บทที่ 2/2 โลกกลม

บทที่ 2/2 โลกกลม

ด้วยระยะความสูง ความบางของเอวคอดกิ่วและริมฝีปากสวยได้รูปนั่นรวมทั้งกลิ่นกายของสาวเจ้าทำให้ชายหนุ่มแน่ใจแล้วว่า นางโจรสาวที่เข้าไปโจรกรรมข้อมูลในคอมพิวเตอร์ของเขา มีความน่าจะเป็นไปได้ถึง 80% จะต้องเป็นผู้หญิงตรงหน้าอย่างแน่นอน ชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากแววตาวาวโรจน์ ลำแขนหนาแข็งแรงดึงรั้งร่างบางให้ชิดเข้าหามากขึ้น

นาตาลีใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ปากอิ่มเม้มเข้าหาแน่นอย่างลืมตัว มือไม้เริ่มสั่นไม่เป็นตัวเอง เมื่อถูกอีกฝ่ายจดจ้องไม่วางตา มือเรียวบางเลื่อนต่ำลงมาที่แผงอกกว้าง พยายามดันตัวเขาให้ห่างออก แต่คนตัวสูงกลับโน้มหน้าต่ำเข้าหาอย่างจงใจ พร้อมกระซิบที่ข้างหู

“วันจันทร์ เริ่มงานอย่าสาย หึ หึ” พูดจบภากรก็ผละร่างบางออกทันที แล้วหมุนตัวก้าวออกไป

“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันลา นี่คุณ..โอ้ยย” แต่ก่อนที่เธอจะโวยวายอะไรออกไปมากกว่านี้ ก็เหลือบไปเห็น ลูกน้องของพ่อเดินเข้าหาภากร พวกเขาหยุดพูดคุยกันเพียงครู่และเดินออกจากผับหายไปด้วยกัน

“ท่าจะไม่ดีแล้ว ถ้าป๊าเห็นมีหวังถูกจับขังอีกแน่ หนีไปตั้งหลักก่อนละกัน”

นาตาลีพยายามเดินหลบลูกน้องของเจ้าสัวฌาน จนเดินมาชนเข้ากับ มีนา มีนาเป็นลูกติดของผู้หญิงคนนึงของเจ้าสัว ที่ตอนนี้พยายามถีบตัวเองจากตำแหน่งแม่บ้านของบริษัทขึ้นมาเป็นคุณนายของบ้าน และแน่นอนว่าสองแม่ลูกคู่นี้เกลียดนาตาลี พอ ๆ กับที่นาตาลีเองก็เกลียดพวกเธอเช่นกัน มีนาอายุแก่กว่านาตาลีเกือบ 3 ปี สองแม่ลูกย้ายเข้ามาอยู่ในบ้าน หลังจาก เมษา ให้กำเนิดลูกชายของเจ้าสัว นั่นก็คือ เสี่ยวไป๋ หรือ ไปป์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นน้องชายต่างแม่ของนาตาลีนั่นเอง

“เหมยลี่!! สภาพแกนี่ดูไม่ได้จริง ๆ ให้ฉันโทรเรียกใครมารับดีมั้ย”

“มีนา ฉันกำลังจะกลับแล้ว เธอช่วยทำเป็นว่าเราไม่เคยเจอละกัน ไปล่ะ”

“เดี๋ยว แกจะกลับยังไง ก่อนฉันออกจากบ้านมา คุณลุงนั่งรอสะสางแกอยู่ แกกลับไปตอนนี้เละแน่ เหมยลี่”

“งั้นคืนนี้ฉันไม่กลับดีกว่าไปนะมีนา”

“เดี๋ยว เห็นแก่ที่เราก็คนกันเอง แกไปนอนรอฉันที่โรงแรมละกัน ฉันเปิดห้องไว้ที่โรงแรมของเราฝั่งตรงข้ามเนี่ย ฉันเที่ยวเสร็จเราค่อยเข้าบ้านพร้อมกัน คุณลุงไม่ทำอะไรแกแน่ ถ้าเห็นว่าเรากลับไปด้วยกัน”

“ใช่สิ แกมันกลายเป็นลูกอีกคนนึงของป๊าไปแล้วนี่ หึ หึ พูดซะฉันเป็นเด็กถูกขอมาเลี้ยงยังไงยังงั้น อ่อ..อีกอย่างนึงโรงแรมนั่นของฉัน ของวรกุลไพศาล ไม่ใช่ของเรา! พูดง่าย ๆ ไม่ใช่ของแก”

“ปากดี สรุปคงไม่ต้องช่วยแล้วมั้ง” มีนาพูดจบก็ทำท่าจะเบี่ยงตัวไปอีกทาง

“เดี๋ยว… เบอร์ห้องอะไร” นาตาลีรั้งแขนมีนาไว้ สายตาเว้าวอนให้ช่วย

“1509” พูดจบมีนาก็ยื่นคีย์การ์ดให้

หลังจากนาตาลีเดินจากไปแล้ว มีนาก็หยิบมือถือขึ้นมา พร้อมกดสายโทรออกไป

“ลดาเหรอ ไปรอที่ห้อง 1509 ห้องเดิมนะ แวะไปเอาคีย์การ์ดที่ล็อบบี้ได้เลยฉันสั่งพนักงานไว้แล้ว อีก 2 ชั่วโมง เดี๋ยวจะมีแขกไปที่นั่น เธออยากทำอะไรก็ทำไปเลย ขอมุมกล้องแบบจัดเต็ม ฉันโอนเงินค่าจ้างไปให้แล้ว”

