บทที่ 6 กลับจวนเฉิงเซี่ยง

"ฮูหยินกรุณาระวังคำพูดด้วย ถึงแม้ข้าเป็นรุ่นหลัง แต่ข้าแต่งงานออกไปแล้ว ถึงแม้อยู่ในจวนเฉิงเซี่ยง ข้าก็ยังคงเป็นพระชายาของอ๋องหลี ท่านทรงเป็นลูกชายคนที่สามของฝ่าบาท เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าคุณหนู ผิดมารยาทหรือเปล่าเจ้าคะ?"

"และอีกอย่างหนึ่ง ตอนนี้พี่สะใภ้ใหญ่เป็นสะใภ้ของตระกูลฉู่ พ่อแม่ก็มองนางเหมือนลูกสาวตัวเองอยู่แล้ว ฮูหยินผู้มีตระกูลในเมืองหลวงก็ล้วนเห็นอยู่กับตา คำพูดแบบนี้พูดเล่นในบ้านได้ แต่จะไปพูดข้างนอกไม่ได้เลยนะ คนที่รู้เรื่องจะคิดว่าท่านเป็นห่วงลูกสาว แต่คนที่ไม่รู้เรื่องจะนึกว่าท่านรังเกียจลูกเขยเลยนะ ชื่อเสียงของพี่สะใภ้อาจจะถูกทำลายไปด้วยนะเจ้าค่ะ"

"เจ้า......!"หลิ่วซื่อเบิกตากว้าง นิ้วมือชี้ไปที่ฉู่เนี่ยนซี แต่คนต่อหน้านี้ก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ยังคงเป็นสีหน้าที่ใจเย็น

นึกว่าคำพูดที่ฉู่เนี่ยนซีพูดในเมื่อกี้นี้ หลิ่วซื่อมีแต่ต้องกลืนความโมโหลงไป

"ตอนนี้พระชายาหลีพูดเก่งจริงๆ งั้นก็รบกวนพระชายาช่วยนำทางให้หน่อย ข้าก็ไม่ได้เจอกับแม่ของเจ้ามานาน จะได้พูดคุยกันด้วย!"

ถึงแม้ไม่ชอบใบหน้าที่ขี้เหร่ของฉู่เนี่ยนซีมากขนาดไหน หลิวซื้อก็ไม่กล้าดูถูกเหยียดหยามนางในจวนเฉิงเซี่ยงหรอก มีแต่ต้องทนไปก่อน

ไม่คิดว่าฉู่เนี่ยนซีกลับยิ้มอย่างลึกซึ้งกว่าเดิม และพูดว่า"ครั้งนี้คุณป้ามาได้ไม่เป็นเวลาเลย ท่านพ่อของข้าป่วย คิดว่าท่านแม่ก็ไม่มีอารมณ์ต้อนรับท่านด้วย เชิญมาวันหลังเถอะเจ้าค่ะ"

"เจ้าไล่ข้าออกไปจากจวนเฉิงเซี่ยงอย่างงั้นหรือ?ลูกสาวที่แต่งออกไปอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตัดสินเรื่องในจวนเฉิงเซี่ยงได้?!"

"ข้าตัดสินใจได้หรือเปล่านั้นไม่สำคัญ สำคัญคือข้าเป็นคนปากไว หากไม่ระวังขึ้นมาและเล่าเรื่องที่ได้ยินให้ท่านพ่อท่านแม่ฟัง ทำให้ท่านพ่อป่วยหนักขึ้น ถึงตอนนั้นฮูหยินเตรียมจะทำอย่างไรล่ะ?"

สีหน้าของหลิ่วซื่อซีดขาวไปเลย โกรธแค้นจนกัดฟัน และอดไม่ได้ที่จะเถียงกลับ"เจ้านั่นแหละเป็นคนมาแอบฟังก่อน ตอนนี้กลับโทษข้าอีก?!"

"ท่านแม่!"

