคยมีข่าวเสียหายอะไรให้เราเล่นงานได้เลย ฉันจะเล่นงานมันยังไงให้มันยอมรับข้อเสนอฉันได้ล่ะทีนี้”

“…..หรือเราจะให้มันรับข้อเสนอเรื่องคุณหนูลี่ อย่างน้อยเขาก็เป็นคนดีนะครับเจ้าสัว คุณหนูลงเอยกับคนนี้ก็ไม่น่าเสียหายอะไร”

“….หาวิธีอื่นเถอะ ฉันยังไม่ยากให้เหมยลี่ไปไกลจากสายตาฉัน วิธีนั้นไว้เป็นทางเลือกสุดท้ายล่ะกัน” เจ้าสัวสีหน้าหม่นลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคิดถึงลูกสาว

แกรก..

บานประตูเปิดกว้างออก พร้อมร่างของหญิงสาวที่ยืนน้ำตานองอาบสองแก้มงาม

“เหมยลี่!!”

“ป๊าทำแบบนี้ได้ไง ป๊าเสียสติไปแล้วเหรอ อยากได้ของของเขาถึงขั้นวางยาเขา หวังแบล็คเมล์ สรุปว่าผู้ชายทุก ๆ คนที่ผ่านมาป๊าก็ทำแบบเดียวกันหมดหลอกให้เขามาหมั้น แล้วก็ใช้วิธีนี้โกงพวกเขามา ข่มขู่ ฮุบในสิ่งที่อยากได้ ก่อนจะยกเลิกหมั้น ป๊า..ป๊าทำกับลี่แบบนี้ได้ไงอ่ะ ลี่เป็นลูกป๊านะ ฮือ ๆ ๆ ๆ ป๊าไม่ได้ยินที่ใคร ๆ เขาพูดถึงลี่เหรอ ทำไมอ่ะป๊า.. เราก็รวยอยู่แล้วทำไมยังอยากได้ของเขา ป๊าอยากได้อีกเท่าไหร่ ลี่ช่วยป๊าได้นะแต่ต้องไม่ใช่วิธีแบบนี้” เหมยลี่เดินเข้าหาเขย่าแขนผู้เป็นพ่อ ร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน

“เหมยลี่!! มันไม่ใช่เรื่องของแก” เจ้าสัวมองหน้าลูกสาว พร้อมบีบต้นแขนเรียวแน่น

“ทำไมจะไม่ใช่ ในเมื่อป๊าใช้ลี่เป็นเหยื่อล่อคนพวกนั้น หึ ป๊าไม่คิดบ้างเหรอ ว่าเวรกรรมมันมีจริง บางทีมันกำลังตามสนองพวกเราอยู่ ฮือ ๆ ”

“เวรกรรมมันไม่จริงหรอก แกอย่ามาเหลวไหล แกออกไปได้แล้ว ฉันจะใช้วิธีไหนมันก็ไม่ใช่เรื่องของแก แต่แกพูดถูก แกเป็นเหยื่อล่อที่ดีเลยล่ะ หึ ไปเตรียมตัวซะ วันจันทร์ฉันจะส่งแกไปล่อพวกมัน ฉันจะต้องได้ส่วนแบ่งท่าเรือนั่น!!”

“ป๊า…ลี่จะไม่ช่วยป๊าทำเรื่องเลว ๆ พวกนั้นเด็ดขาด พอกันทีลี่จะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว”

เพี๊ยะ ฝ่ามือหนาฟาดลงบนพวงแก้มงามทันทีที่เหมยลี่พูดจบ

“….บางทีลี่ก็สงสัยนะ ว่าลี่ใช่ลูกของป๊าจริง ๆ หรือเปล่า หรือเพราะลี่เกิดมาแล้วทำให้แม่ตาย ป๊าถึงได้เกลียดลี่ขนาดนี้ แต่ป๊าเชื่อเถอะ ถ้าลี่เลือกเกิดได้ ลี่ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นลูกบ้านนี้เลย” หญิงสาวใช้มือลูบแก้มตัวเอง ก่อนจะพูดในสิ่งที่อัดอั้นมาตลอดหลายปี

“นาตาลี!! อร..อร…อร!!” เจ้าสัวตะโกนดังลั่นเรียก อร สาวใช้วัยกลางคนที่ทำหน้าที่ดูแลนาตาลีมาตั้งแต่น้อย

“ค่ะ..เจ้าสัว”

“พาคุณหนูออกไป…และอย่าให้ออกไปไหน ฉันจะกักบริเวณแก เหมยลี่”

“ค่ะ เจ้าสัว… คุณหนูไปกับอรนะคะ” อรพยายามลากเหมยลี่ออกมาจากห้อง

เมื่อมาถึงห้องนอนของตัวเอง เหมยลี่ก็ปล่อยโฮ ร้องไห้อย่างหนักออกมา ความผิดหวังมากมายในตัวผู้เป็นพ่อ รวมทั้งความน้อยเนื้อต่ำใจกับความรักที่พ่อหยิบยื่นให้ช่างน้อยนิดเหลือเกิน

เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้น เธอจะโทษใครได้ นอกจากเวรกรรม….เธอไม่ควรไปอยู่ที่นั่นเมื่อคืนนี้ และภากรก็เป็นคนโชคร้ายอีกคนที่ชีวิตต้องมาเจอกับคนแบบพ่อ

ซู่!!! เสียงน้ำจากฝักบัวไหลแรง มันดังพอที่จะกลบเสียงสะอื้นของนาตาลี หญิงสาวพยายามชำระล้างคราบคาวที่มันแห้งกรัง กลิ่นราคีคาวของเขายังติดตามร่องหลืบของเธอจนแน่น เนื้อตัวของหญิงสาวมีร่องรอยความป่าเถื่อนที่เขาได้ฝากฝังไว้กระจายไปทั่วร่างงาม

“เรื่องที่เกิดขึ้น ตราบใดที่ยังไม่มีใครรู้ ป๊าก็คงใช้ฉันกับเขาเป็นเครื่องมือไม่ได้ จากนี้ไปก็ลืม ๆ มันซะ แล้วค่อยหาทางหนีไปจากที่นี่ อดทนนะเหมยลี่”

นาตาลีได้แต่ยืนพึมพำกับตัวเองและวางแผนให้ชีวิตที่เหลือหน้ากระจกเงาบานใหญ่ แต่ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้เมื่อเห็นลำคอว่างเปล่าของตัวเอง สร้อยที่เธอใส่ติดตัวมาตั้งแต่เด็กได้หายไป…สร้อยของแม่ สีหน้าของหญิงสาวฉายแววความกังวลอีกครั้ง หากมันตกหล่นที่ไหนสักที่ อย่างมากเธอก็แค่เสียดายและเสียใจที่ของชิ้นสุดท้ายของแม่ได้หายไป แต่ทว่ามันตกหล่นที่นั่น…ความลับเรื่องนี้มันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป