1/3 คืนหวาน

ร่างเปลือยเปล่าของคนทั้งสองนอนหายใจหอบเหนื่อยอยู่ในอ้อมกอดของกันและกัน น้ำตาแห่งความสุขและความเสียใจมันไหลออกมาอาบแก้มชมพูของหญิงสาวที่กำลังรู้สึกผิด

“ภัชร้องไห้ทำไม ผมทำให้คุณเสียใจอย่างนั้นเหรอ”

ปลัดหนุ่มเชยคางคนตัวเล็กในอ้อมกอดของเขาเพื่อสบตารอคำตอบ

“ไม่ใช่ค่ะ แต่ภัชรู้สึกผิดที่ทำให้พ่อกับแม่ต้องเสียใจ ถ้าท่านรู้ว่าลูกสาวเป็นผู้หญิงใจง่ายแบบนี้ พ่อกับแม่คงเสียใจในตัวภัชมาก”

ภัชชาเธอเกิดและเติบโตมากับสังคมชนบท เรื่องของการรักนวลสงวนตัว ถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญมาก สำหรับชีวิตลูกผู้หญิงหนึ่งคน และเธอก็ได้ทำในสิ่งที่ทำร้ายหัวใจของพ่อแม่ลงไป โดยที่รู้อยู่ลึก ๆ ว่าสักวันปลัดก็คงทิ้งเธอแน่นอน

“ผมขอโทษที่ผมรังแก และทำให้ภัชเสียใจ แต่ผมขอให้เชื่อใจผม ขอเวลาให้ผมหน่อย สักวันภัชจะได้เป็นภรรยาที่ถูกต้องของผมแน่นอน”

หญิงสาวนอนหลับตาในอ้อมกอดของชายหนุ่มที่ได้ความบริสุทธิ์ที่เธอแสนหวงแหนมาจนอายุยี่สิบสองปี เธอนอนคิดย้อนไปถึงวันแรกที่เขาและเธอได้เจอกัน

ปลัดเรืองวุฒิย้ายมาอยู่ที่อำเภอนี้ได้เพียงแค่หนึ่งเดือน ก็เริ่มออกเยี่ยมชาวบ้านจนมาถึงหมู่บ้านที่ภัชชาอยู่

สวนกุหลาบนับร้อยไร่ ที่กำลังออกดอกเต็มทั่วทุ่ง ทำให้ เรืองวุฒิให้ความสนใจและขอให้ลูกน้องพาไปพูดคุยทักทายกับเจ้าของสวน

พ่อของหญิงสาวเป็นผู้ใหญ่บ้านของที่นั่นด้วย เมื่อรู้ว่ามีปลัดอำเภอมาเยี่ยมเยียนถึงที่สวนจึงรีบให้การต้อนรับ ภัชชาจึงถูกสั่งให้หาน้ำมาให้ปลัดดื่ม แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนที่ทำอะไรไม่ค่อยเรียบร้อยจึงดันทำน้ำหกใส่เสื้อของเรืองวุฒิจนเปียกไปหมด

“คุณปลัดฉันขอโทษนะคะ”

ภัชชาคว้าผ้าขี้ริ้วที่วางอยู่แถวนั้นมาเช็ดเสื้อที่เปียกน้ำให้กับข้าราชการที่เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ด้วยความตกใจ

“เอ้า! ไปกันใหญ่แล้ว คุณปลัดอย่าโกรธมันเลยนะครับลูกสาวผมมันคงตกใจจนเสียสติไป ดันไปเอาผ้าสกปรกมาเช็ดเสื้อคุณปลัดอีก”

ผู้ใหญ่คำรีบขอโทษแทนลูกสาว แต่เรืองวุฒิไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร กลับรู้สึกขำที่เห็นอีกฝ่ายกลัวจนทำอะไรไม่ถูก

ครั้งนั้นคือครั้งแรกที่ทั้งคู่เจอกัน แต่ปลัดไม่ได้เห็นหน้าของภัชชาเพราะเธอใช้เสื้อพันหน้าไว้เพื่อกันแดด หลังจาเหตุการณ์ วันนั้นเรืองวุฒิก็พยายามที่จะอยากเห็นหน้าของลูกสาวผู้ใหญ่คำ เพราะได้ยินลูกน้องต่างพากันพูดว่าเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุดในหมู่บ้าน แต่ไม่มีหนุ่มหน้าไหนกล้าเข้าใกล้ เพราะกลังความดุของผู้เป็นพ่อ

ปลัดหนุ่มใช้ตำแหน่งหน้าที่การงานในการเข้าหาผู้ใหญ่คำ เพราะพ่อของภัชชาเป็นคนกว้างขวางจึงรู้จักผู้ใหญ่ กำนันในอำเภอนี้ทุกคน เมื่อมีงานที่ต้องพึ่งพากัน จึงทำให้ปลัดไปที่บ้านของผู้ใหญ่อยู่บ่อย ๆ ทั้งคู่จึงมีโอกาสได้เจอกัน และผู้ใหญ่คำก็ได้ขอให้ปลัดช่วยลูกสาวเรื่องเรียนต่อปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยเปิดแบบที่ใช้การอ่านหนังสือและไปสอบอย่างเดียว เพราะภัชชาต้องช่วยพ่อจึงไม่สะดวกที่จะไปเรียน

นับจากนั้นมาจนมาถึงวันนี้ก็สองปีกว่าแล้ว ที่ทั้งสองคนสนิทสนมกันจนบ่มเพาะเป็นความรักและความสัมพันธ์ก็พัฒนาจนสุดท้ายมานอนกอดกันเปลือยเปล่าอยู่บนที่นอน