พลาดรักวิศวะ 2 | เฌอเบลล์เจ้าแผนการ

‘เพราะแก! แกทำให้เพื่อนต้องตาย’

‘ใช่! เฌอเบลล์… แกมันนังฆาตกร!’

‘ไม่อยากเชื่อเลยว่าฉันจะมีเพื่อนเป็นฆาตกร’

‘คนอะไรโคตรเห็นแก่ตัว…’

เฮือกก! เฌอเบลล์สะดุ้งตื่นขึ้นมาในช่วงเช้ามืด ดวงตาคู่สวยชุ่มฉ่ำไปด้วยคราบน้ำตาจากการฝันร้าย ร่างบางประคองตัวเองขึ้นมานั่งพิงหัวเตียง กอดตัวเองเอาไว้ท่ามกลางความเจ็บปวดและเสียใจจากเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีต

“ฮึก…” เสียงสะอื้นดังระงมไปทั่วห้องนอน ใบหน้าสวยหวานแนบลงสองมือจนเปียกชุ่มด้วยคราบน้ำตา

เธอไม่ได้ต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนั้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นกลายเป็นแผลใจของเธอ ทุกคืนเอาแต่ฝันร้ายถึงเหตุการณ์พวกนั้นจนบางครั้งแทบไม่อยากข่มตานอนหลับ

กลัว… กลัวว่าจะฝันถึงเหตุการณ์นั้นอีก

“ขอโทษฮึก ฉะ…ฉันขอโทษ…” เธอเอาแต่โทษตัวเองมาโดยตลอดว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ภายนอกดูสดใสและร่าเริง หากแต่ภายใน กลับเต็มไปด้วยความหม่นหมอง ไร้ซึ่งความสุข

อดีตคือสิ่งที่ย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ และปัจจุบัน ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน เพราะทุกคนต่างกล่าวหาเธอว่าเป็น… ฆาตกรไปแล้ว

.

.

ติ๊งต๊อง~

ติ๊งต๊อง~

เสียงออดดังติดต่อกันถี่ๆ จนทำให้เจ้าของห้องเกิดความรำคาญใจ เดินมาเปิดประตูในอาการหัวเสียกับเจ้าของการกระทำดังกล่าว ทันทีที่เห็นว่าใครคือเจ้าของเสียงออด ใบหน้าไม่พอใจก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่ง

“มากวนพี่ทำไมแต่เช้า” อนาคินถามเฌอเบลล์ที่อยู่ในชุดนักศึกษา กระโปรงทรงเอผ่าหน้าขาขึ้นมา และเสื้อนักศึกษารัดติ้วจนหน้าอกหน้าใจจะทะลุออกมาสวัสดีคนตัวโต

“เช้าที่ไหนคะ จะสิบโมงแล้ว” เธอพูดพร้อมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองเพื่อนพี่ชาย ตอนนี้พี่อนาคินสวมใส่เพียงแค่กางเกงนักศึกษาตัวเดียว ส่วนท่อนบน…

ขาวมาก

ซิกแพคที่เรียงตัวกันสวยงามทั้งหกก้อน ช่างดึงดูดอยากให้เธอเอื้อมมือไปสัมผัสจริงๆ แต่อย่างน้อย ครั้งหนึ่งเธอก็เคยสัมผัสมากกว่านี้บนร่างกายเขามาแล้ว

“มองอะไร”

“มองพี่คินไง”

อนาคินถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ให้กับความหื่นของน้องสาวเพื่อนสนิท เฌอเบลล์เก่งมากที่ทำตัวปกติได้ทั้งที่เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งมีเซ็กซ์ด้วยกันไปหมาดๆ

เขายังรู้สึกผิด ที่เผลอล่วงเกินเฌอเบลล์อยู่เลย…

“มีธุระอะไรกับพี่ก็รีบพูดมา พี่จะรีบไปแต่งตัวไปมอ. แล้ว”

“เบลล์ขอไปมอ. ด้วยคนสิคะ”

อนาคินขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม

“รถเบลล์ยางแบนทั้งสี่ล้อเลย ไม่รู้ใครเล่นพิเลน แอบมาปล่อยลมรถ”

“วันนี้พี่เอาบิ๊กไบค์ไป เบลล์อาจจะนั่งไม่สะดวก พี่ว่าให้ไอ้ลุคมารับดีกว่านะ” ลุค หรือ ลูคัส เพื่อนสนิทเขา และเป็นพี่ชายแท้ๆ ของเฌอเบลล์

“เสียเวลา รายนั้นคงกำลังนอนกกสาวอยู่ล่ะมั้งตอนนี้ ไปกับพี่คินดีกว่า”

“แน่ใจนะว่าจะซ้อนท้ายพี่ด้วยชุดนี้?”

“ทำไมเหรอคะ? ปกติเบลล์ซ้อนท้ายรถพี่คินออกจะบ่อย”

อนาคินถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ต่อให้พูดยังไง เชื่อว่าเฌอเบลล์ก็คงยังยืนกรานจะไปมหา’ลัยด้วยให้ได้

“จะไปก็ไป แต่พี่ขอไปแต่งตัวก่อน”

“เบลล์เข้าไปรอในห้องพี่คินได้ไหม?”

