ตอนที่ 4 เอาคืน

“นายอยู่ไหนวะ” สกายแสร้งทำเป็นไม่เห็นคนทั้งสอง เขาหมุนตัวรีบพาตัวเองออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด ก่อนกระสุนปืนเจ้านายจะมาฝังอยู่บนหัวของเขา

ผืนป่ามองตามลูกน้องไปแววตานิ่งดุดัน ทำไมเขาจะไม่รู้ว่ามันเห็นแต่แกล้งทำเป็นตาบอด ผืนป่าหลุบตามองคนเมา เมื่อเห็นว่าเธอนิ่งไปเขาจึงหรี่ตาดูให้ชัด ๆ ก็ได้รู้ว่าหญิงสาวหลับไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด จะทิ้งไว้แบบนี้ก็ไม่ได้อีก ยิ่งเป็นผู้หญิงแล้วด้วย แต่มันก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เขาต้องมาดูแลอีกนั่นแหละ ช่างแม่งเถอะ ถือว่าช่วยเพื่อนมนุษย์ก็แล้วกัน

“วุ่นวาย” ร่างสูงอุ้มหญิงสาวขึ้นแนบอก พาออกจากร้านไปยังรถตัวเองที่จอดอยู่ข้างร้าน เขาเลี่ยงไปยังเส้นทางที่เอาไว้สำหรับเขาและเพื่อน คนนอกไม่สามารถผ่านได้

ปึง (เสียงปิดประตูรถ)

“....” สายตาคมกริบไล่มองคนเมาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะไปหยุดบริเวณช่วงขาอ่อน เป็นผู้หญิงแต่ไม่รู้จักระวังตัว ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาจะสู้ไหวไหม นอกจากสวยแล้วก็ไม่มีอะไรฉลาดเอาเสียเลย สมองก็คงฝ่อคิดไม่เป็นสินะ

เสียงรถสปอร์ตดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ รถยนต์เคลื่อนตัวออกจากจุดจอด มุ่งหน้าสู่ถนนในเมืองหลวง ผืนป่าเลือกวิ่งบนเส้นทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ไม่ใช่บ้านตัวเองแต่อย่างใด แม้จะรู้ทางไปคอนโดของหญิงสาวแต่เขากลับเลือกจะไม่ไปส่ง

“มันไปนานจังวะ” กลับมาที่เวกัส เขายังคงนั่งรอเพื่อนอยู่ในห้อง มาถึงเพื่อนยังไม่ทันจะได้นั่งก็มีสายเข้าก่อน จนป่านนี้มันก็ยังไม่กลับมา ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันนักหนา นาน ๆ เจอกันทีแทนที่มันจะมีเวลาให้เพื่อนหน่อย พูดแล้วน้อยใจว่ะ

แอ๊ด~

“มาสักทะ..อ้าว ไอ้ผืนป่าล่ะ” ไม่ใช่เพื่อนตัวเองแต่อย่างใด แต่เป็นสกายลูกน้องผืนป่า

“นายกลับไปแล้วครับ” สกายเข้ามารายงานเพื่อนเจ้านาย เขาเห็นผืนป่าขับรถออกไปเมื่อครู่ น่าจะไม่เข้ามาแล้วแหละ เลยขึ้นมาบอกเวกัสไว้ก่อน

“ว่าไงนะ?”

“นายกลับไปเมื่อกี้เลยครับ”

“ให้มันได้แบบนี้ดิไอ้เหี้ย” มันทิ้งเขาไว้แบบนี้ได้ยังไง แถมไปไม่บอกเขาด้วยไอ้เพื่อนเวร อย่าให้เจอหน้านะมึง

“คุณเวย์จะให้ผมไปส่งไหมครับ” ลูกน้องส่วนใหญ่จะเรียกเวกัสว่าเวย์สั้น ๆ ซึ่งตัวเองเวกัสเองก็ไม่ได้มีปัญหาอยู่แล้ว ใครจะเรียกยังไงก็แล้วแต่ ตามใจเลย

“ไม่ต้อง” เขายังไม่อยากกลับตอนนี้

“หรืออยากได้เด็ด ๆ สักสองสามคน”

“หึ~ มึงนี่รู้ใจกูฉิบหายไอ้สกาย”

“แน่นอนอยู่แล้ว” ระดับสกายแล้ว รู้ใจทั้งเจ้านายและเพื่อนเจ้านาย ยิ่งเป็นเวกัสแล้วด้วย แค่มองตาก็รู้ใจว่าต้องการอะไร

“ดีเหมือนกัน ถือว่าแก้เครียด”

“งั้นคุณเวย์ขึ้นไปรอบนห้องได้เลยครับ”

