15 ลิซ่าหึงไรอัน

ลิซ่ายังคงรักษาเอกลักษณ์เดิมเอาไว้อย่างเหนียวแน่น คือ ใบหน้าบึ้ง ปราศจากรอยยิ้ม เดินฉับๆ ตามโรบินที่หยุดนิ่งอยู่หน้าร้าน

“บอสอยู่ไหน ฉันไม่เห็นเลย”

“บอสอยู่ในร้าน ตรงโต๊ะโน้น”

“อยู่กับใคร”

“คุณเชิด แล้วก็คนนั่งเป็นเพื่อน”

“คนนั่งเป็นเพื่อน นี่มีคนอื่นด้วยเหรอ ใคร บอกมานะ ผู้หญิงใช่ไหม”

หญิงสาวถามเป็นชุด หน้าตาขึงขังน่ากลัว พร้อมกับจิกเล็บลงที่ต้นแขนเขาแรงๆ จนรู้สึกเจ็บ ชายหนุ่มสะบัดออก จ้องหน้าอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

ความเยอะของเธอที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้เขาสุดที่จะอดทน ถึงแม้ว่ารัก แต่สิ่งที่เธอกระทำอย่านี้ เขารับไม่ได้จะต้องกำราบเอาไว้บ้าง ถ้าปล่อยเอาไว้จะกลายเป็นเหลิง

“แล้วจะถามทำไม ในสถานที่อย่างนี้ ใครๆ ก็รู้ ว่าจะต้องมีผู้หญิง”

“ทำไมไม่ห้ามบอส”

“ตลกน่า...ผมเนี่ยนะจะห้ามคุณไรอันได้ คุณลืมไปแล้วหรือ ว่าเขาเป็นนาย จ้างเราให้มาดูแล สิ่งไหนที่นายทำ เราไม่ควรขัด”

“แต่ผู้หญิงพวกนั้นสกปรก ผ่านผู้ชายมาไม่รู้เท่าไหร่ ถ้าหากว่าบอสถูกใจ ออฟไปนอนด้วย แล้วเกิดโรคร้ายตามมา บอสจะต้องอยู่ในสภาพตกนรกทั้งเป็น”

“คุณไรอันอายุไม่น้อยแล้ว รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ในเมื่อมาเที่ยวก็ต้องให้เต็มที่ คุณอย่าลืมสิเป็นเลขา แค่คอยติดตามและบันทึกสิ่งที่เขาสั่งเท่านั้น อย่าทำเกินหน้าที่”

แม้ว่าจะถูกตอกย้ำให้รับรู้ถึงสถานะว่าเธอเป็นแค่เพียงลูกจ้างเท่านั้น อย่าทำเกินหน้าที่ แต่หญิงสาวหาได้ใส่ใจแต่อย่างใด รู้ว่าจะต้องเล่นงานผู้หญิงที่นั่งอยู่กับไรอัน ขัดขวางไม่ให้เขาพา “แม่นั่น” ไปร่วมหลับนอนเพราะคนที่สมควรทำหน้าที่นั้นคือเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

“บอสนั่งอยู่โต๊ะไหน”

“ทางโน้น มุมนั้นเห็นไหม”

“ดี ฉันจะไปจัดการนังหน้าหนอนนั่นก่อน บังอาจมายุ่งกับบอสของฉัน”

หญิงสาวแผดเสียงอย่างมีอารมณ์ ก้าวฉับๆ ไปด้วยความเร็ว โรบินเห็นท่าไม่ดี เรียกเอาไว้และตามไปจับมือเธอเอาไว้แน่น แม้ว่าจะถูกสลัดออก แต่เขาไม่ยอมปล่อย

“อย่านะ หยุดเดี๋ยวนี้ลิซ่า เธออยากตกงานหรือไง”

“ไม่เกี่ยว บอสไม่กล้าไล่ฉันออกจากงานหรอก”

