บทที่ 1

.

..

...

หลังจากวันนี้เป็นต้นไปชีวิตของหยางซินอวี่จะเปลี่ยนไปตลอดกาล

ชีวิตสตรีสามัญชนคนหนึ่งกำลังจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง เป็นสตรีผู้ที่มีหน้ามีตาในวังหลวง ได้รับใช้ใกล้ชิดกับองค์ฮ่องเต้ในฐานะพระสนมเอก หากทว่านางกลับไม่ได้ยินดีกับตำแหน่งในครั้งนี้ เพราะนางไม่ได้มีใจปฏิพัทธิ์ต่อองค์ฮ่องเต้แม้แต่น้อย นางคิดว่ามันไม่ยุติธรรมกับชีวิต เมื่อต้องห่างจากครอบครัวอันเป็นที่รักเข้าไปอยู่ในวังหลวงซึ่งไม่คุ้นเคย รวมถึงผู้คนในนั้นจะดีหรือร้ายนางก็หารู้ไม่

วันนี้เป็นวันที่หยางซินอวี่รู้สึกใจหาย นั่นเพราะองค์ฮ่องเต้จะเสด็จมารับตัวนางด้วยพระองค์เอง จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพื่อเตรียมการต้อนรับ คนเป็นมารดาอย่างหยางเสี่ยวหลานก็ได้แต่พูดปลอบใจบุตรีเพียงเท่านั้น

“ท่านแม่ ข้าไม่อยากไปอยู่ในวังหลวงเลยเจ้าค่ะ”

“แม่เข้าใจเจ้า แต่มันคือโอกาสดี ๆ ของเจ้าแล้วซินอวี่ การที่ฝ่าบาททรงมีพระเมตตาต่อเจ้าเช่นนี้มันไม่ได้เกิดขึ้นง่าย ๆ เจ้าจงภูมิใจและรับใช้ฝ่าบาทให้ดีที่สุด เพียงแค่นั้นเจ้าก็จะสามารถอยู่ในวังหลวงได้อย่างสุขสบายแล้ว”

“แต่ข้าไม่ต้องการความสุขสบาย ข้าต้องการอยู่กับทุกคนที่นี่ เหม่ยเหมยกับเสี่ยวซูได้เข้ามาอยู่ในจวนแล้วแท้ ๆ แต่ข้าต้องออกไปอยู่ที่อื่น มันช่างเป็นอะไรที่ไม่ยุติธรรมเสียเลยเจ้าค่ะ” นางกล่าวด้วยสีหน้าเศร้า หน่วยตาคลอเคล้าไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ ที่กำลังจะพังทลายลงมาในไม่ช้า

“โลกใบนี้ไม่มีอะไรที่ยุติธรรมเสมอไปหรอกนะ เจ้าโตเป็นผู้ใหญ่แล้วไม่ใช่เด็ก ๆ เหมือนเมื่อก่อนที่จะร้องไห้งอแงเมื่อใดก็ได้ เจ้าต้องอดทนให้มาก ๆ อย่าร้องไห้ต่อพระพักตร์ฝ่าบาทเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่ ผ้าผืนนี้แม่ตั้งใจปักเอาไว้ให้เจ้าในวันที่ออกเรือน แม่จะมอบให้เจ้าไว้ดูเป็นต่างหน้าเวลาคิดถึงแม่อย่างใดเล่า”

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าจะอดทนให้มาก ๆ เพื่อท่านแม่เจ้าค่ะ”

“เพื่อตัวเจ้าเองต่างหากเล่า”

หยางเสี่ยวหลานมอบผ้าสีแดงผืนขนาดกลาง ๆ ที่ใช้ด้ายสีขาวปักเป็นลวดลายหงส์สองตัวกำลังเคียงคู่กันท่ามกลางดงดอกเหมย หยางซินอวี่รับมาแล้วส่งยิ้มให้มารดา น้ำตานางไหลบ่าลงอาบสองแก้ม จากนั้นสองแม่ลูกก็กอดกันอย่างแนบแน่น

เมื่อใกล้ถึงเวลาก็มายืนรอรับเสด็จที่หน้าจวน ไม่นานรถม้าจากวังหลวงก็เคลื่อนล้อตรงเข้ามา มีทหารองครักษ์ควบม้าติดตามมาแค่สิบกว่านายเท่านั้น นั่นเพราะฮ่องเต้เสด็จมาเป็นการส่วนพระองค์

“ฝ่าบาทเสด็จ”

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงเหวินกงกงต่างก็นั่งคุกเข่าลงอย่างพร้อมเพรียงกัน ในตอนนี้ใจดวงน้อยของหยางซินอวี่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ นางไม่รู้จะมองพระพักตร์ฮ่องเต้อย่างไรดี ยังไม่รู้แม้นิสัยใจคอของว่าที่สามีเลยสักนิด นั่นคือสิ่งที่นางเป็นกังวลมาก

“ลุกขึ้นเถิด ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

ฮ่องเต้แห่งแคว้นซวิ่นพระนามว่า หลีซุนไฉ สวมฉลองพระองค์อย่างเรียบง่ายแต่ถึงกระนั้นยังคงดูมีสง่าราศีกว่าคนทั่วไป พระองค์เป็นบุรุษที่มีรูปกายกำยำสมส่วน ใบหน้าหล่อเหลาจนทำให้สตรีต่างก็อยากจะเข้ามาเป็นนางสนมรับใช้อย่างใกล้ชิดสักครั้งก็ยังดี ทว่าพระองค์เป็นฮ่องเต้ที่ไม่สนใจเรื่องพวกนั้น หากสตรีที่จะเข้ามาในชีวิตพระองค์จะต้องเป็นคนที่ถูกพระทัยเท่านั้น และหยางซินอวี่คือสตรีที่โชคดีนางนั้น