“ขอบใจมากเว้ย”

“ยินดีมากครับ” แล้วสกายก็รีบออกไปทำหน้าที่ตัวเอง นั่นคือหาสาว ๆ มาปรนเปรอเพื่อนเจ้านาย ส่วนเวกัสก็ขึ้นไปรอบนห้องแห่งสุข เป็นห้องพักที่เอาไว้ใช้สำหรับพวกลูกค้ารายใหญ่กระเป๋าหนัก ใครที่ไม่อยากออกไปใช้โรงแรมด้านนอกหรือต้องการสถานที่ด่วน ทางร้านของเรามีบริการห้องพักให้หมดเรียบร้อย ความจริงแล้วร้านนี้เขาเองก็เป็นหุ้นส่วนเหมือนกัน แต่คนส่วนใหญ่จะไม่ค่อยรู้ เนื่องจากเขาจะเดินสายต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ ส่วนงานที่ไทยจะเป็นผืนป่าดูแล ธุรกิจหลายอย่างที่เราทำด้วยกัน ถ้างานที่ไทยน่าจะเป็นสนามแข่งรถที่เขาควบคุมอยู่ในตอนนี้

สนามแข่งรถ

ผืนป่าพาหญิงสาวมายังสนามแข่งรถของตนกับเพื่อน เขาเองก็ไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยเนื่องจากมีงานหลายที่ แต่วันนี้ที่เลือกมาเพราะไม่อยากพาใครเข้าบ้านตัวเอง เขาไม่อยากเป็นไอ้โรคจิตในสายตาคนอื่น เกิดมีคนแจ้งความว่าเขาพยายามขึ้นห้องหญิงสาวในยามวิกาลจะทำยังไงล่ะ นั่นจึงเป็นเหตุผลทำให้เขาเลือกพาเธอมาที่นี่แทน พรุ่งนี้เธอตื่นแล้วค่อยให้คนของตัวเองไปส่ง

“คุณผืนป่าครับ” ลูกน้องเวกัสที่ทำหน้าที่ดูแลสนามแห่งนี้วิ่งเข้ามาทักทายเจ้านายอีกคนของตน พลางเหลือบมองหญิงสาวในอ้อมกอดเจ้านาย ทำไมผืนป่าไม่บอกก่อนว่าจะเข้ามาที่นี่ ตนจะได้ให้แม่บ้านไปทำความสะอาดห้องไว้ แม้จะมีแม่บ้านคอยทำความทุกวันก็ตาม ผืนป่าเป็นคนค่อนข้างรักสะอาดมาก ฉะนั้นไม่ควรให้มีฝุ่นในห้อง นิดเดียวก็ไม่ได้

“อย่าให้ใครเข้าไป” เขาสั่งเสียงเข้ม แล้วอุ้มหญิงสาวเดินผ่านหน้าลูกน้องไป นอกจากจะเป็นสนามแล้วยังมีห้องที่เขาทำไว้นอนพักผ่อนด้วย เวลาที่เขาเบื่อไม่รู้จะไปไหนก็มีมานอนที่นี่บ้างเป็นบางครั้ง

ในขณะที่ผืนป่าเดินเข้าไปด้านใน ลูกน้องต่างก็มองด้วยความสงสัยปนงุนงงเล็กน้อย ปกติเจ้านายไม่เคยพาผู้หญิงมาที่นี่ถ้าไม่ใช่คุณเวกัส เป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่เห็นผืนป่ามีผู้หญิงมาด้วย แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจมากเพราะมันคือเรื่องของเจ้านาย

เมื่อเข้ามาในห้องนอน หญิงสาวในอ้อมกอดถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรง ทว่าเธอกลับนิ่งไม่รู้สึกตัวตื่น เก่งกับอะไรก็ได้แต่อย่าเก่งกับแอลกอฮอล์ คงคิดว่าตัวเองเก่งมากสินะถึงได้ดื่มไปขนาดนั้น ถึงขั้นจำเขาไม่ได้คงจะหนักน่าดู ไว้รอดูพรุ่งนี้ว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไรถ้าตื่นมาแล้วเจอเขาเป็นคนแรก ผืนป่าทิ้งคนตัวเล็กไว้บนเตียงแล้วตัวเองไปจัดการล้างเนื้อล้างตัวเพื่อมาพักผ่อน พรุ่งนี้เห็นเวกัสบอกว่ามีแข่งรถ ตัวเขาไม่ได้เป็นคนลงแข่ง แต่เป็นเพื่อนเขาที่ลง เอาเป็นว่าคืนนี้ขอพักผ่อนก่อนแล้วกัน เหนื่อยกับยัยนกแก้วมากแล้ว คนบ้าอะไรทำผมสีชมพู

