บทที่ 9

มิเช่นนั้นฐานะบุตรภรรยาเอกของพระชายาจะได้มาอาศัยอยู่ที่เรือนซอมซ่อแบบนั้นได้อย่างไร

อาหลี่คิดไว้แล้วว่า เรื่องนี้ต้องรายงานท่านอ๋องเท่านั้น พ่อบ้านจางจะช่วยอะไรพระชายาได้ แม้จะไม่แน่ใจว่าท่านอ๋องจะช่วยพระชายาได้หรือไม่ แต่ท่านอ๋องเป็นบุรุษมีตำแหน่ง จวนลู่คงจะเกรงใจบ้างไม่มากก็น้อย

เมื่ออาหลี่มาถึงจวนก็สั่งห้องครัวเตรียมห่ออาหารเพื่อนำไปให้พระชายาที่จวนลู่

ถามพ่อบ้านจางได้ความว่าท่านอ๋องยังไม่กลับจากหอเฟิ่งหวง อาหลี่จึงตรงดิ่งไปที่นั่น

นางขอพบท่านอ๋องแต่ยังคงถูกกีดกันอยู่ด้านนอก หนึ่งชั่วยามผ่านไปอาหลี่ก็ยังรออยู่ตรงนั้น จนกระทั่งท่านอ๋องเดินออกมา นางจึงรีบวิ่งเข้าไปคุกเข่ารายงานทุกสิ่งที่นางรับรู้และเล่าสิ่งที่นางคาดเดา

“เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนพระชายาเถิด ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวอย่างที่เจ้าคิดหรอก ข้าจะกลับจวนพักผ่อนวันนี้เหนื่อยเหลือเกิน”

อาหลี่ผิดหวังอย่างมาก นางก้มหน้านิ่งรอจนท่านอ๋องไปแล้ว จึงลุกขึ้นและเร่งเดินทางไปจวนลู่

ทางด้านลู่ผิงถิงเดินไปห้องนั้นทีห้องนี้ที ห่วงมารดาทั้งยังห่วงพี่เสี่ยวซี จึงทำให้เทียวไปเทียวมาระหว่างสองห้องอยู่แบบนั้น

ใจของลู่ผิงถิงไม่ดีเอาเสียเลย รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ด้านนอกเรือนมีเสียงดังสวบสาบ ลู่ผิงถิงเริ่มระมัดระวังตัว ตอนนี้นางอยู่ห้องพี่เสี่ยวซีและเป็นห่วงมารดาที่อยู่อีกห้องมาก

เสียงย่ำเท้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ลู่ผิงถิงมองหาอุปกรณ์ที่สามารถป้องกันตัวได้ นางจับแจกันดินเผาเก่า ๆ ใบหนึ่งขึ้นมาแล้วไปแอบยืนอยู่ข้างประตู

เมื่อประตูถูกเปิดนางก็เหวี่ยงแจกันใส่ศีรษะของคนที่มาเยือนทันที บุรุษชุดดำผู้นั้นถูกแจกันฟาดศีรษะล้มลงพื้น

ลู่ผิงถิงพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ ทว่ายังไม่ทันที่นางจะหายดีใจ ก็มีบุรุษชุดดำอีกคนก้าวเข้ามา ในมือของเขาถือมีดสั้น แววตาที่มองมามีแต่ความโหดเหี้ยม ขาเรียวถอยหลังหนึ่งก้าว คนผู้นั้นก็ก้าวตามมาหนึ่งก้าว

จวบจนลู่ผิงถิงเสียหลักถอยชนโต๊ะ มีดในมือบุรุษชุดดำก็จ้วงแทงลงมาที่ลู่ผิงถิงทันที

อาหลี่มาถึงจวนตระกูลลู่แล้ว ทว่าประตูกลับปิดเงียบ นางพยายามเคาะหลายครั้งก็ไม่มีคนเปิด

ลางสังหรณ์ไม่ดีก่อเกิดขึ้นในใจของอาหลี่ พระชายาอยู่ในจวนเพียงลำพัง กลัวก็แต่จะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในเรือนท้ายจวน

อาหลี่เดินอ้อมกำแพงจวนลู่ เพื่อหาวิธีเข้าไปด้านในให้เร็วที่สุด และแล้วก็หาวิธีเข้าจวนลู่ได้ ใบหน้ากลมมนแหงนมอง ดอกกุ้ยฮวาที่บานเต็มต้น กิ่งของมันแผ่เข้าไปในจวนลู่พอดิบพอดี แบบนี้อาหลี่ก็สามารถปีนต้นไม้ แล้วกระโดดลงไปได้ ไม่รอช้ารีบปีนต้นไม้ขึ้นไปบนกำแพงทันที

