EP 11 : ครั้งแรก

พลั้งรักมาเฟียร้าย : ตอนที่ 11

"หยุดทำกับฉันแบบนี้สักที ตอนนี้ฉันไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับคุณนอกจากความเกลียด เรื่องราวของเรามันผ่านไปนานมามากแล้ว ฉันยอมรับว่าฉันไม่ลืมเรื่องราวระหว่างเราโดยเฉพาะวันที่คุณควงผู้หญิงอื่นต่อหน้าต่อและทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ความสุขระหว่างเราฉันอาจลืมเลือนไปบ้างแต่ความเจ็บปวดที่คุณมอบให้สักวินาทีเดียวฉันก็ไม่เคยลืม ฉันไม่รู้ว่าคุณมาทำแบบนี้เพื่ออะไร คุณต้องการอะไรจากฉันอีกคะ แค่วันนั้นคุณยังทำฉันเจ็บปวดไม่พออีกเหรอ คุณจะมารื้อฟื้นความเจ็บปวดของฉันเพื่ออะไร ยังเหยียบย่ำหัวใจฉันไม่พออีกเหรอคะ" นับดาวพยายามพูดไม่ให้น้ำเสียงสั่นเครือ พอนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาย่ำยีหัวใจฉันก็พลานทำให้หัวใจฉันกลับมาร้องไห้อีกครั้ง ถึงแม้น้ำตาจะไม่ไหลมาต่อหน้าเขาสักหยดแต่ข้างในมันทุกข์ทรมานและอยากออกจากห้องนี้โดยเร็วที่สุด ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะกลั้นได้นานแค่ไหน

มือหนาปัดผมที่ลงมาปรกใบหน้าหวานและทัดไปที่หูของเธอเพื่อให้เห็นกรอบใบหน้าเธอชัดๆ "ที่เธอตัวสั่นแบบนี้เพราะกลัวจะกลับมารักฉันอีกรอบเหรอนับดาว หรือกลัวว่าจะทำให้ผัวใหม่ผิดหวังที่รู้ว่าเธอยังอ่อนไหวกับฉันอยู่ ฉันควรไปแนะนำตัวเองให้มันรับรู้สักหน่อยว่าเธอเคยนอนอ้าขาให้ฉันเอามาก่อน"

"จัสติน!" ฉันตวาดเสียงดังลั่นด้วยความเดือดดาล

"จุ๊ จุ๊...อย่าเสียงดังไปเราอยู่ใกล้กันแค่นี้เอง อยากลองรำลึกความหลังหน่อยไหม" จัสตินใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากบางพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ร้อยทั้งร้อยผู้หญิงมักอ่อนไหวด้วยการกระทำและแววตาของเขาทั้งนั้น เพียงแค่หยอดคำพูดนิดๆหน่อยๆผู้หญิงทุกคนก็โอนอ่อนไปตามความต้องการของเขา และคิดว่าเธอก็คงไม่ต่างจากผุ้หญิงคนอื่น เชื่อว่าถ่านไฟเก่ามันใกล้จะครุเต็มที

"ต่อให้ผ่านไปกี่ปีความสำส่อนก็ไม่เคยหายไปจากตัวคุณ"

"นับดาว!" จัสดินเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ มือหนาบีบแขนเธอไว้แน่นจนมือหนาสั่นด้วยความโกรธ สิ่งที่เขาคิดไว้ตอนแรกกลับตาลปัตร

กลับกลายเป็นมาเฟียหนุ่มที่เดือดดาลกับคำพูดของเธอ ไม่เคยเจอใครที่กล้าด่าทอเขาขนาดนี้ ต่อให้เป็นนับดาวคนก่อนก็ไม่มีทางที่จะตอกกลับด้วยคำพูดแบบนี้

"รู้แล้วใช่ไหมเวลาโดนดูถูกมันรู้สึกยังไง...ปล่อยฉันสักที" ดวงตากลมโตจ้องไปที่ใบหน้าคมคายอย่างไม่เกรงกลัว ฉันต้องเอาชนะเขาให้ได้เหมือนกัน ยิ่งฉันอ่อนแอคนอย่างจัสตินก็พยายามต้อนให้จนมุม ถึงแม้แรงบีบที่เขากำลังกระทำอยู่จะทำให้ร้าวไปทั้งแขนก็ตาม แต่ฉันจะไม่แสดงความเจ็บปวดให้เขาได้เห็น

"ถึงฉันจะสำส่อน และผู้หญิงอย่างเธอเรียกว่าอะไร คบกับฉันไม่ถึงวันก็แหกขาให้ฉันเอายันห้องนอน เธอมันก็ร่านคว*เหมือนกันนับดาว"

ผลั๊ก

เพี๊ยะ

ฉันใช้แรงทั้งหมดที่มีผลักตัวเขาออกในคราวเดียวและง้างฝ่ามือตบเข้าที่ใบหน้าคมคายเต็มแรงด้วยความโมโห ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยทำอะไรรุนแรงแบบนี้มาก่อน และนี่ถือเป็นครั้งแรกที่ฉันตบหน้าคน แต่มันก็สาสมสำหรับคนอย่างเขา