เช้าวันต่อ

“อ่า~ ปวดหัวชะมัด” รู้สึกหนักหัวยังไงไม่รู้ เหมือนอ้วกจะพุ่งออกมาให้ได้ เซลีนพลิกตัวไปอีกฝั่ง หรือเมื่อคืนเธอดื่มหนักไปหน่อย แต่การที่พาตัวเองกลับคอนโดได้ถือว่าเก่งมากเลยล่ะ เมาขนาดนี้เธอยังสามารถรักษาพรหมจรรย์ตัวเองไว้ได้ ภูมิใจที่สุด

“ตื่นแล้วก็ลุก” ทว่า.. เสียงใคร?

“....” หรือเมื่อคืนเธอพาใครมาด้วย ไม่นะ ถ้าเฮียรู้เธอตายแน่ ๆ เซลีนพยายามประคองสติตัวเองคิดเรื่องเมื่อคืน ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ เปิดขึ้น เธอพลิกตัวกลับมา แล้วมองไปยังเงาสูงใหญ่ตรงประตูห้อง คนหรือผี..

“....” ผืนป่าสวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ โชว์แผ่นอกที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม ใครเห็นเป็นต้องตกเข้าไปอยู่ในภวังค์เรือนร่างนั้น เช่นเดียวกับหญิงสาวบนเตียง ที่เหมือนจะหลุดเข้าไปโดยไม่รู้ตัว เธอเอาแต่มองร่างกายกำยำราวกับเหยื่อที่ติดกับ กระทั่งเสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้ง

“ให้ฉันไปนอนด้วยไหม?” ถ้าเธอยังเอาแต่จ้องเขาอยู่แบบนี้ เขาอาจจะไม่ทนต่อสายตาคู่นั้นอีกต่อไป อยากลองไหมล่ะ?

“....” เมื่อได้สติเธอจึงละสายตาจากร่างกายอีกฝ่าย ก่อนจะเงยหน้าไปสบตา

“นาย?” เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง แล้วการแต่งตัวของเขานั้นช่าง.. เซลีนลุกพรวดพราดขึ้นด้วยความตกใจ รีบเปิดผ้าห่มเช็กร่างกายตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติไหม ร่องรอยของการถูกข่มขืน ทว่าทุกอย่างกลับดูปกติไม่มีอะไรแปลกไป เสื้อผ้ายังอยู่ครบ จะมีก็แต่..

“นะ นายถอดเสื้อในฉันเหรอ”

“ถอดกับไม่ถอดมันต่างกันยังไง” เท่าที่ดูมันก็เหมือนเดิม หรือเป็นเขาที่สายตาไม่ดีเอง

“กรี๊ด!!” เซลีนกรีดร้องออกไปสุดเสียง แสดงว่าเมื่อคืนนี้เขาต้องเห็นเธอในสภาพโชว์หน้าอกขนาดใหญ่ของตัวเองแล้วใช่ไหม เธอเสียชิงให้กับเขาแล้วใช่ไหม ไม่ได้นะ ม่ายย~

“.....” ผืนป่าเมินหญิงสาว เขาถือแก้วกาแฟเลี่ยงไปทิ้งตัวนั่งลงโซฟา ปล่อยให้เธอกรีดร้องไป ดูสิว่าจะบ้าได้สักแค่ไหนเชียว สายตาเอาแต่จับจองคนบนเตียง เซลีนเห็นสายตาอีกฝ่ายก็คว้าผ้าห่มมาปิดเรือนร่างตัวเองเอาไว้

“ฉันไม่พิศวาส” ไม่จำเป็นต้องทำเหมือนกลัวเขา อีกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์ทำเรื่องอย่างว่ากับใคร แค่รอยเครื่องสำอางบนหน้าเธอก็ทำลูกเขาหดละ ขนตาอะไรไปแปะอยู่บนหน้าผากกับคาง ใต้ตาก็นึกว่าหมีแพนด้า มีอะไรให้เขาต้องพิศวาสอีกเหรอ

ผืนป่าตื่นตั้งแต่เช้า เขาออกไปเคลียร์งานเล็กน้อยก่อนจะกลับเข้ามาก็เห็นว่าเธอตื่นพอดี ทว่าหญิงสาวกลับทำตัวเหมือนคนบ้าที่รักษายังไม่หาย สงสัยจะดูหนังเยอะไปหน่อย เห็นว่าตัวเองอยู่กับผู้ชายเข้าหน่อยก็คิดแค่ว่าเขาจะข่มขืน ถ้าเขาเดินไปหยิบกระจกให้เธอส่อง เธอจะตกใจตัวเองไหมอยากรู้

