บทที่ 4 อ๋องหลีรับเมียน้อยเข้าจวน

ผ่านไปสักครู่หนึ่ง ณ ห้องโถงหน้าของจวนอ๋องหลี

ฉู่เนี่ยนซีใส่ชุดสีแดง ปิดหน้าด้วยผ้าบางๆ แล้วค่อยๆเดินมา

ในห้องมีคนนั่งเต็มแล้ว เห็นนางเดินเข้ามา ล้วนมองไปที่นาง และคาดเดาฐานะของนาง

"คนนี้เป็นใครหรือ ดูจากบุคลิกน่าจะเป็นคุณหนูของตระกูลใหญ่นะ"

"งานแต่งจะเริ่มแล้ว เวลานี้เพิ่งมา ฐานะคงไม่ธรรมดาเลย"

"ทำไมยังใส่ผ้าปิดหน้าล่ะ แบบนี้ดูหน้าตาไม่ชัดเจนเลย"

คำพูดที่นินทาของทุกคน ไม่ได้ทำให้ฉู่เนี่ยนซีหยุดลง นางเดินไปถึงหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาวคู่ใหม่คู่นี้

"วันนี้หม่อมฉันไม่ค่อยสบาย มาช้าไปหน่อย ท่านอ๋องโปรดยกโทษด้วยเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีพูดจบ ฝูงชนก็วุ่นวายขึ้นมา และพูดคุยกันอีกครั้งหนึ่ง

"อะไรนะ?"

"คนนี้คือพระชายาหลีเลยหรือ?ได้ข่าวว่าพระชายาหลีเป็นคนไม่เอาไหน แถมยังหน้าตาขี้เหร่ไม่ใช่หรือ?ดูจากบุคลิกก็ไม่เหมือนเลยนะ"

"เห็นไหมว่านางใส่ผ้าปิดหน้าเอาไว้ ก็เพื่อจะปิดบังความขี้เหร่ไง?แม่นางซ่างกวนเป็นสาวสวยอันดับหนึ่งในเมือง ถ้าพระชายาหลีไม่ปิดหน้า คงต้องละอายใจยิ่งนัก"

ซ่างกวนเย็นที่ใส่ชุดสีแดงจัดๆยืนอยู่ข้างเย่เฟยหลีได้ยินคำพูดของพวกเขา มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้น มีความดีใจพาดผ่านในสายตา

เชอะ ได้เป็นพระชายาก็ยังไงล่ะ ไอ้หญิงขี้เหร่คนหนึ่ง สามารถเสริมความเด่นของข้าได้เท่านั้น!

เย่เฟยหลีที่อยู่ข้างๆได้เห็นฉู่เนี่ยนซี ก็ปรากฏความเย็นชาและความอันตรายขึ้นในดวงตา

เขาเดินหน้าขึ้นไปสองก้าว จ้องฉู่เนี่ยนซีด้วยความโกรธ"เจ้าจะทำอะไรอีก อย่านึกว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้านะ!"

ฉู่เนี่ยนซีเลิกคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

ผู้ชายคนนี้เป็นบ้าอะไรอีก!

"เจ้าเป็นคน......"

"พี่สาวไม่สบายยังมาร่วมงานแต่งของข้าและพี่หลี เย็นเอ๋อร์และพี่หลีล้วนซาบซึ้งใจมาก"

ฉู่เนี่ยนซีเพิ่งจะอธิบาย ซ่างกวนเย็นก็รีบเดินหน้าขึ้นไปจับมือของนาง ทำตัวสนิทสนมอย่างกับพี่น้องที่มีความสัมพันธ์ที่ดี แต่สายตากลับมีความกังวลพาดผ่าน

ฉู่เนี่ยนซีมองมือของตัวเองที่ถูกจับเอาไว้ ค่อยๆเก็บมือกลับมา และสังเกตผู้หญิงต่อหน้าคนนี้ด้วยสายตาที่เย็นชา

ไม่น่าทำไมถึงถูกเรียกว่าสาวสวยอันดับหนึ่งของเมือง

ผู้หญิงคนนี้ทรงหน้าเป็นรูปไข่ห่านที่สวยงามประณีต คิ้วโค้งเรียวยาว ดวงตาคู่หนึ่งงดงามมาก และมีความใฝ่ฝันอยู่ในดวงตา สวยงามจนไม่อาจบรรยายได้

หากไม่ใช่ว่าเมื่อกี้นี้เห็นความผิดปกติในสายตาของผู้หญิง และความอิจฉาในคำพูดและในสายตาของนาง ตัวเองก็อาจจะถูกหลอกด้วยภายนอก

แต่......ฉู่เนี่ยนซีหันหน้ามองเย่เฟยหลีที่หน้าตาบึ้งตึงทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันที

คนที่เรียกข้ามาที่นี่คือซ่างกวนเย็นนี่เอง

ยังนึกว่านางคือคนเมื่อก่อนหรือ?เรียกนางมาโดยเฉพาะ เพื่อให้นางต้องขายหน้าในงานแต่งหรือ?

