ตอนที่ 4 แม่จ๋าช่วยเม็ดด้วย

"โอ้ย...ปวดหัวจัง..."

ความรู้สึกแรกองเม็ดทรายเมื่อเริ่มได้สติ สองตาหนักอึ้ง หญิงสาวพยายามเปิดเปลือกตาทั้งสองขึ้น แต่มันช่างลำบากเหลือเกิน

ในที่สุดเม็ดทรายก็ทำได้ เมื่อลืมตาขึ้นได้แล้ว หญิงสาวเริ่มกลอกตาไปรอบๆ

"เอ๊ะ!!!!!ที่นี่ที่ไหน????"

เม็ดทรายเริ่มตั้งสติ เรียบเรียง ลำดับเหตุการณ์เท่าที่จำได้ เราลงจากเครื่องบิน มากะลุงชาวอาหรับคนนึง ชื่ออดัมอะไรนี่แหล่ะ แล้วก็...พระเจ้า!!!!!!!! เมื่ิอนึกมาถึงตอนนี้ เม็ดทรายพยายามดันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก

โจร!!!!!! เธอโดนโจรดักปล้น!!!!ไม่ใช่สิ ผู้ก่อการร้าย!!!!!!ใช่!!!!ต้องเป็นผู้ก่อการร้ายแน่ๆ!!!!!!!โอ้ววววววว ไม่นะ!!!!..เม็ดยังไม่อยากตายยยยยยยยย"

ทำไงดี ทำไงดี คิดสิคิด อิเม็ดคิด เม็ดทรายเริ่มตั้งสติได้ หันกวาดตามองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง ปนหวาดกลัว หญิงสาวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ เม็ดทรายพยายามมองหาของที่พอจะเอามาไว้ใช้เป็นอาวุธได้ ไม่มีเลย(T^T)มีแต่ฟางที่ปูรองนอนอยู่ตอนนี้ ดีนะที่โจรพวกนั้นมันแก้เชือกที่มัดเธอออกไปแล้ว หญิงสาวจึงได้เคลื่อนไหวได้สะดวกขึ้น

"ปึ้ง!!!!ๆปึ้งๆๆๆ..นี่!!!!นี่!!!!มีใครอยู่ข้างนอกมั้ย??????? เปิดประตูให้ฉันหน่อย ฉันต้องการเจรจา"

เม็ดทรายทุบประตูห้องพร้อมกับตะโกนเรียกเผื่อมีคนอยู่ข้างนอกประตูนี้

"ปึ้งๆๆๆๆๆปึ๊งๆๆๆๆๆ เปิดประตูสิโว้ยยยยยย!!!!! มีใครอยู่ข้างนอกบ้าง!!!!"

เม็ดทรายระดมกำลังเท่าที่มีอยู่ตอนนี้ ทั้งทุบ ทั้งเตะ ประตู อยู่ๆ บานประตูนั้นก็เปิดออก

"โอ๊ย!!!! .หญิงสาวถลาไปตามแรงประตูที่เปิดออก

"อุ๊บ!!!.."

เข้าปะทะกับอ้อมแขนแข็งแรงของใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง

"ปล่อยนะ!!! บอกให้ปล่อยยังไงเล่า!!!!...ปล่อยฉ้านนนนนน!!!!!!..."

เมื่อตั้งสติได้ เม็ดทรายตะโกนโหวกเหวกพร้อมทั้งขืนตัวเอง ออกจากอ้อมแขนนั้น ที่ตอนนี้ได้รัดหญิงสาวไว้ให้แนบกับอกนั้น พลางดันร่างบางเข้าไปด้านในห้องแล้วออกแรงผลักเพียงเล็กน้อยร่างของเม็ดทรายกระเด็นไปทรุดกับกองฟางที่เธอพึ่งลุกขึ้นมาเมื่อกี้นี้

"โอ้ย!!!!เบาๆซิว่ะ เจ็บนะโว้ย!!!!!"

เม็ดทรายมองคนเบื้องหน้าพร้อมคลำแขนตัวเองป้อยๆ คนบ้าอะไรตัวสูงชะมัด แถมคลุมชุดดำทั้งตัวอีก ปิดหน้าปิดตาเหลือแต่ลูกกะตาด้วย ว่าแต่ตาผู้ชายคนนี้สวยจัง...(_ "นี่!!!!!จับฉันมาทำไม ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะฟ้องสถานทูต ว่าพวกนายกักขังหน่วงเหนี่ยว ทำร้ายร่างกายนักท่องเที่ยว ฉันจะฟ้องพวกนายต่อ UN ฟ้อง WTO ฟ้องนายกฯ ฟ้องรัฐมนตรี ฟ้องแม่งให้หมดเลยยยยยย!!!!!"

