ตอนที่ 4

อังศนากวาดตามองสำรวจใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า แก้วกัลยาผิวพรรณนวลผ่อง ริมฝีปากบางอมชมพู คิ้วโก่งได้รูป หน้าตาสะสวยจนสามารถจับแต่งเป็นนางเอกละครได้อย่างสบาย พอพิศมองอีกครั้งเห็นริมฝีปากมีรอยเขียวช้ำ ตามเนื้อตัวเช่นกัน เพราะผิวขาวมากเลยเห็นรอยแผลปรากฏง่ายมาก

“ฉันขอเรียกเธอว่าแก้วก็แล้วกันนะ”

“ค่ะ”

“แผลที่ตัวโดนอะไรมาหรือแก้ว”คุณใหญ่ถามสีหน้าเคร่งเครียด

คนถูกถามชะงักครู่หนึ่ง น้ำตาเริ่มเอ่อ ไม่อยากเล่าเรื่องราวความทุกข์ยากเพื่อเรียกคะแนนสงสาร แต่หากปิดบังคงไม่ได้ทำงานที่นี่ คุณใหญ่คงมองออกในเรื่องนี้

“คือ... แก้วพาแม่หนีพ่อเลี้ยงมาค่ะ” เว้นช่วงกลั้นน้ำตาเอาไว้ “พ่อเลี้ยงทุบตีแม่ของแก้วทุกวัน ขโมยเงินที่แก้วหามากับแม่เพื่อเล่นการพนัน เมามาที่ไรก็เห็นแม่แก้วเป็นกระสอบทราย แก้วทนไม่ไหวเลยพาแม่หนีมาค่ะ”เธอตอบทั้งน้ำตา

กรองกาญจ์กอดลูกสะอื้น เพราะเห็นผิดเป็นชอบทำให้ลูกต้องลำบากอดทนกับสามีใจโฉด โชคดีที่เอาตัวรอดมาได้ไม่เช่นนั้นคงต้องกลายเป็นเมียมันอีกคน เธอเองคงทำใจไม่ได้

ฟังเรื่องราวสองแม่ลูกทำให้คุณใหญ่เห็นใจ หากแก้วไม่พาแม่หนีมาคงแย่ เธอเองรู้สึกถูกชะตากับสองคนนี้มาก คงรับไว้ได้ เห็นว่ากรองกาญจ์ทำอาหารเก่ง

“ฉันรับสองคนไว้ก็ได้ กรองทำครัวเป็นใช่ไหม”คุณใหญ่เอ่ยถาม น้ำเสียงอ่อนโยน

“ทำเป็นจ้ะ ฉันทำได้”

แก้วกัลยายกมือพนมไหว้ รู้สึกขอบคุณความมีน้ำใจของนายบ้านนี้ เธอทั้งสวยสง่าแถมยังมีเมตตา

“ขอบคุณมากเลยนะคะ แก้วจะขยันทำงานให้ดีที่สุดเลยค่ะ”

“จ้า” คุณใหญ่หันมองไปทางจันก่อนสั่งงาน “จันพาสองคนไปหาห้องพักซะก่อน พรุ่งนี้จะได้เริ่มงาน”

“ค่ะคุณใหญ่”

จันลุกยืนกวักมือเรียกคนบ้านเดียวกัน แก้วกัลยาและแม่ยกมือไหว้คุณใหญ่อีกครั้งแล้วเดินตามป้าจันไปยังที่พัก สองแม่ลูกเดินผ่านสวนหย่อมด้านหลัง มาจนถึงเรือนพักของบ่าวไพร่โดยเฉพาะ

“อยู่ห้องนี้ก็แล้วกันนะ”จันบอกขณะเปิดประตูห้องนอน

“ขอบใจมากจ้ะป้าจัน”

“ไม่เป็นไรหรอก คนบ้านเดียวกัน”

ลูกจูงมือแม่เข้าในห้องเพื่อจัดเสื้อผ้า จันมาพูดคุยด้วยพักหนึ่งจึงออกทำงานต่อ แก้วกัลยาระบายยิ้มด้วยความยินดี ค่ำคืนนี้ไม่ต้องทนเสียเงินเช่าโรงแรมแถมยังได้งานพ่วงด้วย โชคเข้าข้างแล้ว ต่อไปนี้จะทำงานเพื่อทดแทนบุญคุณคุณใหญ่ รวมถึงเจ้านายทุกคนของบ้านหลังนี้

หกโมงเช่าบ่าวไพร่ในบ้านลุกจากที่นอน กรองกาญจ์ตามจันเข้าห้องครัวเพื่อทำอาหารเช้าให้กับเจ้านาย เมนูคือข้าวต้มทะเล แก้วกัลยาแยกไปทำความสะอาดแทน

