Chapter 13 : เธออยู่ไหน

Part เดย์

#ห้องทำงาน

"เธอมีอะไร" ผมถามเลขาสาวของผู้เป็นพ่อ เพราะเธอเดินเข้ามาหลังจากที่อลินเดินออกไป

"ก็...แค่เข้ามาทักทายคนเคยๆกันก็แค่นั้นแหล่ะค่ะ แล้วนี่ทำไมยัยพนักงานใหม่นั่นถึงได้มาอยู่ในห้องคุณเดย์ได้หล่ะคะ" เธอเดินตรงมาที่ผมแล้วถือวิสาสะนั่งลงบนหน้าตัก แล้วใช้แขนทั้งสองคล้องคอผมไว้

"ไม่ใช่เรื่องของเธอ เอาแขนออกไป แลเวเอาก้นเธอออกจากขาฉันด้วย" ผมจ้องมองเธออย่างหาเรื่อง เวลานี้ผมไม่ได้ต้องการให้ยัยเลขาตีสองหน้ามาวุ่นวายเรื่องส่วนตัว

"คุณเดย์ได้ยินเรื่องซุบซิบนินทาของคุณกับยัยพนักงานคนเมื่อกี้หรือยังคะ พนักงานหลายคนก็เม้าว่าเธออ่อยคุณ บางคนก็เม้าว่าคุณได้กับยัยนั่นแล้ว บางคนก็ว่า...."

"พอ...ไม่มีงานการทำหรือไง ถึงมาเสือกเรื่องของคนอื่น"

ผมด่ายัยนี่ขึ้นมาโพ่งๆ เธอทำหน้าเหยเกในทันตา ยัยเลขาจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงาน

"ถ้าไม่มีอะไรก็ออกไป" ผมพูดไล่เธอ คนยิ่งขุ่นๆอยู่ เดี๋ยวก็บีบคอยัยนี่ซะเลยดีไหม

ยัยเลขาของคุณพ่อกระทืบเท้าฟึดฟัด เดินสะบัดตูดออกไปจากห้องทำงานผม แล้วทำไมพ่อไม่ไล่ยัยนี่ออกไปสักที ทั้งที่รู้ว่ายัยนี่มันร้ายแค่ไหน

ผมเอนหลังพิงกับพนักเก้าอี้แล้วหันตัวออกมองยังด้านนอกหน้าต่างของห้องทำงาน แล้วจมปลักคิดถึงเรื่องที่ไอพัฒน์โทรมาเมื่อวานมันยังคงวนเวียนอยู่ในหัว "ไอพัฒน์มึงอย่าหวังว่าจะจีบอลินสำเร็จ" ในใจผมตอนนี้ยังคงขุ่นอยู่ แต่ก็ถือว่าสำเร็จไปอีกหนึ่งสเต็ป จังหว่ะที่ผมเดินตามอลิน ไอพัฒน์มันเห็นเข้าพอดี ผมเลยฉุกคิดเรื่องสนุกได้ เลยลากตัวเธอมายังลิฟท์ของอีกฝั่ง เผื่อมันเห็นจะได้ร้อนรน แถมผมยังได้เห็นของสวยๆงามๆบนเรือนร่างเธอพาเธอขึ้นสวรรค์ไปสุขสมพร้อมกับผม ถึงมันจะแค่ภายนอกก็ตาม "มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นไอพัฒน์ กูจะทำให้อลินหลงรักกูเข้าสักวัน"

ผมนั่งพักสายตาอยู่สักพัก ซึ่งไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ผมแทบไม่กระดิกตัวออกจากเก้าอี้เลย

แต่จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูอยู่หน้าห้องทำงานผม...

แกร่ก

ฟรึ่บ~

"โอ๊ย" มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะที่จะเปิดประตูพรวดเข้ามาแถมยังปาแฟ้มใส่หัวผมอีก ผมจึงลุกขึ้นแล้วหันไปพูดกับพ่อ

"พ่อเจ็บ นี่ปาแฟ้มใส่อีกละ มันไม่มีอย่างอื่นให้ปาแล้วใช่ไหม" พ่อผมจังหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่าง เหี้ยละไงไม่น่าพูดกับพ่อเลยว่าไม่มีอย่างอื่นปา พ่อเลยกวาดสายตามองสิ่งของภายในห้อง แล้วสายตาพ่อผมก็ต้องไปหยุดกับสิ่งๆหนึ่ง

"ยะ อย่าๆพ่อ" ผมรีบพูดห้ามพร้อมกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วค่อยเขยิบตัวไปทางด้านข้างเพื่อที่จะหลบหลีกจากความโมโหของพ่อผม ตอนนี้พ่อผมยกโต๊ะตรงหน้าโซฟาขึ้น พ่อมวยปล้ำเก่าหรือไงวะ แล้วทำท่าจะเขวี้ยงใส่ผม

"ไอเดย์ไองามไส้"

"พ่อ คุยกันก่อนดิ อย่าเพิ่งลงไม้ลงมือ วางลงก่อนไม่หนักหรือไง เดี๋ยวแขนก็หักหรอก" พ่อผมจึงค่อยๆวางโต๊ะลง

"มึงไม่ต้องมาแช่งกู เพิ่งจะผ่านเรื่องเลขาส่วนตัวพ่อมาได้ไม่กี่วัน พนักงานในบริษัทก็มีเรื่องมาเม้ามึงต่อ มึงไปคอยเฝ้าคอยตามหนูอลินเขาทำไมต่อหน้าพนักงานคนอื่นๆ แล้ววันนี้มึงยังพาหนูอลินเข้ามาที่ห้องทำงานมึงอีก" เรื่องถึงพ่อไวโคตรๆ เรื่องพนักงานนินทาผมกับเธอในบริษัทผมก็พอรู้อยู่หรอก แต่ไอเรื่องที่ผมพาเธอขึ้นมาที่ห้องทำงาน มันไม่น่าจะไปถึงหูพ่อไวได้ขนาดนี้

"เลขาพ่อมันแจ้นไปฟ้องละสิ เมื่อกี้เธอยังเข้ามาอ่อยผมอยู่เลย"

"มึงตอบคำถามกูมาไอเดย์ ไม่ใช่ให้มึงมาย้อนถามกู" พ่อผมตอนนี้เลือดขึ้นหน้าด้วยความโทสะ "ยัยตัวแสบของพ่อเมื่อไหร่จะไล่มันออก"

พ่อผมนิ่งไปชั่วขณะ ไม่ตอบอะไรผมกลับ หึ ตั้งแต่แม่จากไป ผมก็ไม่ต่างจากพ่อหรอก มีผู้หญิงสาวๆมาคลอเคลียไม่ห่าง แต่จะต่างก็แค่ผมกินเปิดเผย ส่วนพ่อผมกินแบบเงียบๆ

"มึงจะบอกกูได้หรือยังว่ามึงพาหนูอลินมาทำอะไรที่ห้อง"

"พ่อคิดว่าไงอ่ะ" ผมตอบกลับออกไปแบบกวนๆ

"ไอเดย์" พ่อผมตวาดขึ้นเสียงดัง

"ผมว่าพ่อจัดการยัยเลขาสาวของพ่อก่อนดีกว่า เรื่องผมผมเคลียร์เองได้"

"มึงจะเคลียร์อะไร กับหนูอลินพ่อขอหล่ะ เธอเป็นลูกของเพื่อนพ่อ ไว้หน้ากันบ้าง"

"แล้วตั้งแต่แม่ตายพ่อเคยนึกถึงแม่บ้างไหม เพิ่งจะเผาแม่ยังไม่ข้ามวัน จู่ๆก็มีอีหนูมาถึงงานศพแม่ แล้วก็จูงมือพากันขึ้นรถออกไป คิดว่าผมไม่รู้ไม่เห็นหรอ แล้วจะมาพูดว่าให้ไว้หน้า ขนาดงานศพแม่ พ่อยังไม่ไว้หน้าคนตายเลย"

เพี๊ยะ

พ่อตบเข้าที่หน้าผมเต็มแรงจนผมเซไปตามแรงตบของพ่อ ผมได้กลิ่นคาวเลือดติดอยู่ที่มุมปากผม ผมจึงใช้นิ้วเช็ดคราบเลือดออก แล้วเดินออกจากห้องทำงานในทันที

