บทที่ 2 คนในความลับ

“คุณหนูพราวมานั่งซึมอะไรอยู่ตรงนี้จ๊ะ” พราวฟ้าเหลือบสายตามองเพื่อนสาวคนสนิท เธอเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนมากเพราะเป็นคนไม่ชอบพูด บางคนว่าเธอหยิ่ง เลยไม่มีใครอยากคุยด้วย

“คุณหนูอะไรละปริม” พราวฟ้าพูดเสียงแผ่วเบา เธอไม่ใช่ลูกคุณหนู เป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แต่ด้วยหน้าตาผิวพรรณ ทำให้ทุกคนมองเธอว่าเป็นคุณหนู

“ก็คุณหนูพราวฟ้าไงจ๊ะ” พราวฟ้าถอนหายใจเบาๆ

“ปริมมาถึงนานแล้วเหรอ” เธอเปลี่ยนเรื่อง

“มาถึงเมื่อกี้นี้เอง แล้วนี่อะตอมมารึยัง”

“มาแล้ว ไปซื้อน้ำน่ะ” อะตอมก็คือเพื่อนอีกหนึ่งคนของเธอ ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่เธอก็มีเพื่อนแค่สองคน เป็นสองคนที่กล้าเข้ามาคุยกับเธอ

แต่ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีหญิงสาวอีกคนที่เข้ามาตีสนิทด้วย

“มาแล้วเหรอสองสาว ฉันนี่เกือบจะมาไม่ทัน” เอมม่า สาวสวยเซ็กซี่ ที่เดินเข้ามาหาพวกเธอเมื่อกลางเทอมที่แล้ว และบอกว่าอยากเป็นเพื่อนด้วยถึงมันจะดูแปลกๆ แต่พวกเธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก การที่มีเพื่อนเพิ่มก็ไม่แปลก

“ตื่นสายล่ะสิ” ปริมถาม

“อืม เมื่อคืนหนัก” เอมม่าเป็นสาวสายเที่ยว สายดริ้ง เป็นคนแรงๆ

“แกก็เพลาๆ ลงหน่อยเถอะเรื่องเที่ยว เดี๋ยวเรียนไม่จบเอา” ปริมเตือนด้วยความหวังดี เอมม่าเบะปากเบาๆ

“ใครจะไปเรียบร้อยเหมือนยัยคุณหนูพราวล่ะ เกิดมาทั้งทีต้องทำให้ชีวิตมีสีสันสิถึงจะสนุก มัวแต่เฝ้าห้องเสียชาติเกิดหมด ไม่รู้ว่าข้างนอกมันมีอะไรดีๆ เยอะแยะไปหมด” ปริมกลอกตาไปมากับคำพูดจิกกัดของเอมม่า บางครั้งเธอก็คิดนะว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนยังไง เพราะบางครั้งก็แอบจิกกัดเพื่อนสาวผู้ใส่ซื่อของเธอเหมือนตอนนี้ บางครั้งก็ดูจริงใจไม่มีพิษมีภัยอะไร

พราวฟ้านั่งเงียบไม่ตอบโต้คนที่พาดพิงถึงเธอ เธอเป็นคนเงียบๆ พูดน้อย เพื่อนสนิททั้งสองคนของเธอเคยถามว่าเธอเคยโกรธใครรึเปล่า เคยขึ้นเสียงใส่ใครบ้างไหม เคยตอบโต้ใครบ้างรึเปล่า พราวฟ้าได้แต่ตอบว่าทำไมเธอต้องทำอย่างนั้นด้วย เธอไม่อยากมีเรื่องให้กวนใจ หรือเป็นเพราะเธอไม่มีความกล้าพอ ทำให้เธอเป็นอย่างทุกวันนี้

“อ้าวมาครบแล้วเหรอ” อะตอมที่เดินกลับมาจากซื้อน้ำดื่มทักขึ้น พร้อมกับยื่นน้ำเปล่าให้กับพราวฟ้า

“อืม รอนายเนี่ย ขึ้นเรียนกันเถอะ ก่อนที่อาจารย์จะเข้า” อีกไม่ถึงห้านาทีก็ถึงเวลาเข้าเรียน ทั้งหมดก็พากันเดินขึ้นห้องเรียน

