ตอนที่ 5 กาลเปลี่ยนคนเปลี่ยน 2

จิ่วเม่ยค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ สงบสติและอารมณ์หึงหวงแห่งตนให้เจือจางลงไป เพื่อใคร่ครวญให้ลึกซึ้งถึงเหตุผลที่พึงมี

แม้เรื่องนี้จะเป็นสิ่งที่นางนึกหวาดหวั่นในใจมาโดยตลอด ทว่าสตรีด้วยกันย่อมมองออก กิริยาของเฟิงลี่เองก็ชัดเจนแล้วว่าไม่ยินยอมพร้อมใจ

นี่มิใช่มารยาสตรีแต่เป็นเล่ห์เหลี่ยมบุรุษมากรักต่างหาก

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอีกครา แอบเพ่งพิศร่องรอยเขียวช้ำบริเวณใบหน้าของสามี โดยเฉพาะตรงปลายคางที่ช้ำหนัก ยังมีข้อมือของเขาที่เป็นปื้นสีแดงเด่นชัด

นางคิดว่าหลิวอี้คงชอบเฟิงลี่ในวัยแค่สิบสี่ปีเข้าให้แล้ว และคงต้องการรับเป็นอนุของตนจนทนไม่ไหว ถึงขนาดลงทุนสร้างเรื่องเช่นนี้

ทางหนึ่งยอมให้เฟิงลี่ทำร้ายร่างกายจนอีกฝ่ายรู้สึกผิด

ส่วนอีกทางหนึ่งก็ทำเป็นโกรธกรุ่นต่อหน้านาง ทำท่าทางคล้ายจำใจยอมรับอนุเข้าบ้านเพื่อรักษาชื่อเสียงของทุกฝ่าย

มือของจิ่วเม่ยเริ่มกำเข้าหากัน จนเล็บค่อยๆ จิกเข้าเนื้อ

บุรุษมีสามภรรยาสี่อนุไม่นับว่าแปลก ยิ่งฐานะดีเท่าไหร่ การมีสตรีในอาณัติมากมายยิ่งเสริมบารมีเท่านั้น

เรื่องนี้นางเข้าใจดี แต่นางทำใจไม่ได้ …ไม่ได้จริงๆ

แต่สามีว่าซ้ายภรรยาย่อมมิกล้าบอกขวา สามีบอกหนึ่งภรรยาไม่อาจบอกสอง หากเขาชี้นกนางยิ่งไม่มีสิทธิ์บอกว่าลา

นางไม่กล้าขัดใจสามี

เช่นนั้นควรทำอย่างไรดี?

เมื่อเห็นจิ่วเม่ยยืนเม้มปากนิ่ง กำมือแน่น ไม่ตอบรับคำ หลิวอี้เองก็ใช่ว่าจะมีตาแต่ไร้แวว

ภรรยาของเขาก็หาใช่สตรีไร้สมอง

หากแต่แผนการวันนี้ที่อุตส่าห์ทำให้กลายเป็นเรื่องใหญ่ เพื่อปล่อยบ่าวไพร่ในบ้านได้นินทาครหาถึงความไม่เหมาะสม หมายรวบรัดเด็กสาวมาเป็นอนุของตน

จะอย่างไรก็ต้องดำเนินต่อไป...

เขาต้องได้เฟิงลี่เป็นภรรยาอีกคนให้จงได้!

ห้องพักส่วนตัวของเฟิงลี่อยู่ด้านหลังของเรือนใหญ่

นางเป็นคนสนิทของจิ่วเม่ยซึ่งเป็นถึงฮูหยินเจ้าของบ้าน จึงได้ห้องพักนอนคนเดียว ส่วนบ่าวคนอื่นๆ ได้นอนห้องพักรวม

หลิวอี้เป็นคนมีฐานะดีเข้าขั้นเศรษฐีจึงมีบ่าวหลายคน หนึ่งในนั้นมีท่านป้าแม่ครัวที่เฟิงลี่สนิทสนมด้วย นางจึงชักชวนท่านป้าผู้นี้มานอนด้วยกันในคืนนี้ เพื่อสอบถามในเรื่องที่สงสัย

ดรุณีผู้หนึ่งเติบโตในป่าใหญ่ หากไม่อยากเป็นคนโง่จนเกินไป ย่อมต้องกล้าถามในเรื่องที่ไม่เข้าใจโดยละเอียด

เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องหนังสือเมื่อชั่วยามที่ผ่านมาก็เช่นกัน นางเป็นคนใจร้อนวู่วามจึงรีบถามคืนนี้เลย

ท่านป้าแม่ครัวมีนามว่าฮุ่ยถิง นางนับได้ว่าเป็นผู้อาวุโสในบรรดาสาวใช้ทั้งหมด ใครมีปัญหาก็มักจะปรึกษานางทั้งนั้น

คืนนี้บนเตียงนอนของเฟิงลี่จึงมีท่านป้าฮุ่ยผู้นี้นั่งลูบผมอย่างปลอบประโลมพลางเอ่ย

“โธ่เอ๋ย! ลี่เอ๋อร์ เจ้าโชคดีแล้วนะ”

ฮุ่ยถิงนึกเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้าเหลือเกิน เพราะเฟิงลี่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก นิสัยผ่าเผยจริงใจ ใครเห็นใครก็รักใคร่ทั้งนั้น หลังจากรับฟังเรื่องราวที่กำลังเป็นที่ครหาในเรือนทั้งหมดแล้ว นางย่อมรู้เท่าทันนายท่านหลิว จึงได้กล่าวตามตรงกับแน่งน้อยว่า

“เขาชอบเจ้าเข้าให้แล้วและกำลังต้องการรับเจ้าเป็นอนุ”

เฟิงลี่เงยหน้าจากตักของป้าฮุ่ย ถามเสียงใส “อนุ?”