เชอะ ในเมื่ออยากจะเล่น งั้นข้าก็เล่นด้วยกับเจ้า!

นางปรากฏสายตาที่เย็นชา และค่อยๆอ้าปากพูด"ในฐานะที่เป็นนายหญิงของจวนนี้ ถึงแม้ข้าป่วยหนัก แต่การรับเมียน้อยเข้าจวน ข้าก็ต้องมากินชาที่เมียน้อยใหม่ถวายให้ ไม่งั้นแขกสำคัญมากมายเช่นนี้ เกรงว่าจะทำให้คนอื่นรู้สึกว่าจวนอ๋องหลีของเราไม่มีกฎระเบียบเลย น้องสาวไม่ต้องซาบซึ้งใจ ข้าก็หวังดีต่อจวนอ๋อง"

ถึงแม้น้ำเสียงของนางใจเย็นมาก แต่คำพูดที่พูดออกมากลับทำให้สีหน้าของซ่างกวนเย็นบึ้งตึงทันที

นางพูดถึงงานแต่ง แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับพูดว่าเป็นงานรับเมียน้อยเข้าจวน

คำว่าเมียน้อยเป็นคำที่ซ่างกวนเย็นไม่ชอบมากที่สุด แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับพูดอยู่นั่นแหละ คือจะดูถูกนางไม่ใช่หรือ?!

แขกข้างล่างนี้ล้วนเป็นราชวงศ์ เป็นคนเจ้าเล่ห์กันทั้งนั้น รู้ความหมายในนั้นอยู่แล้ว แต่ก็มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยต่อพระชายาหลีคนนี้

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ถึงรู้สึกว่าพระชายาหลีเป็นคนที่คำนึงถึงภาพรวมและมีมารยาท ส่วนซ่าวกวนเย็นในฐานะที่เป็นผู้หญิงที่มีความรู้สูงกลับดูขี้งกไปหน่อย

ไม่ว่าอ๋องหลีโปรดปรานนางมากขนาดไหน แต่การรับเมียน้อยเข้าจวนกับงานแต่งก็มีความแตกต่างกันอยู่

แคว้นปู้เย่มีการแบ่งแยกเมียหลวงและเมียน้อยอย่างชัดเจน คำพูดของซ่างกวนเย็นเสียมารยาทจริงๆ

ซ่างกวนเย็นเห็นสายตาที่สอบสวนของผู้คน อดไม่ได้ที่จะกังวลขึ้นมา แต่ไม่นานก็เรียบเรียงอารมณ์ได้ แล้วเปลี่ยนเป็นสีหน้าที่น้อยใจ

"พี่สาวอย่าถือสานะเพคะ เย็นเอ๋อร์นึกถึงว่าอนาคตจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ ก็มีความตื่นเต้นหน่อย พูดอะไรไม่ผ่านสมองเลยเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีกวาดมองนางทีหนึ่ง หัวเราะเยาะในใจ เชอะ ทำตัวใสๆบริสุทธิ์ ทำตัวเป็นเนียนอยู่ได้ ไม่น่าทำให้ถึงทำให้ผู้ชายคนนี้หลงรักเช่นนี้

"ไม่หรอก แต่ถ้าล่าช้าไปอีกคงจะเลยเวลาอันเป็นมงคล อย่าให้แขกรอนานไป รีบๆทำความเคารพและถวายน้ำชาเถอะ"

ระหว่างที่พูด ฉู่เนี่ยนซีค่อยๆเดินขึ้นไปที่นั่งหลัก ภายใต้สายตาที่อาฆาตของเย่เฟยหลี จากนั้นโบกมือใส่เย่เฟยหลีที่ใส่ชุดสีแดงด้วยรอยยิ้ม

"ท่านอ๋องยังยืนอยู่ตรงนั้นทำไม มานั่งสิ น้องสาวจะถวายน้ำชา"

