บทที่2

รถสปอร์ตคันหรูรุ่นใหม่ราคาแพงมีเพียงไม่กี่คันในประเทศขับมาด้วยความเร็วสูงก่อนจะหยุดจอดอยู่ตรงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ร่างใหญ่พกพาความสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรเปิดประตูลงจากรถด้วยอาการหัวเสีย สองเท้ารีบเดินเข้าไปยังในคฤหาสน์หลังใหญ่ใบหน้าบึ้งตึงเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งเมื่อเดินมาถึงห้องรับแขก

"มาแล้วเหรอพ่อตัวดี"น้ำเสียงขุ่นเคืองของคุณหญิงผกามาศดังขึ้นเมื่อเห็นร่างของลูกชายเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ก่อนจะเดินไปนั่งลงบนโซฟาด้านข้างของผู้เป็นภรรยาโดยไม่สนใจสายตาของบิดาและมารดาซึ่งกำลังจ้องมองเขาอยู่

"คุณพ่อให้คนโทรไปตามผมมา มีอะไรอย่างนั้นเหรอครับ"

ปึก

หนังสือพิมพ์หลายฉบับภายในหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาถูกโยนลงบนโต๊ะ รณทีเหลือบสายตามองกองหนังสือพิมพ์ตรงหน้าสลับกับมองใบหน้าเรียบนิ่งของผู้เป็นพ่อ

"อะไรเหรอครับ"

"ความเลวระยำที่แกไปทำเอาไว้อย่างไรล่ะ"รณทีมองหนังสือพิมพ์บนหน้าข่าวหนึ่งที่มีรูปของเขากับบรรดาเหล่าสาวสวยมากหน้าหลายตา มุมปากหนากดยิ้มร่างใหญ่เอนหลังพิงกับผนังโซฟาด้วยท่าทีสบาย

"สิ่งที่ผมทำมันเลวตรงไหนกันครับคุณพ่อ ผมก็แค่ออกไปหาความสุขให้กับตัวเอง ก็แค่นั้น"

"รณทีแกคิดจะใช้ชีวิตเสพคบผู้หญิงไม่เลือกหน้าแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ อย่าลืมสิตอนแกแต่งงานมีเมียแล้ว"

"เมีย!! เมียที่พ่อกับแม่ยัดเยียดให้เข้ามาอยู่ในชีวิตของผมอย่างนั้นเหรอครับ ทำไมผมต้องแคร์ความรู้สึกผู้หญิงหน้าเงินด้วย"รณทีหันไปมองผู้หญิงที่นั่งก้มหน้าอยู่ตรงโซฟาด้านข้างด้วยสายตาแห่งความไม่พอใจ 

"หยุดว่าหนูพรรณแบบนั้นเดี๋ยวนี้นะรณที แม่ไม่เคยสอนให้ลูกพูดจาหยาบคายกับผู้หญิงแบบนี้นะ"คุณหญิงผกามาศออกโรงปกป้องลูกสะใภ้ ยิ่งทุกคนให้ความรักให้ความสำคัญต่อพรรณารามากเท่าไหร่ เปลวไฟในใจของรณทียิ่งลุกโชนมากยิ่งขึ้นจนมันฉายชัดผ่านทางแววตาคู่นั้น

"ทำไมผมจะว่าไม่ได้ครับ ในเมื่อพรรณาราไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงนั้นเลยสักนิด หิวเงินจนต้องเอาตัวมาถวายให้กับผู้ชายถึงที่"รณทียังไม่หยุดพูดจาว่าร้ายใส่พรรณาราจนหญิงสาวรู้สึกอับอายจนต้องก้มหน้ามองฝ่ามือเล็ก คำพูดทุกคำพูดของรณทีไม่ต่างอะไรจากหอกแหลมคม

"พ่อขอออกคำสั่งห้ามแกไปทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีก แต่ถึงอย่างไรตอนนี้หนูพรรณก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของแกเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย"

"ที่เธอได้เป็นเมียผม ที่เธอได้จดทะเบียนสมรสกับผมเป็นเพราะพ่อกับแม่บังคับทั้งนั้น"ชายหนุ่มหยัดตัวลุกขึ้นยืนจ้องมองทั้งสามคนด้วยความไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก สายตาชิงชังจ้องเขม็งมองไปยังร่างเล็ก เขาอยากจะจับร่างของพรรณาราฉีกออกเป็นชิ้น ๆ ให้สมกับความโกรธเคือง

"ที่ฉันให้แกแต่งงานกับหนูพรรณเพราะฉันกับแม่ต้องการให้แกแต่งงานกับผู้หญิงดี ๆ ไม่ใช่ไปคว้าผู้หญิงหน้าไม่อายมาทำเมียมาผลาญสมบัติที่ฉันสร้างมา"

"พ่ออย่ามาตัดสินคนของผม ถ้าพ่อยังไม่รู้จักนิสัยเธอดีพอ"

"ฟังที่พ่อพูดบ้างก็ดีนะ ผู้หญิงสมัยนี้ล้วนแลกกายเพื่อต้องการจับผู้ชายรวย ๆ ทั้งนั้น"

"แต่คงไม่ใช่กับคนของผมแน่นอนครับ เพราะถ้าเธอต้องการเข้ามาหลอกลวงเพื่อหวังสมบัติอย่างที่พ่อกับแม่ว่า"

"....."

"เธอคงไม่หอบเสื้อผ้าหนีผมไปแบบนี้"ดวงตาแดงก่ำยามเมื่อพูดถึงหญิงในดวงใจที่ตอนนี้ไม่รู้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร เพราะตั้งแต่มีข่าวการแต่งงานของเขาประกาศออกไปหญิงสาวก็หายออกไปไร้ซึ่งวี่แวว

"ถึงอย่างไรตอนนี้แกก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ เลิกทำตัวเหลวไหลแล้วกลับมาทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว"ผู้เป็นพ่อสุดจะทนกับความโง่เขลาของลูกชายตัวเองแม้จะหาผู้หญิงดี ๆ มาให้ แต่ก็ยังคิดจะอยากได้ผู้หญิงหิวเงินอย่าง หยาดฟ้ามาเป็นคู่ครอง

"ส่วนนางผู้หญิงคนนั้นพ่อขอสั่งให้แกยกเลิกการตามหา เธอจะหายไปอยู่ที่ไหนแกไม่ต้องไปสนใจเพราะคนที่แกต้องสนใจคือหนูพรรณาราคนเดียวเท่านั้น"ผู้เป็นพ่อยืนกรานเสียงแข็งสร้างความหงุดหงิดรำคาญใจให้บุตรชายอย่างรณทีเป็นอย่างมาก สายตาของเขาลุกโชนด้วยเปลวไฟยามเมื่อมองไปยังร่างของผู้เป็นภรรยา