เธออยู่ในสภาวะหึงจนหน้ามืด ไม่รับฟังเหตุผลใดๆ ทั้งสิ้น รู้แต่เพียงว่าอยากตบหน้าผู้หญิงหน้าสวย แต่งตัวชะเวิบชะวาบ จนเห็นหน้าอกล้นขึ้นมาจากขอบคอเสื้อจนครึ่งเต้า แม่คนนั้นกำลังนั่งเบียดกับไรอัน ยกแก้วเบียร์ป้อนอย่างเอาใจ เขาดื่มช้าๆ และกอดรอบตัวเธอเอาไว้แน่น

เชิดนั่งมองยิ้มๆ โดยไม่พูดอะไร ต่างจากลิซ่าถลันเข้าไปยืนตรงหน้า จ้องตาเขม็ง แต่ไรอันมองไม่เห็นเพราะยังคงนัวเนียกับสาวบริการใบหน้าเฉี่ยว

“บอสคะ บอส ได้ยินลิซ่าไหม”

หญิงสาวตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีที่อยู่ในช่วงโชว์การรีสของกีตาร์ ดังแสบเข้าไปถึงหัวใจ ไรอันผละใบหน้าออกจากหน้าอกอวบหยุ่นของสาวบริการ มองมาที่ลิซ่าอย่างขัดใจ

“มีอะไร”

“บอสคะ ทำไมมานั่งที่ร้านนี้ เสียงดังมากเลยค่ะ ไปหาร้านที่เป็นเพลงสไตล์ป๊อปไม่ดีกว่าหรือคะ”

เมื่อเห็นตาขุ่นๆ ของเขา ลิซ่าเริ่มกลัว จึงแกล้งชวนออกไปจากร้านนี้ แต่ชายหนุ่มส่ายหน้า ก่อนที่จะจรดปลายจมูกลงกับร่องอกอวบที่เบียดชิดกันอีกครั้ง

“ไม่ ผมชอบที่นี่”

“แล้วผู้หญิงคนนี้ใครกันคะ ทำไมให้บอสทำแบบนี้ได้ ไม่รู้จักอาย นี่เธอ ขายตัวใช่ไหม”

ลิซ่าถามอย่างไม่เกรงใจ จับบ่าขาวเนียนผลักเบาๆ ผู้หญิงคนนั้นผงะ ตวัดสายตามองอย่างเอาเรื่อง

“ใช่ ฉันขายตัวแล้วเธอจะทำไม เขาซื้อชั่วโมงฉันแล้ว จะทำยังไงก็ได้”

สาวบริการตอบเป็นภาษาอังกฤษได้ดีมาก ทำเอาลิซ่าอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

“เหรอ ถ้าเขาร่วมรักกับเธอในร้านนี้โชว์คนล่ะ เธอยอมไหม”

“ไม่มีใครทำทุเรศอย่างนั้นหรอก ถึงฉันจะขายตัว แต่ก็มียางอาย จะนอนกับใครก็ต้องอยู่ในห้องที่มิดชิด ไม่ทำกันต่อที่สาธารณะ เหมือนหมาสมสู่กัน”

สาวบริการตอกกลับอย่างเผ็ดร้อน ตามประสาคนกร้านชีวิต พร้อมที่จะจัดการกับคนที่เข้ามาหาเรื่อง ลิซ่าเห็นดังนั้นหน้าร้อนชาวาบ เกลียดผู้หญิงคนนี้ที่สุด

เชื่อว่าคืนนี้ไรอันคงจะซื้อบริการไปนอนที่โรงแรม เธอจะต้องหาวิธีขัดขวาง กลัวว่าไรอันติดใจแล้วทุ่มเทเงินให้ไม่อั้น และอาจจะถึงขั้นรับเลี้ยงเป็นภรรยา ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอคงทนไม่ได้แน่ๆ

“ปากกล้าเหมือนกันนะ บอสคะ รอให้อยู่ในห้องก่อนไม่ได้หรือ แล้วค่อยฟัดแม่นี่ ยังไงหล่อนก็คงไม่หนีไปไหนหรอก ซื้อด้วยเงินแล้วนี่”