เย่เฟยหลีได้ยินคำพูดนี้ ดวงตามืดทึบ ลมหายใจแห่งความอันตรายปกคลุมไปทั่วร่างกาย แต่ฉู่เนี่ยนซีกลับทำเป็นไม่เห็น เร่งต่อว่า

"แขกผู้มีเกียรติทุกท่านยังรออยู่เลยเพคะ ท่านอ๋อง"

เห็นผู้หญิงที่มีสายตาท้าทายบนที่นั่งหลัก เย่เฟยหลีอยากจะฆ่าคนด้วยซ้ำไป

แต่การรับเมียหลวงเข้าจวนในเมืองปู้เย่ เมียน้อยใหม่จะต้องถวายน้ำชาต่อสามี

ไอ้ผู้หญิงเลวคนนี้สันดานไม่เปลี่ยนเลย ใช้กฎระเบียบเป็นข้ออ้างอยู่ตลอด เพื่อมาทำลายงานแต่งของเขากับเย็นเอ๋อร์

ฉู่เนี่ยนซีเห็นสีหน้าที่โกรธแต่พยายามทนเอาไว้ของเขา รู้สึกเพลิดเพลินมาก

หลักการของนางก็คือ คนอื่นไม่รุกรานข้า ข้าก็ไม่รุกรานคนอื่น

ในเมื่อซ่างกวนเย็นเรียกนางมาที่นี่ด้วยนามของเย่เฟยหลี มองปราดเดียวก็เข้าใจว่านางคิดอะไรอยู่

ถ้าเป็นฉู่เนี่ยนซีในเมื่อก่อน จะต้องเสียใจและทำเป็นหน้าเศร้า ทำให้ทุกคนมีความคิดที่ว่านางเป็นผู้หญิงขี้หึง แต่นางจะไม่เป็นเช่นนี้ นางจะไม่ให้ซ่างกวนเย็นสมหวังหรอก

ทั้งสองคนสบตากัน ซ่างกวนเย็นแอบกัดฟัน กำหมัดไว้อย่างแน่น

แต่ไม่นานนางก็เก็บความอิจฉาและความโกรธแค้นในใจลง ดึงมือของเย่เฟยหลี เหมือนได้รับความน้อยใจมากนัก เงยหน้ามองเขา พร้อมพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

"ท่านอ๋อง เจ้าไปเถอะ พี่สาวพูดถูกเพคะ ต้องทำตามกฎระเบียบ"

เย่เฟยหลีก้มหน้า มองซ่างกวนเย็นด้วยความห่วงใย ตบมือของนางเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ จากนั้นเดินไปนั่งบนที่นั่งข้างๆของฉู่เนี่ยนซี

พ่อบ้านและสาวใช้ที่ยืนดำเนินงานพิธีอยู่ข้างๆเห็นฉากนี้ ก็รีบไปเตรียมน้ำชา

หลังจากผ่านไปสักครู่หนึ่ง ทุกอย่างเตรียมเรียบร้อยแล้ว

ถึงแม้ซ่างกวนเย็นไม่ยินยอม แต่ก็ต้องคุกเข่าลงด้วยรอยยิ้ม ถวายน้ำชาให้เย่เฟยหลีที่เป็นหัวหน้าครอบครัว แล้วถึงถือน้ำชาอีกแก้วหนึ่งขึ้น"พระชายาเชิญรับประทานน้ำชาเพคะ"

ฉู่เนี่ยนซีมองผู้หญิงที่คุกเข่าอยู่ข้างหน้านี้ด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆอ้าปากพูดว่า"พอน้องสาวเข้าจวนเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ข้าจะดูแลน้องสาวให้ดีเลย"

ระหว่างที่พูด ก็เตรียมจะรับน้ำชามา แต่กลับไม่เห็นความเจ้าเล่ห์ที่ปรากฏอยู่ในสายตาของซ่างกวนเย็น

ตอนที่นิ้วมือของฉู่เนี่ยนซีเพิ่งจะโดนแก้วน้ำชา ซ่างกวนเย็นก็ยิ้มมุมปาก และอยู่ๆก็ปล่อยมือออก

แก้วน้ำชาตกลงไปบนพื้น ในขณะเดียวกันร่างกายของนางก็เอียงไปข้างหลัง และล้มลงไปกับพื้น

จากนั้นซ่างกวนเย็นก็น้ำตาคลอและเงยหน้าขึ้น"พี่สาวเพคะ......นี่คือจะ......"