ทั้งหมดเรียนคณะเดียวกันอยู่ปีสอง

หลังจากพักเที่ยงทุกคนก็มารวมกันอยู่โรงอาหารของคณะ

“พวกแก เมื่อคืนฉันเจอไคล์ด้วยล่ะ หล่อมาก หล่อลากมาก จนอยากลากขึ้นเตียง” เอมม่าพูดถึงชายหนุ่มที่ตัวเองชื่นชอบอย่างออกรสชาติ โดยไม่สังเกตอาการอีกคนที่มือไม้อ่อนตั้งแต่ได้ยินชื่อคนที่อยู่ในห้วงความคิดของเธอตลอดเวลาสามเดือน

คงไม่ใช่คนเดียวกันหรอกใช่ไหม ฟราวฟ้าคิดในใจ

“บ้าผู้ชายตลอดแหละแกอะ มีใครบ้างที่ไม่หล่อในสายตาแก” ปริมว่า ส่วนอะตอมไม่พูดอะไร

“แต่คนนี้หล่อจริง และดังมากด้วยในมหาลัยเรา ฉันพึ่งเจอตัวจริงเขาเมื่อวานที่ผับ และฉันก็ได้ยินว่าผับนั้นเป็นของเขาด้วย โอ๊ย ผู้ชายอะไรเพอร์เฟคมาก” เอมม่าทำหน้าเพ้อฝัน

“พวกขี้เหล้าล่ะสิถึงเปิดผับ” ปริมเบ้ปากใส่ ความจริงเธอก็ได้ยินผู้ชายที่ชื่อไคล์มาบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนใจ เพียงแค่ได้ยินนักศึกษาผู้หญิงพูดถึงกัน พูดถึงความหล่อเหล่า ความดิบเถื่อน และไร้หัวใจของเขา แต่เขาก็สามารถดึงดูดผู้หญิงทุกคนให้เข้าหาได้

“บ้า เขาเรียกว่าคนรู้จักทำมาหากิน อย่างนี้แหละเหมาะจะเป็นพ่อของลูก คอยดูฉันจะต้องขึ้นเตียงกับเขาให้ได้”

แกร๊ก เสียงช้อนกระทบจานข้าว

ทุกสายตาจ้องไปที่ต้นเสียง

“เป็นอะไรรึเปล่าพราว” หน้าซีดเผือดของเพื่อนทำให้ปริมอดเป็นห่วงไม่ได้

“ใช่ เป็นอะไรรึเปล่าพราว” อะตอมขยับเข้าหา อังฝ่ามือที่หน้าผากมน

“เปล่าจ๊ะ เราไม่ได้เป็นอะไร เราขอตัวไปซื้อน้ำก่อนนะ” พราวฟ้าส่ายหน้าปฏิเสธ หยิบกระเป๋าเงินลุกขึ้นเดินออกไปจากโต๊ะ

คำพูดของเอมม่าทำให้เธอใจเต้นระทึกร่วงลงเหมือนตกเหว ไคล์คนที่เอมม่าพูดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคนที่เธออาศัยห้องเขาอยู่ตลอดเวลาสามเดือน เขาเป็นเจ้าของผับ เป็นคนดังของมหาลัย

เพียงแค่ได้ยินว่าเอมม่าอยากนอนกับไคล์ เธอก็เจ็บจี๊ดที่ใจ เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอคนนี้ไม่แคร์กับเรื่องอะไรแบบนี้และเป็นคนเปิดเผย

ถึงจะรู้ตลอดเวลาที่เธออยู่กับเขา เขาไม่ได้มีเธอแค่คนเดียว แต่มันก็อดไม่ได้ที่เธอจะคิด เธอเป็นผู้หญิงที่น่าสมเพชที่สุด เขาทำกับเธอขนาดนั้น แต่หัวใจเธอมันก็ไม่รักดี แอบหวั่นไหวให้เขา

การที่เอมม่าบอกว่าอยากนอนกับไคล์ทำให้เธออดกลัวไม่ได้ เพราะนั่นมันแสดงว่าเธอใช้ผู้ชายคนเดียวกันกับเพื่อนในกลุ่ม

ความสัมพันธ์ของเธอกับไคล์เป็นความลับ ความลับชนิดที่ว่าไม่มีใครรู้ แม้แต่เพื่อนสนิทของเธอ มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รู้เรื่องของเธอกับไคล์ คือคุณทิพย์อาภาแม่ของเขา เธอ และตัวเขาเอง แค่นี้จริงๆ

