3) เจอกันอีกครั้ง

ภาพวาดขยับตัวตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย ฤทธิ์แอลกอฮอลล์ทำเธอปวดหัวจนต้องนิ่วหน้า มือเล็กขยี้ตาเบาๆก่อนปรับสายตา ควานหามือถือที่วางไว้หัวเตียงก่อนจะพบว่าปาเข้าไปสิบโมงเช้าแล้ว

หลับลึกหลับนานเป็นตายเลยสินะ

ความรู้สึกโล่งๆเย็นๆที่สัมผัสผิวทำเอาต้องก้มดู ก่อนจะต้องตาโตตกใจเมื่อเห็นว่าชุดนอนร่นขึ้นมาจนเห็นแพนตี้ตัวน้อย ส่วนด้านบนก็หลุดลงไปกองใต้หน้าอกอวดเต้าใหญ่อยู่จนต้องรีบดึงขึ้น

ถึงจะอยู่คนเดียวแต่การแก้ผ้านอนก็แปลกเกินไป แล้วความทรงจำเลือนรางเมื่อคืนก็ไหลเข้ามาในหัว เมื่อนึกได้ว่าเธอฝันลามกขนาดไหน

ขนาดแทบจะถอดเสื้อผ้าเลยสินะภาพวาด…

หลังจัดการอาบน้ำจนตื่นเต็มตา ภาพวาดก็ลากร่างล้าๆลงมาข้างล่างเพื่อหาอะไรทานเป็นมื้อแรกของวัน สายป่านนี้แม่บ้านคงออกไปทำอย่างอื่นกันหมดแล้วแน่ๆ เห็นทีคงต้องอุ่นอาหารเอาเอง

เท้าเล็กหยุดชะงักเมื่อถึงหน้าห้องครัวเล็กที่เอาไว้ทำอาหารแล้วได้กลิ่นกาแฟโชยมา เพราะมีแค่พ่อที่ดื่มนอกนั้นก็ไม่มีใครแล้ว

แต่เพราะว่าตอนนี้พ่อไม่อยู่ ภาพวาดถึงค่อยๆเดินเข้าไปด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพบใบหน้าด้านข้างที่แสนคุ้นเคยก้มลงอ่านหนังสือในมืออยู่

ที่คุ้นเคยเพราะส่องในไอจีทุกวัน แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะมาอยู่ตรงนี้

ไม่เห็นมีใครบอกเลยว่าจะกลับมา…

"ไง.."

เสียงทุ้มเอ่ยทักพร้อมใบหน้าหล่อเหลาที่หันมายิ้มบางให้ ภาพวาดตะลึงอย่างทำตัวไม่ถูก ก็ไม่ได้ทำใจมาก่อนว่าจะเจอ และไม่คิดว่าพอเจอตัวจริง จะแซ่บยิ่งกว่าในรูปขนาดนี้…

ไม่ยุติธรรมเลย หายไปตั้งกี่ปีพอจะมาก็ทำเอาตกใจขนาดนี้เลยนะ

"ช็อกไปแล้วเหรอครับ น้องสาว.."

เสียงกระซิบทุ้มต่ำชิดใบหูทำเอาภาพวาดสะดุ้งหันมาจนจมูกฝังลงแก้มของคนที่ก้มมาใกล้

"อ้ะ!"

"โห...ทักทายกันแรงจัง เขินเลยนะเนี่ย"

หน้าหล่อที่เหมือนกันเป๊ะกับคนที่โต๊ะ เอ่ยยิ้มๆอย่างล้อเลียนจนภาพวาดหน้าขึ้นสี

"เลิกเล่นได้แล้ว มากินข้าวกันสิ"

"เปลี่ยนจาก กินข้าว เป็นกินกันได้มั้ยวะภีม"

"เก็บนอมึงก่อนภาม อย่าทำไก่ตื่น"

ภีมพูดหน้านิ่งแต่มุมปากยกยิ้มเบาๆอย่างร้ายกาจ

"มึงมันตัวร้ายภีม"

