ตอนที่2/2

ตอนที่2/2

“สามีทิ้งหรือว่ายังไง?” ชายวัยกลางคนยังคงเอ่ยถามต่อ

“ฤทัยยังไม่มีสามีหรอกคะ แต่ที่บอกว่าในตอนนี้ฤทัยเป็นหัวหน้าครอบครัวก็เพราะว่าพ่อแม่ของฤทัยเพิ่งเสียชีวิตไป ฤทัยมีน้องสาวตอนนี้กำลังเรียนอยู่ปี 2 ฤทัยไม่อยากให้น้องทำงานพิเศษจนเรียนไม่เต็มที่ฤทัยจึงเป็นฝ่ายทำงานเพิ่มเองค่ะ”

อืม ท่านพงศ์ภานุครางรับในลำคอ ก่อนจะจับจ้องใบหน้าสวยหวานด้วยความประทับใจพอสมควร

นับว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่เขาไม่ค่อยได้เจอเลยก็ว่าได้ ทุกคนที่เข้ามาหาเขาแน่นอนเพราะต้องการเงิน ชายวัยกลางคนตั้งแต่สูญเสียภรรยาไปเมื่อหลายปีก่อน เขาก็ไม่เคยแต่งงานใหม่ไม่ได้คบหาใครจริงๆ จังๆ แต่ก็มีบ้างผู้หญิงที่พยายามเข้ามาในชีวิตเขา แต่คนพวกนั้นก็เป็นแค่อีหนูของเขาซึ่งไม่นานก็ออกไปจากชีวิตเขา เหตุผลเพราะอะไรเขาก็รู้ดี

ตลอดที่พูดคุยกันจนกระทั่งหมดเวลาที่หญิงสาวต้องดูแล เธอรู้สึกประทับใจในตัวของชายวัยกลางคนอยู่เหมือนกัน ท่านพงศ์ภานุไม่เหมือนลูกค้าที่เธอเคยพบเจอเขาไม่เพียงแต่จะไม่มือปลาหมึกกับเธอแล้ว เขายังให้เกียรติเธออีกด้วย นับว่าหาได้ยากในคนระดับนี้ที่จะให้เกียรติผู้หญิงประเภทอย่างเธอ

“นี่เบอร์ฉัน หวังว่าเธอจะติดต่อหาฉันนะขวัญฤทัย” ชายวัยกลางคนพูดพร้อมยื่นนามบัตรให้กับหญิงสาว เธอรับไหว้ก่อนจะยกมือไหว้อีกฝ่ายเพราะวันนี้เขาให้ทิปเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

“ขอบคุณค่ะท่าน งั้นเดี๋ยวฤทัยไปส่งที่รถนะคะ”

ชายวัยกลางคนพนักหน้าก่อนที่หญิงสาวจะลุกขึ้นเดินไปสิ่งอีกฝ่ายที่รถ โดยมีคนขับรถคอยอยู่แล้ว

“แล้วกลับยังไง?”

“เดี๋ยวฤทัยเรียกรถกลับค่ะ ดึกป่านนี้แล้วคงไม่มีรถเมล์แล้ว”

“ขึ้นรถสิ ฉันจะไปส่ง”

หญิงสาวเผยสีหน้าลำบากใจไม่น้อย ถึงแม้ตอนอยู่ข้างในผู้ชายคนนี้จะไม่ทำอะไรเธอ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าหากเธอไปกับเขา เขาจะไม่ทำอะไรเธอเสียหน่อย ดูเหมือนสีหน้าวิตกกังวลของหญิงสาวจะทำให้ชายวัยกลางคนรับรู้เขาจึงยกมุมปากขึ้นก่อนจะหัวเราะออกมาเล็กน้อย

“เชื่อใจฉันได้ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก นี่ก็ดึกแล้วเดี๋ยวฉันไปส่ง”

“เอ่อ ถ้างั้นก็ได้ค่ะเดี๋ยวฤทัยไปเอาของแป๊บนึงนะคะ” เธอก็อยากลองดูสักครั้งเหมือนกันว่าจะเชื่อใจผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่า ไม่รู้ทำไมมันถึงทำให้หญิงสาวอยากวัดใจเขาดู

รถตู้คันหรูแล่นเข้ามาจอดที่คอนโดแห่งหนึ่งซึ่งไม่ได้หรูหราอะไรมากมายเลยสักนิด ท่านพงศ์ภาณุสำรวจมองรอบๆ ก่อนจะหันมามองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ

ขวัญฤทัยเห็นว่ามาส่งถึงที่แล้วเธอจึงยกมือขึ้นไหว้ขอบคุณใช้วัยกลางคนก่อนจะเอ่ยปากขอตัวลงจากรถ

“เธอจะว่าอะไรไหมถ้าฉันอยากติดต่อหาเธอบ่อยๆ”

ขวัญฤทัยเผยสีหน้าตกใจออกมาเล็กน้อยแต่พอตั้งสติได้ก็ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด

“รังเกียจฉันหรือเปล่าที่ฉันอายุมากแล้ว”

ในสายตาของเธอใช่อยู่ที่ท่านพงศ์ภาณุอายุมากกว่าเธอยี่สิบกว่าปีได้ แต่ใช้วัยกลางคนก็ไม่ได้ดูแก่อะไรขนาดนั้น อาจจะเป็นเพราะชายวัยกลางคนดูแลตัวเองดีถึงทำให้ดูไม่แก่อะไรมากมายไม่เหมือนกับผู้ชายอายุ 50 กว่าเลยสักนิด

“เรื่องอายุสำหรับฤทัยมันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่ว่าเราเพิ่งรู้จักกันอีกอย่างฤทัยก็อาจจะไม่คู่ควรกับคุณก็ได้ค่ะ”

“คู่ควรหรือไม่เป็นฉันที่ตัดสินใจ แค่เธอไม่ได้รังเกียจก็นับว่าดีแล้ว” ใช้วัยกลางคนเผยรอยยิ้มออกมาทำให้ขวัญฤทัยที่เห็นอย่างนั้นจะส่งยิ้มตอบไปให้อีกฝ่าย ในบางครั้งในเมื่อมีโอกาสเธอก็ควรคว้าเอาไว้ ในชีวิตของเธอเคยล้มเหลวกับความรักมันเป็นความรักในวัยเรียน คบหากันไม่เท่าไหร่ก็เลิกรากันนับแต่นั้นเธอก็ไม่เคยคบหาใครอีกจนกระทั่งมาในตอนนี้บางทีถ้าเธอเปิดใจมันอาจจะเป็นผลดีกับเธอก็ได้