ตอนที่ 4 ยิ้มเชี้ยไร

ตอนที่ 4 ยิ้มเชี้ยไร

โกดังเก็บอาวุธ

ภาคินอยู่ในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในโกดังพร้อมกับเทวาลูกน้องคนสนิท เหล่าบรรดาลูกน้องต่างโค้งศีรษะทำความเคารพเจ้านายผู้น่าเกรงขามและเย็นเยียบยิ่งกว่าน้ำแข็ง

“ถ้าจะมาเอาปานนี้ไม่ต้องมาดีกว่าว่ะ” หมอกกอดอกตำหนิด้วยน้ำเสียงเข้มทันที ที่เห็นใบหน้าหล่อเรียบนิ่งของภาคิน

ภาคินกลอกตามองเพื่อนสนิทอย่างไม่สนใจ หย่อนตัวนั่งบนโซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามคริสตัลเพื่อนสนิทอีกคนด้วยท่าทีเย็นชาอย่างเช่นเคย

“มึงเลทชั่วโมงหนึ่ง ทั้งที่ผับมึงก็ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่” คริสตัลว่า

“เฮ้ย!ไอ้คิน ยิ้มเชี้ยไรวะ พวกกูจริงจังนะเนี่ย!” หมอกขมวดคิ้วพูดเสียงดังแววตาคมฉายถึงความไม่สบอารมณ์แฝงความสงสัยในท่าทีของภาคิน ที่จู่ ๆ ก็เผยรอยยิ้มธรรมชาติออกมาอย่างไม่เคยเห็นบ่อยนัก ทำราวกับว่านั่งอยู่คนเดียวในห้อง

“กูไม่ได้ยิ้ม” รีบดึงสีหน้ากลับมาเคร่งขรึมพร้อมขมวดคิ้วปฏิเสธเสียงแข็ง เมื่อเผลอลืมตัวยิ้มออกมา เพราะในหัวเอาแต่คิดถึงริมฝีปากจิ้มลิ้มนุ่ม ๆ ของเด็กสาวจอมอวดดีไม่หยุด

“ก็เห็นอยู่ มึงยังปฏิเสธหน้าตายอีก”

“เมื่อไหร่จะประชุม?” ทำหูทวนลมแล้วเลิกคิ้วถามหน้านิ่งหวังหลีกเลี่ยงประเด็นที่น่ารำคาญจากเพื่อนสนิททั้งสองคน

“พอเข้าเรื่องตัวเองรีบเร่งเชียวนะมึง อะไรทำให้เจ้าป่ายิ้มยากอย่างมึงยิ้มได้ง่ายอย่างนี้วะ” คริสตัลยังคงตั้งคำถามไม่หยุดเพราะความเคลือบแคลงที่เกิดขึ้นในหัว

“เพิ่งจูบกับเด็กสาวที่ผับมาน่ะครับ” เทวายิ้มกริ่มแล้วกล่าวคลายความสงสัยให้กับเพื่อนทั้งสองของเจ้านายอย่างถือวิสาสะ สร้างความร้อนใจให้แก่ภาคินทันที ตวัดสายตาจ้องมองลูกน้องคนสนิทตาเขียวอย่างรู้สึกเสียหน้า ทำให้เทวารีบก้มหน้างุดหลบสายตาน่ากลัวของเจ้านายทันควัน

“อ๋อ~ที่มาช้าเพราะแบบนี้นี่เอง กูซักอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นซะแล้วว่ะ มีไรดีถึงทำให้เจ้าป่ายิ้มยากอย่างคุณชายภาคิน ผู้แสนจะเยือกเย็นเสียอาการได้มากขนาดนี้วะ”

ภาคินถอนหายใจออกมาหนัก ๆ พลางดันปลายลิ้นเข้าหากระพุ้งแก้มย้ำ ๆ อย่างไม่สบอารมณ์เมื่อถูกแซวอย่างต่อเนื่อง

“ไม่ปฏิเสธซะด้วย” คริสตัลพูดปนเสียงหัวเราะราวกับเรื่องราวของเพื่อนสนิทเป็นเรื่องน่าขัน

หมอกซึ่งบุคลิกนิ่ง ๆ เพียงกระตุกยิ้มมุมปากเท่านั้น โดยไม่แสดงความคิดเห็น สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่าง ที่เปล่งประกายออกมาจากรอยยิ้มเมื่อครู่ของภาคินค่อนข้างชัดเจน

“เข้าเรื่องกันได้ละ” หมอกเปลี่ยนประเด็นเพื่อตัดจบเรื่องส่วนตัว เมื่อเพื่อนทั้งสองกลับมาสนใจงานจึงเริ่มหารือกันตามที่นัดหมาย

@กาสิโน

ปัง !