ภามว่าไม่จริงจังก่อนดันคนที่ยังอึ้งไม่พูดไม่จาเข้าไปนั่ง ภาพวาดยังคงแปลกใจไม่หาย แต่ยังไม่กล้าถามอะไรไป เพราะความห่างเหินที่ไม่เจอกันนานทำให้ทำตัวไม่ถูกอยู่

ก่อนจะลงมือกินข้าวที่ภามหามาให้อย่างเบลอๆคิดอะไรไม่ออก

จนขึ้นมาพักบนห้องอีกทีจึงได้โทรไปหาแม่เพื่อถามความข้องใจ

'ว่าไงคะลูก เป็นอะไรรึเปลา'

เสียงหวานดังขึ้นเมื่อเธอต่อสายไปไม่นาน

'คือ พี่สองคนกลับมาบ้านเหรอคะ'

ถามโง่ๆทั้งที่ก็เห็นว่าใช่ เพราะไม่รู้ว่าจะถามยังไงนั่นแหละ

'แล้วหนูเจอรึยังล่ะคะ'

'ค่ะ เจอเมื่อเช้า'

'อืม แสดงว่าถึงเมื่อคืนสินะ เป็นไงคะทักทายกันรึยัง'

'ก็...ค่ะ กินข้าวด้วยกันเมื่อกี้'

เรียกว่าสองคนนั้นทักเธอฝ่ายเดียวดีกว่า เพราะเธอนั่งอึ้งจนกินข้าวเสร็จ ปล่อยให้พี่ชายสองคนนั่งมองกันด้วยสายตาที่ทำเอาร้อนวูบวาบอยู่ตั้งนาน

'ดีแล้วค่ะ ระหว่างนี้ก็ให้พี่ๆดูแลนะคะ แม่กับพ่อน่าจะยุ่ง'

'ค่ะคุณแม่ คิดถึงนะคะ'

'คิดถึงเหมือนกันค่ะลูก'

แม่เธอวางสายไปแล้ว แต่ภาพวาดยังนั่งเหม่อต่อ นึกถึงใบหน้าไร้ที่ติกับหุ่นดูดีของทั้งคู่นั่น ภาพก็อยากขึ้นมาอีกแล้ว…

"แกร๊ก.."

เสียงเปิดปิดประตูทำเธอต้องหันไปมองอย่างตกใจ เพราะปกติไม่มีใครเข้ามาโดยไม่เคาะ

"ทำอะไรอยู่ครับน้องสาว"

เสียงทุ้มดังพร้อมเจ้าของร่างสูงที่เดินเข้ามาในสายตาจนเธอตกใจ

"พี่ภาม!"

ภาพวาดลุกขึ้นทันทีเมื่อคนพี่เดินมาใกล้

"จำได้ด้วย เก่งจังครับ"

ภามยิ้มให้อย่างอารมณ์ดี ก่อนมือหนาจะเชยคางขึ้นให้สบตากัน

"ไม่ดีใจเหรอที่พี่กลับมา ไม่เห็นคุยกันเลย"

ภาพวาดสบตาคมที่เป็นประกายสื่อความหมายอย่างเขินอาย

"ดะ ดีใจค่ะ แค่ไม่รู้จะคุยอะไร"

"เหรอครับ แต่พี่มีเรื่องคุยกับภาพเยอะเลย คิดถึงมากเลยรู้มั้ยครับ"

ปากหยักก้มลงจูบหน้าผากมนแผ่วเบาจนภาพวาดหน้าร้อนผ่าว

"อย่าค่ะ"

ห้ามเสียงสั่น ทั้งที่สายตาเผลอมองไปที่อกแกร่งที่คอเสื้อแหวกลงมาอย่างกระหายแล้ว

"ไม่คิดถึงพี่เหรอครับ"

ภามสบตาหวานซึ้งจนภาพวาดเขินหนัก มือไม้เกะกะจนไม่รู้จะวางตรงไหนได้แต่จิกผ้าปูแน่น

"คะ... คิดถึงค่ะ"

คิดถึงมากจนฝันเห็นบ่อยๆด้วยซ้ำ

"ชื่นใจจัง"

"อื้อ"