“แล้วนายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

“นั่นสิ ทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ล่ะ” คำตอบอยู่ในคำถามแล้ว

“หยุดกวนประสาทฉันก่อนได้ไหม”

“คนของฉันกำลังรออยู่ ให้เวลา 10 นาทีรีบไปก่อนที่เธอจะไม่ได้ออกจากห้องนี้อีก”

“ฉันไม่เข้าใจ”

“.....” ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

“นี่นาย ไม่ได้ยินหรือไงคนคุยด้วย”

“ไม่ได้หูหนวก”

“แล้วเงียบทำไม”

“บอกไปแล้ว” หรือไม่เข้าใจที่เขาพูด เขามีเวลาให้เธอ 10 นาทีเพื่อเตรียมตัว แต่เธอกลับเอาแต่ตั้งคำถามโง่เขลาอยู่แบบนี้ เขาเตือนแล้วนะถ้าช้ากว่านี้เธอจะไม่มีสิทธิ์ออกจากห้อง จะมาโวยวายทีหลังไม่ได้เด็ดขาด

“แต่นายก็ควรอธิบายมากกว่านี้ไม่ใช่หรือไง ฉันแค่อยากรู้ว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงแล้วทำไมถึงได้มาอยู่กับนาย นั่นคือสิ่งที่นายควรตอบฉัน” ก่อนหน้านั้นเธอถามเขาเองว่ามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ไหงตอนนี้เปลี่ยนเป็นถามว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงแทนล่ะ

“รู้แล้วจะทำอะไรได้”

“แค่ตอบมันก็จบปะ”

“เหลือเวลาอีก 4 นาที”

“นายจะกวนประสาทฉันไปถึงไหน”

“3 นาที”

“.....” เซลีนมองผืนป่าสีหน้าไม่พอใจ เมื่อไหร่เขาจะหยุดกวนเธอสักที แค่ตอบคำถามคงไม่ทำให้เขาตายหรอกมั้ง ในขณะที่เธอกำลังหงุดหงิดชายหนุ่มอยู่นั้น อยู่ ๆ ร่างสูงก็ดันตัวลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตูห้อง ก่อนที่หูของเธอจะได้ยินเสียงดังเหมือนเสียงกลอนประตู

แกร็ก!

“นั่นนายจะทำอะไร” มั่นใจว่าตัวเองฟังไม่ผิดแน่ เขาเดินไปล็อคประตู แต่จุดประสงค์ของเขาคือต้องการทำอะไรกับเธอกันแน่

“ฉันให้โอกาสเธอออกไป แต่เธอไม่ไปเอง” พลางก้าวเข้าหาอย่างเชื่องช้า

“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละอย่าเข้ามา” นิ้วเรียวยาวชี้สั่งให้หยุดในตอนที่ชายหนุ่มขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น ทว่าอีกคนกลับไม่ฟัง เท้าหนักยังคงก้าวเข้าหาเรื่อย ๆ ก่อนจะมาหยุดข้างเตียง ร่างสูงโน้มตัวลงไปใกล้ ทำเอาหญิงสาวรีบเบือนหน้าหนีด้วยความตกใจ

“นะ นี่” เขาจะเอาตัวเองเข้ามาใกล้เธอทำไม จะว่าไป กลิ่นตัวเขาหอมจัง

“ทำไม อยากอยู่กับฉันตามลำพังงั้นเหรอ ฉันไม่ติดนะ” กระตุกยิ้มมุมปากราวกับเสือร้าย

“พะ พูดบ้าอะไรของนาย”

สายตาผืนป่าจับจ้องไปยังบริเวณลำคอระหง ในหัวเกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นมา ร่างสูงปรายตามองคนใต้ร่างเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด

จ๊วบ~

“อ๊ะ!” เซลีนรู้สึกเจ็บแปลบบริเวณช่วงลำคอ ด้วยความตกใจทำให้เธอใช้มือดันใบหน้าอีกฝ่ายให้ออกห่าง ทันทีเมื่อสบตา ก็พบกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ผืนป่ายันตัวขึ้น ก่อนจะหมุนตัวเข้าห้องแต่งตัวไป

“โรคจิต” จนตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ตัวว่าอีกฝ่ายทำอะไรลงไป เซลีนลนลานก้าวลงจากเตียง คนตัวเล็กวิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น ด้วยความรีบทำให้ไม่ทันสังเกตว่าบนร่างกายมีอะไรแปลกไปจากเดิม เธอพลาดถูกเขาเอาคืนเรื่องวันนั้นโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิด