บทที่ 3 เรื่องนี้ต้องเพิ่มเงิน

“แค่หนึ่งแสนแกให้ขอทานหรือไง?”

หลินไป๋ทำสีหน้าดูถูก ตระกูลฉินเหมือนกัน ทำไมไอ้หมอนี่ถึงขี้งก?

“ไอ้แมงดานี่ยังคิดว่าไม่มากพอหรือไง?”

ฉินฉางเฟิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเยาะเย้ย "ได้ นายลองบอกตัวเลขมา!"

"สิบล้าน"

หลินไป๋ขัดสนเรื่องเงินเป็นอย่างมาก

ถ้าตอนนี้ได้เงินสิบล้านแล้วหนีไป งั้นก็ไม่ต้องรอถึงหนึ่งปีแล้ว

“ทำไมแม่งไม่ไปปล้นเลยล่ะ?”

ฉินฉางเฟิงตอกกลับอย่างโมโหทันที “ไอ้บ้านนอก แกคิดว่าตัวเองมีค่าถึงสิบล้านเลยหรือไง?”

“ถ้าแกไม่มีเงินก็ไสหัวออกไป อย่ามากวนฉัน!”

หลินไป๋เริ่มรำคาญ

“แม่งเอ้ย ฉันไว้หน้าแกเกินไปหรือเปล่า?”

ฉินฉางเฟิงโบกมือ "พวกนายเข้ามา เอาไอ้สารเลวนี้ให้หลับอีกครั้ง!"

ชายร่างกำยำสองคนรีบพุ่งเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย หมัดของทั้งสองก็พุ่งตรงเข้ามาทักทายศีรษะของหลินไป๋โดยที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

หลินไป๋คว้าหมัดของชายสองคน แล้วบิดเพียงเล็กน้อยด้วยสัญชาตญาณ

"โอ๊ย......"

ชายร่างใหญ่สองคนกรีดร้องพร้อมกัน

"ออกไป!"

หลินไป๋ออกแรงผลัก ชายร่างใหญ่สองคนถอยออกจากห้องพักผู้ป่วยอย่างไม่ทันตั้งตัว

“แกก็ออกไป!”

หลินไป๋ใช้ขาเตะฉินฉางเฟิงออกไปพร้อมกัน

“ไอ้บ้านนอก มึงรอเจอกู!”

ฉินฉางเฟิงโกรธมาก แต่เขาไม่กล้าเข้ามาอีก

หลินไป๋ทำหน้าดูถูกเหยียดหยาม เขาเป็นถึงจอมเซียน ยังต้องมากลัวเรื่องพวกนี้งั้นเหรอ?

“ไม่สิ ดูเหมือนว่าบุคลิกของฉันจะได้รับผลกระทบจากความฝันด้วย”

หลินไป๋รู้สึกตัวขึ้นมาทันที

เขาเคยเป็นคนซื่อตรง อีกทั้งยังมีปมด้อยอยู่เล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ดีแล้ว เขาชอบที่ตัวเองแบบนี้

หลินไป๋เดินเข้าไปในห้องน้ำ ชำระล้างตัวเองจนสะอาดหมดจด เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ และสวมรองเท้าใหม่ จากนั้นนำเงินสดหนึ่งแสนของฉินฉางเฟิงใส่เข้าไปในกระเป๋า

“ทำเรื่องเสร็จแล้ว...”

ทันที่ฉินเสวี่ยเหยากลับมาถึงห้องพักผู้ป่วย ก็ถึงกลับตกตะลึง "นายไปเอาเงินสดมาจากไหน? "

“อ๋อ ลูกพี่ลูกน้องของคุณให้เงินปลอบใจผมหน่ะ”

หลินไป๋ยิ้มอย่างสดใส "จะว่าไป น้องชายของเธอเป็นคนค่อนข้างดีเลยล่ะ"

“ฉินฉางเฟิง?”

ฉินเสวี่ยเหยาขมวดคิ้ว "เขาปลอบใจนาย?เป็นไปได้ยังไง... "

จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า: "เขาเอาเงินให้นายเพื่อให้ไปจากฉัน? "

“ช่างเถอะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้แล้ว คุณปู่เพิ่งโทรมาหาฉัน บอกให้ฉันพานายไปพบท่าน อาจจะเป็นเพราะฉินฉางเฟิงรายงานคุณปู่เรื่องนี้”

ในเมืองเจียงมีคนหลายตระกูล สามตระกูลชั้นนำ แปดตระกูลชั้นหนึ่ง และเกือบร้อยตระกูลชั้นสอง

ตระกูลชั้นนำมีทรัพย์สินมูลค่าหลายแสนล้าน ตระกูลชั้นหนึ่งมีทรัพย์สินนับหมื่นล้าน และตระกูลชั้นสองมีทรัพย์สินมากกว่าหนึ่งพันล้าน

ตระกูลฉินเป็นหนึ่งในแปดตระกูลชั้นหนึ่ง

ในเขตชานเมืองเจียง คฤหาสน์เก่าตระกูลฉิน

ฉินเสวี่ยเหยาควงแขนของหลินไป๋แล้วเดินเข้าไป มีคนมากมายอยู่ในห้อง รวมถึงฉินฉางเฟิงด้วย

“ไอ้บ้านนอก แกยังจะกล้ามาอีก?”

ฉินฉางเฟิงจ้องมองหลินไป๋ด้วยความโกรธ

จากนั้นเขาก็มองไปที่ชายชราผมขาวที่อยู่ข้างๆ : "คุณปู่ครับ หลินไป๋ไม่ได้ชอบพี่สาวผมด้วยความจริงใจเลยสักนิด ผมแค่ให้เงินหนึ่งแสนเพื่อทดสอบเขา เขาก็เผยธาตุแท้แล้ว ยังมีหน้ามาขอเงินผมเพิ่มสิบล้านอีก! "

“ตอนที่เขารู้ว่าถูกผมเปิดเผยธาตุแท้ ก็โกรธเพราะรู้สึกละอาย จนลงมือทำร้ายผม!”

ชายชราผมขาวคือ ฉินเจิ้นเจียงวัยเจ็ดสิบปี ผู้ถือหางเสือเรือของตระกูลฉิน และเป็นปู่ของฉินเสวี่ยเหยา

“คุณปู่คะ เรื่องไม่ใช่แบบนี้นะคะ...”

ฉินเสวี่ยเหยาพยายามที่จะช่วยแก้ตัว

"ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ"

ฉินเจิ้นเจียงส่ายมือ แล้วพูดอย่างใจเย็น "หลินไป๋ นายฟื้นมาได้ ฉันรู้สึกดีใจมากจริงๆ "

“นายทำให้เสวี่ยเหยาเสียเวลามาสามปีแล้ว นายไม่ควรทำให้เธอเสียเวลาอีก”

“นายอยากได้เงิน ฉันจะให้นายเอง นี่สิบล้าน นายเอาไป”

ฉินเจิ้นเจียงยื่นเช็คออกมาใบหนึ่ง

“คุณปู่คะ หลินไป๋กับหนูรักกันจริงๆ ค่ะ!”

จู่ๆ ฉินเสวี่ยเหยาก็เริ่มกังวล เธอจับมือของหลินไป๋ไว้อย่างแรง เพื่อไม่ให้เขารับเช็ค ขณะเดียวกันเธอก็มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน

“เสวี่ยเหยา ปู่จะบอกให้ฟังนะว่า แม้แต่รักแท้ ก็ซื้อได้เหมือนกัน”

ฉินเจิ้นเจียงพูดอย่างใจเย็น: "หลินไป๋ ฉันก็ไม่ได้จะขู่นาย แต่ตอนนี้มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของนาย ที่จะรับเงินและไปจากหลานสาวฉัน"

“ถ้าเงินสามารถแก้ไขปัญหาได้ พวกเราก็ไม่อยากใช้วิธีอื่น”

“ท่านฉินใจกว้างมากครับ ท่านดีกว่าฉินฉางเฟิงไอ้ขี้งกนั่นมาก”

หลินไป๋ยิ้มอย่างสดใส "แต่ว่า ท่านลองคิดดูนะครับ เสวี่ยเหยาทั้งสวย และหุ่นดีมากขนาดนี้ เธอยังเป็นไฮโซสาวอีก อ้อ และที่สำคัญที่สุดคือ เรารักกันจริงๆ ครับ ... "

"ดังนั้น ท่านฉินครับ เรื่องนี้ ต้องเพิ่มเงินนะครับ"

“ตอนนี้ ผมต้องการหนึ่งร้อยล้าน”