บทที่ 9 สาวใช้ข้างห้อง

กู้เยว่ฉีชะงัก ในฝันนั้น หลังจากที่นางแต่งงานเข้าไปอยู่ในจวน อ๋องได้ราวสามเดือน คราหนึ่งได้ยินสามีเอ่ยปากกับองครักษ์ฝานถึงเรื่องเกาะ ยูซานโดยบังเอิญ นางพยายามแอบฟังต่อทั้งสองก็ไม่ได้พูดต่อ

‘ข้าพลาดเอง ที่มัวแต่เพลิดเพลินกับฐานะซื่อจื่อเฟย จัดงานเลี้ยงสังสรรค์เพื่อสร้างบารมีในหมู่สตรีชั้นสูงในเมืองหรงเฉิน จนลืมสนใจเรื่องอื่นในจวนอ๋อง ครานี้ข้าคงต้องเปลี่ยนจุดยืนเสียใหม่’

“ขอบใจมาก เหล่าไป๋ เจ้าไปพักผ่อนเถิด”

ไป๋ชางยืนตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้รับคำขอบคุณจากคุณหนูใหญ่ สาวใช้สองคนที่ยืนอยู่ด้วยก็ตกใจไม่แพ้กัน

“พวกเจ้าจะยืนอยู่ทำไม? ออกไปกันได้แล้ว ข้าจะนอน” กู้เยว่ฉีหันมาโบกมือไล่

ตั้งแต่นางถูกจับกร้อนผม ถูกขังไว้ในอารามชีนอกเมืองแห่งนั้น ทุกอย่างล้วนต้องทำด้วยตนเอง นางไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใด ร่างกายอาจจะยังแข็งแรงหุงหาอาหาร ซักผ้า และทำความสะอาดได้ แต่สติปัญญาดูเหมือนจะเลอะเลือน นางคิดสิ่งใดไม่ค่อยออก ทำได้เพียงฟังคำสั่งของแม่ชีวัยกลางคน ทั้งสองที่เฝ้านางอยู่ในอารามแห่งนั้น

ภวังค์ความคิดพลันสะดุดเพราะเสียงของสาวใช้ “คุณหนู ไม่ให้ข้าช่วยผลัดอาภรณ์เข้านอนหรือเจ้าคะ?”

“ไม่ต้อง ข้าทำเอง แค่นี้ ข้าทำเองได้ พวกเจ้าออกไปเถอะ”

หวงฟู่หันไปสบตากับสาวใช้อีกคน ความเปลี่ยนแปลงของคุณหนูเป็นสิ่งที่พวกนางประหลาดใจ ตั้งแต่กลับมา กู้เยว่ฉีไม่เคยให้พวกนางคอยอยู่ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า บางอย่างหากพวกนางไม่เข้ามา คุณหนูใหญ่ก็จะทำเอง ทั้งการปูเตียง พับผ้าห่ม สาวใช้สองคนเห็นครั้งแรกถึงกับต้องคุกเข่าเพราะกลัวคุณหนูใหญ่จะสั่งโบยพวกนางที่ไม่เข้ามารับใช้

“คุณหนู แล้วยาสงบใจเล่า? ท่านจะไม่ดื่มก่อนนอนหรือเจ้าคะ?”

“ไม่ ข้าไม่ดื่มสิ่งใดทั้งนั้น พวกเจ้าออกไปเถอะ”

กู้เยว่ฉีเปลี่ยนเสื้อผ้า นางไม่ยอมถอดสร้อยประคำที่ข้อมือ ทุกคืนที่ผ่านมา อาจจะเป็นเพราะยาสงบใจของหมอหญิงเว่ยจึงทำให้นางหลับสนิทโดยไม่ฝัน แต่หลังจากที่นางเห็นเบื้องหลังของแผนลอบสังหาร นางจึงได้รู้ว่าสตรีโง่ที่บุรุษแซ่มู่ผู้นั้นกล่าวหา นับว่าไม่เกินเลย

‘คืนนี้ ข้าอยากจะฝันเห็นเรื่องราวในจวนหลิงอ๋องอีกครั้ง มีหลายอย่างเหลือเกินที่ข้าพลาดไป’

นางวางมือบนผ้าห่มที่คลุมอก ใช้มือขวาลูบไปบนสร้อยข้อมือลูกประคำสีขาวไปมา นิ้วของนางลูบไปบนร่องเล็กๆ ที่ถูกแกะสลักบนผิวของลูกประคำ แล้วก็ค่อยๆ หลุดเข้าในห้วงนิทรา