พี่สะใภ้ตวาดเสียงหนึ่ง ความสง่างามที่มีอยู่แต่เดิมก็ล้วนหายไปหมด

ฉู่เนี่ยนซีใจเย็นเหมือนเดิม พูดด้วยรอยยิ้มต่อ"ได้เลย งั้นจะให้เนี่ยนซีช่วยพูดกับพ่อและพี่ชายแทนฮูหยินไหมว่า พี่สะใภ้จะหย่ากับพี่ชายตอนนี้?หากในเวลานั้นเนี่ยนซีไม่ระวังเกิดพูดอะไรซ้ำเติมอีก ท่านก็อย่าโทษเนี่ยนซีเลยนะ ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อท่านทั้งนั้นแหละ"

ศักดิ์ศรีในความเป็นกุลสตรีของพี่สะใภ้ถูกทำลายจนหมด ในดวงตาของนางจึงเต็มไปด้วยความจนปัญญา

นางจับแขนเสื้อของหลิ่วซื่อไว้อย่างแน่น น้ำเสียงเหมือนพยายามบีบออกมา"ท่านแม่ ถ้าท่านอยากใช้ลูกสาวมีชีวิตได้ดี ก็อย่าพูดแล้ว!กลับไปก่อนเถอะ"

หลิ่วซื่อโมโหยิ่งนัก แต่ตอนนี้ก็ไม่มีวิธีใดๆ สีหน้าของนางแดงก่ำมาก มีแต่ต้องปล่อยให้พี่สะใภ้ดึงออกไปจากประตูของจวนเฉิงเซี่ยง

"ฮูหยินเดินทางปลอดภัยนะ!แต่ข้าขอบอกฮูหยินว่า ขาของพี่ชายข้า จะรักษาได้แน่นอน!ถึงเวลานั้นขอให้ฮูหยินอย่าเสียใจภายหลังเลยนะ!"

หลิ่วซื่อทำเป็นไม่ได้ยิน แต่เมื่อกี้ตอนที่พูดว่า"ขารักษาได้แน่นอน" กลับเห็นได้ชัดว่าพี่สะใภ้อึ้งสักพักหนึ่ง

ฉู่เนี่ยนซีมองข้างหลังที่บอบบางของพี่สะใภ้ ถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา แล้วยกชายกระโปรงขึ้น เดินไปทางห้องนอนของฉู่เฉิงเซี่ยงอย่างรวดเร็ว

ฉู่เจี้ยนอี้ พี่ชายของนาง ในปีนั้นเพื่อจะช่วยนางจึงทำให้ขาทั้งสองข้างพิการไปเลย

ส่วนพี่สะใภ้มีความรักต่อพี่ชายอย่างแท้จริง แต่กลับถูกหลิ่วซื่อที่ชอบคิดร้ายต่อผู้อื่นและเห็นผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิงนั้นขู่จนไม่มีวิธีใดๆ......

หลายปีนี้ หลิ่วซื่อใช้นามของลูกสาวในการยึดทรัพย์สินมากมายมาเป็นของตัวเองตลอด

ตอนนี้เห็นว่าขาทั้งสองข้างของพี่ชายไม่สามารถรักษาได้แล้ว และไม่สามารถสืบทอดตำแหน่งผู้นำของจวนเฉิงเซี่ยงด้วย ก็เลยคิดจะให้พี่สะใภ้หย่า แล้วไปแต่งงานกับคนที่สามารถช่วยเหลือลูกชายและบ้านสามีของนางได้

เฮ้อ ใจของคนนั้นช่างโหดร้ายจริงๆ ผู้หญิงเกิดในสมัยโบราณ ช่างยากหรือเกิน!

ฉู่เนี่ยนซีเดินเลี้ยวสองครั้ง ก็มาถึงหน้าห้องนอนของเฉิงเซี่ยงแล้ว

เนื่องจากนางเป็นห่วง จึงรีบผลักประตูออก ยังไม่ทันได้เรียก"ท่านพ่อ"เลย ก็เห็นว่าฉู่เฉิงเซี่ยงกำลังนั่งตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ และกำลังอ่านหนังสือที่เพิ่งออกใหม่เล่มหนึ่งอย่างเพลิดเพลิน

ได้ข่าวว่าท่านพ่อป่วยไม่ใช่หรือ?