เมื่อเราได้เจอกันอีกครั้ง(2)

หญิงสาวเอ่ยก่อนที่เธอนั้นจะยื่นคีย์การ์ดให้ชายชาวต่างชาติรูปร่างสูง เขาแตะมือหญิงสาวก่อนจะลูบเบาๆพร้อมส่งสายตาสื่อความหมายให้เธอ

“เขาชอบเธอแน่ๆ”

นุสบากระซิบพลางหัวเราะคิกคัก ม่านไหมยิ้มเจื่อนก่อนที่เธอนั้นจะเริ่มให้บริการลูกค้าคนถัดไป ไม่มองไปยังชายชาวต่างชาติที่ดูสนอกสนใจเธอเป็นพิเศษ

“เรื่องปกติน่ะ พี่โดนแต๊ะอั๋งประจำ”

นุสบาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ เธอทำงานที่นี่มาห้าปีแล้ว ช่วงแรกยอมรับว่าตกใจแต่ช่วงหลังเธอชินชาก็ได้แต่ปล่อยเลยตามเลย จะมีเพียงคนเดียวที่เธอตัดสินใจสานสัมพันธ์ต่อ แต่ทว่าตอนนี้เขากลับหายหน้าหายตาไปเป็นเดือนๆ

“แล้วทำยังไงคะ”ม่านไหมเอ่ยถาม

“ก็เฉยๆไป เดี๋ยวไม่นานเธอก็ชินเพราะต้องเจอแบบนี้แทบทุกวัน”

คนพวกนี้ก็ได้แค่ฉวยโอกาสเท่านั้น หากไม่เล่นด้วยก็ไม่มีผลอะไร พวกเขาก็แค่หว่านแหเผื่อจะตกสาวสวยได้สักคนเพื่อให้พื้นที่เตียงไม่ต้องว่างเปล่าในยามค่ำคืน

ช่วงเที่ยงนุสบากลับมาจากกินอาหารก่อนสลับเป็นม่านไหมออกไปแทน เนื่องจากที่ล้อบบี้มีพนักงานเพียงสองคน ทำให้ทั้งคู่ต้องสลับกันพักเนื่องจากช่วงกลางวันนั้นจะมีแขกเข้ามาที่นี่มากกว่าช่วงเวลาอื่นประมาณสองเท่า ทำให้ไม่สามารถปลีกตัวออกไปไหนได้

ม่านไหมเดินตรงไปยังห้องอาหารสำหรับพนักงาน ระหว่างเห็นแม่บ้านทำกระเป่าเงินตกจึงรีบวิ่งนำไปคืนให้

“ป้าคะ กระเป๋าเงินตกค่ะ”

หญิงวัยกลางคนตาโตเมื่อเห็นกระเป๋าในมือหญิงสาว เธอรีบตะปบกระเป๋ากางเกงตัวเองก่อนจะยกมือไหว้คนอายุน้อยกว่า

“ขอบใจนะหนู”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

ม่านไหมเดินออกมาจากบริเวณนั้นก่อนที่เธอจะเดินทะลุเข้ามาในห้องอาหารที่มีพนักงานนั่งอยู่ประมาณเจ็ดถึงแปดคน

ม่านไหมสั่งก๋วยเตี๋ยวแห้งมาหนึ่งชาม โชคดีที่มีน้ำดื่มบริการฟรีสำหรับพนักงานทำให้มื้อนี้ค่อนข้างประหยัด

หญิงสาวใช้เวลากินอาหารเพียงสิบนาทีเพราะกลัวว่านุสบาจะรับลูกค้าไม่ทัน เธอนำชามมาเก็บก่อนจะรีบกลับไปทำงาน ระหว่างที่กำลังเดินผ่านลิฟท์ประตูก็เปิดออกแต่หญิงสาวไม่ได้สนใจยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับไปยังล็อบบี้

ภูผามองตามร่างบางที่เพิ่งเดินผ่านหน้าไป แต่เพราะเดินเร็วทำให้เขามองเห็นหน้าไม่ชัดนัก ชายหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อยมองตามอีกฝ่ายจนลับสายตาก่อนที่เลขาของเขาจะเอ่ยเรียก

“คุณภูครับ นี่เป็นเอกสารประมูลครับ”

ชายหนุ่มยื่นแฟ้มงานให้ผู้เป็นนายได้เปิดอ่าน ทั้งสองเดินตรงไปยังรถตู้คันหรูก่อนที่จะโดยสารไปด้วยกัน จุดหมายปลายทางคือห้างสรรพสินค้า ใจกลางเมืองที่ภูผาเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนของกิจการ

“มีกี่บริษัทที่เข้าร่วมประมูล”ชายหนุ่มเอ่ยถามคนข้างกาย

ดวงตาภายใต้กรอบแว่นหนาของเลขากวาดมองตัวหนังสือบนกระดาษก่อนเอ่ยตอบ

“มีทั้งหมดสิบสี่บริษัทครับ”

นี่คือจำนวนของผู้ที่เข้าร่วมประมูลงานก่อสร้างตึกใหม่ของโรงแรม เนื่องจากบริษัทเก่าแก่ที่เคยทำงานร่วมกันมาอย่างยาวนานนั้นถูกฟ้องล้มละลาย ทำให้ภูผาต้องเปิดประมูลเพื่อหาบริษัทใหม่ที่จะเข้ามาร่วมงานด้วยในระยะยาว แต่ถึงอย่างนั้นเพื่อคุมงบประมาณให้เหมาะสมและหากลดหลั่นลงมาได้จะยิ่งดี