"ทำทานให้พวกอดอยากปากแห้งฉันถือว่าได้บุญ ต่อไปจะได้ไม่ต้องมีเวรกรรมร่วมกันอีก ตลอดหกเดือนที่ฉันคบกับนายถือว่าฉันชดใช้เวรกรรมไปหมดแล้ว! ขอตัว" ​ฉันพูดจบก็รีบเดินออกมาจากห้องนั้นทันที

"หึ..." ลิ้นสากดันกระพุ้งแก้มเมื่อรู้สึกถึงอาการชาที่เธอมอบให้ พลางกระตุกยิ้มโดยไร้ซึ่งความเจ็บปวด ฝ่ามือเล็กๆของเธอไม่สามารถทำให้เขารู้สึกได้ สายตาคมกริบจ้องแผ่นหลังคนตัวเล็กที่รีบเดินจากห้องไปและไม่คิดรั้งตัวเธอไว้ ถ้าเขาคิดจะทำ ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอไม่มีทางที่จะเปิดประตูห้องนี้ออกไปได้

ทุกอย่างอยู่ในความเงียบหลังจากทุกอย่างสงบลง จัสตินยังคงมองประตูบานนั้นที่ถูกปิดไปเมื่อไม่นานด้วยสายตาเรียบนิ่ง

"ฉันรู้สึกอยากสนุกขึ้นมาอีกครั้งแล้วสินับดาว"

ด้านของนับดาว

ตึก ตึก ตึก

ฝีเท้าเล็กๆวิ่งขึ้นมาชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาลด้วยใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา โชคดีที่ดาดฟ้าของโรงพยาบาลเป็นเหมือนสวนย่อมลอยฟ้าทำให้ไม่น่ากลัวและสามารถขึ้นมาดูวิวตอนกลางคืนได้ ร่างบางยืนเกาะราวกำแพงและทอดสายตามองวิวในยามค่ำคืนที่พร่ามัว น้ำตาที่เอ่อล้นขึ้นมาคลอเบ้าและไหลอาบสองข้างแก้มไม่มีหยุดพักตั้งแต่ออกมาจากห้องนั้น

ฉันได้แต่ยืนเงียบๆอยู่แบบนั้นสักพักปล่อยให้สายลมยามค่ำคืนพัดกระทบใบหน้า ผมยาวสลวยปลิวไสวไปตามแรงลม คำพูดดูถูกของเขากรอกเข้ามาในหูตลอดเวลาพร้อกกับภาพเหตุการณ์ในอดีตที่ฉันกับเขาคบกัน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อนึกถึงคืนแรกที่ตัวเองยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับผู้ชายเลวๆคนนั้น

"ดึกแล้วพี่จ้สตินกลับห้องไปได้แล้วค่ะ วันนี้ก็คุมรุ่นน้องรับน้องทั้งวัน กลับไปพักผ่อนได้แล้ว" นับดาวเดินเข้ามาหาจัสตินด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นเขายังนั่งดูโทรทัศน์ในห้องของเธอ และไม่มีท่าทีจะกลับ

"พี่ยังไม่อยากกลับเลย อยากอยู่กับนับนานๆ วันนี้เราได้เป็นแฟนกันวันแรกแต่นับก็ไล่พี่กลับบ้านอย่างเดียวเลย"

"นับไม่ได้ไล่พี่จัสตินนะคะ นี่มันสี่ทุ่มแล้ว"

พรึบ

"อ๊ะ" นับดาวร้องเสียงหลงเมื่อถูกกระชากแขนให้ไปนั่งบนตักแกร่ง ทำให้แขนเรียวยาวคล้องคอจัสตินไว้อัตโนมัติเพราะกลัวหล่น

"สี่ทุ่มยังไม่ดึกเลยนะ" จัสตินโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆใบหน้าหวาน และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา สายตาคมจ้องมองคนตัวเล็กด้วยความเสน่หา

"พี่จัสตินอย่าค่ะ"

"นับไม่รักพี่เหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ นับรักพี่จัสตินค่ะ แต่...นับว่ามันเร็วเกินไป"

"มันไม่เร็วเลยนะ พี่ตามจีบนับมาสองเดือน แบบนี้มันไม่เรียกว่าเร็วเลย พี่อยากพิสูจน์ให้นับรู้ว่าพี่รักนับจริงแค่ไหน พร้อมที่จะดูแลผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ไปตลอดทั้งชีวิต ขอให้พี่ส่งผ่านความรู้สึกดีๆจากข้างในไปหานับดาวได้ไหม" ใบหน้าคมคายโน้มเข้าไปใกล้อีกครั้งจนลมหายใจของทั้งคู่เป่ารดซึ่งกันและกัน

"พี่จัสติน" นับดาวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา มือบางบีบไหล่กว้างด้วยความประหม่า เธอทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าต้องทำแบบไหน เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอได้ใกล้ชิดกับผู้ชายขนาดนี้