“แล้วมื้อกลางวันเราต้องทำหรือเปล่า?”กรองกาญจ์ถามจันขณะคนข้าวต้มอยู่

“ทำสิ แต่ว่าไม่ต้องมาก มีแค่เจ้าสัวเหลียงทานคนเดียว คุณใหญ่ไปโรงสี”

“แล้วนายที่บ้านมีกี่คนจัน”

“มีสองคนเท่านั้นแหละ”

กรองกาญจ์หันมองสีหน้าแปลกใจ ที่นี่มีคนสวนสองคน แม่ครัวอีกสอง และทำความสะอาดอีกสาม คนขับรถหนึ่งคน ความจริงบ่าวไพร่ดูเกินความจำเป็นหากว่ามีเจ้านายเพียงสองคนเท่านั้น

“บ่าวไพร่ในบ้านเยอะจังเลย มีนายแค่สองคนเอง”เธอบ่นกับเพื่อน

“ก็คนรวยล่ะนะ ทำอะไรไม่น่าเกลียดหรอก”

“ก็จริง”กรองกาญจ์เห็นด้วยกับคำพูดนี้

จันถอนใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงความหลังครั้งอดีตเกี่ยวกับบ้านหลังนี้

“เมื่อก่อนเจ้านายที่บ้านมีมากกว่านี้ แต่มันเกิดเรื่องซะก่อน”จันบ่นสีหน้าหมองลง

คนฟังนิ่งเงียบไม่กล้าเอ่ยถาม แต่ใจหนึ่งกลับอยากรู้เรื่องราวเหมือนกัน เห็นบ้านเงียบเหงาขนาดนี้

“มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“บอกไม่ได้หรอกกรอง เรื่องของเจ้านายเค้า ฉันเองก็รู้อะไรไม่มากนักหรอก” เว้นระยะหายใจ แล้วนึกถึงใบหน้าเจ้านายอีกคน “เสียดายที่แกไม่ได้เห็นคุณธัญ”

กรองกาญจ์อ้าปากจะถามต่อ

“สายแล้วๆ รีบไปจัดโต๊ะเถอะ เดี๋ยวคุณใหญ่กับเจ้าสัวจะลงมาแล้ว!”จันเร่ง

แม่ครัวนำอาหารออกมาตั้งบนโต๊ะ จัดดอกไม้ถ้วยและช้อนวางไว้อย่างเป็นระเบียบ แก้วกัลยาสาวเท้าออกมาจากหลังบ้านหลังจากกวาดสวนช่วยลุงมีชัยเรียบร้อยแล้ว ร่างบางรีบมาช่วยแม่ในครัว

“แก้วเห็นนังนิ่มไหม มันต้องไปพาเจ้าสัวลงมาทานข้าว แล้วมันหายไปไหนไม่เห็นแต่เช้า!”จันถาม พลางชะเง้อมองหาสาวใช้อีกคน

“น้าคุณที่อยู่ห้องติดกับแก้วใช่ไหม?”

“ใช่ๆ เห็นมันบ้างไหม”

“เห็นจ้ะป้า แต่เมื่อเช้าน้าบอกว่าไม่ค่อยสบาย เห็นลุกมากินยาแล้วนอนต่อ”แก้วกัลยาตอบสีหน้างงๆ

จันเกาหัวหงุดหงิด ไม่สบายไม่บอกตั้งแต่เช้า แบบนี้ไม่มีใครคอยดูแลเจ้าสัวเหลียงกันพอดี

“แก้ว งั้นป้าวานไปพาเจ้าสัวมาที่โต๊ะอาหารหน่อย”

แก้วกัลยายืนงง เจ้าสัวเหลียงคือใครเธอยังไม่เคยพบหน้ามาก่อน แล้วจะให้ไปพามาทานอาหารได้ยังไงกัน จันเห็นท่าทีสาวใช้คนใหม่เลยไขข้อข้องใจเสียก่อน

“เจ้าสัวอยู่ห้องหนังสือ เดินขึ้นชั้นสองเลี้ยวซ้ายห้องที่สาม ท่านนอนอยู่บนโซฟาริมหน้าต่างขวามือ แก้วหยิบไม้เท้าส่งให้แล้วพยุงท่านลงมา เจ้าสัวอายุมากแล้วเดินเหินไม่ค่อยไหวเลยต้องให้มีคนดูแล ปกตินังนิ่มมันจะคอยปรนนิบัติ ไม่สบายก็ไม่บอก!”

“จ้ะป้า เดี๋ยวหนูจะพาท่านมาเอง”