ความฝันที่นางสัมผัสคราแรก กู้เยว่ฉีมิได้สนใจสังเกตสิ่งรอบข้างเท่าใดนัก ตอนนั้นนางกำลังตื่นเต้นกับแผนการจับหลิงอ๋องซื่อจื่อที่สำเร็จดังคาด นางได้ก้าวเข้าสู่การเป็นซื่อจื่อเฟยของจวนที่ใหญ่และหรูหราที่สุดในเมืองหรงเฉิน หญิงสาวตระกูลใหญ่ทั้งหลายมองนางด้วยสายตาอิจฉา

จากหญิงสาวสกุลขุนนางธรรมดากลายมาเป็นชายาของซื่อจื่อแห่งจวน หลิงอ๋องผู้เป็นใหญ่แห่งเมืองหรงเฉิน ความเย่อหยิ่งจองหองของกู้เยว่ฉีเพิ่มพูนทวี นางกวาดตามองไปทั่วเรือนพักของตนด้วยความพอใจ ข้าวของเครื่องใช้ในนี้ล้วนเป็นสิ่งของหรูหราหาได้ยาก

“ซื่อจื่อเฟยเจ้าคะ ห้องอาบน้ำพร้อมแล้วเจ้าค่ะ”

สกุลหลิงได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็นอ๋องเพราะคุณงามความดีของบิดาหลิงอ๋องกับหลิงอ๋องที่ปกป้องเมืองจากการบุกเข้ามาของกองทัพโจรสลัด คำเรียกขานของคนในจวนแห่งนี้ก็คล้ายกับในจวนอ๋องอื่นๆ เพียงแต่ไม่ต้องใช้คำ ราชาศัพท์เพราะมิใช่คนในราชวงศ์

ในฝันคืนนี้ กู้เยว่ฉีเพิ่งสังเกตว่าสาวใช้ตามเข้าไปรับใช้นางถึงจวนอ๋องก็คือหวงฟู่กับซีหนิงซึ่งเป็นสาวใช้ประจำตัวจากสกุลกู้ หลังจากประทินโฉมจนงดงาม นางก็นั่งรอสามีผู้สง่างามกลับมารับประทานอาหารพร้อมกัน เขาถือกล่องเครื่องประดับราคาแพงมาด้วย

“ให้ข้าปักปิ่นให้เจ้าเถอะนะ ชายาคนงาม”

หญิงสาวยิ้มเอียงอาย นางเหลือบมองปิ่นหยกมันแพะด้วยความพอใจ เขาปักปิ่นให้นาง หลิงจางเหว่ยเอาใจคนงามเป็นอย่างดี แต่ยังไม่ทันจะได้เข้านอน องครักษ์แซ่ฝานก็เข้ามารายงานเรื่องสำคัญ

หลิงจางเหว่ยหันมายิ้มให้ภรรยา “เยว่เอ๋อร์ ข้าต้องไปพบท่านพ่อ เจ้าเข้านอนไปก่อน เจ้าก็รู้ว่าข้ากับท่านพ่อหารือกันจนดึกดื่น คืนนี้ข้าจะนอนที่เรือนข้าก็แล้วกัน

“เจ้าค่ะ เชิญซื่อจื่อเถิด”

“เจ้าช่างเข้าใจข้าดีเหลือเกิน คิดไม่ผิดเลยที่เลือกเจ้าเป็นชายาของข้า” เขายิ้มหยอดคำหวานก่อนออกจากห้องของนางไป

กู้เยว่ฉีมองตนเองในความฝันด้วยความสมเพช กว่านางจะรู้ว่าสามีมี สาวใช้ข้างห้องก็ผ่านไปร่วมห้าเดือน คราหนึ่งท่านอาของนางอยากได้ใบผ่านทางของเรือลำใหม่ที่เพิ่งซื้อมา จึงได้บอกให้นางขอร้องสามี กู้เยว่ฉีจึงได้สั่งสาวใช้ต้มน้ำแกงบำรุงร่างกายและเอาไปส่งที่เรือนนอนของเขา

คืนนั้น หน้าห้องไม่มีคนเฝ้าอยู่ นางคิดอยากจะฉอเลาะเขาจึงสั่งให้สาวใช้ทั้งสองรออยู่ข้างนอก ส่วนตนถือปิ่นโตไม้เดินไปถึงหน้าประตูกำลังจะยกมือขึ้นเคาะพลันได้ยินเสียงพูดคุยหยอกล้อของบุรุษและสตรีจึงลดมือลง ผลักประตูเบาๆ บานประตูนั้นแง้มออกจึงได้เห็นหลิงจางเหว่ยกำลังยืนกอดหอมสาวใช้แซ่เหยาเต็มตา นางรู้สึกว่าใบหน้าของตนเองแข็งค้างไปเล็กน้อย จากนั้นสองมือที่กำเถาปิ่นโตไว้แน่นก็ค่อยคลายออก นางยกมือขึ้นงับประตูแล้วถอยหลังไม่ให้เกิดเสียง เดินกลับมาหาสาวใช้สองคนที่ยืนรออยู่ห่างออกไป

“ซื่อจื่อเฟย ท่านเป็นอันใดไปหรือเจ้าคะ?”

