จูบเก่งเป็นบ้า

“ไม่ ข้ากับนางเข้ากันได้ดี เข้าใกล้นางแล้วข้าสนุกและมีความสุขหากได้เคียงข้างนางข้าไม่หวังสิ่งใดแล้ว”

จางอี้หลง ถอนหายใจเมื่อเห็นแววตามุ่งมั่นจริงใจของน้องชาย

“ ข้าไปนอนแล้ว หวังว่าที่พูดกันคืนนี้จะสมหวัง ข้าจะนอนฝันดี ถ้าพี่ใหญ่จะกรุณาข้า พี่ใหญ่เป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทยิ่งนักข้าคงสมหวังแล้วใช่ไหม” จางอี้หลง พยักหน้าขึ้นลง

เอนกายลงพิงพนักเก้าอี้ ก่อนจะสะบัดมือดับไฟในห้องจนมืดมิด อาศัยความสงบเงียบ ไตร่ตรองบางอย่าง ก้าวขาไปยังแท่นนอนที่ทำไว้เผื่อว่าถึงคราวที่เขาจะต้องทำงานจนดึก ไม่อยากจะเดินกลับไปที่ห้องนอน เพราะกลับไปได้ก็ไม่ได้ทำหน้าที่สามีเพราะชินเหอนางมักจะมีข้ออ้างเรื่องที่เขาให้นางอุ่นเตียงเสมอถอนหายใจยาว เขารอมานานแล้วรอว่าเมื่อไหร่ชินเหอจะยอมใจอ่อนเสียที ปลดอาภรณ์ท่อนบนออก เหลือเพียงกางเกงบางเบาสีขาวทิ้งตัวลงนอนหลับตาลงช้าๆ ด้วยความง่วง

นานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ ได้ยินเสียงกุกกักด้านหน้า เหมือนกำลังมีคนรื้อค้นบางอย่าง จางอี้หลงขยับกายเบาๆ ปรับสายตาให้ชินกับความมืดร่างของใครบางคนในชุดดำกำลังรื้อค้นบางอย่างจริงดังคาด พุ่งตัวเข้ารวบร่างเล็กที่รื้อค้นข้าวของจากด้านหลังด้วยอีกคนไม่ทันระวังตัว มือใหญ่รวบอกอิ่มไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างจ่อเข้าที่คอหอยบีบรัดลำคอไว้แน่น

ตัวเล็กกวาดเท้าไปทางด้านหลัง พลิกตัวจับคนร่างสูงตั้งใจจะทุ่มลงพื้นสุดแรงแต่ ทว่าจางอี้หลงกับรั้งร่างบางให้ล้มลงไปพร้อมกับเขาพลิกตัวขึ้นทาบทับไว้แน่น

ตัวเล็กดิ้นรนจิกกัดแผ่นหลังใหญ่ แต่คนที่ทาบทับอยู่เหมือนจะแกล้ง ขยับเอวบดเบียดเอวบางไว้แน่นจุดกึ่งกางลำตัวกดทับกกันบดเอวไปที่จุดอ่อนไหวจนตัวเล็กรู้สึกแปลกๆ ตาคมจ้องตาไม่กะพริบ

“ชินหยู เจ้าเข้ามาทำไม”แกล้งถาม

“ท่านแม่ทัพ เอ่อ เอ่อ ชินหยูแค่หลงเข้ามา”

จางอี้หลงสะบัดมือดวงไฟสว่างวาบขึ้นมาทันที ตาคมประดุจเหยี่ยวจ้องมองตากลมโตไม่กะพริบ

“เจ้ากำลังทำให้ข้าคิดว่าเจ้ามาที่นี่เพราะเจ้าต้องการล้วงความลับบางอย่าง สองคืนติดกันแล้วที่เจ้าสอดแนมข้าอ้างว่าหลงเข้ามา บอกมาใครส่งเจ้ามา”

ใจกระหวัดคิดไปถึงฎีกาที่ฝ่าบาทให้เขาอ่านเมื่อเช้า เรื่องที่ใต้เท้าลี่อาจจะเป็นหนอนบ่อนไส้ให้กับแคว้นฉาน

“บอกมา ไม่บอกข้าจะจับเจ้าส่งเข้าวังหลวงให้ฝ่าบาทสอบสวน หากไม่มีข้อแก้ตัวจะต้องถูกคุมขังในคุกหลวง”น้ำเสียงคาดคั้นเป็นงานเป็นการ ตัวเล็กกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

“วังหลวง ข้าไม่ไป”นึกหาทางหนีทีไล่

“หากไม่พูด ข้าจะส่งเจ้าเสียคืนนี้”

ตัวเล็กสปริงตัวขึ้นจากการถูกดทับ แต่กลับกลายเป็นประกบริมฝีปากกับปากแดงระเรื่ออุ่นๆ นุ่มๆ ของจางอี้หลงอย่างไม่ลังเล เอาหล่ะเป็นไงเป็นกันมือเล็กลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น

จางอี้หลงเลิกคิ้วสูงก่อนจะจูบตอบริมฝีปากเล็กด้วยไม่อาจห้ามใจ เขาไม่ใช่หินผาอีกทั้งยังมีความต้องการเรื่องอย่างว่ามานาน แต่ไม่อาจไปหาเศษหาเลยข้างนอกได้ด้วยแต่งงานกับชินเหอแล้ว

“เจ้า ตั้งใจมายั่วยวนข้าหรือ”

ถามเสียงแหบแห้งแววตาไหวระริกด้วยความรู้สึกตื่นเต้นประหลาดใจ กับท่าทีของตัวเล็กที่จูบเขาก่อน

“อือ อือ” ส่ายหน้าไปมา

“ปฏิเสธข้าแล้วคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าหรือ สองครั้งสองคราแล้ว หากไม่ใช่สวรรค์กำหนดไว้ก็เป็นเจ้าเองที่ตั้งใจให้เป็นแบบนี้ เจ้าตั้งใจยั่วยวนข้า”

อุ้มร่างบางลอยละลิ่วไปยังแท่นนอนหนา

“พะพะพี่เขย อย่าทำแบบนี้”

ริมฝีปากอุ่นประกบเข้าที่ริมฝีปากของตัวเล็กอีกครั้ง รสจูบร้อนผ่าวหวานลื่น ที่อีกคนบรรจงมอบให้ ตัวเล็กถึงกับมือไม้อ่อนคนอะไรจูบเก่งเป็นบ้า

ตายห่าล่ะไม่น่าเลยตัวเล็กยิ่งรักคนง่ายอยู่ด้วย ร่างใหญ่ขึ้นทาบทับทั้งตัว