(1509 เหรอ? ….นี่มัน…เอ่อ.. ให้ทำเหมือนทุก ๆ ครั้งที่ผ่านมาใช่มั้ย)

“ใช่…แต่รายนี้อาจจะยากหน่อย เสร็จงานออกจากห้องมาเลย ทิ้งผู้ชายไว้ที่เหลือคนของฉันจะจัดการต่อเอง”

(ได้..ฉันจะจัดฉากให้ แต่ถ้าผู้ชายหล่อก็ขอกินหน่อยละกัน หึ หึ)

“หล่อเหรอ? …ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันรอบนี้ฉันไม่มีข้อมูลอะไรเลย งานด่วนเพิ่งจ่ายมาเมื่อหัวค่ำนี้เอง คงเหมือนรายอื่น ๆ มั้ง ที่คุณลุงต้องการกำจัดให้พ้นทางลูกสาวตัวดี แค่นี้ล่ะฉันต้องวางแล้ว”

โรงแรม A

ร่างบางเดินโซซัดโซเซ เข้ามาภายในโรงแรมหรู แม้สภาพของเธอจะดูไม่จืด แต่ถึงกระนั้นพนักงานที่นี่ก็จำได้ดีว่าหญิงสาวคือใคร

นาตาลีเดินตรงดิ่งไปยังลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังห้องพักที่มีนาเปิดทิ้งไว้ แต่ทันใดนั้น ขณะที่ลิฟต์กำลังจะปิด ก็มีเสียงร้องเรียกของใครบางคนให้หยุดรอ พร้อมทั้งแทรกร่างเข้ามา จนทั้งคู่ชนกันล้มระเนระนาด ตุบ!!

“โอ้ยยย” “โอ๊ย”

สาวสวยผู้มาเยือนใหม่ ล้มลงก้นจ้ำเบ้า หน้าสวยเหยเกไปเพราะความเจ็บ ข้าวของในมือหล่นกระจัดกระจาย

“เอ่อ…ฉันขอโทษ” นาตาลีเอ่ยขอโทษออกไป แม้ว่าเธอเองจะไม่ใช่คนผิด พลางก้มลงช่วยเก็บข้าวของให้

“เอ่อ..ฉันผิดเองล่ะค่ะ ที่วิ่งเข้ามา” หยิงสาวก้มเก็บข้าวของอย่างรีบร้อน และมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อนาตาลีหยิบของบางสิ่งขึ้นมา

“หึ นี่มัน….ขนมนี่!!” หญิงสาวกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ และมองกลับไปที่หญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาหยาดเยิ้มเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

“เอ่อ…ใช่…มันคือ ขนม คือ ฉันชอบกินก่อนนอนน่ะ มันทำให้หลับสบาย และบางครั้งก็ทำให้เรามันส์สุดเหวี่ยงไปเลย”

“งั้นค่าที่คุณชนฉัน ฉันขอลองชิ้นนึง” นาตาลียิ้มมีเลศนัย

“เอาไปสิ…คืนนี้ฉันคงไม่ต้องใช้มันแล้ว อ่อ..แล้วนี่ของคุณ” หญิงสาวแปลกหน้า ยื่นคีย์การ์ดที่ตกหล่นส่งคืนให้นาตาลี

นาตาลีรับคีย์การ์ดคืนมาและก้มมองหมายเลขห้องบนนั้นอยู่ครู่นึง ก่อนจะขมวดคิ้วถามคำถามออกไป

“เดี๋ยวนะ ฉันรู้สึกคุ้นหน้าคุณจัง เราเคยเจอกันมาก่อนมั้ยคะ” นาตาลีพยายามยื่นหน้าเข้าหาสาวสวยตรงหน้า ถามเสียงอ้อแอ้ออกไป

“ฉันว่าไม่นะคะ เราเพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ฉันแค่หน้าโหลน่ะค่ะ บางคนก็บอกว่าเหมือนพยาบาล บางคนก็บอกว่าเหมือนคนที่ตายไปแล้ว หึหึ ฉันชื่อ ลดาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรากดลิฟต์เถอะค่ะ ไม่งั้นคืนนี้เราคงไม่ได้นอนแน่ ฉันไปชั้นเดียวกับคุณค่ะ”

หญิงสาวส่งยิ้มให้นาตาลีอย่างเอ็นดู ก่อนจะอาสาช่วยกดลิฟต์ให้ ไม่นานลิฟต์ก็ขึ้นมาถึงชั้น 15 และทั้งคู่ก็เดินแยกกันไปคนละฝั่งของตึก

ติ๊ด ประตูห้องเปิดกว้างออก พร้อมเสียงตะโกนของสาวสวยคนเดิม

“ฝันดีนะคะ….ฉันว่าคืนนี้ คุณอาบน้ำแล้วนอนเถอะ ขนมกินตอนนี้จะอ้วนเอานะคะ”

“…..ฝันดีค่ะ” นาตาลียิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินหายเข้าห้องไป

นี่มันห้องพักหรือห้องเชือดกันแน่….