“เป็นผู้หญิง หัดรักนวลสงวนตัวบ้าง ไม่ใช่จ้องจะเข้าห้องผู้ชายอย่างเดียว”

“ไม่เห็นจะเสียหายตรงไหนเลย ลืมไปแล้วเหรอคะว่าเราสองคน…”

“พี่จะไม่รื้อฟื้นเรื่องนั้นมันขึ้นมาอีก” อนาคินพูดแทรกเฌอเบลล์ขึ้นมาเสียงเรียบ สายตามองน้องสาวเพื่อนนิ่งๆ และยากคาดเดาความรู้สึกได้

“ให้มันจบแค่ตรงนั้นเถอะ”

เฌอเบลล์มองหน้าเพื่อนพี่ชายนิ่งๆ คำพูดของเขาไม่ต่างจากของมีคมที่กำลังกรีดลงกลางใจ

เจ็บจัง…

“ถ้าจะเข้ามารอพี่แต่งตัว ก็อย่าสร้างความวุ่นวาย นั่งอยู่เฉยๆ เข้าใจไหม?” รู้ดีว่าน้องสาวลูคัสค่อนข้างดื้อ จึงเลือกให้เฌอเบลล์เข้ามานั่งรอเขาระหว่างแต่งตัว ถึงเขาไม่อนุญาตให้เข้ามา ก็คงกวนเขาโดยการกดออดหน้าประตู เพราะเคยโดนมาแล้วจึงรู้

“เข้าใจก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กยิ้มซุกซน แทรกตัวเข้ามาในคอนโดอนาคินทันทีที่อีกฝ่ายเบี่ยงออกจากประตูทางเข้า

วินาทีที่เดินผ่าน กลิ่นหอมประตำตัวเขาติดจมูกเธอมาด้วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ย่างกรายเข้ามาในคอนโดอนาคิน กี่ครั้งแล้วไม่รู้เพราะหลายครั้งมาก

แรงจูงใจที่ทำให้เธอตัดสินใจซื้อคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองแห่งนี้มาจากอนาคิน เพราะเขาอยู่ที่นี่ จึงขอพ่อซื้อคอนโดมิเนียมที่เดียวกับเขา

“เมื่อคืนพี่คินนอนคนเดียวไหมคะ?” เฌอเบลล์เดินสำรวจคอนโดอนาคินราวกับนักสำรวจตัวน้อย ทุกอย่างข้างในยังคงเหมือนเดิม จดจำของทุกชิ้นของเขาได้ หากแต่อย่างรู้ว่าเมื่อคืน…

เขาพาผู้หญิงคนไหนมานอนด้วยหรือเปล่า

“ปกติพี่ไม่พาผู้หญิงมากินที่ถิ่นตัวเอง” เขาตอบกลับไปตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อม

คนฟังลอบยิ้มพอใจ

“อย่าซน” เขาหยิบของในมือเฌอเบลล์วางลงที่เดิม

“ซื้อมาใหม่เหรอคะ?”

“อืม”

“โอ๊ะ! อันนี้ก็ซื้อมาใหม่เหมือนกันเหรอคะ?”

อนาคินส่ายหน้าไปมากับความอยากรู้อยากเห็นของน้องสาวเพื่อนสนิท ไม่ได้ว่าอะไร ปล่อยให้อีกคนหยิบจับได้ตามใจชอบ

ย้อนกลับไปเมื่อหลายนาทีก่อน

“เร็วสิ ปล่อยยางรถให้หน่อยยย” เฌอเบลล์ออกคำสั่งกับชายชุดดำที่พ่อส่งมาให้ดูแล ชายชุดดำสองคนหันหน้ามองกันอย่างเลิ่กลั่ก

“เอ่อ… จะดีเหรอครับคุณหนู”

“ใช่ครับ ถ้าล้อรถไม่มีลม คุณหนูจะไปเรียนยังไง”

“นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ ปล่อยเร๊ว!”

“ผมว่า… อย่าทำแบบนี้เลยครับ” ลำบากพวกเขาสองคนลากรถไปอู่อีกตามเคย คุณหนูของพวกเขาทำเรื่องแบบนี้เป็นประจำ จนบางครั้งโดนนายใหญ่ถาม ทำไมรถถึงเข้าอู่บ่อยขนาดนี้

รถน่ะดีทุกอย่าง แต่คุณหนูเองที่เป็นคนทำให้รถเสีย เข้าอู่บ่อยจนกลายเป็นลูกค้าประจำไปแล้ว

“ถ้าไม่ทำ ฉันทำเอง”

“คุณหนู!/คุณหนู!” ชายชุดดำเข้าไปห้าม ก่อนจะมองหน้ากันอย่างหนักใจ

“พวกนายสองคนจะทำเอง หรือให้ฉันทำ?”

“พะ…พวกผมทำเองครับ”

“ดีมาก เดี๋ยวจะบอกคุณพ่อขึ้นเงินเดือนให้” เธอยืนมองชายชุดดำสองคนที่กำลังปล่อยยางรถหรูของเธอด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ

ทีนี้เธอก็สามารถไปมหา’ลัยกับพี่อนาคินได้แล้ว

ฉายา ‘เฌอเบลล์เจ้าแผนการ’ ไม่ใช่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่ได้มาเพราะเจ้าแผนการจริงๆ