ไคล์เป็นคนตั้งเงื่อนไขกับแม่เขาเอง ว่าถ้าอยากให้เธอมาอยู่กับเขา คนอื่นจะต้องไม่รู้ เธอต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ซึ่งตอนแรกคุณทิพย์อาภาจะไม่ตกลง แต่ไม่เกินห้านาทีท่านก็เปลี่ยนใจ

“แม่เชื่อว่าหนูสามารถเปลี่ยนความคิดของไคล์ได้ ทำเพื่อแม่ได้ไหมจ๊ะหนูพราว” คำขอร้องของคุณทิพย์อาภายังดังก้องอยู่ในหูของเธอ และเป็นเพราะคำนั้นทำให้เธอไปไหนไม่ได้หรือเพราะเธอเองก็ไม่อยากไป แต่เพราะเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะเธอ เธออยากชดใช้ให้เขา

ร่างบางเดินเหม่อมาถึงร้านขายน้ำ

“น้ำเปล่าสี่ขวดค่ะ” ด้วยความใจดีเธอก็ซื้อไปเผื่อทุกคน แม่ค้าใส่ถุงให้พร้อมกับหลอด เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ

“อืม ขอบใจนะพราวที่ซื้อมาเผื่อพวกเราด้วย” ปริมกลืนข้าวลงคอและขอบคุณพราวฟ้า

“คราวหลังบอกตอมก็ได้ ตอมไปซื้อให้” อะตอมพูดด้วยความเป็นห่วง

“แหม อะตอม นายก็ปล่อยให้พราวมันขยับตัวบ้างเหอะ มีอะไรก็เสนอตัวทำแทนหมด จนมันจะเป็นง่อยอยู่แล้ว” เอมม่าจีบปากจีบคอพูด

“ฉันเต็มใจทำให้” อะตอมพูดเสียงแข็งกระด้าง ไม่สนใจคำพูดพวกนั้น พราวฟ้าก็เช่นกัน

เธอไม่ค่อยได้พูดหรือคุยกับเอมม่าเท่าไหร่ เป็นปริมซะส่วนใหญ่ที่พูดคุย เธอรู้สึกไม่สนิทใจที่จะคุยด้วยหรือเพราะไม่มีอะไรจะคุยก็ไม่ทราบ เอมม่าไม่เหมือนปริมกับอะตอม เธอรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้มีอะไรแปลกๆ แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เธออาจจะคิดมากไปเอง

“พราวอิ่มแล้วใช่ไหม” พราวฟ้าพยักหน้า

“งั้นเราขึ้นห้องเรียนกันเถอะ” อะตอมเก็บจานและดึงพราวฟ้าให้ลุกขึ้น

“เอ๊ย รอด้วยดิ” ปริมร้องตาม

“โอ๋กันเข้าไป จะเป็นง่อยอยู่แล้ว” เอ็มม่าเบ้ปากบ่นขมุบขมิบ แต่ก็เดินตามทั้งสามคนไป

“วันนี้กลับยังไงพราว” อะตอมถามหลังจากเลิกเรียน

“อ่อ พราวขับรถมาน่ะ” ถึงเธอจะดูอ่อนแอในสายตาคนอื่นแค่ไหน เธอก็ไม่อยากเป็นภาระให้ใคร การขับรถเป็นอะไรที่ไม่ยากเกินไปสำหรับพราวฟ้า

และคุณทิพย์อาภาก็เห็นว่ามันจำเป็นท่านเลยซื้อรถให้เธอตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนมหาลัย

“อ่อ แล้วนี่จะกลับเลยไหมหรือจะไปไหนต่อ”

“กลับเลยจ้ะ”

“งั้นตอมเดินไปส่งที่รถ” อะตอมอาสา ความอ่อนหวาน นุ่มนิ่มของพราวฟ้าทำให้เขาอยากดูแลเธอ

“อืม”

“ฉันไปด้วย อะตอมฉันขอติดรถนายกลับด้วยนะวันนี้”

“รถเธอไปไหน”

“เสีย ซ่อมอยู่ แล้วนายก็ต้องพาฉันไปเอารถด้วย”

“ใช่เรื่อง”

“ใช่สิ ฉันเพื่อนนายนะ” ทั้งสามคนเดินตรงๆ ไปที่รถ โดยไม่ได้หันไปมองทางด้านหลังสักนิดว่าเหลือเพื่อนอีกหนึ่งคนยืนมองอยู่อย่างเงียบๆ