"แต่นับไม่เคย...นับกลัว" เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม

"พี่จะสอนให้ มันไม่น่ากลัวขนาดนั้น แล้วนับจะมีความสุขกับสิ่งที่พี่จะทำต่อจากนี้" ริมฝีปากหนากดจบลงบนริมฝีปากบางหลังจากพูดจบ จัสตินแทรกลิ้นสากเข้าไปตวัดเกี่ยวพันในโพรงปากของหญิงสาวอย่างง่ายดาย เธอไม่มีท่าทีขัดขืนแม้แต่น้อย มีแต่ความเงอะงะบ่งบอกว่าเธอจูบไม่เป็นและไม่เคยจูบกับใคร ยิ่งทำให้จัสตินตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้รับ ตอนแรกเขาไม่เชื่อว่าเธอจะไม่เคย ชีวิตวัยรุ่นยิ่งเรียนมหาวิทยาลัยแล้วน้อยคนที่จะบริสุทธิ์ แต่เพียงเขาจูบกับเธอก็รู้ว่าเธอไม่เคยผ่านชายใดมาก่อน มือหนาเริ่มอยู่ไม่สุขค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของหญิงสาวออกทีละเม็ดทั้งที่ริมฝีปากหนายังคงจูบอย่างดูดดื่ม จนเสื้อนักศึกษาของเธอหลุดออกจากตัวสำเร็จ

ผลั๊ก

จ๊วบ

"อึก...พะ พอก่อนค่ะ นับหายใจไม่ออก" นับดาวผละใบหน้าออกและรีบสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างหนัก

"ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป" จัสตินพูดด้วยรอยยิ้มแต่สายตากลับจ้องไปที่หน้าอกขนาดใหญ่ภายใต้บราเซียเรียบๆสีดำ เนินอกที่เด่นชัดล้นออกมานอกบราเซียจนเขาแทบอดใจไม่ไหว มือหนาลูบผมเธออย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นว่าคนบนหน้าตักตัวสั่นเทา "ไปนอนที่เตียงดีกว่าไหม จะได้สบายตัวมากกว่านี้"

พรึบ

ไม่รอให้หญิงสาวโต้ตอบ จัสตินอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวและพาเธอมานอนที่เตียง สายตาของทั้งคู่ประสานกันอีกครั้ง

"พี่จะทำให้นับมีความสุข ยอมพี่ได้ไหมครับ"

บรรยากาศเงียบสงัดราวกับถูกมนต์สะกดหลังจัสตินพูดจบ นับดาวจ้องคนตรงหน้าด้วยความหลงใหลก่อนจะพยักหน้าเนืองๆเป็นคำตอบ

ไม่รอช้าจัสตินจัดการเสื้อผ้าที่บดบังร่างกายออกจากตัวเองและตัวเธอจนเผยร่างกายเปลือยเปล่าต่อหน้าต่อตากันเป็นครั้งแรก

"หน้าแดงขนาดนี้เขินเหรอ" จัสตินโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆและกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงกระเส่า

"ค่ะ"

"ผ่อนคลาย ค่อยๆปล่อยตัวไปตามอารมณ์ แบบนั้น... เจ็บหรือเสียวก็ร้องออกมาไม่ต้องอาย ยิ่งร้องออกมาเสียงดังมันคือการแสดงออกว่านับมีความสุขกับพี่แค่ไหน" จัสตินใช้น้ำเสียงกระเส่าเพื่อให้นับดาวมีอารมณ์ร่วมพร้อมกับพรมจูบไปตามลำคอระหงอย่างหิวกระหาย ลากลิ้นลงมาจนถึงหน้าอกอวบอิ่ม

"พี่จัสติน...อื้อ..." นับดาวหายใจหอบเหนื่อยอย่างแรงเมื่อริมฝีปากเริ่มลดต่ำไปที่หน้าอกของเธอ ความรู้สึกวูบวาบหนาวๆร้อนๆอย่างบอกไม่ถูก

"สวยจนพี่อดใจไม่ไหวเลยละ" ลิ้นสากแตะเข้าที่ยอดประทุมถันและตวัดลิ้นขึ้นลงจนคนใต้ร่างสะดุ้งเฮือก

"อื้อ...นับเสียว อย่ากัด อ่าา"

"ฮึก...ฮือ..." ฉันสะบัดหัวตัวเองไปมาอย่างแรงพร้อมร้องไห้ออกมากับภาพที่ฉายขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากนั้นฉันรู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น มันคือความทรงจำครั้งแรกที่ฉันไม่เคยลืมมันเลย ฉันพยายามลืมเรื่องคืนแรกระหว่างฉันกับเขาแต่มันกลับจำได้ทุกอย่าง

"ทำไม ทำไม...ทำไมฉันต้องยอมผู้ชายอย่างนาย ทำไมฉันต้องรักนายด้วยจัสติน ฉันไม่น่ารักคนอย่างนายเลย ฉันไม่น่าเผลอตัวเผลอใจไปกับคำพูดเพียงไม่กี่คำของนายเลย ฮึก ฮือออ" นับดาวร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ร่างบางทรุดตัวลงกับพื้นอย่างแรง แต่แรงกระแทกไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บปวดเลยสักนิด ตอนนี้มันเจ็บที่หัวใจเหลือเกิน ความเจ็บปวดนี้มันวนกลับมาหาฉันอีกครั้ง