ทางด้านลู่ผิงถิงพลิกกายหลบปลายมีดแหลมคมไว้ได้ จากนั้นรีบวิ่งอ้อมไปหลังเตียงของเสี่ยวซี ทำให้ยามนี้มีเตียงกั้นกลางระหว่างนางกับบุรุษชุดดำผู้นั้น “ใครส่งเจ้ามา”

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”

“เขาจ้างเจ้าเท่าใดข้าให้เจ้าสองเท่า” ลู่ผิงถิงเริ่มหว่านล้อม นางเห็นว่าบุรุษผู้นั้นทำท่าครุ่นคิดก็รีบเอ่ยเสริม “สังหารข้าที่เป็นพระชายาชินอ๋อง เจ้าคิดว่าจะหนีการจับกุมรอดหรือ ไม่สู้รับเงินจากข้าแล้วหนีไป”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชินอ๋องเสเพลผู้นั้นจะมีปัญญามาทำอะไรข้าได้ ไม่ต้องพูดแล้ว ถึงอย่างไรวันนี้เจ้าก็ต้องตาย เพราะถ้าเจ้าไม่ตายคนในครอบครัวข้าต้องตาย”

บุรุษชุดดำผู้นั้นเดินเชื่องช้าอ้อมเตียงเข้าไปหาคนงาม ทว่าคนงามก็เดินหนีเขาไปเช่นกัน

เขาไม่รีบร้อนเพียงสตรีที่ไร้วรยุทธคนหนึ่ง ตัวเล็กนิดเดียวจะเอาอะไรมาสู้เขาได้ อย่างไรวันนี้งานของเขาต้องสำเร็จ

ในจวนตระกูลลู่ไม่มีคนอยู่แล้ว เขาจึงอยากเล่นสนุกกับสตรีตรงหน้าสักหน่อย อีกอย่างที่แห่งนี้ก็มีคนเปิดทางสะดวกให้แก่เขาไว้แล้วด้วย จะกลัวอะไร

“อย่าหนีเลยคนงาม วันนี้เจ้าหนีไม่พ้นหรอก ทุกคนในจวนลู่ออกไปหมดแล้ว ไม่มีใครช่วยเจ้าได้ พวกเขากวาดผู้ติดตามฝีมือดีไปทั้งหมด ทำให้จวนลู่ตอนนี้ไร้ผู้คุ้มกัน คนงามเจ้าว่าเจ้าจะรอดไปได้รึ”

ลู่ผิงถิงรู้สึกเย็นวูบที่แผ่นหลัง ทุกอย่างดูเหมาะเจาะไปหมด และคนที่ลู่ผิงถิงสงสัยว่าอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ก็คือฮูหยินรอง

คาดว่าครั้งนี้ คงเป็นกับดักที่ถูกวางไว้นานแล้ว ทว่ายังไม่มีโอกาสลงมือ วันนี้ในจวนเหลือเพียงนางกับมารดา จึงเป็นโอกาสเหมาะเจาะที่สุดที่จะส่งคนมาลอบสังหาร

ช่างเป็นแผนที่แยบยลเสียจริง หากโจรร้ายลงมือสำเร็จ คนสั่งการก็จะลอยนวลไปได้อย่างแนบเนียน

หลังจากนั้นก็คงมีคนมาตีหน้าหม่นหมอง ร้องห่มร้องไห้แสร้งแสดงท่าทีเสียใจ ทั้งที่ในใจยินดียิ่งนัก

ไม่ นางจะตายไม่ได้เด็ดขาด จะให้พวกเขาสมหวังไม่ได้

แม้กระทั่งพี่ชายคนรองก็ร่วมมือกับฮูหยินรองหรือ เขาเป็นคนรั้งให้นางอยู่ที่จวน เขาทำกับนางได้ลงคอเชียวหรือ

ถึงแม้ลู่ผิงถิงจะไม่ไว้ใจผู้ใดในจวนลู่ แต่ยังไม่เชื่อเต็มสิบส่วน ว่าพี่ชายคนรองกับน้องหญิงคนเล็กที่เติบโตมาด้วยกัน จะมีส่วนร่วมรู้เห็น