ภาพวาดครางในคอ มือเล็กเกาะสองแขนแกร่งแน่น เมื่อภามก้มลงมาบดจูบร้อนแรงทันที ทั้งโหยหาทั้งอ่อนหวาน เรียกร้องตักตวงอย่างกระหายไม่หยุดพักจนภาพวาดอ่อนระทวย หอบหายใจหนัก ถูกกวาดกินซ้ำๆจนลิ้นชา ปากอิ่มเจ่อบวมแต่ภามก็ไม่หยุด

"อื้อ"

ก่อนมือหนาจะแกะกระดุมชุดแซคออกอย่างรวดเร็ว ปากร้อนขบเม้มคอขาวเบาๆ ไล้เลียจนภาพวาดสะท้านไหว ความต้องการที่กักเก็บมานานถูกปลุกอย่างง่ายดายจนเปียกแฉะ

"อ้ะ อื้อ"

ภามที่พรมจูบไปทั่วคอขาว ส่งมือไปบีบขยำอกอวบที่ใหญ่จนล้นมืออย่างรุนแรง ก่อนปลดตระขอบราแล้วดึงทิ้งอย่างไม่ปราณี

"อ้ะ อ๊า"

ภาพวาดผวากอดคอหนาแน่น เมื่อยอดอกถูกนิ้วยาวบีบบี้และสะกิดจนชูชันสู้มือ

"อื้อ อ๊าา"

เสียงครางหวานดังขึ้นอีกครั้งเมื่อภามก้มลงครอบครองยอดอกแล้วดูดดึงทันทีอย่างกระหาย บีบเค้นกลืนกินสลับข้างจนภาพวาดบิดเร่าไปมาอย่างทรมาน

"อ้ะ อ๊าา อย่า อย่ากัด"

"อืม"

มือเล็กจิกหัวภามแน่นอย่างเสียดเสียวที่ถูกกระทำ ยอดอกแข็งเป็นไตสู้ลิ้นร้อนที่ตวัดเลียอย่างรัวเร็วจนต้องแอ่นอกส่ายไปมา

"กูว่าละ มึงต้องขี้โกงไอ้ภาม"

เสียงทุ้มที่ดังขึ้นไม่ไกลทำเอาสองคนที่กำลังมัวเมาชะงัก ภามละจากอกหวานมาทำหน้าเบื่อใส่แฝดพี่ที่เข้ามาขัดจังหวะ

"มึงนี่แสนรู้จริงๆ ออกไปก่อนเลยไป"

ภามไล่อย่างหัวเสียก่อนจะหันมาดูดดึงเต้าใหญ่ที่ชอบนักหนาต่ออย่างหน้าตาเฉย ผิดกับภาพวาดที่ถึงจะเสียวก็ยังไม่กล้าครางเพราะสายตาคมจากภีมที่จ้องมา

"ทำไมกูต้องฟังมึง"

ภีมพูดก่อนเดินเข้ามาใกล้แล้วถอดเสื้อโยนทิ้งไป

"มึงจะเอาด้วย"

ภามละมาถามอย่างแปลกใจ

"มานั่งดูมึงกระแทกมั้ง ขนาดนี้"

ภีมตอบก่อนจะเดินมานั่งลงบนเตียงใกล้ๆภาพวาดที่มองอย่างระแวง สองคนเลยเหรอ โตกันจนขนาดนี้เธอจะรับไหวเหมือนตอนเด็กมั้ยนะ

"กวนตีน แต่กูเอาก่อนนะไม่ไหวแล้ว"

ภามพูดก่อนถอดเสื้อผ้าออกบ้างอย่างรวดเร็ว ภาพวาดที่เห็นกล้ามเนื้อเป็นลอนชัดเต็มตาได้แต่กลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไหนจะรอยสักของทั้งคู่ที่เพิ่งสักมาไม่นานนั่นอีก ทั้งดูดุดันและร้อนแรงจนต้องกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง

ยิ่งส่วนแข็งขืนที่ดุนดันชั้นในอยู่นั้น มันใหญ่โตจนเธอแทบหยุดหายใจ ใหญ่ขนาดนี้ได้ยังไงกัน

"แล้วเอาพร้อมกันไม่ได้เหรอวะ กูก็อยาก อีกอย่างคนจะโดนก็เหมือนจะอยากมากพอกันเลย ใช่มั้ยครับ น้องสาว…"