เสียงปืนนัดสุดท้ายสิ้นสุดลงทันทีที่มาแซนพี่เลี้ยงคนสนิทของพี่ชายเดินเข้ามาโค้งศีรษะทำความเคารพ

มิลนิกส์วางกระบอกปืนบนโต๊ะข้างตัว

“มีอะไรคะ?” กล่าวถามน้ำเสียงราบเรียบสีหน้าและแววตายังคุกรุ่นไม่เปลี่ยนจากเดิม

“นายน้อยเรียกพบครับคุณหนู”

“ให้เดินมาหามิลเอง มิลไม่ใช่ลูกน้อง!”

“ครับ” มาแซนโค้งศีรษะน้อมรับคำสั่งอย่างไม่กล้าขัดใจ เมื่อคุณหนูของบ้านกำลังหัวร้อน

“เฮ้อ!” มิลนิกส์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างหงุดหงิดทันทีที่มาแซนเดินออกจากสนามยิงปืน เพราะรอยจูบของไอ้ผู้ชายขี้เก๊กยังติดตรึงอยู่บนริมฝีปาก ต่อให้ชำระล้างเพียงใด ภาพจำยังวนเวียนอยู่ในหัวคอยกวนใจไม่หยุด

“หน้าด้านที่สุด!” กัดปากล่างอย่างแรงพลางกำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ จากนั้นจึงคว้ากระบอกปืนบนโต๊ะขึ้นเล็งเป้าหมาย จินตนาการถึงใบหน้าหล่อดูดีแสนเกลียดชัง แล้วสาดลูกกระสุนระบายความแค้นใส่ไม่ยั้งอย่างชำนาญ

ปัง ! ปัง! ปัง!

“…”

“มิล” ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีต้องวางกระบอกปืนลงอีกครั้ง เมื่อเสียงคุ้นเคยของพี่ชายดังขึ้นจากด้านหลัง

“เรียกมิลไปพบทำไม?” กล่าวถามพี่ชายด้วยสีหน้านิ่งเฉยพลางกอดอก พิงบั้นท้ายงอนงามกับขอบโต๊ะ

“ช่วยพี่เรื่องมีนหน่อย”

“ช่วยอะไรอีกอะ?”

คลาสสิกมองหน้าน้องสาวแววตาเศร้าหมอง แล้วกล่าวเจตนาของตัวเอง

….

“เฮ้อ~นี่แหละบทลงโทษของคนโลเล”

“ก็คงงั้น ตกลงช่วยพี่นะ?”

“อือ”

“ขอบคุณครับ ว่าแต่เธอล่ะใครทำอะไรให้โมโห?”

มิลนิกส์จิ๊ปากขึ้นปั้นหน้าตาหงิกงอ พลางถอนหายใจออกมาหนัก ๆ อีกครั้ง เมื่อโยงเข้าเรื่องที่ทำให้จิตใจว้าวุ่น

“ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร” เมื่อเห็นสีหน้าของน้องสาวจึงไม่ถามเซ้าซี้ “อย่าอยู่ดึกนักล่ะ พรุ่งนี้แผนกเธอมีประชุมเช้า”

มิลนิกส์พยักหน้ารับพี่ชายอย่างว่าง่ายพร้อมปล่อยทิ้งเรียวแขนข้างลำตัว แล้วหมุนตัวกลับไปสาดกระสุนใส่เป้าหมายอีกครั้ง

#หนึ่งเดือนต่อมา

@กาสิโน

“เดี๋ยวมิลโทรตามเองค่ะอาแซน” กล่าวอาสากับพี่เลี้ยงคนสนิทของพี่ชาย พลางล้วงโทรศัพท์เครื่องหรูจากกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมาต่อสายหาพี่ชายที่หายตัวไปทั้งวันกระทั่งดึกดื่นยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับ

รอไม่นานปลายสายก็กดรับสาย

“พี่คลาสอยู่ไหน?”

“-----”

“ใคร?” กล่าวถามเมื่อปลายสายไม่ใช่พี่ชาย หนำซ้ำยังได้ยินเสียงคุ้น ๆ หูของใครบางคนกำลังเอะอะโวยวายดังเล็ดลอดเข้ามาในสาย

“-----”

“อะไรนะ!” ใบหน้าเรียวสวยแสดงออกถึงความตกใจ เมื่อได้รับรายงานจากปลายสาย

“...”

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณหนู?” มาแซนกล่าวถามทันทีที่คุณหนูของบ้านกดวางสาย

“พี่คลาสก่อเรื่องอีกแล้ว มีเรื่องอยู่ที่ผับ CK” ระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเหนื่อยหน่ายกับพี่ชายที่ทำตัวเสเพลไปวัน ๆ เพียงเพราะหาคนรักที่ผู้เป็นอาพาไปซ่อนไม่เจอ

“เตรียมคนของเราให้พร้อมแล้วตามมิลมา”

“ครับคุณหนู”

มิลนิกส์พยักหน้ารับก่อน