บทนำ

บทนำ วิวาห์ขม

ใบหน้าเคร่งขรึมของสุภาพบุรุษในห้องทำให้เธอที่สวมชุดเจ้าสาวรู้สึกอึดอัดจนไม่รู้จะทำตัวยังไง เธอนั่งอีกฝั่งของเตียง เขานั่งอีกฝั่งของเตียง ตอนนี้พ่อกับแม่ของเธอได้ออกไปจากห้องแล้ว เพราะมันเป็นเวลาดึกที่คู่บ่าวสาวจะต้องอยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

ด้านคนที่ใส่ชุดสูทสีดำเข้มใบหน้าเรียบตึงไร้อารมณ์เหมือนปกติที่เจอกัน และยิ่งเวลานี้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง และผู้หญิงประเภทที่ตัวเองเกลียดก็นั่งอยู่ข้างตัวเองอีกฝั่งของเตียง เขามองเธอในชุดเจ้าสาวสีขาวตัวสวย ยอมรับว่าวันนี้หล่อนสวย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกประทับใจหรืออยากจะเข้าหา ปากหนาเม้มแน่นเป็นเส้นตรงแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“คุณฌอห์ณจะไปไหนคะ?” เสียงเล็กถามพร้อมขยับตัวลุกขึ้นด้วย

“จะไปนอนห้องข้างๆ” เขาตอบสั้นห้วนแล้วเดินไปที่ประตู โดยไม่สนใจเจ้าสาวคนสวยของตนที่อยู่ร่วมห้องด้วย

ส่วนเจ้าสาวก็รีบสาวเท้าตามเจ้าบ่าวของตัวเองไปที่หน้าประตู พร้อมคว้าแขนแข็งแรงดึงรั้งไว้เมื่อเขากำลังจะจับลูกบิดประตูออกไปจากห้องตามที่บอก

“คุณฌอห์ณไปไหนไม่ได้นะคะ”

“มีเชือกผูกขาผมไว้เหรอถึงจะไปไม่ได้”

น้ำเสียงเย็นชาบวกกับสายตาแข็งกระด้างที่หันมามองทำให้เธอรู้สึกขยาดกลัวในอก แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ ส่งยิ้มแห้งๆ ให้คนตัวโต

“วันนี้เราแต่งงานกันแล้วนะคะ”

“ผมไม่ได้โง่ ผมรู้ว่าเราแต่งงานและจดทะเบียนสมรสกันแล้ว”

เขาพูดพร้อมสะบัดแขนตัวเองเต็มแรงให้มือน้อยที่จับแขนใหญ่ตัวเองหลุด และมันก็ได้ผล

“คุณเองก็น่าจะรู้ดีว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร เราต่างคนต่างอยู่เถอะ พอถึงเวลาผมจะ ‘หย่า’ ให้คุณ ไม่นานหรอก คุณก็จะได้รับอิสระ”

น้ำเสียงเข้มเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดผลักออกไปนอนห้องข้างๆ ที่ให้เด็กรับใช้เตรียมไว้ให้ตัวเองก่อนหน้านี้

“ไม่! เนมไม่มีวัน ‘หย่า’ กับคุณฌอห์ณ”

แม้จะรู้ว่าเขาเกลียดชัง แม้จะรู้ว่าเขาไม่รัก แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้หรอก เพราะเธอรักเขา รักมาตลอด มันยากที่จะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก แม้ว่าเขาไม่รักตอบ แต่ขอแค่ได้อยู่ใกล้แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วสำหรับเธอ