ช่วงปีที่ผ่านมาเกิดวิกฤตเกี่ยวกับโรคระบาด ทำให้เงินสำรองของโรงแรมต้องถูกดึงออกมาใช้ในขณะที่รายได้นั้นลดน้อยลง ภูผาจึงมีความจำเป็นต้องคุมงบประมาณให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้บานปลายในภายหลัง

“อย่าลืมล่ะ ต้องได้ราคาที่ดีที่สุดเท่านั้น”

เขากำชับเลขาก่อนจะให้อีกฝ่ายสั่งงานไปยังแผนกที่เกี่ยวข้อง ทั้งสองมุ่งหน้าตรงไปยังปลายทางแต่เพราะรถติดทำให้ภูผานั้นตัดสินโทรยกเลิกนัดกับพี่สาวและตีรถกลับไปยังโรงแรม

นุสบาและม่านไหมแทบไม่มีเวลาพักเนื่องจากว่ามีแขกเข้ามาเช็คอินตลอดช่วงเช้าลากยาวถึงช่วงบ่าย เมื่อผู้คนเริ่มซาพวกเธอก็ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

“เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะไหม”

นุสบาเอ่ยบอกก่อนจะรีบร้อนเดินออกไปเนื่องจากเธอหาเวลาปลีกตัวมาพักใหญ่ แต่ไม่โอกาสได้ไปเสียที

ม่านไหมหยิบขวดน้ำขึ้นมาก่อนมองซ้ายมองขวาและกระดกดื่ม หญิงสาวถอนหายใจเพื่อไล่ ความเหนื่อยล้า เมื่อนุสบากลับมาหญิงสาวจึงสลับไปเข้าห้องน้ำบ้าง ขณะที่กำลังล้างมืออยู่นั้นเธอก็เหลือบไปเห็นแม่บ้านคนเดิมเดินเข้ามา ทั้งสองส่งยิ้มทักทายกันก่อนที่หญิงสาวจะเดินออกมา

ม่านไหมเดินทอดน่องพลางสะบัดขาในบางครั้งเพื่อไล่ความเมื่อย ก่อนที่เธอจะยืดแขนเพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อ

ขณะที่กำลังเดินทอดน่องสบายใจ เสียงคนพูดคุยกันก็ใกล้เข้ามาทุกที หญิงสาวจึงเงยหน้ามอง เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มนั้นหันหน้ามาทางนี้พอดิบพอดี

หัวใจม่านไหมหล่นวูบเมื่อสบสายตาคู่นั้น เธอรีบหันหลังก่อนเดินหนี ภูผาที่ตั้งสติได้รีบยัดแฟ้มใส่มือเลขาหนุ่มก่อนวิ่งตามหญิงสาวไป ทิ้งให้อีกฝ่ายยืนมองด้วยความงุนงง

“ไหม หยุดก่อน!”

ภูผาพยายามรั้งเธอไว้ แต่หญิงสาวไม่ยอมหยุด เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะสวมรองเท้าส้นสูงทำให้ไม่ค่อยถนัดนัก ภูผาเข้าประชิดตัวก่อนรั้งข้อมือบาง ร่างเล็กลอยวืดปะทะอกแกร่ง

“ปล่อยนะคะ!”

หญิงสาวเอ่ยโดยไม่สบตาเขา เธอหลุบตามองต่ำทั้งพยายามผลักไสอีกฝ่ายให้พ้นตัว แต่ดูเหมือนว่าภูผาจะไม่ยอมง่ายๆ เขาจับจ้องใบหน้าสวย ดวงตานั้นสั่นไหวเมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือม่านไหม

“ไหมหายไปไหนมา ไปอยู่ที่ไหนมา”

ภูผาเอ่ยถามก่อนกวาดตามองอีกฝ่ายเต็มตาอีกครั้ง ม่านไหมหายใจไม่ทั่วท้อง เม็ดเหงื่อผุดเต็มใบหน้า มือสั่นจนควบคุมไม่อยู่ เธอมีท่าทางหวาดกลัวเมื่อได้พบหน้าภูผา ผู้ชายที่ยัดเยียดความเลวร้ายให้ชีวิตของเธอ

“ปะ ปล่อย”

น้ำเสียงเธอแผ่วเบา ใบหน้าซีดเซียว หัวใจสั่นกระตุก ความรู้สึกคลื่นไส้ตีขึ้นมาที่ลำคอ อาการแพนิคของหญิงสาวกำเริบขึ้นกะทันหัน เธอพยายามดิ้นรนออกจากอ้อมเขนของชายหนุ่มแต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอไป

“ไม่สบายหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดขนาดนี้”

เขาเอ่ยถามก่อนที่ม่านไหมจะรวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อผลักอีกฝ่ายออกพ้นตัว และรีบถอดรองเท้าวิ่งหนี ภูผาไม่ได้ตามไปเพราะรู้อยู่แล้วว่ายังไงหญิงสาวก็หนีเขาไม่พ้น ดูจากแบบฟอร์มที่เธอสวมน่าจะเป็นพนักงานของที่นี่