ร่างสูงไม่สะทกสะท้าน ยังคงมองหญิงสาวตรงหน้าพ่นคำใส่เขาฉอดๆ อย่างเย็นชา ผู้หญิงอะไรนอกจากฝีมือการต่อสู้พอตัวแล้ว ฝีปากก็ช่างกล้านัก อามันต์คิด พลางพินิจพิจารณาสตรีตรงหน้า เค้าอย่างละเอียด ผมยาวตรงมัดมวยไว้บัดนี้หลุดลุ่ยดูไม่เป็นทรง เครื่องหน้าหวาน แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ จมูกโด่งปลายเชิดน้อยๆ แสดงถึงความรั้นของเจ้าของได้เป็นอย่างดี ดวงตากลมโตสีดำนิล ซึ่งบัดนี้มองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ริมฝีปากบางสีชมพูระเรือ ที่พ่นคำพูดใส่เขาไม่หยุด เค้าจะทำยังไงให้เธอหยุดพูดดีนะ

มืิอเร็วกว่าความคิด ร่างสูงฉวยร่างบางของคนตรงหน้าที่ยืนพ่นคำใส่เค้ามานาน เข้ามาแนบอก อ้อมแขนแข็งแรงกวัดรัดร่างบางไว้แน่น

"อึ๊กๆๆ!!!! อึ๊กๆๆ!!!...ปล่อยนะคนบ้า บอกให้ปล่อย!!!!!"

เม็ดทรายดิ้นอึ๊กอักๆ ตกใจสุดขีด เมื่ิออยู่ๆร่างสูงตรงหน้าก็คว้าตัวเธอเข้าปะทะกับแผงอกกว้างอย่างแรง

"เจ้าจะหยุดพ่นคำใส่เราได้แล้วรึยัง"

เสียงทุ่มเอ่ยออกมาอย่างเรียบๆ

"แล้วก็หยุดดิ้นด้วย เราไม่อยากใช้กำลังกับเจ้า"

อ้อมแขนแข็งแรงรัดร่างบางแน่นเข้าไปอีก เมื่อร่างน้อยๆในอ้อมแขนนั้นยังไม่หยุดดิ้นรน

"ไม่!!!!!!!!!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!!!!!ปล่อย!!!!!!!!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!"

เม็ดทรายกำลังจะยกเท้าขึ้นกระทึบไปบนหลังเท้าของคนตัวสูงนั้น

แต่!!!!!!!!อามันต์ซึ่งระวังตัวอยู่แล้วใช้ต้นขาอันแข็งแรงของเขาดันเข้าไประหว่างขาของเม็ดทรายพร้อมดันตัวเธอเข้าไปติดกับกำแพง

เม็ดทรายหมดทางที่จะดิ้นรนได้ เพราะโดนล๊อคจากด้านหน้าด้านล่าง ชายหนุ่มยกขาที่แทรกระหว่างขาของเธอขึ้น ทำให้ใบหน้าของเธอ บัดนี้เสมอกับใบหน้าของชายหนุ่ม บัดนี้เม็ดทรายจึงเห็นดวงตาคมกริบนั้นอย่างชัดเจน และใกล้ชิดสุดๆ

"โอ้ว!!!!แม่เจ้าาาา พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยเม็ดด้วยยยยยย เม็ดกลัววววว"

ดวงตาคมกริบนั้นจ้องลึกเข้ามาในดวงตาของเธอ คิ้วดกเข้ม ขนตายาวงอน และสันจมูกโด่งที่ถูกปิดด้วยผ้าคลุมหน้า ทำให้เธอไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของชายตรงหน้าได้

แต่!!!!!!!!...แค่เห็นแค่ตาแค่นี้ อิเม็ดก็แทบจะละลายแล้วค่ะ แม่ขา!!!!!!

.......................................

อย่าทำอะไรฉันนะ!!!!!!!ไม่!!!!!!!!! อย่าหวังว่าฉันจะหลงเสน่ห์ดวงตาเจ้าเลห์นั้นเลยยย!!!!! เชอะ!!!!!