นางยื่นปิ่นโตไม้ส่งให้ซีหนิง เดินนำหน้าคนทั้งสองไม่พูดไม่จากลับมายังเรือนพักของตน พอนั่งลงบนโต๊ะกลมกลางห้องก็ยกยิ้มมุมปาก

“ข้าไม่คิดเลยว่าซื่อจื่อจะปกปิดเรื่องนี้กับข้า หวงฟู่ เจ้าไปสืบเรื่องสาวใช้แซ่เหยาที่อยู่เรือนฟานหรงมาให้ข้าที”

ดูจากสีหน้าเคร่งเครียดของกู้เยว่ฉี สาวใช้มากประสบการณ์อย่างหวงฟู่ก็พอจะเดาได้ว่านายหญิงของตนไปพบสิ่งใดเข้า

“เจ้าค่ะ ข้าจะรีบสืบให้เร็วที่สุด”

“ซีหนิง เจ้าไปซื้อตัวสาวใช้เรือนภูผาเอาไว้ด้วย ให้นางคอยข่าวของซื่อจื่อให้ข้า ต่อไปเราจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด”

กู้เยว่ฉีได้รู้เรื่องของเหยาอันในเวลาต่อมา หญิงสาวผู้นั้นเป็นเด็กหญิงข้างบ้านของหวังเฟยผู้เป็นมารดาของหลิงจางเหว่ย บิดาเป็นเจ้าหน้าที่เล็กๆ ในอำเภอ พอหวังเฟยเข้าพิธีแต่งงานกับหลิงอ๋องจึงได้รับนางมาอุปถัมภ์ เหยาอันเติบโตมากับหลิงจางเหว่ย นางอายุน้อยกว่าซื่อจื่อหนึ่งปี ตอนนางอายุสิบหกก็กลายเป็นสาวใช้อุ่นเตียงที่รอวันจะถูกยกขึ้นเป็นชายารองในวันหน้า

“ข้ารู้ว่าวันหน้าซื่อจื่อต้องมีชายาอีก เพียงแต่ข้าโมโหที่คนในจวนนี้ปกปิดเรื่องนางกับข้า”

“ซื่อจื่อเฟย ข้ายังได้ยินมาอีกนะเจ้าคะว่าหลังจากที่ซื่อจื่อแต่งท่านเข้าจวนแล้ว นางก็ไม่ต้องดื่มยาห้ามครรภ์อีก ตอนนี้ได้ยินว่าตั้งครรภ์ได้เดือนกว่าแล้วเจ้าค่ะ”

กู้เยว่ฉีชะงัก “ท่านแม่อนุญาตให้นางตั้งครรภ์ได้หรือ?”

“เจ้าค่ะ แม่นางเหยาได้รับความเมตตาจากหวังเฟยอย่างมาก นางมีเรือนพักแยกต่างหาก การแต่งกายและความเป็นอยู่ใกล้เคียงกับคุณหนูของชายารองของท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ” หวงฟู่รายงานทุกสิ่งที่ตนรู้

กู้เยว่ฉีถึงกับผุดลุกขึ้น “มีธรรมเนียมที่ใดกัน? ปล่อยให้สาวใช้ข้างห้องตั้งท้องก่อนซื่อจื่อเฟย แบบนี้ข้าจะมีหน้าไปสู้ผู้คนได้อย่างไร? เช่นนี้ หากนางมีบุตรชาย มิใช่ลูกของนางจะได้กลายเป็นซื่อจื่อในวันหน้าหรอกหรือ? ข้ายอมไม่ได้เด็ดขาด นางเป็นแค่สาวใช้ในจวน จะยกฐานะขึ้นมาเทียบข้าไม่ได้”

ด้วยตำแหน่งของท่านอ๋องบรรดาศักดิ์ สามารถมีพระชายาเอกหรือหวังเฟย พระชายารอง ชายาเอก และชายารอง อีกหลายตำแหน่ง แม้กู้เยว่ฉีจะทำใจไว้แล้วว่าวันหน้าสามีของนางจะต้องมีภรรยาเพิ่ม แต่นางก็คิดเอาไว้แล้วว่าสตรีพวกนั้นต้องเป็นนางที่เห็นชอบด้วยเพราะวันหน้า นางก็คือหวังเฟย

“ไม่ได้การ ข้าคงต้องไปขอพบท่านแม่หยั่งท่าทีเรื่องนี้สักหน่อย”

**************************

*ตำแหน่งภรรยาของท่านอ๋องในเรื่องนี้เรียงลำดับดังนี้ 1) พระชายาเอกหรือหวังเฟย 2) พระชายารอง 3) ชายาเอก 4) ชายารอง