ฮุ่ยถิงคลี่ยิ้มใจดี อธิบายอย่างใจเย็น “อนุก็คือสตรีที่บุรุษนึกรักใคร่เอ็นดูไม่ต่างจากภรรยาอีกคนของเขา”

เด็กสาวขมวดคิ้วมุ่น “ภรรยาอีกคน?”

ป้าฮุ่ยยิ้มกว้าง “นายท่านหลิวทั้งหนุ่มแน่นหล่อเหลาและร่ำรวย มีกิจการมากมายในเมืองนี้ สาวใช้หลายคนในเรือนยังปรารถนาที่จะยกฐานะตัวเองขึ้นเป็นอนุของนายท่านทั้งนั้น”

นางก้มหน้ามองเด็กสาวด้วยแววตาจริงใจ “ข้าถึงได้บอกว่าเจ้านั้นโชคดี ทีนี้ก็คอยดูเถอะ หลายคืนจากนี้นายท่านต้องเรียกหาเจ้า อา...ไม่ถูกๆ นายท่านนอนเรือนเดียวกับนายหญิง เช่นนั้น ...นายท่านย่อมเข้ามาหาเจ้าถึงในห้องพักส่วนตัวสักวัน การที่เจ้าพาข้ามานอนด้วยนั้น ผิดพลาดอย่างยิ่ง รู้ไหม?”

เฟิงลี่เม้มปากพยักหน้ารับฟังอย่างตั้งใจ

หลังจากนั้นยังลุกขึ้นอัญเชิญป้าฮุ่ยออกจากห้องตนยิ้มๆ น้อมส่งอีกฝ่ายด้วยท่าทีสงบเสงี่ยม ประหนึ่งสะใภ้ใหม่ส่งแม่สามี

เมื่ออยู่เพียงลำพังคนเดียวจึงได้ครุ่นคิดลึกซึ้ง

ที่แท้แล้ว...นางปรึกษาผิดคน!

เด็กสาวยังนอนไม่หลับจึงนั่งพิงหัวเตียงมุ่นคิ้วไม่คลาย

ถึงแม้เฟิงลี่จะเลือกปรึกษาผิดคน ทว่าอย่างน้อยนางก็ได้รู้ว่าหลิวอี้อาจจะเข้าหานางถึงในห้องนอนแห่งนี้ในคืนใดคืนหนึ่ง

ซึ่งนางก็ได้เตรียมพร้อม...

โดยการแอบออกจากห้องพักไปนอนหมอบบนต้นไม้แทน

หลังจากนั้น ในทุกๆ เดือน เนิ่นนานร่วมปี จะต้องมีอย่างน้อยสามถึงห้าวันที่หลิวอี้จะหาเรื่องหรือมีแผนการมาพบเฟิงลี่ถึงในห้องพักส่วนตัวด้วยตนเอง หมายรวบรัดเปลี่ยนท่อนไม้ให้กลายเป็นเรือก่อนที่เด็กสาวจะมีอายุพร้อมออกเรือนไปกับชายอื่น

แต่แล้วเขาต้องอารมณ์เสียเดินหงุดหงิดกลับไปทุกครั้ง เพราะว่าหาตัวเฟิงลี่ไม่เจอ

จิ่วเม่ยเองก็คล้ายกลายเป็นเบื้อใบ้ ไม่รู้เช่นกันว่าเฟิงลี่หายไปที่ใด บอกได้เพียงว่านางรักอีกฝ่ายเหมือนน้องสาวแท้ๆ ไหนเลยจะกล้าเรียกใช้งานตลอดเวลาเหมือนสาวใช้คนอื่น จึงปล่อยให้น้องสาวเที่ยวเล่นตามอำเภอใจ ไปที่ใดก็ได้ทั้งนั้น

นั่นคือเหตุผลที่จิ่วเม่ยให้คำตอบแก่สามีได้ว่าเพราะอะไรเฟิงลี่จึงมักจะทำตัวลึกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอยบ่อยครั้ง

หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ จิ่วเม่ยผู้หึงหวงสามีลอบช่วยเหลือเฟิงลี่ให้พ้นเงื้อมมือของหลิวอี้ทางอ้อมได้อย่างแนบเนียนนั่นเอง

ยามค่ำคืน แม่นางน้อยเฟิงลี่มักจะซุ่มอยู่บนต้นไม้ใหญ่ซึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท้ายเรือน นางนอนบนนั้นอย่างยากลำบาก ตามประสาคนเคยอดทนอาศัยอยู่ในหุบเขา

ถึงแม้เด็กสาวไม่ค่อยจะเต็มใจนัก อุตส่าห์ได้ห้องพักดีๆ มีเตียงอุ่นๆ แล้วเชียวยังต้องทนนอนบนต้นไม้ แต่นางก็ยังซ่อนตัวอยู่บนนั้นได้อย่างแนบเนียนมาก ไม่ต่างจากสัตว์ป่าเลยสักนิด

ในสมองน้อยๆ ยังขบคิดอย่างกตัญญูรู้คุณ

หากนางเป็นภรรยาอีกคนของพี่อี้ มิใช่การแย่งชิงคนรักของพี่เม่ยหรอกหรือไร? ใครจะยอม...