เมื่อเปิดประตูผมก็เห็นยัยเลขาของพ่อยืนเยาะเย้ยอยู่ที่หน้าห้อง ผมจะง้างมือขึ้นตบก็รีบเอามือลหันมองซ้ายขวาเพิ่งฉุกคิดได้ว่าตรงนั้นไม่ได้มีแค่ผมกับเธอ ผมจึงทำได้แค่เดินชนไหล่เธอไปเต็มแรง แล้วหันมาชี้นิ้วใส่หน้าเพื่อคาดโทษ

จากนั้นผมจึงเดินไปกดลิฟท์เพื่อไปยังชั้นทำงานแผนกบัญชี....

ติ๊ง

@แผนกบัญชี

"อลินไปไหน" ผมตะโกนเสียงดังด้วยความหงุดหงิด ถามทุกคนที่นั่งทำงานอยู่ จนทุกคนสะดุ้งตกใจเลยหน้าขึ้นมามองผม เพราะผมไม่เห็นเธออยู่ที่โต๊ะ ผมจึงกวาดสายตามองไปรอบๆแผนกก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

"เธอไม่อยู่" เสียงคุ้นๆหูลอยดังขึ้นจากอีกฝั่ง ไอพัฒน์

ผมจึงเดินเข้าไปหามันตรงหน้า "ไปไหน"

"มีอะไรจะคุยกับเธอ บอกผ่านผมได้นะ เดี๋ยวผมบอกเธอให้ เมื่อเธอกลับมา"

"แล้วเธอจะกลับมาเมื่อไหร่"

"อาจจะพรุ่งนี้"

"หมายความว่าไง"

"ก็หมายความอย่างที่บอก" ไอหน้านิ่งๆคมๆดุๆของแม่งนี่ทำผมไม่สบอารมณ์กว่าเดิม ทั้งการพูดการจาก็ดูยียวนกวนประสาทซะเหลือเกิน

"กูถามว่าอลินไปไหน "

"เธอละ ลาครึ่งวันค่ะ เพิ่งจะออกไปเมื่อกี้"

เสียงผู้หญิงที่นั่งข้างๆโต๊ะเธอลอยเข้ามาที่หูของผม ผมจึงหันไปคุยกับเธอต่อ

"ลาครึ่งวัน" ผมทวนคำถามซ้ำกับพนักงานตรงหน้า

ผู้หญิงตรงหน้าผมจึงเอนตัวไปมองที่ไอพัฒน์ แล้วก้มหน้าหลบตามมองต่ำ

"ลาไปไหน นี่เพิ่งมาทำงานวันที่สองก็ขอลา ดีหนิ"

"ผมเป็นคนให้เธอลาเองครับ คุณมีปัญหาอะไรกับเธอ"

"กูไม่มีปัญหากับเธอ แต่กูกำลังจะมีปัญหากับมึง"

"ครับ" ไอนี่แม่งตอบหน้าตาย ยิ่งทำให้กายผมมันร้อนปะทุเป็นไฟ อยากจะซัดไอหน้าคมๆดุๆของแม่งจริงๆ แต่ก็ต้องอดกลั้นเพราะผมต้องการคำตอบว่าเธอออกไปไหน

"เธอกลับคอนโดใช่ไหม" ผมหันไปถามกับพนักงานสาวอีกครั้ง

"มะ ไม่รู้ค่ะ เธอไม่ได้บอกอะไรไว้"

"โทรหาเธอเดี๋ยวนี้" ยัยพนักงานทำท่าทางลังเลแต่ยังลอบมองไปที่ไอพัฒน์เหมือนเดิม ผมเลยหันไปมองมัน มันก็ยังทำหน้าตายใส่ เดี๋ยวก็ให้แม่งตายจริงซะนี่

"ถ้าไม่โทรผมตัดเงินเดือนคุณทั้งเดือน"

"ค่ะ ค่ะ" เธอรีบกดโทรศัพท์โทรหาอลินทันที

รอไม่นานปลายสายก็กดรับ

"น้องอลิน ตอนนี้อยู่ที่ไหน"

เพราะถ้าเป็นผมที่โทรหาเธอ เธอก็คงไม่รับสายแน่ๆ