ตอนที่2/1

ตอนที่2/1

หลายวันผ่านไป

ชีวิตของสองศรีพี่น้องต่างดำเนินต่อไป ตลอดเวลาที่ผ่านมาขวัญพิชชารับรู้ดีว่าพี่สาวของเธอทำงานหนักมากแค่ไหน คนตัวเล็กจึงหางานพิเศษทำเพื่อที่จะช่วยแบ่งเบาภาระให้กับพี่สาว

ถึงแม้ขวัญฤทัยจะสั่งห้ามเธอก็ตาม เพราะกลัวว่าน้องสาวจะเหนื่อยจนเกินไป เรียนก็หนักไหนจะมาทำงานอีก เรื่องหน้าที่หาเงินเธอจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ถึงอย่างไรในชีวิตเธอก็เหลือเพียงน้องสาวคนนี้คนเดียวเท่านั้นที่เป็นครอบครัว

ขวัญฤทัยทำงานประจำตกตอนเย็นก็มารับจ๊อบพิเศษคือเป็นพนักงานชงเหล้า ด้วยใบหน้าที่สวยหวานทำให้เธอใช้หน้าตาหาเงินเพิ่มอีกทาง

แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่เคยออกไปต่อกับแขกหรือมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแขกเลย แต่ที่เธอยอมทำงานแบบนี้ก็เพราะได้เงินดีแถมทำงานไม่กี่ชั่วโมงด้วย งานพิเศษของเธอก็คือการชงเหล้า เช่นมีคนจ้างเป็นชงเหล้าเอ็นเตอร์เทนอะไรพวกนี้ ซึ่งแน่นอนมันมีอยู่แล้วที่แขกจะถึงเนื้อถึงตัว แต่เธอสามารถปฏิเสธได้ถ้าหากไม่ชอบ เพราะระดับของแขกที่เธอมาดูแลนับว่ามีเกรดพอสมควร

“วันนี้เป็นแขกระดับพรีเมี่ยม เงินดีใครจะไปต่อก็ตกลงกันเอง ใครไม่ไปต่อก็ปฏิเสธไปเลย อย่าไปทำกริยาไม่ดีล่ะ”

“ค่ะพี่กิ๊บ”

กิ๊บคือคนที่หางานมาให้เธอ หญิงสาวก็ทำงานนี้เหมือนกันแต่ประสบการณ์การทำงานรับว่าโลดแล่นในวงการนี้มากกว่าเธออยู่มาก

ขวัญฤทัยแต่งตัวชุดเกาะอกสีขาวกระโปรงก็สีขาวเหมือนกัน ผมยาวสลวยถูกปล่อยลงจนถึงกลางหลังปกติเวลาทำงานที่บริษัทหญิงสาวแต่งตัวมิดชิดมาก ในตอนนี้เธออายุยี่สิบหกแต่ความคิดนับว่าโตเป็นผู้ใหญ่พอสมควร เธอไม่สนว่าในสายตาใครจะมองเธอมายังไงกับการที่เลือกมาทำงานแบบนี้ เธอสนแค่ว่าชีวิตของเธอกับน้องสาวต้องดีขึ้น ต้องอยู่รอดต่อไป

“เครื่องดื่มค่ะท่าน” เสียงหวานเอ่ยบอกหลังจากที่เธอเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรมหรูที่ถูกจัดขึ้นเป็นงานเลี้ยงขนาดย่อม พอเห็นผู้หญิงคนอื่นๆ ไปดูแลแขกที่นั่งอยู่มีเพียงผู้ชายอีกคนที่ไม่ได้เรียกให้ใครไปดูแล แล้วเธอก็ไม่รู้จะไปดูแลใครไงเพราะเหลือคนนี้คนเดียว ขวัญฤทัยจึงเลือกชงเครื่องดื่มไปให้กับชายหนุ่มวัยกลางคนแทน

ท่านพงศ์ภาณุเหลือบสายตาขึ้นมามองหญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานนิ่ง ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วเครื่องดื่มที่หญิงสาวชงมาให้ ชายวัยกลางคนดูเป็นคนนิ่งขรึมอย่างเห็นได้ชัด อายุอานามก็คงมากกว่าเธอหลายสิบปี ขวัญฤทัยวางตัวดีไม่ได้เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่อยู่ในห้องแห่งนี้แต่ก็เข้าใจ ผู้ชายบางคนก็ชอบถึงเนื้อถึงตัวแต่พอเห็นชายวัยกลางคนคนนี้ไม่ได้เหมือนกันคนอื่นๆ หญิงสาวก็รู้สึกโชคดีไม่น้อยที่เลือกมานั่งลงข้างๆ ของผู้ชายคนนี้

“ดื่มหน่อยสิ”ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้น ทำให้ขวัญฤทัยพยักหน้าก่อนจะหยิบแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมาดื่ม เธอไม่ใช่คนชอบดื่มชอบเที่ยวก็แต่ก็เคยดื่มบ้าง เวลาสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานหรืองานประจำปีในบริษัทอะไรพวกนี้ ซึ่งแน่นอนงานเสริมของเธอก็ต้องหนีไม่พ้นกับเรื่องพวกนี้เธอจึงดื่มบ้าง

“เธอดูแตกต่างนะ” ท่านพงศ์ภาณุที่มักเป็นคนชอบสังเกตเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพอเขาเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นจึงเอ่ยขึ้นมา

“ยังไงคะ?” ขวัญฤทัยย้อนถามกลับไปด้วยรอยยิ้มเธอก็อยากจะรู้เหมือนกันในสายตาของผู้ชายคนนี้เธอแตกต่างยังไง

“เหมือนเธอไม่ชอบงานแบบนี้แต่ทำไมถึงยังมาทำอยู่อีก เธอดูสิผู้หญิงคนอื่นเขาบริการยังไงแต่เธอแทบไม่ทำอะไรเลย”

“ท่านไม่พอใจฤทัยหรอคะ?” ครั้งนี้เป็นฝ่ายหญิงสาวที่เผยสีหน้าวิกตกกังวลออกมา พอเห็นอย่างนั้นชายวัยกลางคนก็ยกมุมปากขึ้นตอนที่เขาจะยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นมากระดกดื่มลงคอ

“ชื่อฤทัยงั้นหรอ ไพเราะดีนะ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่พอใจแต่นี่เป็นฉัน ฉันจะมาสังสรรค์กับเพื่อนไปงั้นแต่ก็ไม่ได้ชอบให้ใครมาคอยเอาใจแบบถึงเนื้อถึงตัว”

คำตอบของชายวัยกลางคนทำให้คนตัวเล็กพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกเธอนึกว่าเขาไม่พอใจเธอจนอยากไล่เธอไปเสียอีก

“เธอยังไม่ตอบคำถามฉันเลย ทำไมถึงมาทำงานแบบนี้ล่ะ?”

“อันที่จริงฤทัยทำงานประจำอยู่แล้วค่ะที่บริษัทแห่งหนึ่ง งานชงเหล้าก็แค่เป็นงานเสริมไม่ได้รับบ่อย แต่ตอนนี้ฤทัยเป็นหัวหน้าครอบครัวเลยต้องขยันมากขึ้นก็เท่านั้นเอง”

คำตอบของหญิงสาวทำให้ผู้ใช้บริการคนนั่งชงเหล้านิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจในคำตอบที่เขาได้ยิน